طرح های پرطمطراق، عملکردهای مخرب
محمود احمدی نژاد اخیراً طی اظهاراتی اعلام کرد که، در صدد اجرای طرحی است که بر اساس آن به هر نفر ایرانی هزار متر زمین داده خواهد شد تا به ساختن باغ شهرها در آن ها اقدام کنند. البته این اولین بار نیست که احمدی نژاد چنین وعده های توخالی، و در خوشبینانه ترین حالت، غیر کارشناسی یی، به مردم می دهد. او در دوره اول ریاست جمهوری اش اعلام کرد که، نفت را بر سر سفره مردم خواهد آورد، و مبارزه با مفسدان اقتصادی را با جدیت پیگیری خواهد کرد. لازم به یادآوری نیست که هیچ کدام از این قول های داده شده تاکنون صورت تحقق به خود نگرفته اند. حتی اخیراً، در پی تشدید اختلاف بین جناح های حکومتی که به دستگیری عده یی از افراد نزدیک به او منجر گردیده است، با اشاره به اسکله های غیر مجاز ، تهدید کرد که نسبت به فعالیت های غیر قانونی آن ها افشاگری خواهد کرد. اما ایده دادن هزار متر زمین به هر ایرانی برای ساختن باغ شهرها چنان سروصدایی بر پا کرد که حتی علی خامنه ای را نیز به واکنش واداشت، و طی اظهاراتی گفت:“ من جداً از این طرح باغ شهرها نگرانم. آقای رئیس جمهور هم چند بار با من مطرح کردند، به ایشان هم گفتم، من نمی دانم چه پیش می آید، سوء استفاده چی ها چه کار خواهند کرد. با این دید نگاه کنید که راه را باز نکنید. یک عده ای سوء استفاده چی اند“(مهر، ۲۰ تیر).
خبرگزاری مهر، در همان تاریخ، با اشاره به وجود ۲۰ میلیون خانوار در ایران، اجرا شدن این طرح را نیازمند دو میلیون هکتار زمین دانست و نوشت:“ … بنابراین چاره ای به نظر نمی رسد جز اینکه از منابع طبیعی و فضاهای محیط زیست برای این امر استفاده شود.“ مهر در ادامه از قول شعبانی، عضو کمیسیون عمران مجلس، نوشت: “رئیس جمهور در ابتدا طرح خانه های ۷۰ متری مسکن مهر را می دهد و بعد به زمین های هزار متری می پردازد که این ناشی از عدم برنامه ریزی است.“ وی در ادامه، متقاضیان مسکن مهر را بیش از ۴ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر اعلام کرد و گفت: “دولت تنها توانسته است یک میلیون و ۵۰۰ هزار واحد مسکن مهر بسازد که اغلب این واحدها هم با مشکل تامین زیر ساخت ها روبرو هستند، پس بر چه اساسی موضوع زمین هزار متری مطرح شده است.“
روزنامه ایران که در نظارت دولت احمدی نژاد قرار دارد، ۲۰ تیرماه، در حمایت از این به اصطلاح طرح، نوشت: “سه سال پیش زمانی که رئیس جمهوری ایده مسکن مهر برای خانه دار شدن اقشار کم درآمد را اعلام کرد، بسیاری از سر غرض ورزی سیاسی یا کم اطلاعی، اجرایی شدن آن را غیر ممکن می دانستند اما مرور زمان به خوبی نشان داد که این طرح با عزم دولت به بزرگ ترین طرح عمرانی کشور تبدیل و در حال حاضر به سوی موفقیت کامل نزدیک شده است. امروز که رئیس جمهور ایده یک هزار متر زمین به هر خانوار را مطرح کرده به نظر می رسد تاریخ در حال تکرار شدن است. طرحی که گفته می شود مکمل مسکن مهر است.“ ایران در ادامه مقاله، سخنان میر محمد غراوی، معاون معماری و شهر سازی، را آورد که ضمن اشاره به فضای اختصاص داده شده برای احداث باغ در این طرح، معتقد است که مردم می توانند نیازهای کشاورزی خویش را نیز از این راه تا حدودی تامین کنند؛ او همچنین به مسئله هزینه های شهری و معضل های موجود مرتبط با آن نیز اشاره کرد:“ بر اساس آمار هر فرد ساکن کلان شهر تهران سالانه حدود یک میلیون تومان هزینه بابت زندگی در پایتحت به شهرداری می پردازد که با اجرای این طرح جدید این هزینه ها به صورت قابل توجهی کاهش می یابد.“
