المپیاد پکن: مظهری تحسین برانگیز از صلح و دوستی میان ملت ها

اجرای موفقیت آمیز و چشم گیر بیست و نهمین دوره بازی های المپیک و توانایی و امکانات چین در سازماندهی بهترین بازی های المپیک از سال 1896 تاکنون، جهان را به حیرت و تحسین واداشت. 
“هو جین تائو”، رئیس جمهور چین، در آستانه آغاز مراسم افتتاحیه اظهار داشت:“لحظه تاریخی که منتظرش بودیم در حال فرا رسیدن است.“
تلاش برخی محافل ضدکمونیست در کشورهای سرمایه داری برای سازماندهی تحریم المپیک چین با شکست مطلق روبرو شد. 
     
زمانیکه کمیته بین المللی المپیک، در تیرماه 1380، تصمیم خود مبنی بر اینکه پکن، پایتخت جمهوری توده ای چین، میزبان 29مین المپیک خواهد بود را اعلام کرد، هیچکس تصور نمی کرد که این دوره بازی ها به چنین پلاتفرمی قدرتمند برای دیپلماسی بین المللی این کشور بدل شود.  چین با برگزاری موفق المپیاد پکن تحت شعار ”یک جهان، یک رویا“ حضور و مزیت های خود را به مثابه یک قدرت بین المللی برای مردم جهان به نمایش گذاشت.  المپیک پکن از نظر تعداد کشورهای و تعداد ورزشکاران شرکت کننده، در رقابت ها، و تعداد رکورد های جهانی شکسته شده، رکورد دار اعلام شد. 10،700 ورزشکار از 204 کشور در المپیک پکن شرکت داشتند و 43 رکورد جهانی و 132 رکورد المپیک در جریان 16 روز رقابت ها شکسته شدند. از 205 کشور جهان که دارای کمیته تدارک المپیک رسمی هستند، فقط سلطان نشین برونی در این دوره بازی های المپیک شرکت نداشت، آن هم بدلیل عدم ثبت نام ورزشکارانش در موعد رسمی!    
در دو دهه اخیر و تا قبل از این المپیک سازماندهی این رقابت های بین المللی همواره با نگرانی در مورد تامین مالی، اتمام به موقع استادیوم ها و توانایی اداری- سازمانی شهر و کشور میزبان به فراهم آوردن امکانات ضرور و ایمنی برای تجلی استعداد و توانایی ده ها هزار ورزشکار از سراسر جهان، همراه بوده است.  به عنوان مثال در 28مین دوره المپیک در آتن حتی تا هفته قبل از مراسم افتتاح اطمینانی به آمادگی ورزشگاه ها و تاسیسات ضرور وجود نداشت. 
با نزدیک شدن روز شروع المپیک و مشخص شدن اینکه دولت چین همه امکانات خود را به کار گرفته است که 29مین المپیاد صحنه نمایش توانایی های انسانی، اجتماعی و تکنولوژیک این کشور بشود، یک کارزار مشخص سیاسی ضد کمونیستی برای جلوگیری از موفقیت چین به راه افتاد. کوشش برای تدارک یک کارزار مسموم ایدئولوژیک در سطح جهان از طریق رسانه های امپریالیستی و خبری و سازمان های اطلاعاتی و تبلیغاتی کشورهای عمده سرمایه داری به شکل هدفمندی تشدید شد.  