نگاهی به رویدادهای ایران در هفته ای که گذشت
* بیانیه در دفاع از کارگران و دانشجویان میهن
* طرح ”سالم‌سازی“ پارکها و کوهها، یا اذیت و آزار هرچه بیشتر مردم
* ضرب و شتم، پاسخ رژیم به خواسته های کارگران زحمتکش است!
* مهرورزی در حق غرفه داران
* بیانیه در دفاع از کارگران و دانشجویان میهن
در ادامه فشارهای روزافزون بر کارگران مبارز میهن ما و همچنین امنیتی کردن هرچه بیشتر محیط‌های دانشجویی توسط نیروهای سرکوبگر در هفته‌های اخیر، موج تازه‌ای از همبستگی و پشتیبانی از این ستون‌های جنبش مردمی آغاز گردید. کارزار دفاع از حقوق کارگران و دانشجویان، چه در داخل کشور و چه در خارج از میهن ما، همچنان ادامه دارد. آخرین نمونه آن بیانیه یی است که کانون نویسندگان ایران روز شنبه در ایران انتشار داد و طی آن ضمن هشدار باش به جنبش دانشجویی و کارگری نگرانی خود را نسبت به توطئه‌های گوناگون بر ضد جنبش دانشجویی به‌خصوص موضوع ”پرونده سازی“ برای دانشجویان و کارگران ابراز داشت. آن چه که در این میان جدید است موضوع جعل نشریات دانشجویی توسط نیروهای امنیتی و بسیج دانشجویی است که قصد دارند با انتساب آن به دانشجویان دگر اندیش زمینه سرکوب و اخراج آنان را از دانشگاه‌های سراسر کشور فراهم کنند. برخورد نیروهای ارتجاعی در ماههای اخیر در مقابل اعتراضات کارگری و دانشجویی نشان از آن دارد که دسیسه‌های هواداران و عمال رژیم جنبه‌های گوناگونی را شامل میشود و هدف آنان سنگ‌اندازی و درنهایت سرکوب این نوع جنبش‌ها است.
در این بیانیه افشاگر آمده است: ”موج تازه‌ای از سرکوبِ جنبش دانشجویی که قربانیان اصلی آن دانشجویان مستقل اند، در دانشگاه‌ها به راه افتاده است. پخش نشریاتِ جعلی و مشکوک به نام دانشجویان و به دنبال آن پرونده سازی‌های سنگین و نگران کننده، بخشی از این جریان است. حذف و اخراج استادانِ مستقل، احضار هر روزه دانشجویان به کمیته‌های انضباطی، جلوگیری از تحصیل قبول شدگان امتحانات ورودی بدون هیچ‌گونه توجیه، بستن فضای دانشگاه‌ها و تبدیل محیط‌های دانشگاهی به جولانگاه مزدوران ضدِ دانشجو، به قصد ارعاب و ارهاب و فراهم کردن دستاویزهایی برای تشکیل پرونده و تعقیب دانشجویان، از کردهای دیگر این موج تازه است. از سوی دیگر، سرکوب جنبش کارگری و اخراج‌های کارگری همچنان ادامه دارد. منصور اسانلو به پنج سال زندان محکوم میشود و محمود صالحی در زندان سنندج با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند. کانون نویسندگان ایران ضمن محکوم کردن تعرض‌های اخیر، خواهان آزادی فوری همه زندانیان سیاسی، به ویژه دانشجویان، کارگران و معلمانِ دربند، توقفِ این موج جدید تعقیب و سرکوب و تمکین حکومت کنندگان به خواسته‌های بر حق مردم است.“
موضوع مهمی که در بیانیه کانون نویسندگان ایران برجستگی دارد، جنبه حمایت و پشتبانی آن از جنبش کارگری و دانشجویی میهن ما است که در معرض تعرض دوباره قرار گرفته‌اند. این آن چیزی است که مردم ما برای دستیابی به خواسته‌های برحق خود بدان نیاز دارند. باید موضوع همبستگی و امر اتحادهای مردمی، برای کسب آزادی و دفاع از حقوق انسانی را به یکی از بدیهی‌ترین ضروریات روزمره تبدیل کرد. این آن نیازی است که مردم میهن ما هر روز بیش از پیش آن را احساس می کنند. تجربه نشان داده است که تلاش‌ها و مبارزات منفرد راه به جایی نخواهند برد. تنها در سایه همبستگی و پشتیبانی از پیکارهای یک‌دیگر است که می‌توان به نتایج درخور رسید.
