شرکت هیئت نمایندگی حزب توده ایران در بیست و دومین سمینار بین المللی کمونیستی بلژیک
نماینده حزب‌مان از تلاش‌های محفل‌های ارتجاعی به گسترش نظامی‌گری، هجوم به آزادی‌ها و حقوق دموکراتیک، و سعی در بازپس‌گیریِ دستاوردهای مبارزه‌های یک قرن اخیر جنبشِ کارگری در سراسر جهان سخن راند، و از جمله گفت: سرمایه‌داری از کنترل انحصاری خود بررسانه‌ها برای گمراه کردن کارگران و زحمتکشان درباره علت‌های به‌وجود آمدن بحران سیستماتیک، و توجیهِ کاهش خدمات عمومی ضروری و دست زدن به خصوصی سازی در مقیاس انبوه، از نظامی‌گری و راه انداختن جنگ بهره می‌گیرد.
بیست‌‌ودومین سمینار بین‌المللی کمونیستی، به‌میزبانیِ حزب کارگر بلژیک، درروزهای۱۰ تا ۱۲ خرداد ماه (۳۱ مه تا ۲ ژوئن ۲۰۱۳)، در شهرک ”واور“- واقع در درحومه بروکسل- برگزار شد. در این اجلاس بین‌المللی که هرساله برگزار می‌شود، نمایندگان حزب‌های کمونیستی وسازمان‌های کارگری از ۵۲ کشور شرکت داشتند، و ۲۰ حزب و سازمان کارگری دیگر که نتوانسته بودند در سمینار حضور یابند، با فرستادن پیام، حمایت از برگزاریِ این سمینار و همبستگی‌شان با آن را اعلام کردند.
با توجه به سیاست‌های جنگ طلبانه، مداخله گرانه، و ضد دمکراتیکی که هم اکنون در عرصه‌های نظامی، اقتصادی، سیاسی، و اجتماعی در پهنه جهان از سوی امپریالیسم جهانی به‌کار گرفته می‌شوند، و همچنین وجود بحران گسترده وهمه جانبه‌ای که سرمایه‌داری جهانی با آن روبه‌رو است، موضوعِ گفت‌و‌گوهای این سمینار ” بحرانِ جهانی کاپیتالیسم و هجومش به حقوق دمکراتیک وآزادی‌های اجتماعی، و استراتژی و چگونگیِ واکنش در رویارویی با آن“ بود. هیئت نمایندگی حزب توده ایران، با دعوت رسمی رهبری حزب کارگر بلژیک در این اجلاس پراهمیت شرکت کرد. رهبر حزب کارگر بلژیک، پس از خوش آمد گفتن به نمایندگان شرکت کننده در سمینار، سیاست‌های ویرانگر و مداخله‌جویانه امپریالیسم جهانی درخاورمیانه و کشورهای افریقایی را تجزیه وتحلیل کرد، و سپس به تشریح یورش “اتحادیه اروپا“ به دستاوردهایی که مردم این کشورها در طول ده‌ها سال مبارزه اجتماعی به‌دست آورده اند پرداخت، و افزود: ”حقوق اقتصادی و آزادی‌های اجتماعی‌ای که مردم این کشورها[کشورهای اروپایی] در نتیجه مبارزه‌های بی‌شمار خود به‌دست آورده‌اند، مانند: حقوق امنیتِ اجتماعی که از آن جمله‌اند: مستمری دوره بیکاری، حق بازنشستگی، دسترسیِ همگانی به بهداشت وجز این‌ها، در حال پایمال شدن است، و قوانین و شرایط کاری هرچه بیشتر سخت می شوند، کارگاه‌های تولیدی بسته می‌شوند و کارگران بیشتری از کارگاه‌های تولیدی به‌شکل گروهی اخراج می گردند، حق اعتصاب واعتراض به شرایطِ کاری محدودتر می‌شود، و دولت‌های سرمایه‌داری اروپا مشغول به گذراندن قوانینی‌اند که به موجب آن‌ها، کارگران اعتصابی باید جریمه‌هایی سنگین بپردازند.“
پس از پایان سخنرانی رهبر حزب کارگر بلژیک، کارِ رسمی اجلاس آغاز شد، و در طول ۳ روز، در زمان بندی‌ای مشخص، نمایندگان شرکت کننده در اجلاس، نظرها و دیدگاه‌های حزب‌ها و سازمان‌های‌‌شان درباره وضعیت کنونی مبارزات مردم کشورشان را مطرح کردند.