از تحریکات مشخص برای بهم ریختن شرایط در تبت و سازماندهی یک قیام ارتجاعی به رهبری “دالائی لاما”، با الهام از واشنگتن و لندن گرفته، تا اعتراض به روابط دیپلماتیک و تجاری چین با سودان، و یا ادعای اینکه میزان بالای گازهای زیان آور در فضای پکن از معیار های تعیین شده بین المللی بالاتر و برای فعالیت های ورزشی مضر است، همه در راستای ایجاد تردید برای شرکت در المپیاد پکن بکار گرفته شد. اینکه 4 سال قبل از آن بدون هیچگونه شکوه ای المپیک 28 در شهر آتن که رسماٌ بالاترین میزان آلودگی هوا در جهان را دارد، برگزار شد، برای هیچ کس و ارگانی در این کاروان نا هماهنگ ضد کمونیستی مطرح نبود.  تعدادی از سران جهان در اظهاراتی نمایشی به عدم شرکت در مراسم افتتاحیه المپیک تهدید کردند. و موج تبلیغات هدفمند برای سازماندهی تحریم المپیک، همانگونه که 28 سال قبل از آن در رابطه با 22مین المپیک در مسکو عمل شده بود، آغار شد.  تحرک تحسین برانگیز و موفق و توانمندی دیپلماسی چین، و سطح وسیع مبادلات اقتصادی چین به مثابه ابرقدرت اقتصادی جهان در انتها  تمامی این کوشش های مسموم و ارتجاعی را به شکست کشاند.  رهبران چین اعلام می کردند که در پس این تهاجم ایدئولوژیک ارتجاعی وحشت کشورهای سرمایه داری غرب از نمایش بی سانسور و مستقیم حقیقت زندگی و پیشرفت در چین در کشور های غربی قرار دارد.  
و این حقیقتی بود که فقط با شروع و انجام المپیاد پکن مشخص شد. “هو جین تائو”، رئیس جمهور چین، در آستانه آغاز مراسم افتتاحیه اظهار داشت:“لحظه تاریخی که منتظرش بودیم در حال فرا رسیدن است.“ 
در طول 16 روز بیاد ماندنی که لحظه به لحظه آن تظاهر ابعاد قدرت فیزیکی، فکری، سازماندهی و تکنولوژیک انسان بود، میلیاردها بیننده مزیت های یک سیستم برنامه ریزی شده و هدفمند را در کشوری که هدف خود را سوسیالیسم اعلام کرده است، را مشاهده کرده و به تحسین آن نشستند.  به اعتقاد کارشناسان و مفسران امور ورزشی نظم  این دوره از بازی های المپیک، شرایط ایده آل فراهم شده در دهکده المپیک، کیفیت سالن ها و تاسیسات ورزشی، برنامه های افتتاحیه و اختتام این دوره المپیک، امکانات برای رسانه های عمومی و مطبوعات بی نظیر، بی نقص و بی سابقه بوده است، و آن را می توان نمادی از توان چین در بسیج و هماهنگ سازی امکانات عظیم انسانی، اداری و تکنولوژیک خود قلمداد کرد.  روزنامه “دیلی میل” انگلیس در رابطه با موفقیت چین در سازماندهی المپیاد پکن گفت: “ اینکه این دوره بازی های المپیک یک واقعه برجسته در سیاست جهان می باشد، یک ادعای توخالی نیست.  مراسم افتتاحیه آنرا اثبات کرد.  این مراسم نشان دهنده این بود که چین می تواند با هر کشوری در هر عرصه ای رقابت کند.“  
مراسم افتتاحیه 29مین المپیاد در استادیوم ملی چین در پکن که به شکل بسیار زیبای لانه پرنده طراحی شده است، به واقع مردم سراسر جهان را، از دوست و دشمن به حیرت واداشت.  