* طرح ”سالم‌سازی“ پارکها و کوهها، یا اذیت و آزار هرچه بیشتر مردم
در هفته گذشته مسئله حمله و ضرب و جرح زنان و جوانان در خیابان‌های شهرهای بزرگ، به‌ویژه در تهران بزرگ، آن‌هم به بهانه مبارزه با بدحجابی، از موضوعات خبرساز رسانه‌ای بود. این موضوع به‌خصوص با آغاز فصل گرما و طبعاً تغییر در نوع و رنگ لباس مردم میهن دامنه بیشتری یافته است. درواقع موضوع پوشش و استفاده از لباس که جزو مسایل شخصی و خصوصی افراد جامعه است، در رژیم ولایت فقیه به موضوعی سیاسی و حیثیتی که گویا می‌رود بنیان‌های ”نظام اسلامی“ را سست کند، تبدیل شده است. روزی نیست که صدها تن از دختران جوان و جوانان به بهانه‌های واهی چون کم‌حجابی، آرایش کردن و غیره مورد اذیت و آزار نیروهای امنیتی قرار نگیرند و روانه بازداشت‌گاه ها نشوند. خود این امر نشان می‌دهد که موضوع ساده‌ای چون نوع پوشش و رنگ لباس مردم، خاری است در چشم متحجرین و کوراندیشان که با هرگونه شادی و نشاط مخالفت می‌ورزند و حتی در گرمای ٤٠ درجه نیز مردم میهن ما به‌ویژه زنان را محکوم می‌کنند که در گرمای طاقت‌فرسا سرتاپا سیاه بپوشند. البته این موضوعی است که مردم سال‌های متمادی است که با آن روبرو هستند. آن چه که تازگی دارد، تصمیم مقامات و نیروهای انتظامی مبنی بر اجرای طرحی است به نام ”پاکسازی پارکها، کوهها، جنگلها“، البته در اینجا منظور نه نگرانی نسبت به تخریب محیط زیست و نابودی مناطق سبز و ارایه راه‌کارهایی برای جلوگیری از آن است. بلکه این شعاری است که در راستای اجرای طرح سالم سازی تفریح‌گاههای سراسر کشور، آن‌هم توسط مأموران نيروی انتظامی صورت می‌گیرد. قصد رژیم از این ”طرح کارشناسانه“ درواقع این است که از شنبه هفته آينده تمامی پارکها، کوهها، جنگلها و تمامی تفريحگاههای سراسر کشور از وجود عوامل ”مخل امنيت عمومی“ پاکسازی می شوند. در این زمینه یکی از ماموران رژیم به نام سردار سرتيپ پاسدار احمد روزبهانی، در مصاحبه با خبرگزاری ”مهر“ چنین می‌گوید: ”با توجه به آغاز فصل تابستان، تعطيلی مدرسه ها و تمايل بيشتر خانواده ها برای رفتن به تفرجگاهها و مناطق تفريحی، در راستای اجرای اين طرح، حضور مأموران ناجا در اين قبيل مناطق برای برقراری امنيت، افزايش می يابد. ”
روزبهانی که عنوانی چون ”مديرکل مبارزه با مفاسد اجتماعی ناجا“ را یدک می‌کشد، پس از تهدید و هشداردادن‌ها در همین گفتگو، ادامه می‌دهد: ”از مردم و شهروندان می خواهيم که حتماً با پليس همکاری کنند. هموطنان نسبت به رفع ناامنی پديد آمده در تفريح گاههايشان اطمينان داشته و از اعلام آن به مأموران ناجا هيچ گونه احساس نگرانی نکنند، زيرا بلافاصله موضوع با قاطعيت و جديت پيگيری می شود.“ وی امنیتی کردن همه عرصه‌های جامعه و گسترش دایره دخالت ارتجاع در نوع تفریحات و اوقات فراغت مردم را چنین توجیه می‌کند: ”بی شک نفس حضور بيشتر نيروها در اين قبيل مناطق، خود به نوعی پديد آورنده امنيت است. در اين طرح سعی شده است تا ضمن ايجاد امنيت روحی روانی، احساس آرامش برای خانواده ای که قصد تفريح دارد، پديد آيد.“ و اضافه می‌کند: ”تلاش پليس بر اين است تا احساس نگرانی برخی از خانواده ها هنگام رفتن به تفريحگاهها، با کمک خودشان، به احساس امنيت تبديل شود.“ مردم میهن ما از خود می‌پرسند، در مقابل این نظارت ”بکر“،“مشکل‌گشا“ و ”کارشناسانه“ مسئولان چه می‌توان گفت جز این‌که خود حضور این دسته نیروهای امنیتی رژیم در خیابان‌ها و پارکها مایه ناامنی هرچه بیشتر است. زیرا که آنان با وارد آوردن فشار بر مردم و ضرب و شتم زنان و جوانان به عدم امنیت اجتماعی دامن می‌زنند. مشکل مردم در اینجا حضور نیروهای امنیتی و انتظامی رژیم است. سوال اینجا است که پارکها، کوهها، جنگلها و تفریح‌گاه‌ها را باید از وجود چه کسانی ”پاکسازی“ کرد؟
* ضرب و شتم، پاسخ رژیم به خواسته های کارگران زحمتکش است!
