”نه“ محکم مردم آمریکا به سیاست های بوش!

در روز 16 آبان ماه (7 نوامبر)، مردم آمریکا مصمم و خشمگین از سیاست های مخرب دولت بوش، به ویژه در رابطه با جنگ عراق ، نظامی گری ، فساد و زیر پا گذاشتن حقوق انسانی ، به پای صندوق های رای رفتند و در نهایت، به دوازده سال تسلط جمهوری خواهان بر مجلس نمایندگان و سنای آمریکا، پایان دادند. در کنگره آمریکا نیز دمکرات ها با کسب کرسی های لازم، اکثریت را به دست گرفتند.
نتیجه انتخابات اخیر قبل از اینکه رای مردم به سیاست ها و برنامه حزب دموکرات باشد، رد محکم و مشخص سیاست های ضد انسانی دولت نو محافظه کاران به رهبری بوش است، سیاست هائی که به رغم اعتراض های مردمی در سراسر جهان و آمریکا، بدون وقفه در طول شش سال گذشته همه عرصه های زندگی مردم آمریکا را به شکل خشنی تحت تأثیر قرار داده است. ادامه جنگ در افغانستان و عراق، همه روزه ، نه تنها تعداد بی شماری کشته و زخمی از خود بر جای می گذارد و منطقه ای متشنج و پر آشوب را ایجاد کرده است، بلکه فشار اقتصادی کمر شکنی را بر مردم آمریکا نیز تحمیل می کند: یعنی هزینه ی نظامی سرسام آور و روز به روز فزاینده یی که بار آن بر دوش مردم عادی این کشور است اما منافع آن از طریق قرارداد های عظیم تسلیحاتی و بازسازی کشورهای جنگ زده به جیب کلان سرمایه داران آمریکائی سرازیر می شود.
در پی این انتخابات، حزب دموکرات پیروزی خود را جشن گرفت و سریعاٌ به برگماری مهره های خود برای مشارکت در ارگان های مقننه ایالات متحده پرداخته است. شکست سخت حزب جمهوریخواه در این انتخابات در برخی محافل ساده اندیش این توهم را به وجود آورده است که با این پیروزی دموکرات ها جنگ عراق پایان خواهد یافت( آنچه که دموکرات ها در کارزار انتخاباتی بر محور آن تبلیغات وسیعی کردند)، فساد پایان می پذیرد و به رفتار غیر انسانی با مخالفان دربند، به ویژه علیه متهمان به تروریسم در پایگاه های مخصوص شکنجه ، خاتمه داده می شود. اما این ها تنها می تواند محصول ساده باوری باشد . برپایه سیاست های شناخته شده از حزب دموکرات و تاریخ عملکرد سیاسی واقعی آن، تحقق چنین برنامه هایی غیر ممکن می نماید و می توان گفت که در اساس تغییر جدی ای در سیاست های ایالات متحده در این عرصه ها صورت نخواهد گرفت. حقیقت این است که در چند سال اخیر ”دموکرات”ها ، هیچ گاه بر ضد اشغال غیر قانونی عراق و افغانستان ، موضع نگرفته اند، مخالفتی با تشکیل سازمان های نظامی خصوصی نداشته اند و در مسئله ی ”مبارزه با تروریسم“ ، پس از حادثه ی 11 سپتامبر، سیاست متفاوتی با جرج بوش اعلام نکرده اند. هر چند که تفاوت های مشخصی میان دموکرات ها و جمهوری خواهان در آمریکا وجود دارد، با این حال سیاست ”امنیت ملی“ جرج بوش، ادامه دهنده ی همان نسخه هایی است که دولت کلینتون در اواسط 1990 بر پایه ی استراتژی مبارزه با کشورهای یاغی، تهیه دیده بود.
رشد نظامی گرائی در جهان که در برنامه های هر دو حزب وجود دارد امری حیاتی برای سرمایه داری آمریکا محسوب می شود که از طریق آن در تعقیب هدف های بزرگتری است. مسئله ی ”خاور میانه ی بزرگ“ در حال حاضر، هدف کلیدی هر دو حزب است و می توان گفت ، تحقق این برنامه به مفهوم گامی جدی و تعیین کننده در تحقق کنترل جهان از سوی ایالات متحده است. کارزار انتخاباتی در ماه گذشته و عکس العمل ها در رابطه با نتایج آن شاید ”رو در رویی“ دو حزب را نشان دهد ، اما در عمل نتیجه انتخابات گشاینده زمینه ی مناسبی برای ایجاد همکاری بین آنها شده است تا بتوانند در زمینه های مهم ژئو پلیتیکی برای آمریکا ، برنامه هماهنگ و ”موثرتری“ را سازمان دهند.
رای مردم و زحمتکشان آمریکا در انتخابات میان دوره ای این کشور را نباید به حساب حمایت از ”دموکرات ” ها گذاشت. دموکرات ها هرچند در این یا آن زمینه ، اختلافاتی با جمهوری خواهان دارند، در سیاست های کلان، تقریبأ با یکدیگر هم عقیده هستند. این رای گیری در واقع اعتراض مردم به سیاست های خشن ، جنگ طلبانه ، ضد بشری و مخرب دولت بوش بود. سیاستی که پس از حادثه ی 11 سپتامبر ، روند خشن تر و جنگ طلبانه تری را بر سراسر جهان حاکم کرده است. مردم منزجر از این روند، و تاثیر منفی آن بر زندگی شان، به این وسیله اعتراض خود را اعلام کردند. حرکتی آگاهانه که از سوی نیروهای مترقی، به ویژه سندیکاهای کارگری، سازماندهی و پشتیبانی شده بود. بنا به گفته ی جان سوئینی، رهبر مرکز سندیکایی AFL- CIO ، در کنفرانس مطبوعاتی پس از انتخابات، ”مبارزه ی کارگران در این انتخابات ، آماده سازی تشکیلاتی برای تبدیل خشم و نارضائی کارگران به قدرت سیاسی بود. ( مردم هفتگی، ارگان حزب کمونیست آمریکا، 18 آبان ماه، 9 نوامبر 2006).
مسئول فعالیت های سیاسی AFL- CIO ، کارن آکرمن، نیز گفت ”این تنها پیام کارگران نبود ، بلکه تلاش ”پیک“ هایی بود که این هدف را قابل دسترسی کردند…. اعضای اتحادیه با یکدیگر صحبت کردند… ارتشی دویست هزار نفری ( پیک های قابل اعتماد) ، زنگ های 8 میلیون خانه را به صدا در آوردند و با 30 میلیون تماس تلفنی، خطوط تلفن را فعالانه به کار گرفتند“ ( همانجا).
این حرکت مردم آمریکا و شرایط شکل گرفتن آن، علاوه بر جمهوری خواهان، می تواند گوشزدی مبنی بر توانایی و قدرت مردم در تغییر روند جریانات و اثر گذاری بر وقایع، برای دموکرات ها نیز باشد. رای مردم آمریکا در واقع بیش از هر امری بیانگر خشم و نفرت آنها از سیاست های جنگ طلبانه و خشن دولت بوش بود.