این مراسم که به گفته منقدان هنری برای سالیان متمادی مراکز هنری- نمایشی جهان به مطالعه و درس آموزی از آن خواهند نشست، بطور شگفت آوری تاریخ، تئاتر، تکنولوژی و برنامه ریزی را با هم آمیخته بود. در این مراسم که در حضور 81 تن از سران کشورهای جهان و 91،000 تماشاچی برگزار می شد، نمایشی عظیم از رقص، موسیقی و آتش بازی توسط  حدود 10 هزار نفر هنرمند چینی به اجرا در آمد. ناظران مطلع و آشنا به المپیک و ضرورت ها و نیاز های انجام چنین پروژه های عظیمی، معتقدند که هیچ شهری در جهان نمی تواند با پکن در میزبانی المپیک رقابت کند. در طول مراسم افتتاحیه که میلیارد ها نفر در سراسر جهان به تماشا و تحسین آن نشستند، تاریخ پنج هزار ساله چین به تصویر کشیده شد. روزنامه “دی ولت” آلمان با ”بی نقص“ خواندن مراسم افتتاحیه گفت که ”برای دهه ها بازی های المپیک با چنین مراسم رنگارنگ و قدرتمندی افتتاح نشده بود.“  روزنامه “ایندپندنت”، چاپ لندن روز پس از شروع رسمی المپیک پکن در باره مراسم افتتاحیه نوشت: ”این بزرگترین نمایشی بود که جهان تا به حال مشاهده کرده است… مراسم افتتاحیه 29مین دوره بازی های المپیک به شکل نفس گیر و اعجاب آوری طراحی و برنامه ریزی شده بود… و تا آنجا در به تصویر کشیدن تاریخ چین باستان پیش رفت که می توان حدس زد که خود کنفوسیوس هم از آن راضی باشد.“ 
پس از 16 روز رقابت های ورزشی به یاد ماندنی بیست و نهمین دوره بازی های المپیک در پکن با پیروزی ورزشکاران چین که 51 مدال طلا بدست آوردند به پایان رسید.  کاروان های ورزشی آمریکا با 36 مدال طلا و فدراسیون روسیه با 23 مدال طلا در مکان های دوم و سوم جدول مدال های المپیک پکن قرار گرفتند. ایران با مدال های طلای هادی ساعی و برنز مراد محمدی در رده 51 این دوره بازی های المپیک قرار گرفت.  در المپیک آتن ایران با مجموع شش مدال در مقام 29 جدول مدال ها قرار داشت. 
مراسم اختتامیه المپیک پکن با چرخ های نورانی و یک برج 20 متری از آکروبات ها که بصورت هماهنگی  با هم حرکت می کردند، همانند افتتاحیه آن مسحور کننده و با ابهت بود. المپیک پکن با سخنان ژاک روگو، رئیس کمیته بین المللی المپیک، در رابطه با این که : ”این مشخص است که چین سطح و استاندارد را خیلی بالا برده است و این چالشی جدی برای لندن و همچنین همه المپیک های بعدی خواهد بود“ و پس از تحویل پرچم المپیک به شهردار لندن، محل برگزاری المپیک در سال 2012 به پایان رسید.  

رسوایی بزرگ رژیم ایران درالمپیاد پکن  
وضعیت نفرات و تیم های ایران درالمپیک پکن ونتایج ضعیف و شکست های پی درپی، یک رسوایی بزرگ برای جمهوری اسلامی پدید آورده است، پیش از اعزام کاروان ورزشی ایران به پکن، مسئولان ریز و درشت رژیم وعده پیروزی و شگفت آفرینی ورزش ایران را در“پرتو“مدیریت و برنامه ریزی دولت نهم می دادند وحضور ورزشکاران درالمپیک را توانمندی حاکمیت و نشانه رشد و بالندگی آن معرفی می کردند. اما درست عکس آنچه رژیم ولایت فقیه انتظار داشت و تبلیغ می کرد، افتضاحی به بار آمده که نه تنها صدای اعتراض کانون های ورزشی و فرهنگی و مردم را درپی داشته، بلکه درمیان محافل و جناح بندی های حکومتی نیز سرو صدای زیادی برانگیخته است!
