مارش نیرومند چپ در اروپا!
نیروهای چپ با به دست آوردن رای‌های بالا و تعیین کننده در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه و همچنین انتخابات پارلمانی در یونان، نه فقط مسیر تحول‌های آینده در این دو کشور را تغییر دادند، بلکه ادامه سیاست های ریاضت کشی را زیر علامت سئوال بردند.
در فرانسه، آقای فرانسوا هلاند، کاندیدای حزب سوسیالیست فرانسه، که از سوی “جبهه چپ” به محوریت “حزب کمونیست فرانسه“ حمایت می شد، با به دست آوردن ۶۲/ ۵۱ در صد رای‌ها، آقای نیکلا سرکوزی، رئیس جمهوری سابق را (با ۳۸/ ۴۸درصد رای‌ها) شکست داد. در یونان، نیروهای چپ با به دست آوردن در مجموع بیش از ۳۱ درصد رای‌ها، که نسبت به انتخابات گذشته در سال ۲۰۰۹ افزایشی ۱۵۰ در صدی داشته است، تلاش دو حزب راست سنتی محافظه کار و سوسیال دموکرات را برای تشکیل دولت آینده با شکست روبه‌رو کردند. این دو حزب در تحمیل نسخه های ریاضت کشانه “اتحادیه اروپا” به مردم یونان با هم توافق دارند، و در دولت ائتلافی کنونی، که از سوی “اتحادیه اروپا“، “صندوق بین المللی پول»، و “بانک جهانی“ حمایت می‌شود، شرکت دارند.
نیروهای چپ یونان که پلاتفرم[برنامه عمل] انتخاباتی خود را بر پایه مبارزه با: برنامه‌های ریاضت کشی اقتصادی، تحمیل برنامه کاهش بودجه‌های تامین اجتماعی، و حمله به حقوق و دستاورد‌های طبقه کارگر کشور از سوی “اتحادیه اروپا“ استوار کرده بودند، در این انتخابات موفقیت چشمگیری به دست آوردند.
”حزب کمونیست یونان“ که در این انتخابات یک درصد به رای‌های خود افزود و با به دست آوردن ۵/ ۸ درصد رای‌ها، ۲۶ نماینده به پارلمان آینده خواهد فرستاد، در اولین اظهار نظر رسمی خود در رابطه با نتیجه این انتخابات گفت: ”نتیجه این انتخابات، با گسستن روال انتخاب نوبتیِ یا ”حزب دموکراسی نوین“ یا ”حزب سوسیالیست“، به طور قطع نشان دهنده زیرورو شدن صحنه سیاسی یی است که تاکنون با آن آشنا بوده ایم.“ حزب کمونیست یونان که پیش‌تر نظر قطعی خود را در باره شرکت نکردن در دولت های ائتلافی یونان اعلام کرده بود، اظهار داشت: ”ما وارد یک دوره گذار شده ایم که تلاش‌هایی در برپایی صحنه سیاسی یی جدید همراه با صف بندی‌های جدید را در آن شاهد خواهیم بود.“ کمونیست های یونان که در باره ضرورت درپیش گرفتن سیاست های مشخص و قاطع در رابطه با لغو عضویت این کشور در “اتحادیه اروپا” و پایان دادن به سیاست های اقتصادی نولیبرالی نظر دقیقاٌ فرموله شده خود را به طور گسترده تبلیع کرده اند، نیرو های زحمتکشی را که در این انتخابات از“حزب دموکراسی نوین“ و ”حزب سوسیالیست“ حمایت کردند فرا خواندند تا برای دفاع از حقوق خود به مسیر مبارزه به پیوندند. “بیانیه مطبوعاتی“ حزب کمونیست، دو شنبه ۱۸ اردیبهشت ماه، در ادامه افزود: “ما آنانی را که به طبقه کارگر و قشرهای توده ای تعلق دارند فرا می خوانیم تا با ما و دیگر نیروهای مبارز در صف اول جبهه مبارزه، در مرکزهای کاری، در مدرسه‌ها و دانشگاه ها، و در محله های کارگری قرار گیرند. شماها کسانی هستید که به جنبش باید حرکت جدید و منشِ توده ای بدهید.” در انتخابت پارلمانی یونان، در روز ۱۷ اردیبهشت ماه(۶ ماه مه)، جبهه نیروهای چپ موسوم به ”سیریزا»، که پلاتفرم[برنامه عمل] مبارزه انتخاباتی آن مخالفت با سیاست های ریاضت کشی اقتصادی تحمیلی از سوی “اتحادیه اروپا“ بود، با به دست آوردن ۸/ ۱۶ درصد رای‌ها و فرستادن ۵۲ نماینده به پارلمان به موفقیت چشمگیری دست یافت. حزب ”چپ دموکراتیک“، از دیگر نیروهای چپ یونان، نیز با کسب۱/ ۶ درصد آرا و ۱۹ کرسی پارلمانی، موفقیت چشمگیری به دست آورد.
