به بمباران لیبی پایان دهید!
حزب توده ایران، خواهان توقف فوری هرگونه عملیات نظامی در لیبی، از جمله قطع بمباران‌ها از سوی فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا، و توقف حمله‌های دولت لیبی به شهروندان غیرمسلّح این کشور است. با عقب نشینی نیروهای مخالف دولت دیکتاتوری معمر قذافی از شهر ”اجدابیا” در روز ۶ فروردین ماه، که پس از بمباران هوایی شدید مواضع آن ها در روز های اخیر از سوی هواپیماهای جنگنده فرانسوی و انگلیسی اتفاق افتاد، تحولات لیبی وارد مرحله تازه ای شد. در این مرحله نیروهای ائتلاف کشورهای امپریالیستی سعی دارند با موشک باران شدید با موشک های ”کروز”و ”تام هاوک“، و بهره گیری از برتری نیروهای هوایی خود، نیرو های وابسته به دولت دیکتاتوری قذافی را از شهرها عقب برانند و سپس کنترل آن ها را به دست نیروهای مخالف دولت بدهند و عملاٌ بخش شرقی و منطقه های نفت خیز را از بقیه خاک لیبی که در کنترل دولت مرکزی است، جدا کنند. حزب توده ایران، در مطلب تحلیلی یی که در شماره 864 “نامه مردم” منتشر شد، نظر خود درباره ماهیت و گرایش های استبدادی دولت قذافی، بافت ناهمگون نیروهای مخالف قذافی، و حضور نیروهای ارتجاعی و واپس گرا در این بافت، و همچنین نیت کشورهای امپریالیستی از مداخله نظامی در لیبی، ارائه داده است. ما به درستی تظاهرات اعتراضی در لیبی را در حکمِ بخشی از قیام‌های مردمی جاری در راه دموکراسی مشارکتی و بهبود فضای دموکراتیک، مورد تائید قرار داده ایم. حزب توده ایران از این مبارزات توده‌ای برحق در راه استقرار دموکراسی در لیبی پشتیبانی می کند، و بمباران غیرنظامیان از سوی ارتش لیبی را قاطعانه و به‌شدت محکوم می داند. اما آنچه مشخص است اینکه، ارتباط ها، عملکرد و منابع حمایتی نیروهای مسلحی که در هفته های اخیر در برخی شهرهای لیبی ظاهر شده اند، قویاٌ زیر علامت سئوال اند.
ملاقات های سخنگویان این نیروها با نیکلا سارکوزی، رئیس جمهوری راست گرای فرانسه، و نیز با رهبران اتحادیه اروپا و همچنین هیلاری کلینتون، وزیر خارجه ایالات متحده، و اظهارات آنان در حمایت از اقدام نظامی کشورهای امپریالیستی بر ضد دولت مرکزی و حتی حمایت از بمباران طرابلس، شدیداٌ سئوال برانگیزند. در همین راستا، ما تصویب و اجرای قطعنامه ۱۹۷۳ شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد تحمیل یک ”منطقه پرواز ممنوع ”بر فراز لیبی را در اساس آغاز جنگ با این کشور از سوی کشورهای امپریالیستی که خواستار تصفیه حسابی تاریخی با معمر قذافی در رابطه با مواضع این کشور در دهه های 70 و 80 قرن گذشته میلادی اند، قدمی بسیار منفی وجانبدارانه از سوی کشورهای امپریالیستی می دانیم که هیچ گونه احساس مسئولیت و علاقه یی نسبت به سرنوشت مردم لیبی در آن وجود ندارد، بلکه پیش از هر چیز دیگر در جهت آزمندی و طمع ورزیِ امپریالیست‌ها به نفت لیبی است. این قطعنامه در اساس برخلاف تعهد جامعه بین‌المللی برای حل و فصل بحران‌های جهانی بدون استفاده از مداخله نظامی است. کشورهای امپریالیستی بر پایه بده بستان های مشخص با سران کشورهای عضو ”اتحادیه عرب“، و در راس آن ”عمرو موسی” رئیس این اتحادیه که برنامه مشخصی برای نامزدی انتخابات آتی ریاست جمهوری در مصر دارد، و بر پایه این ادعا که کشورهای عربی خواستار اقدام نظامی اند، توانسته اند قطعنامه ۱۹۷۳ مرتبط با اوضاع لیبی را در شورای امنیت سازمان ملل متحد به تصویب رسانند، یعنی امری که اکنون با اعتراض شدید کشورهای عربی و فاصله گیری آن ها از این ماجراجویی خطرناک روبه رو شده است. محافل مترقی و ملی در خاورمیانه به درستی اظهار می دارند که، نیروهای امپریالیستی توانسته اند از این قطعنامه برای پیشبرد علاقه ها و منافع خاص خود بهره برداری کنند. اینکه باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا، و دیوید کامرون، نخست وزیر انگلستان، در سخنرانی هایِ ۲۹ اسفند ماه ۸۹ خود، حمله نظامی به لیبی را در راستای ”منافع حیاتی” کشورهای خود بدانند وآن را مشروع اعلام کنند، در واقع افشاء کننده این علاقه ها و منافع خاص است.
حزب توده ایران، مداخله نظامی امپریالیستی بر ضد لیبی را محکوم می‌کند و براین باور است که، باید به مردم لیبی این فرصت داده شود که خود مسیر آینده و سرنوشت تحولات کشور خود را بی هرگونه مداخله امپریالیستی تعیین کنند. ما سیاست ”تغییر رژیم” از سوی نیروهای وابسته به امپریالیسم را در تضاد با منافع عالیه مردم لیبی و مردم منطقه خاورمیانه می دانیم، و آن را محکوم می کنیم. در حقیقت، حتی اگر نیروهای مخالف دولت دیکتاتوری معمر قذافی بتوانند مهار کشور و یا بخش های قابل توجهی از آن را با حمایت نظامی و در پوشش جنگنده بمب افکن ها و موشک های مخرب کشورهای امپریالیستی به دست گیرند، حاکمیت آنان چه گونه می تواند دارای مشروعیت مردمی باشد؟ آیا این چنین حکومتی برای همیشه وام دار و مدیون کشورهای امپریالیستی نخواهد بود؟ نمونه های تاریخی، از جمله دولت کرزای در افغانستان، شاهد خوبی برای این مدعاست.
حزب توده ایران، خواهان توقف فوری هرگونه عملیات نظامی در لیبی، از جمله قطع بمباران‌ها از سوی فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا، و توقف حمله‌های دولت لیبی به شهروندان غیرمسلّح این کشور است. ما از حل و فصل مسائل در لیبی، با شیوه‌های سیاسی و بر پایه مذاکره با میانجی گری کشورهایی که در برخوردهای نظامی اخیر دخالت نداشته اند، از جمله کوشش های اتحادیه آفریقا، طرفداری می کنیم. حزب توده ایران، به حمایت خود از پیکار برحق ملت‌ها در راه دموکراسی، از جمله تحقق آرمان‌های مردم لیبی در جهت دموکراتیزه کردن آن کشور، ادامه خواهد داد.
به نقل از نامه مردم، شماره 865، 8 فروردین ماه 1390
