عملکردِ فاجعه بار دولت احمدی نژاد بیکاری و اخراج های هرروزه کارگران
از هنگامی که دولت جمهوری اسلامی ایران به پیروی از ”صندوق بین المللی پول“ و ”بانک جهانی“ برنامه آزاد سازی اقتصاد- یا آن چیزی که موذیانه در صدد جا انداختن آن شدند یعنی: در پیش گرفتن سیاست تعدیل به نفع کلان سرمایه داران و به ضرر زحمتکشان- را به مرحله اجرا درآورد، بیش از دو دهه می گذرد.
در طول تمامی این سال ها و بررغم جابه‌جایی دولت ها که با شعارها و برنامه های دهان پر کن به قدرت رسیدند، جز تورم، گرانی، و بیکاری فزاینده چیز دیگری نصیب زحمتکشان نشده است. در طول این سال ها، با انواع و اقسام ترفندها، کارخانه های بزرگ و کوچک و مرکزهای تولیدی تعطیل شدند، کارکنان آن‌ها را یا به بازخریدی مجبور ساختند و یا اخراج‌شان کردند. بررغم همه این مصیبت‌ها که بر سر اقتصاد و در نهایت زحمتکشان میهن آمد، سیاست غالب در رژیم ولایت فقیه هنوز در همان مسیر به پیش می رود. وضعیت بسیار نگران کننده ای که هم اکنون دامن کارگران و زحمتکشان را گرفته باعث نگردیده که حامیان این سیاست های ضد مردمی در داخل و خارج از کشور به عقب نشینی وادار گردند، بلکه با حیله‌های مختلف در حال حاضر چنین وضعیتی را متوجه احمدی نژاد می کنند. این در حالی است که ”کارشناسان“ وابسته به مرکزهای قدرت و سرمایه جهانی با استفاده از امکان‌های رسانه ای گسترده‌ای که در اختیار دارند مرتب و به طورمداوم تنها راه نجات اقتصاد کشور را اجرای چنین سیاست های اقتصادی می دانند. این رویارویی نابرابر زحمتکشان با نولیبرالیسم در حالی در جریان است که ما همزمان شاهد فشار و محدودیت درباره کسانی هستیم که باوجود خطرهایی که متوجه آنان می شود شجاعانه به مخالفت با این برنامه ها برمی‌خیزند. دستگیری مجدد فریبرز رئیس دانا و اجرای حکم یکسال زندان او در چند هفته گذشته نشان داد که عرصه سیاسی و رسانه ای در داخل و خارج از کشور منحصر به افرادی است که به تمجید از نولیبرالیسم اقتصادی می پردازند و برای کسانی که در مقابل این برنامه ها قد علم می کنند، محدودیت و زندان حداقل فشاری است که به آنان وارد می شود.
موضوع اجرای برنامه حذف یارانه ها که از سوی محمود احمدی نژاد به مرحله اجرا درآمد، آن‌چنان وضعیتی را به وجود آورده است که سینه چاکان و حامیان این برنامه حتی درون رژیم را به تعمق واداشته و خواستار آن شده‌اند که مرحله دوم این برنامه به عقب انداخته شود. اینکه چنین نگرانی هایی چرا و به چه دلیل بیشتر رسانه ای می شود را بایستی در وضعیت بسیار نگران کننده کارگران و زحمتکشان میهن جستجو کرد. بُعدهای فاجعه آمیز این برنامه فراتر از پیش بینی های قبلی بوده است، و از آغاز سال جدید تاکنون، که ما نزدیک به دو ماه و نیم از آن را می گذرانیم، کمتر روزی را می توان سراغ داشت که خبری از تعطیلی مرکزهای تولیدی و اخراج و بیکاری کارگران را نخوانیم و یا نشنویم. به منظور نگاه دقیق تر به