با نظرداشتِ شرایط حساسی که هم اکنون در منطقه خاورمیانه حکمفرماست، و نیز به‌سبب بالا گرفتن شعله‌های آتش جنگ و ویرانی در منطقه، دیدگاه‌های حزب توده ایران می‌توانست از اهمیت ویژه‌ای در این زمینه برخوردار باشد، بنابراین سخنرانیِ نماینده حزب ما جزوِ نخستین سخنرانی‌های این اجلاس مهم بین‌المللی بود. نماینده حزب توده ایران در ابتدای سخنان خود از دعوت حزب کارگر بلژیک برای شرکت حزب ما در این سمینار بین‌المللی تشکر کرد، و آن‌گاه در بررسیِ شرایط پیچیده مبارزه زحمتکشان و دیگر قشرهای مردم‌مان، که در معرضِ هجوم همه‌سویه نهاد‌های سرمایه‌داری به‌منظور انتقال بار بحران به دوش آنان قرار دارند، تحلیل جامعی ارائه کرد. نماینده حزب‌مان از تلاش‌های محفل‌های ارتجاعی به گسترش نظامی‌گری، هجوم به آزادی‌ها و حقوق دموکراتیک، و سعی در بازپس‌گیریِ دستاوردهای مبارزه‌های یک قرن اخیر جنبشِ کارگری در سراسر جهان سخن راند، و از جمله گفت: سرمایه‌داری از کنترل انحصاری خود بررسانه‌ها برای گمراه کردن کارگران و زحمتکشان درباره علت‌های به‌وجود آمدن بحران سیستماتیک، و توجیهِ کاهش خدمات عمومی ضروری و دست زدن به خصوصی سازی در مقیاس انبوه، از نظامی‌گری و راه انداختن جنگ بهره می‌گیرد. در طول ۱۰ سال گذشته، آزادی بیان، حق سازمان‌‌یابی در اتحادیه‌های کارگری مستقل، امکان انتشار روزنامه‌های مستقل و یا تأسیس ایستگاه‌های رادیویی- تلویزیونی مترقی، به‌شدت محدود شده‌اند. این قانون‌های مستبدانه و محدود‌کننده، و به اجرا گذاشتن آن‌ها از طریق دادگاه‌ها و با بازوی بسیج، نیروهای انتظامی، و سرویس های امنیتی، دموکراسی را به‌طورِکامل ضعیف کرده‌اند. وضعیت در کشورهای جهان سوم و کشورهای درحال‌توسعه حتی از این هم بدتر است. به دلیل عملکردِ حکومت‌های دیکتاتوری- که در طول چند دهه به‌طورِ‌عمده از سوی دولت‌های امپریالیستی ترویج و محافظت شده‌اند- تواناییِ مردم در به چالش کشاندن ماهیت ناعادلانه نظام اقتصادی و رویکردِ آن به سیستم‌های وحشیانه سیاسی و اجتماعی، به شدت محدود شده است. نماینده حزب در بخشی دیگر از تحلیلش، شرایط حاکم بر ایران در زیر سیطره رژیم ولایت فقیه را بررسی کرد، و یادآور شد: رژیم که از خشم عمیق و گسترده مردم آگاه است، با توسل به ابزارِ سرکوب، سعی در طولانی‌تر کردن عمر حاکمیت خود دارد. چهار سال پس از کودتای انتخاباتی[سال ۱۳۸۸]، که در آن رژیم آشکارا به جعل نتیجه انتخابات ریاست جمهوری دست زد، ما به زمان برگزاری انتخابات دیگری نزدیک می‌شویم. رژیم در حال حاضر تمامی نامزدهایی را که زیر کنترل آن نیستند و یا از سیاست‌های کلیدی‌اش حمایت نمی کنند، ردِ صلاحیت کرده است. حزب توده ایران در ابتدای این ماه[خردادماه] اعلام کرد که، در این شرایط [مهندسیِ انتخابات]، اعتراض گسترده مردم به سیستم حکومتی موجود و سیاست‌های غیرمنطقی و ویرانگر رژیم تئوکراتیک و طرفداران آن، تنها موضع توجیه‌پذیر خواهد بود.