پیروزی تاریخی در فرانسه
پس از پیروزی تاریخی فرانسوا میتران در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۸۱، که در جریان آن نماینده حزب سوسیالیست فرانسه برای اولین بار در تاریخ فرانسه به ریاست جمهوری انتخاب شد، به فاصله ۱۷ سال پس از آن اکنون برای دومین بار حزب سوسیالیست فرانسه قدرت را در این کشور به دست می گیرد.
در انتخابات فرانسه این دومین بار در تاریخ است که رئیس جمهوری‌یی که برای بار دوم کاندیدا می شود، در انتخابات شکست می خورد. نتیجه انتخابات فرانسه نمایش دهنده این حقیقت است که آقای نیکلا سرکوزی با تمام کوشش خود نتوانست نظر شهروندان فرانسوی که او را رئیس جمهوری ثروتمندان می‌دانند تغییر دهد. رئیس جمهوری شکست خورده فرانسه در دوم انتخابات سعی کرد با جلب رای‌های نیروهای راست میانه و راست افراطی، بر رقیب خود از حزب سوسیالیست پیروز شود. او در این دوره توانست رای ۶۵ درصد نیروهای حزب راست افراطی “جبهه ملی” را به دست بیاورد.
در دور اول انتخابات علاوه بر آقای فرانسوا هلاند و نیکلا سرکوزی نمایندگان چند حزب دیگر فرانسه نیز شرکت داشتند. نتیجه‌های به دست آمده از سوی این کاندیدا ها، که به دور دوم نرسیدند، و بین دو کاندیدای اصلی پخش شد، به قرار زیر بود: خانم مارین لوپن، کاندیدای حزب راست افراطی “جبهه ملی”، ۹/ ۱۷درصد آرا؛ آقای ژان لوک ملانشون، کاندیدای “جبهه چپ”، ۱۱/۱۱ درصد آرا؛ آقای فرانسوا بایرو، کاندیدای راست میانه، ۱۳/ ۹ درصد آرا؛ خانم اوا ژولی، کاندیدای سبز ها، ۳۱/ ۲درصد آرا؛ آقای فلیپ پوتو، کاندیدای ”حزب جدید ضد سرمایه داری“، ۱۵/ ۱ درصد آرا؛ و خانم ناتالی آرتو، کاندیدای ”مبارزه کارگری“، ۵۶/ ۰درصد آرا. با وجود تبلیغات شدید رسانه ها به اینکه رای به ژان لوک ملانشون نتیجه‌یی نخواهد داشت، “جبهه چپ“ با ۱۱/ ۱۱ درصد آرا، در این انتخابات نسبت به انتخابات قبلی، انتخابات پارلمان اروپا، و انتخابات ناحیه ای، به طور چشمگیری رشد کرده است. بنابر برخی نظر سنجی‌ها، ۳۰ درصد از رای دهندگان به آقای فرانسوا هلند اظهار داشته اند که، بین آقای ملانشون و آقای هلاند مردد بوده اند ودست آخر به آقای فرانسوا هلاند، که شانس بیشتری در انتخاب شدن داشت رای داده اند.
آقای سرکوزی از همان ابتدای دوره ریاست جمهوری‌اش، با طرح مسئله هویت ملی، مسلمان ستیزی، روش‌های خشن امنیتی، سخت‌گیری نسبت به مهاجران، تزهای راست افراطی را به میدان آورد و به آن‌ها مشروعیت بخشید و سعی کرد که خود را در حقیقت نماینده این نیروها و بخش های صدمه خورده ولیکن نا آگاه جامعه فرانسه جلوه دهد، و برخی رسانه ها نیز به این امر کمک کردند. اما به سبب نارضایتی مردم از سیاست ریاضت اقتصادی سرکوزی در سال های اخیر، او نتوانست آرای تمامی این نیروهای را به نفع خود جلب کند. او در جریان انتخابات حتی برای جلب آرای راست افراطی به سندیکاها یورش برد و شعارهای ضد کارگری حکومت ”ویشی“ دولت دست نشانده آلمان ها به رهبری مارشال پتن در جنگ جهانی دوم- را تکرار می کرد، و در تدارک برگزاری روز اول ماه مه و به اصطلاح برای دفاع از ” کار واقعی“، به راه‌پیمائی در میدان مشق پاریس( محل رژه‌های نظامی) دعوت کرد. در عکس العمل به تلاش های مذبوحانه رئیس جمهور سابق، حتی آقای فرانسوا فیون، نخست وزیر، گفت که باید از این مسائل اجتناب کرد. او افزود که، جای تاسف است که رئیس جمهوری در نقش کاندیدا می خواهد از روز اول ماه مه برای یورش به سندیکا ها استفاده کند. در واقع نیکلای سرکوزی کوشش زیادی کرد که حمایت یک پارچه هم راست ینتی، راست افراطی و هم راست میانه را به دست بیاورد.