به نظر می رسد طرح مذکور علاوه بر اینکه مشکل مسکن را حل خواهد کرد، مشکل کمبود محصولات کشاورزی را نیز رفع خواهد کرد. اما سوال اساسی این است که پس اجرا و ادامه طرح مسکن مهر چه ضرورتی داشته و دارد؟ اگر قرار است طرح باغ شهرها به مرحله اجرا در بیاید پس طرح مسکن مهر با هزینه های بسیار بالا نمی تواند معنایی داشته باشد. در هر صورت آن چیزی که کاملا مشخص است همین طرح نیم بند مسکن مهر نیز با اما و اگرهای فراوانی روبه رو است. فرآرو، ۲۱ تیرماه، از قول ایرج رهبر، رئیس انجمن انبوه سازان کشور، در ارتباط با توقف خط اعتباری مسکن مهر به دلیل نبودِ نقدینگی، و با اشاره به دستور رئیس جمهوری مبنی بر اختصاص ۷ هزار میلیارد تومان از صندوق ذخیره ارزی به مسکن مهر، نوشت: “تا این لحظه این پرداخت صورت نگرفته است و در این زمینه جای شگفتی است که چرا مسئولان اقدامی برای پرداخت این میزان خط اعتباری انجام نداده اند.“ این سخنان در حالی بیان شد که وزیر مسکن، در مصاحبه با فارس، ۲۲ خرداد ماه، با اشاره به اینکه مشکل مسکن تا سال ۱۳۹۲ حل می شود، گفته بود:“ پرداخت ۱۴ هزار میلیارد تومان تسهیلات برای ساخت و ساز واحدهای مسکونی مهر در هیچ جای تاریخ نظام بانکی کشور سابقه ندارد.“ در یک گزارش دیگر، خبرگزاری مهر، ۱۹ تیرماه، خبر داد که، پرداخت وام ۲۰ میلیون تومانی خرید مسکن نه تنها با گذشت ۱۱۲ روز از سال جاری در بلاتکلیفی به سر می برد، بلکه پرداخت وام جِعاله ۵ میلیون تومانی هم حدود ۶ ماه است که متوقف شده است.
روزنامه شرق، ۲۵ تیرماه، در یک گزارش اقتصادی، به موضوع مطالبات معوق بانکی می پردازد، و ازقول هادی مقدسی، رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس، آورده است که این مطالبات از۵۰ هزارمیلیارد تومان به ۸۰ هزار میلیارد تومان افزایش پیدا کرده است. بنا بر همین گزارش، این مطالبات در آغاز کار دولت احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ ، رقمی در حدود ۵ هزار میلیارد تومان بوده است. ما در اینجا قصد بررسی مطالبات معوقه بانکی را نداریم، اما برای باز کردن این بحث، اشاره به یکی از بدهکاران بانکی جالب توجه است. رجا نیوز، ۲۶ فروردین ماه، در این باره ادعا کرد که، ۱۲۰۰ میلیارد تومان بدهی به شبکه بانکی، متعلق به فردی است که ۳۰ درصد سهام بانک تازه تأسیس “گردشگری“ و ۳۴ درصد سهام بانک “سامان“ را داراست. هر دو این بانک ها به نزدیکان مشایی تعلق دارند. آن چیزی که در ورای این طرح های توخالی و دهان پرکن از سوی احمدی نژاد و همفکرانش با وقاحت تمام بیان شده اند، انعکاس عملکرد فوق العاده مخرب، انگلی، و ضد مردمی کسانی است که هم اکنون در ایران مصدر امورند. حاصل این چپاول و غارتگری