این پروسه بسیار نگران کننده، یادآوری این خبرها می تواند عمق فاجعه را بیشتر نشان بدهد. به دلیل تعطیلات نوروزی که کمابیش هر ساله مدت دو هفته را در بر می گیرد، خبرها و اطلاعات کارگری بلافاصله پس از این دوره منتشر گردید. روزنامه جهان صنعت، ۱۹ فروردین ماه، با عنوان:“آغاز سال حمایت از کار و تولید ملی، موج جدید اخراج کارگران به راه افتاد“، خبر از اخراج ۶۵۰ کارگر کارخانه شهاب خودرو را داد. در خبری دیگر، همین روزنامه نوشت که تمامی کارگران کارخانه تولید شمش چدن شرکت ذوب آهن غرب کشور در نخستین روز کاری سال ۹۱ اخراج شدند. تعداد این کارگران ۲۰۰ نفر اعلام شد. یک روز بعد، یعنی در ۲۰ فروردین ماه، ایلنا خبر داد که، حدود ۸۰۰ نفر از کارگران کارخانه صنایع فلزی ایران صبح امروز به دلیل عدم دریافت مطالبات قانونی شان در مقابل ساختمان ریاست جمهوری تجمع کردند. ۲۱ فروردین ماه، ایلنا خبر داد که ۸۰ کارگر رسمی و ۷۰ کارگر قراردادی کارخانه نوید منگنز اصفهان به دلیل عدم پرداخت یارانه حامل های انرژی بیکار گردیدند. همین خبرگزاری روز بعد، از تجمع کارگران ”نی بر“ کشت و صنعت کارون شوشتر که در اعتراض به عدم محاسبه سنوات بیمه ای و افزایش نیافتن دستمزد خود در سال های گذشته، در مقابل درب ورودی کارخانه تجمع کردند، گزارش داد. ایلنا، ۲۵ فروردین ماه، به نقل از یکی از کارگران آلومینیم هرمزگان خبر داد که، به دلیل مشکلات در مصرف انرژی مجبور به کاهش میزان تولید خواهند شد که بیکاری کارگران را موجب می شود.
خبرگزاری مهر، ۲۸ فروردین ماه، خبر داد که کارخانه کیوان همدان که در بهمن ماه سال ۱۳۸۸ به بخش خصوصی واگذار شد، به تدریج سیاست تعدیل نیرو را در پیش گرفت و در سال جدید تمام کارگران این واحد تولیدی از کار اخراج شدند. لازم به یادآوری است که، این واحد تولیدی مواد غذایی ۴۰ سال سابقه فعالیت داشت. همین خبرگزاری در خبری دیگر نوشت که، در سه سال اخیر در استان همدان بیش از ۱۰ کارگاه با ظرفیت ۱۵۰ نفر نیروی کار به محاق تعطلیلی فرو رفته اند و کارخانه موجود و فعال با ظرفیت ۵۰ درصد به کار ادامه می دهد. ایلنا، ۲۸ اردیبهشت ماه، خبر داد که تعداد کارگران کارخانه پلاستیک شاهین از ۳۵۰ نفر به ۱۱۵ نفر کاهش یافته است. ایلنا به نقل از رئیس سابق شورای اسلامی کار کارخانه نوشت که، این روند پس از واگذاری به بخش خصوصی شروع گردید. ایلنا، ۲ اردیبهشت ماه، با ذکر این نکته که در استان مازندران خصوصی سازی واحدهای تولیدی به اخراج، بی بند و باری، ناهنجاری اجتماعی، تعطیلی کارخانجات، تعدیل و بیکاری کارگران، حقوق نگرفتن و فقر کارگران معنی شده است، در ادامه نوشت که، کارگران نساجی مازندران بیش از ۱۸ ماه حقوق معوقه طلبکار هستند. ایلنا، ۴ اردیبشت ماه، خبر از تجمع کارگران کارخانه لوله سازی خوزستان به دلیل عدم دریافت ۲۵ ماه حقوق معوقه و سایر مزایای قانونی داد. ایلنا، ۹ اردیبهشت ماه، در خبری با اشاره به احتمال تعطیلی