کنفرانس بین‌المللی نیروهای مردمی بر ضدِ سلاح‌های هسته‌ای
نماینده کمیته دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر) – ضمن اظهار نگرانی جدی نسبت به سخنان تهدید آمیز باراک اوباما در ارتباط با امکان مقابله هسته‌ای با ایران و کره شمالی، افزود: ”کودیر، با هرگونه مداخله خارجی در امور داخلی ایران، و با هر گونه تهدید یا اقدام نظامی یا حمله هسته‌ای بر ضدِ ایران، تحتِ هر عنوانی، مخالفت شدید و جدیِ خود را اعلام می‌کند در آستانه برگزاری نشست‌های بازبینی پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان پی تی)، که روز ۱۳ اردیبهشت آغاز و به مدت سه هفته در سازمان ملل در نیویورک و با شرکت وزیران خارجه کشورهای دنیا دنبال شد، نمایندگان سازمان‌های غیردولتی، چهره‌های سیاسی و دانشگاهی، و فعالان صلح و حقوق بشر و عدالت اجتماعی از آمریکا ، اروپا و آسیا نیز در کنفرانسی در نیویورک گرد هم آمدند تا از جانب مردم صلح‌دوست جهان صدای خود را به گوش رهبران کشورهای جهان برسانند. بیش از ۸۰۰ نفر از فعالان اجتماعی و سیاسی از کشورهای گوناگون، در روزهای ۱۰ و ۱۱ اردیبهشت، در ”کنفرانس بین‌المللی برای جهانی بدون سلاح‌های هسته‌ای، صلح‌آمیز، عادلانه و زیست‌پذیر“ شرکت کردند، و در نشست‌ها و کارگاه‌های آموزشی مختلف در زمینه‌های گوناگونِ مرتبط با صلح و از میان برداشتن سلاح‌های هسته‌ای و پیکارِ مردم دنیا در راه زندگی عادلانه و انسانی بر روی کره زمین و در زیستگاهی که دستخوش آسیب‌های انسان‌ساخته نباشد، به تبادل نظر پرداختند. نمایندگان آمریکایی، که از سراسر آن کشور به نیویورک آمده بودند، تدارک و میزبانی کنفرانس را به عهده داشتند. نمایندگانی که از ژاپن آمده بودند پوسترهایی از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی توسط آمریکا در پایان جنگ جهانی دوم با خود داشتند که به نمایش همگان گذاشتند. نمایندگانی نیز از کشورهای فرانسه، کره جنوبی، بریتانیا، هندوستان، کانادا، آلمان، سوئد، عراق، اسرائیل و روسیه نیز در کنفرانس شرکت داشتند. آقای بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، خانم سوکورو گومز، صدر شورای جهانی صلح، و آقای تاداتوشی آکیبا، شهردار هیروشیما، از جمله شخصیت‌های برجسته‌ای بودند که در جلسه‌های مختلف در کنفرانس سخنرانی کردند. بیانیه نهایی کنفرانس که در روز دوم منتشر شد، ضمن اشاره به بحران‌های بی‌سابقه‌ای که جهان امروز با آن روبه‌روست- از گرمایش جهان گرفته تا فقر و جنگ و گرسنگی و بیماری- یادآوری می‌کند که، به رغم بحران اقتصادی جهانی کنونی، کماکان هزینه‌های نظامی بسیار فراتر از هزینه‌هایی است که برای برآورده کردن نیازهای انسان مصرف می‌شود. میلیاردها دلار در راه مسابقه تسلیحاتی، ایجاد پایگاه‌های نظامی، جنگ‌های مداخله‌گرانه و توسعه‌طلبانه، و ”به فضا بردن“ جنگ خرج می‌شود، و انبار شدن ده‌ها هزار سلاح‌های هسته‌ای در چند کشور معیّن که می‌تواند کره زمین را صدها مرتبه ویران کند، زندگی بر روی کره زمین را به طور جدی تهدید می‌کند، و ”تغییر واقعی، ضرورتی مبرم است.