مردم زحمتکش و کارگران ایران در هفته گذشته بار دیگر شاهد یک اعتصاب بزرگ کارگری بودند. پنج هزار تن از کارگران نیشکر هفت تپه به مدت هفت روز دست به اعتصاب زده و خواهان دریافت حقوق معوقه و دیگر خواسته‌های خود شدند. در روز ٢٤ خرداد ماه بیش از سه هزار تن از کارگران این کارخانه در مقابل ساختمان مدیریت نیشکر هفت تپه اجتماع کرده و با سر دادن شعار به بیان خواسته‌های خود پرداختند. دلیل و انگیزه اصلی اعتصاب این واقعیت تلخ بود که کارگران نیشکر هفت تپه از آغاز سال جدید تا کنون هیچ‌گونه حقوقی دریافت نکرده‌اند و پیگیری آنان برای دریافت حقوق عقب افتاده در ماههای اخیر بی‌نتیجه مانده است. با این حال در روز چهارم اعتصاب مقامات مسئول به‌جای رسیدگی به خواسته‌های برحق کارگران با فراخواندن نیروهای انتظامی و حراست کارخانه، کارگران بی‌دفاع را سرکوب کردند. این درحالی بود که در آستانه اعتصاب مدیر عامل شرکت وعده داده بود که کلیه حقوق عقب افتاده و مزایای کارگران طی هفته پرداخت میشود.
بر طبق گزارش‌های منتشر شده، پس از ضرب و شتم کارگران زحمتکش، بر تعداد اعتصاب کنندگان افزوده شد و کارگران این کارخانه اعلام کردند که دیگر به وعده‌های دروغین مسئولان باور ندارند و خواسته‌های دیگری را مطرح کردند که نشان از مصمم بودن کارگران برای دستیابی به مطالبات خود و همچنین آگاهی روزافزون آنها دارد. علاوه بر طرح خواسته‌هایی بدیهی مانند، دریافت حقوق معوقه، دریافت پول بن‌های کارگری، دریافت مزایایی که وعده آنها به کارگران داده شده بود، کارگران اعتصابی نیشکر هفت تپه برای رسیدن به این خواسته‌ها نیز عزم خود را جزم کرده‌اند: حق داشتن سندیکای کارگری، حق شرکت کارگران فصلی در انتخاب نمایندگان کارگران، حق طبقه بندی مشاغل، تامین وسائل ایمنی کارگران. کارگران اعتصابی همچنین بر این موارد نیز تاکید ورزیدند: اخراج عناصر امنیتی و نظامی از هیئت مدیره شرکت که به خاطر نداشتن تخصص موجب سوء مدیریت و ورشکستگی شرکت شده اند؛ متوقف کردن تهدیدات و فشارها و پرونده سازی بر ضد فعالان کارگری این شرکت، ارتقای پایه کارگران بر مبنای تخصص و تجربه و نه بر مبنای وابستگی به نیروهای امنیتی و اطلاعاتی.
کارگران نیشکر هفت تپه طی یک هفته اعتصاب و اعتراض، با توجه به سابقه منفی مدیریت کارخانه در اجرای وعده‌های خود، اعلام کرده‌اند که دیگر هیچ نوع وعده‌ای را نمی‌پذیرند و به مبارزه خود برای کسب قطعی حقوق خود ادامه می‌دهند.