آشکار، فقر و فلاکت هر چه بیشتر مردم است. واقعیت آن است که معضل مسکن به چالش جدی زندگی زحمتکشان میهن تبدیل شده است. این معضل که می تواند به انفجار یا فروپاشی یی اجتماعی تبدیل گردد، سرکوب گران حاکم را مجبور کرده است تا به مانورهایی دست بزنند. گزارش های هر روزه در روزنامه ها و سایت های مجاز داخلی این معضل را در قالب بحران افزایش اجاره مسکن به خوبی نشان می دهد. دولت احمدی نژاد در هراس از این وضعیت، با صدور بخشنامه یی مقرر کرده است که میزان افزایش اجاره بها از ۹ درصد فراتر نرود. دولتی که ادعا می کند تا حدود زیادی مشکل مسکن مردم حل شده و تا یکی دو سال دیگر هم همه صاحب خانه می شوند، با ابلاغ چنین بخشنامه یی، عملکرد ضد مردمی خویش را نزد همگان آشکار می سازد. فرآرو، ۱۹ تیرماه، در گزارشی نوشت: “در شرایطی که دولت سودای ویلا دار کردن تمام ملت ایران را در سر می پروراند، مردم در بحران وضعیت اجاره بها دست و پا می زنند. بحرانی که از ابتدای سال ۹۰ آغاز شده است و طبق معمول تمام اقدامات دولت برای کنترل آن با شکست مواجه شده است. ” و در ادامه آورده است: “بر اساس بسته اجاره بها افزایش بیش از ۹ درصدی اجاره ممنوع شد اما روز گذشته یکی از نمایندگان از افزایش ۲۰ درصدی اجاره بها خبر داد.“ روزنامه “تهران امروز“، ۲۰ تیرماه، در رابطه با گشت سیار مسکن، نوشت: “بررسی ها نشان می دهد که تعزیراتی کردن نرخ قیمت مسکن در چنین شرایطی نه تنها به حل مشکلات کمکی نمی کند که بر پیچیدگی های آن هم می افزاید.“ روزنامه شرق، ۱۹ تیرماه، از قول سید ناصر موسوی، نماینده مجلس، نوشت: “سازمان دهی نرخ اجاره بها به صورت دستوری و فرمایشی انجام شدنی نیست. با ورود به فصل نقل و انتقال، قیمت اجاره بها در مناطق شهری حداقل ۲۰ درصد افزایش یافته است.” خبرگزاری مهر، ۲۱ خرداد ماه، به نقل از مرکز آمار ایران نوشت که، قیمت مسکن ۷ درصد گران شد. آمار افزایش ۲۰ درصدی اجاره بها و افزایش ۷ درصدی قیمت مسکن در حالی انتشار می یابد که ما تنها نزدیک به ۴ ماه از طول سال را طی کرده ایم. ابوالفضل صومعلو، معاون وزیر مسکن، در گفتگویی با فارس، ۲۱ خرداد ماه، در رابطه با سیاست دولت برای کنترل اجاره بها، گفت: “دولت برای کنترل اجاره بها، سیاست تولید مسکن، سیاست پولی و سیاست تشویقی و تنبیهی را در دستور خود دارد.“ خبرآنلاین، ۲۱ خرداد ماه، در گزارشی از آخرین تغییرات بهای مسکن و اجاره بها، به نقل از سامانه مدیریت معاملات املاک و مستغلات کشور از سوی مرکز آمار ایران، افزایش اجاره بها نسبت به سال گذشته را بیش از ۳۴ درصد اعلام کرده است. فارس، ۵ تیرماه، در گزارشی با عنوان ”رشد ۱۵ تا ۳۰ درصدی قیمت مسکن در تهران، کاذب یا واقعی“، به نقل از یکی از بنگاه داران، در حالی که به تاثیر حذف یارانه ها در این مورد اشاره می کند، نوشت: “قیمت هر آجر سفالی که قبلا ۱۴۰ تومان بود در حال حاضر به ۲۵۰ تومان، تیرآهن ۵۰ هزار تومان و آزمایش خاک به ۷ میلیون تومان افزایش یافته است.“ درمورد مسکن مهر، همین بنگاه دار، می گوید: “تا آنجا که ما سراغ داریم بسیاری از متقاضیان مسکن مهر انصراف داده اند و حاضر هستند اجاره نشین باشند اما به خارج از تهران و شهرری که نه آب و برق درست و حسابی و نه حمل و نقل مناسبی دارد، بروند.“
