ضرورت حضور فعال زنان کارگر در مبارزات جاری

در آستانه سال نو، برخی مطبوعات و پایگاه های خبری از وضعیت مرارت بار زنان کارگر و تبعیض ناروا در حق آنان گزارشات کوتاه و جسته و گریخته ای انتشار دادند. در یکی از این گزارشات، 22 اسفند ماه 1386 چنین آمده است: “بازار داغ حسرت برای زنان کارگر. هر سال با فرا رسیدن ماه اسفند شاهد هجوم مشتریان به فروشگاه های لباس هستیم، اما در این میان زنانی هستند که از گرمی این بازار [بازار شب عید] تنها حسرت نصیب شان می شود، این زنان طبقه ی ضعیف [بخوان: زنان کارگر] میل و لذت خرید لباس در عید را مدت ها است فراموش کرده اند و حالا تنها حسرت شان به خاطر ناامید ماندن فرزندان شان از لباس [و وسایل] عید است.“
همزمان با انتشار چنین گزارشاتی، خبرهایی نیز از اخراج گسترده زنان کارگر منتشر شد. پایگاه خبری ”دسترنج“، 20 اسفند ماه، اعلام داشت: “جمعی از زنان کارگر شاغل در بیمارستان توحید سنندج با اتمام قرارداد کاری خود، بیکار شدند. زنان کارگر اخراجی سابقه کاری 18 ساله در این واحد درمانی داشتند و بنابه دستور مدیریت از ابتدای سال آینده دیگر اجازه حضور در بیمارستان را ندارند. این بیمارستان از مدتها پیش کارگران خود را زیر نظر شرکت های پیمان کاری و قراردادهای موقت و پیمانی قرارداده بود.“ در سالیان گذشته، به ویژه از زمان اجرای سیاست های ضد کارگری موسوم به تعدیل اقتصادی، بسیاری از زنان کارگر که به طور عمده در صنایع نساجی، تولید و بسته بندی مواد غذایی، لوازم الکتریکی و نظایر آن مشغول بکار بودند، شغل خود را از دست داده و از صنایع فوق به سمت بخش خدمات و کار در آن رانده شدند. به علاوه با توجه به سمت گیری اقتصادی- اجتماعی رژیم ولایت فقیه و برنامه هایی چون خصوصی سازی و اصلاح قانون کار با هدف تامین امنیت سرمایه، بسیاری از واحدهای تولیدی و صنعتی بزرگ به دلیل عدم تمایل کارفرمایان به پرداخت هزینه هایی چون، مرخصی زایمان ایجاد شیر خوارگاه و مهد کودک و جز اینها، هنگام استخدام مردان را به زنان کارگر ترجیح داده و از استخدام زنان ممانعت به عمل می آورند. در میان زنان کارگر، آن دسته از زنانی که در کارگاه کوچک و متوسط مشغول به کارند با وضعیت ناگوار و غیر انسانی مواجه اند. پس از خروج کارگاه های 5 نفر و سپس 10 نفر از شمول قانون کار، اغلب زنانی که ناگزیر به کار در این نوع کارگاه ها هستند با استثمار و تبعیض وحشتناکی دست به گریبانند. مطابق آمار رسمی، تقریبا بیش از 80 درصد زنان کارگر شاغل در کارگاه های کوچک در برابر کار مساوی با مردان دستمزد پایین تر از از همکاران مرد خود دریافت می کنند. این تفاوت به حدود 60 درصد می رسد. یعنی دستمزد زنان کارگر در کارگاه کوچک و خارج از پوشش قانون کار 60 درصد پایین تر از مردان است.
علاوه بر این، زنان کارگر اولین و عمده ترین قربانیان قراردادهای موقت و سفید هستند. در کارگاه های تولیدی پوشاک و بسته بندی درسراسر کشور فقط با زنان به صورت شفاهی و سفید قرارداد بسته می شود. این زنان زحمتکش از بیمه های اجتماعی، عیدی و پاداش آخر سال، مرخصی، تعطیلات با حقوق، مرخصی زایمان، حق ایاب و ذهاب و بن کارگری محروم هستند و هیچ نهاد و ارگانی نیز پاسخگوی خواست های مشروع و قانونی آنان نیست. همه آنچه بدان اشاره رفت، حضور فعال تر زنان کارگر در مبارزه جاری و افزایش نقش آنان در جنبش کارگری-سندیکایی را ضروری می سازد. زنان کارگر به عنوان بخش جدایی ناپذیر جنبش سندیکایی زحمتکشان، در کنار خواست های مشترک و مبرم سراسری و همگانی، دارای خواست های مشخصی نظیر دستمزد مساوی با مردان، به معنای دستمزد مساوی برای کار مساوی و تنظیم اصل برابری دستمزد بدون تبعیض جنسیتی، ممنوعیت اشتغال زنان در کارهای زیان آور طبق معیارهای بین المللی، حق برخورداری زنان کارگر از شش هفته مرخصی قبل و هشت هفته مرخصی پس از زایمان با استفاده از حقوق، محفوظ ماندن موقعیت شغلی زنان کارگر در دوران استراحت قبل و بعد از زایمان چنان که کارفرما حق اخراج آنان را نداشته باشند. برخورداری زنان کارگر و فرزندان شان از حق بیمه درمانی و مواردی از این دست هستند که جنبش کارگری-سندیکایی وظیفه دارد آنها را طرح و در اولویت های مبارزاتی خود قرار دهد. پر واضح است که، طرح این خواست ها بدون حضور موثر زنان کارگر با دشواری های متعدد مواجه می شود، از این رو مبارزه برای جلب و جذب هر چه بیشتر زنان کارگر در صف مبارزه و به میان فعالین سندیکایی وظیفه ای جدی و با اهمیت تلقی می گردد.
زنان کارگر باید در کنار برادران خود در مبارزه صنفی و سیاسی بطور فعال شرکت جویند و بهبود وضعیت کار و زندگی خود را خواستار شوند. تنها از این راه می توان به تبعیض ناروا، استثمار وحشیانه و بی قانونی ذلت بار غلبه کرد و توان جنبش کارگری در مصاف با ارتجاع حاکم را تقویت کرد!