“ این بیانیه خواست‌های نیروهای صلح‌طلب جهان را چنین بر می‌شمارد: توافق بر سر یک پیمان جهانی برای منع کردن تمام سلاح‌های هسته‌ای تا سال ۲۰۲۰ و جهانی بدون سلاح‌های هسته‌ای؛ پایان دادن به اشغال عراق و افغانستان و فلسطین، مذاکره برای عادی سازی روابط با ایران و کره شمالی، پایان دادن به محاصره اقتصادی کوبا، برچیدن پایگاه‌های نظامی و . . . برای جهانی عاری از جنگ؛ اولویت دادن به زندگی و حقوقِ اجتماعیِ مردم و نه به بهره، به منظور برآورده کردنِ نیازهای مردم جهان؛ ایجاد یک جنبشِ جهانی همبستگی در راه صلح و عدالتِ جهانی، و ادامه کارزار گسترده و پیوسته نیروهای مردمی و فشار بر دولت‌ها برای متوقف کردن غارت و ویرانیِ منابع طبیعی، از آب و هوا گرفته تا زمینی که بر روی آن زندگی می‌کنیم. در پایان بیانیه آمده است : ”زمان کوتاه است – فرصت را از دست ندهیم!“
یکی از کارگاه‌هایِ آموزشیِ کنفرانس ”ایجادِ منطقه عاری ازسلاح هسته‌ای در خاورمیانه“ بود، که چهار سخنرانِ آن نمایندگانی از سازمان‌های غیردولتیِ آمریکا و اسرائیل و نیز از ”کمیته دفاع از حقوق مردم ایران“ (کودیر) بودند. برخی دیگر از مناطق عاری از سلاح هسته‌ای جهان عبارتند از: آفریقا، آمریکای مرکزی و جنوبی، اقیانوسیه، قطب جنوب و کشورهای آسیای جنوب شرقی. هر چهار سخنران بر خواستِ اعلامِ خاورمیانه به عنوان منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای تأکید داشتند، و اشاره کردند که اگرچه ضروری است از تولیدِ سلاح‌های اتمی توسط کشورهایی که تازه به فناوریِ هسته‌ای دست یافته‌اند یا در شُرُفِ دستیابی به آن هستند قاطعانه جلوگیری کرد، اما هم‌زمان، باید به ایالات متحد آمریکا، فرانسه، بریتانیا، روسیه و چین- که همگی از قدرت‌های هسته‌ایِ امضا کننده ان پی تی هستند- فشار آورد و مجدّانه خواست تا علاوه بر توقفِ تولید و گسترشِ سلاح‌های هسته‌ای، کلیه سلاح‌های موجود را نیز از میان ببرند. یکی از سخنرانان آمریکایی به مواضعِ اسرائیل اشاره کرد که، به رغم وجودِ نشانه‌هایِ بارز در مورد اینکه این کشور دارایِ سلاح‌های هسته‌ای است، اما هرگز نه آن را تأیید کرده است نه تکذیب، و به همراهِ هندوستان و پاکستان و کره شمالی، جزوِ کشورهایی است که هنوز پیمان منعِ گسترشِ سلاح‌های هسته‌ای را نیز امضا نکرده است. با وجود این، توانِ هسته‌ای اسرائیل همیشه موردِ چشم پوشیِ قدرتی مثل آمریکا بوده است. همچنین، اسرائیل سرسختانه با اعلامِ خاورمیانه به عنوانِ منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای مخالفت کرده است، چرا که در صورت پذیرشِ آن، باید به بارزسی‌های بین‌المللی تن در دهد و در نهایت سلاح‌هایش را از میان ببرد. نماینده” کودیر” به انباشتِ سلاح‌های هسته‌ایِ چندین کشورِ هسته‌ای در اطراف ایران، در آسیا و روسیه، و نیز سیاست‌هایِ زورگویانه، تجاوزگرانه و توسعه طلبانه دولت‌های آمریکا و متحدانِ آن در منطقه (به‌ویژه اسرائیل) به منظور کسبِ کنترل بر ذخایر و منابع طبیعی غنیِ این منطقه و استفاده از آن به عنوان برگ برنده در برابر رقبای اقتصادی یی مثل روسیه و چین و هندوستان از یک سو، و نیز سیاست‌های تحریک‌آمیز و تنش‌آمیزِ رژیم‌های ارتجاعی