واقعیت آن است که در داخل شهرهای بزرگ، و تهران، زمین های بسیار مناسبی وجود دارد که پروژه مسکن مهر را می شد در آنجا ها اجرا کرد، اما درهم تنیدگی منافع سرکوب گران به خصوص در رابطه با مسکن، که به آن فقط و فقط با دیدی سودجویانه نگریسته می شود، باعث گردیده است تا پروژه مسکن مهر در تمامی شهرها در منطقه های دور افتاده شهری به مرحله اجرا در آید. بر هیچ کس پوشیده نیست که زمین های مرغوب شهری تنها نصیب کسانی می شود که در مرتبه های بالای حکومتی مشغول به کارند، و با سوءِ استفاده از مقام خود و از طریق زد و بند، این زمین ها را در اختیار می گیرند و به نفع خویش در این راستا عمل می کنند. چنانچه چنین فساد گسترده و آزمندانه یی وجود نمی نداشت، همین طرح مسکن مهر می توانست از مشکل های مسکن زحمتکشان میهن تا حدود زیادی بکاهد. برای داشتن تصویری واقعی از این فساد آشکار و گسترده، به دو مورد استناد می کنیم. روزنامه شرق، ۲۱ خرداد ماه، مصاحبه یی با اسداله عسگر اولادی داشت که وی در قسمتی از آن، در اشاره به محل نمایشگاه بین المللی تهران که قرار بود به فروش برسد، گفت: “مسئله نمایشگاه که پیش آمد، نمایشگاه را واگذار کردند به یک نهاد دولتی و این واگذاری نبود، که من اعتراض داشتم و گفتم نمایشگاه را باید بدهید به بخش خصوصی. آقای رحیمی به اتاق بازرگانی آمد و گفت که شما بخر و من هم گفتم می خرم. من نگفتم چک می کشم، گفتم می خرم. پولش را می دهم. من چک بلد نیستم بکشم.“ روزنامه اعتماد، ۲۳ تیرماه، در رابطه با پرونده زمین خواری شهرام جزایری، از قول نماینده دادستان عمومی و انقلاب کرمان، نوشت: “رسیدگی به پرونده مربوط به اراضی هفت باغ همواره مورد توجه است.“ و این بدان معناست که زندانی شدن شهرام جزایری نه در ارتباط با مبارزه با مفاسد اقتصادی، بلکه در رابطه با نزاع جناح های حکومتی صورت گرفته است، و نمونه نمایشگاه بین المللی تهران هم به خوبی نشان می دهد که معامله فروش به هر طرف که سوق پیدا کند، زحمتکشان میهن نصیبی از آن نخواهند برد و تصادفی نیست که پروژه های مسکن مهر در منطقه هایی اجرا می شود که حتی از آب و برق به عنوان یک نیاز اولیه محرومند. حاکمان کنونی در این دوران از هر طریق ممکن در صدد چپاول و غارت زحمتکشان میهن مان هستند. منابع مالی بانک ها که به طور عمده از سرمایه های مالی میلیون ها ایرانی فراهم شده اند، در واقع به غارت می روند. درآمدهای حاصل از فروش نفت به غارت می رود. طرح ضد مردمی حذف یارانه ها فشار های طاقت فرسایی را به میلیون ها ایرانی تحمیل کرده است. افزایش قیمت مسکن و اجاره بها از آن رو با اهمیت است که پیامدهای اجتماعی آن می تواند فوق العاده مخرب باشد. در صورت ادامه این روند، ما باید شاهد یک بحران عمیق اجتماعی باشیم، بحرانی که حتی در صورت سرنگونی این رژیم می تواند تا سال های متمادی مشکل ها و مصیبت های بی شماری را به دنبال داشته باشد.
به نقل از نامه مردم، شماره 873، 27 تیرماه 1390