کارخانه کبریت سازی تبریز از بیکاری ۱۱۰ نفر از کارگران رسمی و قراردادی این کارخانه ابراز نگرانی کرد. بر طبق همین خبر، زمزمه فروش دو کارخانه کبریت سازی دیگر نیز بر زبان ها افتاده است. ایلنا، اا اردیبشت ماه، که مصادف با روز جهانی کارگر نیز بود، خبر از تجمع اعتراضی کارگران شوشتر به دلیل عدم صدور مجوز راهپیمایی و عدم وجود امنیت شغلی و دستمزد ناعادلانه داد. ایلنا، ۱۳ اردیبهشت ماه، در خبری از کارخانه داروسازی کوثر نوشت که، ۱۰۰ نفر از ۱۳۰ کارگر باقی مانده این کارخانه با خطر اخراج و عدم تمدید قرارداد مواجه شده اند. مدیر عامل کارخانه دلیل این اخراج ها را اجرای قانون هدفمندسازی یارانه ها و عدم ارائه تسهیلات دولتی بیان کرده است. بر اساس این گزارش، تعداد کارگران این کارخانه در سال گذشته ۲۳۰ نفر بوده است. ایلنا،۱۲اردیبهشت ماه، میزگرد علیرضا محجوب با دانشجویان را آورده است که وی در آن در پاسخ به سوالی در باره علت اصلی مشکلات کارگران و تعطیلی کارخانه ها گفته است:“ هدفمندی یارانه ها کلید تعطیلی کارخانه ها بود، چرا که طبق گزارش محرمانه دولت علت بحران هزار و ۲۵۰ واحد صنعتی، بدهی ۷ هزار میلیارد تومانی هدفمندی یارانه ها بود.“ ایلنا، ۱۶ اردیبشت ماه، خبر داد که، از مجموع ۱۶۰۰ کارگر کارخانه قند ماد نوش بیش از ۳۵۰ کارگر اخراج شده و ۸۰۰ کارگر در سال جدید تمدید قرارداد نشده اند. ایلنا، ۱۶ اردیبشت ماه، خبر داد که دو هزار کارگر فصلی ”نی بر“ در اعتراض به اخراج‌شان قبل از پایان فصل برداشت در محوطه کارخانه تجمع کردند. ایلنا، ۱۹ اردیبهشت ماه، در خبری دیگر اطلاع داد که ۵۰ کارگر کارخانه اسید ساز واقع در شهرک صنعتی کاوه بیکار شدند. به گزارش ایلنا، ۲۳ اردیبهشت ماه، سلطان محمدی، نایب رئیس اتحادیه تولید کنندگان گل و گیاه، اظهار داشت که طی یک سال گذشته ۲۵ درصد از کارگران این صنف بیکار شده اند.
افزایش بی رویه واردات دلیل چنین وضعیتی گردیده است. ایلنا، ۲۴ اردیبهشت ماه، در خبری دیگر اعلام کرد که ۲۰۰ کارگر نازگل کرمانشاه بیکار شدند. مشکلات مالی و مواد اولیه باعث بیکاری این کارگران بوده است. در همین تاریخ باز ایلنا خبر داد که، کارخانه شیرین طعم لارستان به جهت انباشت بدهی های بانکی تعطیل و ۶۰ کارگر آن اخراج شدند. غلامعلی قادری در پاسخ به خبرنگار ایلنا در کاشان مبنی بر اینکه، چرا از ابتدای سال تاکنون بالغ بر ۴۰۰ نفر از کارگران واحدهای تولیدی شهرستان کاشان بیکار شده اند، گفت: ”من هیچ اطلاعی از این موضوع ندارم ولی اخراج کارگران بستگی به شرایط آن کارخانه تولیدی دارد.“ ایلنا، ۲۵ اردیبهشت ماه، در خبری آورد که مجتمع گوشت زیاران با ۱۱۵ کارگر به طور کامل تعطیل شد. بر اساس این خبر، این مجتمع در یک مقطع زمانی ۷۰۰ نفر کارگر داشت. مشکلات این مجتمع پس از واگذاری به بخش خصوصی شروع گردید. ایلنا، ۲۶ اردیبهشت ماه، خبر داد که کارخانه ذوب فلزات ابهر با ۳۰۰ کارگر تعطیل گردید.