”جبهه چپ“ فراخوانی منتشر کرد که در آن از حامیان خود خواسته است تا به منظور طرد آقای نیکلا سرکوزی، به آقای فرانسوا هلاند، کاندیدای حزب سوسیالیست، رای دهند. آقای “ژان لوک ملانشون“، کاندیدای “جبهه چپ“ در دور اول انتخابات ریاست جمهوری فرانسه اظهار داشت: ” مردم ما تصمیم قطعی گرفته‌اند که ورق رابرگردانند؛ مجموع آرای راست نسبت به انتخابات سال ۲۰۰۷ کاهش یافته است؛ ما حق داشتیم راست افراطی را قاطعانه افشا کنیم؛ باید بگویم که ما بار اصلی این مبارزه را به دوش کشیدیم؛ ننگ بر آنانی که ترجیح دادند به ما حمله کنند تا آنکه به کمک مان بشتابند، نام‌شان را هرگز فراموش نکنید؛ امروز، جبهه چپ کلیدِ دور دوم این انتخابات است؛ ما نیروی سیاسی به پا خاسته این انتخاباتیم؛ من ازشما می خواهم آگاهانه مسئولیت خود را انجام دهید؛ خیلی ساده و روشن می گویم: امروز هیچ مذاکره و بند‌وبستی با حزب سوسیالیست در میان نیست. ”از شما می خواهم آگاهانه برای عملی کردن قرارهای‌مان بسیج شوید؛ اول ماه مه پشت سر سندیکاها! و از شما می خواهم روز ششم ماه مه[۱۷ اردیبهشت ماه] بدون هیچ چشم داشت و بده بستانی سرکوزی را شکست دهید؛ از شما می خواهم تصور کنید که خود من در مقابل سرکوزی‌ام و برای شکست او دارید به من رای می دهید؛ این بساط را باید برچید و مسیری که اروپا و مردمش را زیر تسلط سرکوزی- مرکل درآورده است را باید تغییر داد. این خط را در فرانسه باید به شکست کشاند. ما این کار را خواهیم کرد. از این پس تصمیم با ماست، چه در درون چپ و چه در پهنه کشور… ما با آرامش به راه خویش ادامه می‌دهیم. همان طور که پیش‌تر نیز اشاره کردم، تاریخ نا گزیر به پیشواز ما خواهد آمد و ما هم به پیشواز تاریخ خواهیم رفت.“ رفیق ”پی‌یر لوران”، دبیر ملی “حزب کمونیست فرانسه“ در رابطه با استراتزی مبارزاتی حزب اظهار داشت: ”به نام حزب کمونیست فرانسه از همه نیروهای چپ و همه مردم دعوت می کنم تا برای شکست نیکلا سرکوزی به کاندیدای حزب سوسیالیست، فرانسوا هلاند، رای دهند. شکست او[سرکوزی] باید قاطعانه باشد. برای جلو گیری از انتخاب دوباره کاندیدای کارفرمایان که در استفاده ازبرنامه راست افراطی ”جبهه ملی“ تردیدی به خود راه نداد، همه چیز باید به کار گرفته شود. “راست“ و “راست افراطی“ نباید بازهم پنج سال دیگر بر اریکه قدرت تکیه زنند. فرانسه شایسته این خواب پریشان به درازای پنج سال دیگر نیست.
روز اول ماه مه، هفتصدوپنجاه هزار نفر ضمن شرکت در تظاهرات شهرهای مختلف فرانسه به مناسبت روز جهانی کارگران، همچنین آمده بودند تا به سیاست ریاضت اقتصادی تحمیل شده از جانب اتحادیه اروپا ”نه!“ بگویند.
به نقل از نامه مردم، شماره 894، 18 اردیبهشت ماه 1391