* مهرورزی در حق غرفه داران
در جامعه ما، گروهی از انسان های شریف و زحمتکش سالیان متمادی است به شغل غرفه داری به ویژه کیوسک های فروش مطبوعات مشغولند و با زحمت و مشقت بسیار زندگی می گذرانند. با روی کار آمدن دولت احمدی نژاد، وضعیت این گروه از زحمتکشان هم با چالش های جدی روبرو شده است. در واقع به گفته یکی از کیوسک دارهای مطبوعاتی شرق تهران، دکه داران نیز مانند کارگران، کارمندان، جوانان ودانشحویان و زنان از مهرورزی دولت احمدی نژاد بی نصیب نیستند! از اواخر اردیبهشت ماه امسال اداره ساماندهی شهرداری تهران طی یک دستور العمل از غرفه داران که اغلب شامل کیوسک های فروش مطبوعات می شود، خواسته است هر چه سریع تر نسبت به پرداخت تسویه وجوه معوقه کیوسک و جمع آوری الحاقات از روی بام و بدنه کیوسک وجز اینها اقدام کنند. پس از اعلام این دستورات و پاره ای برخوردهای توام با توهین و ضرب و شتم از سوی ماموران شهرداری و افراد بسیج، بنابه پیشنهاد اتحادیه غرفه داران مطبوعاتی، گروهی قابل توجه از دکه داران در اوایل خرداد ماه در غرب تهران گردهم آمدند و نسبت به برخوردهای اخیر و دستور العمل شهرداری دست به اعتراض زدند و از مقامات مسئول خواهان توجه بیشتر به مطالبات و حقوق خود شدند. به دنبال این گردهمایی اعتراضی، کیوسک داران مطبوعاتی رسما اعلام داشتند که، دستور العمل اخیر فقط یک بهانه از سوی مسئولان است و هدف واقعی افزایش غیر قانونی اجاره بهای کیوسک های روزنامه و مجله و مزایده ای کردن واگذاری آنها به متقاضیان است. حتی برخی دکه داران تاکید می کنند که، هدف این است با افزایش اجاره بها باعث شوند، عده ای دکه های خود را به افراد جدید که بیشتر از اعضای بسیج وهیئت های مذهبی سینه زنی و نوحه خوانی اند، واگذار کنند.
روزنامه ”شرق“ در بخش اجتماعی خود با انتشار خبر کوتاهی از اعتراضات دکه داران از قول آنها گزارش داد:“ قصد اداره ساماندهی خارج کردن غرفه از دست صاحبان غرفه که بعضا 50 سال مالکیت آن را در اختیار داشتند، است.“ روزنامه ”شرق“ در ادامه می افزاید: ”رضا موحدی که خود در خیابان آزادی کیوسک دارد، اعلام کرد تا به امروز ما برای غرفه درجه یک 10 هزار تومان، درجه دو 6500 تومان و درجه سه 4500 تومان پرداخت می کردیم اما جدیدا اعلام شده که باید اجاره بها را به 65 هزار تومان برای غرفه های درجه سه و 180 هزارتومان برای درجه یک افزایش بدهیم.“
در واکنش به برخورد با دکه داران زحمتکش که تمام دارایی و ثروت آنها در کیوسک های کوچک و محقرشان خلاصه می شود و برخی از آنها سابقه 40 تا 50 سال فعالیت در آن را دارند، رییس اتحادیه غرفه داران به روزنامه ”شرق“ اعلام داشت: ”ما زحمتکش ترین قشر در ایران هستیم و تا زمانی که منافع ما تامین نشود هیچ قرارداد جدیدی با ساماندهی (شهرداری) منعقد نخواهیم کرد. تا زمان انعقاد قراردادهای جدید همچنان مبالغ سابق پرداخت می شود، ما آمادگی داریم در راستای افزایش اجاره بها با توجه به نرخ تورم اعلام شده از سوی بانک مرکزی اقدام کنیم اما این منوط به مشخص شدن درجه بندی غرفه ها در تعاملات دو طرفه با شهرداری است.“
بنابه همین گزارش، کیوسک داران زحمتکش توماری را به امضاء رسانده اند که درآن مخالفت خود را با افزایش کرایه ها که منجر به فقیرتر شدن خانواده های آنهاست اعلام کرده وخواستار آن شده اند که توهین و تحقیر آنان از سوی برخی مطبوعات (هوادار دولت) پایان یافته و برخورد فیزیکی خشونت آمیز با دکه داران نیز محکوم شود! اینک کیوسک داران زحمتکش و محروم با تمام وجود، مهرورزی و عدالت خواهی دولت نهم و مرتجعان حاکم را احساس می کنند!