مشکلات این کارخانه از دو سال پیش تاکنون ادامه داشته است. ایلنا، ۲۷ اردیبهشت ماه، به نقل از صیاد فرهادی، رئیس انجمن صنفی تولید کنندگان کود شیمیایی، نوشت که طی پنج سال گذشته تاکنون ۳۲۵ واحد تولید کود شیمیایی تعطیل و ۱۵ هزار کارگر فعال در این واحدها بیکار شده اند. ایلنا، ۲۷ اردیبهشت ماه، در خبری دیگر اطلاع داد که کارخانجات تولید الیاف هامون تعطیل و ۷۰ کارگر کارخانه مزبور به صف بیکاران پیوستند. ورود ارزان نخ های خارجی باعث تعطیلی این کارخانه دانسته شده است. ایلنا، ۳۰ اردیبهشت ماه، خبر از بیکاری ۹۰ کارگر نورد ذوب فلزات خلیج فارس در خرمدره را داد. ایلنا، یکم خرداد ماه، نوشت که ۲۰۰ کارگر از واحدهای مختلف تولیدی در لارستان به جمع مقرری بگیران بیمه بیکاری پیوستند. ایلنا، ۳ خرداد ماه، در خبری دیگر نوشت که شهرداری ایلام در اقدامی عجیب ۱۰۰ کارگر خدماتی و فضای سبز را که دارای سابقه ۱۵ تا ۱۸ سال هستند به قراردادهای سه تا شش ماهه تبدیل کرده است. بنابر این گزارش، این کارگران به صورت رسمی مشغول به کار بوده اند. علی زردشتی، رئیس شورای اسلامی کار در کارخانه کیوان، با اشاره به اینکه پس از خصوصی سازی نبض این کارخانه به تدریج ایستاد، گفت: ”یک سال پس از خصوصی سازی این کارخانه در سال ۸۸، ۷۰ کارگر بیکار شدند و در سال ۹۰ نیز این کارخانه با افت شدید تولید مواجه شد به طوری که در ابتدای امسال ۱۱۰ نفر دیگر از کارگران این واحد تولیدی از کار بیکار شدند.“ عید علی کریمی، فعال کارگری در قزوین، در گفت و گو با ایلنا، ۴ خرداد ماه، در اشاره به اجرای فاز دوم یارانه ها گفت: ”در شرایط فعلی اقتصادی، واحدهای تولیدی بحران زده راهی جز اخراج کارگران ندارند.“ ایلنا، ۵ خرداد ماه، باز خبر داد که تا هفته آینده ۱۲۳ کارگر کارخانه سیمان طبس به دلیل تعطیلی این کارخانه از کار بیکار می شوند. به گزارش ایلنا، ۶ خرداد ماه، ۶۷ کارگر چدن پارس ساوه بیکار شدند. کمبود مواد اولیه و نداشتن نقدینگی علت اخراج این کارگران دانسته شده است. ایلنا، ۸ خرداد ماه، در خبری دیگر گزارش داد که ۸۰ کارگر ایران تایر بیکار شدند. این کارخانه ۱۲۵۰ کارگر دارد که ۶۵۰ نفر از آنان قراردادی بوده و زیر نظر یک شرکت پیمانکاری فعالیت می کنند. حسین رسولی، فعال کارگری در مشهد، در گفت و گو با ایلنا، ۸ خرداد ماه، اظهار داشت که، بعد از اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها هم اکنون در خراسان رضوی تنها ۳۰ درصد از واحدهای صنعتی فعال هستند. به طور حتم و یقین با توجه به وضعیت اقتصادی میهن و فساد گسترده در رژیم ولایت فقیه و ادامه اجرای سیاست های اقتصادی بر ضد زحمتکشان ما به طور طبیعی باید شاهد گسترش چنین روندهایی باشیم. با نگاهی دقیق تر به موردهای ذکر شده در بالا، به خوبی می توان پی برد که مشکلات واحدهای تولیدی و بیکاری گسترده زحمتکشان بیشتر از آنکه محصول تحریم های اقتصادی باشد در نتیجه اجرای سیاست های ضد مردمی است.
کارگران و زحمتکشان میهن تا زمانی که به مشکل‌های خویش در زمینه سازمان یابی و تشکل های مستقل غلبه نیابند، در صف مقدم قربانیان چنین سیاست هایی قرار خواهند داشت.
به نقل از نامه مردم، شماره 896، 15خرداد ماه 1391
