مبارزهٔ زحمتکشان و فعالان سندیکایی در کشورهای آسیایی به دلیل شکل‌های و شیوه‌های سازمان‌دهی گوناگون و برخی تفاوت‌های فرهنگی با دیگر کشورهای جهان، کمتر مورد بحث و توجه فعالان سیاسی کشورمان واقع می‌‌شود. با نیم‌نگاهی به آنچه در این قارهٔ پُرجمعیت و غنی به لحاظ قِدمت تاریخی می‌گذرد، جنبه‌های گوناگون فرهنگ مبارزاتی‌ای را می‌بینیم که درس‌های فراوانی می‌توان از آن گرفت. شیوه‌های مبارزه، انتخاب شعارهای کارزار برای تغییرهای مدنی و سیاسی، و تلاش برای شکل دادن جبهه‌های فراگیر و مؤثر در کشورهای آسیایی می‌تواند برای فعالان سیاسی و مدنی در خاورمیانه به طور عام، و در میهن ما به طور خاص، در بر دارندهٔ درس‌های مفیدی باشد.

تحول‌های پرشتاب میهن ما و موج روبه‌گسترش مبارزات توده‌های محروم علیه فقر، فساد، رانت‌خواری و استبداد مذهبی، نشانگر ابعاد نارضایتی و ژرفش آن در جامعه طی ماه‌های اخیر است. در این میان با نوسانات نرخ ارز و سوداگری کلان‌سرمایه‌داران، معیشت و امنیت شغلی طبقه کارگر و زحمتکشان با وضعیت بسیار وخیم‌تری روبرو گردیده است. گرانی کالاها و خدمات عمومی، افزایش قیمت‌ها و سقوط ارزش پول ملی، همان دستمزد اندک کارگران را نیز به‌شدت تحت تأثیر قرار داده و سبب تنزل باز هم بیشتر سطح زندگی خانوارهای کارگری بوده است.

اوضاع وخیم اقتصادی روستا نشینان کشور، از کمبود آب تا فقر و محرومیت سیاه، زندگی را برهم‌وطنان روستانشین‌ما به جهنمی سوزان تبدیل کرده است. رژیم" ولایی"، با دیدگاه‌های تاریک‌اندیش و ضد انسانی‌اش، نمایندگی کلان‌سرمایه‌داران را برعهده دارد و با اتخاذ تدبیرها و تصویب قوانینی قرون‌وسطایی و سیاست‌هایی خانمان‌سوز در جهت تأمین سود بیشتر برای رباخواران و سلف‌خران، زالووار خون دهقانان ‌مکیده می‌شود. آنانی که با دیدی آگاهانه به مسائل سیاسی و وضعیت توده‌های مردم می‌نگرد، به‌خوبی این حقیقت را دریافته اند که رژیم "فقاهتی" هیچ حقی برای دهقانان زحمت‌کش قائل نبوده و نیست.

نارضایتی ژرف طبقه کارگر و زحمتکشان میهن ما از اجرای برنامه‌های اقتصادی- اجتماعی در ماه‌های اخیر، سبب گسترش جنبش اعتراضی در تمامی مرکزها و محیط‌های کارگری کشور بوده است. خصوصی‌سازی در مقام یکی از اولویت‌های برنامه تعدیل ساختاری (یعنی اخراج کارگران از کار)، در طول بیش از سه دهه اخیر به‌شکلی غیرقابل‌انکار امنیت شغلی میلیون‌ها تن از کارگران و زحمتکشان کشور را پایمال و وضعیت معیشت آنان را از بد بدتر کرده است. پیامد اجرای برنامه خصوصی‌سازی- به‌ویژه در صنایع کلیدی و راهبردی- علاوه بر رشد فقر، کاهش سطح دستمزدها، ارزان‌سازی نیروی کار و رواج قراردادهای موقت نیز بوده و هست.