در منطقه (از جمله رژیم‌های اسرائیل و ایران) از سوی دیگر، اشاره کرد که دست در دستِ یکدیگر منطقه خاورمیانه را در تنشِ دائمی نگه می‌دارند، و هر کدام به نوعی از آن سود می‌برند. او افزود که، مردمِ زیان دیده از این سیاست‌ها، در قالبِ نیروهای صلح‌طلب و دموکراتیک، بر ضدِ این سیاست‌ها و در راهِ صلح و تنش‌زدایی پیکاری دشوار را به پیش می‌برند. نماینده کودیر با ذکراین نکته که، استفاده از انرژی هسته‌ای برای مقاصدِ صلح‌آمیز حق هر ملتی است از جمله ایران (که جزوِ امضا کنندگانِ ان پی تی است)، تأکید کرد که، مخالفت با تولید و گسترشِ سلاح‌های هسته‌ای و کشتار جمعی و تعهد به اجرایِ مفادِ ان پی تی باید بدونِ تبعیض مشمولِ همه کشورها از جمله کشورهای هسته‌ای بشود. او ضمن اظهار نگرانی جدی نسبت به سخنان تهدید آمیز باراک اوباما در ارتباط با امکان مقابله هسته‌ای با ایران و کره شمالی، افزود: ”کودیر، با هرگونه مداخله خارجی در امور داخلی ایران، و با هر گونه تهدید یا اقدام نظامی یا حمله هسته‌ای بر ضدِ ایران، تحتِ هر عنوانی، مخالفت شدید و جدیِ خود را اعلام می‌کند. . . رژیم تئوکراتیک ایران از چنین سیاست‌هایی به منظور سرکوبِ حقوق مردم و منحرف کردنِ افکار عمومی از معضلاتِ فزاینده داخلی بهره‌برداری می‌کند. . . ما در مقامِ نیروهای صلح‌طلب و دموکرات معتقدیم که، بهترین راهِ دستیابی به صلح و حفظِ آن، فراهم بودنِ یک شرایط اجتماعی و سیاسی دموکراتیک است، و از سوی دیگر، کارزار ما برای دموکراسی و حقوق بشر در شرایطِ صلح‌آمیز است که بیشترین دستاوردها را به همراه خواهد داشت….“ نماینده ”کودیر“ در ادامه، به نقشِ نیروهای نظامی در سیاست ، اقتصاد و اداره امور ایران، ورشکستگیِ تولیدی، اتکایِ فزاینده به درآمدِ نفت و واردات، و رشدِ فقر و نارضایتیِ قشرهایِ وسیعی از مردم اشاره کرد، که از یک طرف ایران را صحنه بازی‌های سیاسی و اقتصادی قدرت‌های بزرگ کرده و به استقلال کشور خدشه وارد کرده است، و از طرفِ دیگر رژیم ایران را که اینک فاقدِ حمایت مردمی گسترده است، به مقابله خشن و سرکوبگرانه با مردمی کشانده است که صرفاً خواستارِ یک زندگیِ شرافتمندانه و دستیابی به حقوقِ اجتماعی خود هستند؛ نمونه‌های چنین برخوردهایی از فردای انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته در ایران دیده شد. او در ادامه از نیروهای مردمیِ جهان خواست تا از پیکار مردم ایران برای دستیابی به صلح و دموکراسی و عدالت اجتماعی حمایت کنند و تا دیر نشده صدایِ خود را بر ضدِ برافروختنِ جنگ خانماسوزِ دیگری با ایران و در منطقه خلیج فارس، بلند کنند.
فعالانِ صلح و دموکراسی، اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های غیردولتیِ کشورهای جهان، برنامه‌های مفصلی نیز برای سه هفته‌ای تدارک دیده‌اند که نشست‌های بازبینیِ پیمانِ منعِ گسترشِ سلاح‌های هسته‌ای در سازمان ملل جریان دارد، از جمله راه پیمایی، نمایشِ فیلم، امضایِ تومار، شمع روشن کردنِ دستجمعی، و برگزاریِ سمینارهای گوناگون. خواستِ نهاییِ صلح‌طلبان از میان بردن سلاح‌های هسته‌ای و برقراری صلح و عدالت اجتماعی در جهان است.