خبرگزاری مهر 28مرداد ماه از قول نایب رییس فراکسیون ورزش مجلس اعلام داشت:“گویامتاسفانه باید دراولین نشست فراکسیون ورزش مجلس هشتم با مسئولان سازمان تربیت بدنی علل ناکامی های ورزشکاران ایرانی درالمپیک بررسی شود، البته مقصران و کسانی که درناکامی ورزشکاران ایرانی درالمپیک قصور داشته اند خودشان باید به وجدانشان مراجعه کرده و از پیشگاه ملت عذر خواهی کنند.“
برخلاف چنین دیدگاهی، رسوایی دستگاه ورزشی رژیم ولایت فقیه درالمپیک پکن به عنوان مهمترین رویداد ورزشی-فرهنگی جهان، نه درقصور اشخاص که در برنامه و سیاست های رژیم نهفته است، درحقیقت ناکامی و ضعف و عقب ماندگی ورزشی که بخشی از واپس ماندگی فرهنگی قلمداد می شود، ریشه درسیاست های حاکمیت و نوع نگاه ودیدگاه آن به جامعه ونیزورزش به مثابه بخشی از روبنای فرهنگی داشته و دارد.
درمیان همه کشورهای شرکت کننده دررویداد پر اهمیت المپیک نمی توان حتی یک مسئول رسمی را یافت که همانند مسئولان دولت احمدی نژاد غیر مسئولانه و از سرناآگاهی درباره ورزش و ورزشکاران کشورش سخن بگوید!
همین افراد نه تنها از ورزش و نقش آن دربالندگی جامعه امروزی بشر بی اطلاع هستند، بلکه ارگان ونهاد زیر مسئولیت خود را فقط به مثابه محلی برای کسب درآمد، و فارغ از تامین منافع حیثیت ملی و میهنی می بینند. درغیر این صورت این جملات توهین آمیز که ”نتایج درحد ورزشکاران“ بود به چه معناست؟ اتفاقا به گواهی کارشناسان و مفسران مطلع ورزشی که مسابقات ورزشکاران ایرانی را تحلیل و تفسیر کرده اند و درهمین المپیک پکن گزارشات متعددی درباره ورزشکاران میهن ما انتشار داده اند، گروهی از ورزشکاران زن و مرد ایرانی از با استعدادترین ورزشکاران دررشته های خود به شمار می آمدند، ولی متاسفانه از امکانات فنی و علمی، مدیریت و تجربیات ضرور برخوردارنبودند. به این ترتیب باید گفت شکست وناکامی ورزش ایران درالمپیک پکن درست درحد و قامت رژیم واپس مانده ولایت فقیه و مسئولان جاه طلب و ناآگاه دستگاه ورزش ایران بویژه سازمان تربیت بدنی است. درشکست و ناکامی بزرگ و یا بهترگفته باشیم رسوایی ورزش جمهوری اسلامی، ورزشکاران زن و مرد کوچکترین تقصیری نداشته و ندارند. آنها علیرغم وضعیت نامناسب حاکم برکاروان ایران، محدودیت های گوناگون دردهکده المپیک و رفتار ناشایست مسئولان کمیته ملی المپیک ایران، با شجاعت، غیرت وشرافتمندانه درمسابقات حضور یافتند وبیش از آنچه از این جوانان برومند انتظار می رفت سعی و کوشش به خرج دادند. مشکل و معضل ورزش را باید درعملکرد و سیاست های ارتجاعی رژیم ولایت فقیه جستجو کرد، نه درفعالیت گروهی جوان با استعداد که خود قربانیان دیدگاه های ارتجاعی حاکم بر کشور هستند!
ناکامی ورزش جمهوری اسلامی درالمپیک پکن، گواه روشن آسیب های بلند مدت و کوتاه مدت ناشی از اجرای برنامه های ضد مردمی است.
ورزش به عنوان جزیی از فرهنگ جامعه، با توجه به سمت گیری اقتصادی-اجتماعی کنونی رژیم ولایت فقیه که پیروی از دستورات صندوق بین المللی پول و بانک جهانی است، دروضعیتی ناگوار و دردناک قرار دارد. این وضعیت آیینه تمام نمای جامعه ایران درزیر سایه شوم رژیم خود کامه و تاریک اندیش ولایت فقیه است!