آزادسازیِ اقتصاد- در قالب خصوصی‌سازی منابع ملی و کارخانه‌های تولیدی کشورمان- و مقررات‌زدایی در محیط و روابط کار، در نزدیک به سه دههٔ اخیر، عواقب ویرانگری در تمام عرصه‌های زندگی زحمتکشان کشورمان داشته است. خصوصی‌سازی- به‌خصوص در حاکمیت رژیمی مانند رژیم به‌غایت فاسد ولایت فقیه در کشور ما- در مرحلهٔ اول به‌مفهوم غارت منابع ملی کشور از سوی کلان‌سرمایه‌داران، سرمایه‌داری انگلی، وابستگان رژیم و آقازاده‌ها، و در مرحلهٔ بعدی آن از سوی انحصارهای فراملی و امپریالیستی است.                                                                                 

فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری، از نخستین روزهای تأسیس موضع‌گیری‌هایی روشن و شفاف بر ضد تولید و اشاعهٔ جنگ‌افزارهای هسته‌ای داشته و دارد و در تمامی کنگره‌هایش، به نابودی جنگ‌افزارهای هسته‌ای در تمامی کشورها رأی داده است. امروزه تنها ما نیستیم که از خروج آمریکا از توافق اتمی با ایران (برجام) نگرانیم.

از روز ۱۳ تا ۱۷ ماه مه ۲۰۱۸ (۲۳ تا ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۷) بیست‌ویکمین کنگره رسمی کنفدراسیون سراسری اتحادیه‌های کارگری آلمان در شهر برلین برگزار شد. این  اتحادیه از هشت سندیکای بزرگ تشکیل شده است و ۴۰۰ نفر به‌نمایندگی از طرف تقریباً شش میلیون اعضای این سندیکاها به این کنگره که درواقع مجلس کارگران است، راه یافته‌اند.

کارگر زندانی آزاد باید گردد !

اعتصاب حق سیاسی کارگران است!

بر پایه گزارش های انتشار یافته طی شب گذشته و صبح امروز  نیروهای انتظامی وامنیتی  با یورش به  کارگران اعتصابی گروه  ملی صنعتی فولاد اهواز ده ها کارگر را بازداشت  و روانه زندان کردند. تاکنون خبر دستگیری بیش از ۶۰ تن از کارگران تایید شده است.  واحد های انتظامی وامنیتی پس از انتشار فراخوان تجمع اعتراضی در فلکه کیان پارس شهر اهواز٬ به کارگران یورش برده و  ضمن ضرب و شتم آنان ده ها تن را بازداشت کردند.

احیای حقوق سندیکایی و مطالبهٔ امنیت شغلی

در حدود نه ماه اخیر و به‌خصوص بعد از اعتراضات گستردهٔ مردمی در دی‌ماه ۹۶، مبارزات زحمتکشان علاوه بر خواست‌های مبرم‌شان برای دستیابی به دستمزدها و حق بیمه‌های پرداخت نشده، سیاست‌های رژیم را در راستای خصوصی‌سازی و تاراج منابع ملی کشورمان، یورش رژیم به امنیت شغلی و حقوق زحمتکشان در مبارزه‌شان برای تشکیل تشکل‌های مستقل، دستبرد کارگزاران رژیم به صندوق‌های ذخیره و بازنشستگی زحمتکشان، استفادهٔ کارگزاران رژیم از سوداگران نیروی کار به‌منظور بهره‌کشی بیشتر از کارگران، و سیاست‌های رژیم در جهت مقررات‌زدایی در محیط و روابط کار را نیز زیر ضربه گرفته است.

سیر رو به گسترش جنبش اعتراضی کارگران و زحمتکشان میهن ما، در روزها و هفته‌های گذشته، بی‌وقفه ادامه یافت و علاوه بر ده‌ها اعتصاب، گردهمایی و تحصن در کارگاه‌ها و کارخانه‌های سراسر کشور، اعتراض در برخی از مهم‌ترین واحدهای صنعتی– تولیدی که شمار قابل‌توجه‌ای از کارگران صنعتی و فنی در آن‌ها به‌کار اشتغال دارند، دامنه‌ٔ ژرف‌تری به‌خود گرفته است.