لبه تیز بحران سرمایه داری متوجه زحمتکشان است!

*با ژرفش بحران جهانی میلیون ها تن از زحمتکشان به ورطه فقر رانده شده اند، به این دلیل فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (دبلیو،اف، تی، یو) خواستار مبارزه مشترک و متحد جنبش سندیکایی برای تضمین و تامین منافع زحمتکشان دربرابر، پیامدهای و تعدیات سرمایه داری است!

بحران بی سابقه اقتصادی جهان را با یک رکود همه جانبه روبرو ساخته است و بیشترین صدمه نیز به زندگی و امنیت شغلی کارگران و زحمتکشان وارد می آید. همزمان با گزارش جدید سازمان بین المللی کار که درآن با صراحت نسبت به وخامت اوضاع ابراز نگرانی و افزایش رشد بیکاری به بیش از 5 درصد پیش بینی شده است. سندیکاهای کارگری بویژه دراروپا کارزار گسترده ای را برای مقابله با برنامه ها و سیاست های مالی دولت های اتحادیه اروپا سازمان می دهند. درآلمان، یونان، اسپانیا و ایتالیا سندیکاها کارزار گسترده ای را آغاز کرده اند، چندی پیش به فراخوان اتحادیه های کارگری فرانسه ده ها هزار کارگر و کارمند دراعتراضی به سیاست حمایت دولت سارکوزی ار بانک ها به زیان هزاران مزدبگیران درسراسر فرانسه دست به اعتصاب زدند که رسانه های بین المللی آن را اعتصابی عظیم و سازمان یافته معرفی ساختند. مطابق برآورد رسمی سازمان بین المللی کار که چندی پیش انتشار یافت با ژرفش بحران و تداوم رکود اقتصادی، درسال کنونی میلادی(2009) 20 میلیون نفر دیگر درخطر بیکاری قرار دارند. آهنگ رشد بیکاری در سال جاری به بیش از 5 /7 درصد خواهد رسید که به معنای افزایش 51 میلیون نفر دیگر به شمار بیکاران جهان است. درحال حاضرآلمان به عنوان موتور اقتصادی اتحادیه اروپا با رشد 8 /7 درصدی بیکاری روبرو است که از پیش بینی کارشناسان اقتصادی بسیار فراتر می باشد. درکشورهای اسکاندیناوی که زمانی ویترین سرمایه داری جهانی تلقی می شد، آمار افزایش بیکاری زنگ خطر را به صدا درآورده است. رشد نابرابری اجتماعی براثر بحران دراین کشورها، سیستم اجتماعی مدل سرمایه داری با چهره انسانی اسکاندیناوی را با بحران روبرو و ناکار آمد ساخته است. درچنین وضعیتی سازماندهی مبارزه با سیاست های ضد کارگری دردستور کار بسیاری از سندیکاها و اتحادیه های کارگری قرار دارد. فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (دبلیو، اف، تی، یو) درروزهای 15 و 16 دسامبر سال گذشته میلادی درنشست خود در شهر لیسبون، پایتخت پرتغال که درآن ده ها سندیکای کارگری اروپا حضور داشتند و بیش از 150 تن از رهبران و مسئولان جنبش های سندیکایی 24 کشور جهان ناظر برآن بودند، خواستار تشدید مبارزه وانسجام واتحاد عمل جنبش جهانی سندیکایی گردید. درگزارش این نشست که درپایگاه اطلاعاتی فدراسیون 18 دسامبر 2008 بازتاب یافته، از جمله آمده است: ” شرکت کنندگان درنشست لیسبون اتفاق نظر سندیکاهای کارگری را در مسایلی چون اقدامات مشترک و متحد و بسیج ملی، منطقه ای و جهانی برای مبارزه و حمایت از حقوق بنیادین کار و منافع کارگران را بیان کرده و خواستار مبارزه درراه تامین آنها شدند.“
مبارزه سندیکاها و تلاش بی وقفه فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری نشانگر وضعیت فاجعه بار ناشی از بحران در زندگی وکار میلیون ها کارگردرچهار گوشه جهان است. بیکاری گسترده زحمتکشان، ورشکستگی واحدهای کوچک و متوسط تولیدی و صنعتی و بسیاری از موسسات غول پیکر مالی و بانک های بزرگ، گویای این واقعیت است که برخلاف تبلیغات امپریالیسم خبری، لبه تیز بحران و نیروی ویرانگر آن علیه طبقه کارگر و تولید کنندگان وسرمایه داران کوچک متوجه است. همچنانکه مارکس، با صراحت ارزیابی کرده بود، بحران نتیجه تضادهای درونی سرمایه داری است و خاص این شیوه تولیدی می باشد! بنابر این پدیده بحران نه تصادفی و نه اتفاقی و تعجب آور است. این بحران چنان ژرف و دامنه دار قلمدار می شود که درهمایش داوس سوئیس (مجمع اقتصادی جهان) جورج سوروس میلیارد آمریکایی اعلام می کند، ابعاد بحران به طور چشم گیری گسترده تر از رکود دهه 1930 میلادی است. همین شخص با صراحت تاکید کرد: ” وضعیت وخیم تر خواهد شد.“
دربرابر این وضعیت وخیم یگانه راه حل همانگونه که فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (دبلیو، اف، تی، یو) اعلام می دارد، تشدید مبارزه و سازماندهی جنبش جهانی سندیکایی است!