هنوز سه دهه پس از شکست انقلاب ۱۳۵۷[۱۹۷۹ میلادی ] ایران، که شعارهای آن خواست‌های مردم در زمینه حقوق بشر، حقوق دموکراتیک، و عدالت اجتماعی بود، ایران از سوی دیکتاتوری فاسد اداره می‌شود. ساختار قدرت در کشور به دیکتاتوری‌ای نظامی و تئوکراتیک وحشیانه تغییر ماهیت داده است. این رژیم تئوکراتیک، در ارائه هر گونه راه حل مناسب و درخور برای حل مشکل‌های اقتصادی، اجتماعی، و سیاسی کشور ناتوانی‌اش را به اثبات رسانده است. سیاست‌های اقتصادی نولیبرالی رژیم در مسیر اجرایِ نسخه‌های پیچیده شده از سوی صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی است. حذفِ یارانه‌ها از کالاهای اساسی و خدمات، از جمله حامل‌های انرژی، مردم عادی و به‌ویژه آنانی را که در شهرها زندگی می‌کنند با مشکل‌های شدید اقتصادی درگیر و به کلنجار رفتن با آن‌ها محکوم کرده است. خصوصی سازی به‌طورِپیوسته به همه عرصه‌های اقتصاد گسترش یافته است، و در حال حاضر حتی بخش‌هایی از صنعت نفت نیز به بخش خصوصی واگذار شده‌اند. نتیجه‌های برآمده از این سیاست‌های اقتصادی رژیم فاجعه‌بار بوده‌اند.
برنامه حزب توده ایران، که در بهمن‌ماه ۱۳۹۱، در کنگره ششم حزب به تصویب رسید، تنها جایگزین مناسب برای مردم ما در شرایط فعلی را به وضوح مشخص می‌کند. ما اهمیت مبارزه با دیکتاتوری مذهبی رژیم حاکم در کشور را در قلبِ مبارزه برضد امپریالیسم و خطر جنگ، و حرکت به سوی جایگزینی مترقی، قرار داده‌ایم. ما مرحله دموکراتیک ملی را در حکم پیش‌شرطی حیاتی به‌منظور پیشبرد مبارزه‌مان در مسیر به‌وجود آوردن تغییر به سود مردم، تعریف کرده‌ایم. این مرحله برای حفظ صلح و گذار به سوی سوسیالیسم، فرصت و شرط‌های لازم را می‌تواند فراهم کند. ما بر این باوریم که، در این فرایند، مبارزه در راه عدالت اجتماعی و دموکراسی پیشرفته در هر مرحله گذارِ آن، بر جایگزینِ(آلترناتیوِ) آینده برای طبقه کارگر ایران تاثیری زرف خواهد داشت و به آن شکل خواهد داد… تاریخ به خون آلوده توده‌ها نشان می‌دهد هنگامی که صدای اعتراض و قدرت همبستگی بین‌المللی با مبارزه مردم و نیروهای انقلابی هر خلقی درآمیزد، درهای زندان‌ها را می‌گشاید، پرچم صلح را برافراشته تر می‌سازد، مارش مبارزه‌جویانه زحمتکشان قدرتمندتر طنین می‌افکند، تیغ‌های خون‌ریز جلادان کُند می‌شوند، و مبارزه آنانی که در راه آزادی، استقلال، و عدالت اجتماعی تلاش می‌ورزند به‌کام‌تر می‌گردد!
سخنرانی نماینده حزب ما با استقبال نمایندگان شرکت کننده در اجلاس روبه‌رو شد. یکی دیگر از ویژگی‌های اجلاس امسال، حضور نماینده‌هایی از حزب‌های کمونیست کشورهایی مانند: کوبا، ویتنام، و کشورهایی بود که کمونیست‌ها قدرت دولتی در آن‌ها را در دست دارند.
موضوع سمینار، یعنی: ” بحرانِ جهانی کاپیتالیسم و هجومش به حقوق دمکراتیک وآزادی‌های اجتماعی، و استراتژی و چگونگیِ واکنش در رویارویی با آن“، به نمایندگان حزب‌های شرکت کننده در اجلاس کمک می‌کرد تا با در نظر گرفتن شرایط و نوع حکومت، برنامه‌ها وتجربه‌های حزب‌شان را ارائه دهند، با عده‌یی از نمایندگان حزب‌های کمونیست گفت‌و‌گوهای دو جانبه و چند جانبه داشت. درطول زمان این اجلاس، هیئت نمایندگی حزب توده ایران با نمایندگان دیگر حزب‌ها وسازمان‌ها- به‌ویژه سازمان‌ها و حزب‌های منطقه مانند: ترکیه، لبنان، فلسطین، قبرس، تونس، و الجزایر- گفت‌و‌گوهایی دوجانبه و چند‌جانبه داشت، و پیرامون روند تحول‌های سریع، بغرنج، و از جهت‌هایی متناقض، که هم اکنون در کشورهای این منطقه در جریان است، به رایزنی پرداختند. موضوع‌هایی همچون: جنبش‌های موسوم به ”بهارِعربی“ در برخی کشورهای شمال آفریقا، ضرورت همبستگی با خلق‌های مبارز و خواست‌های برحق‌شان، میارزه‌شان با مداخله‌های مستقیم امپریالیسم و متحدان ناتویی‌اش مانند دولت ترکیه و همچنین نقش پررنگ، مستقیم، و شدیداٌ ارتجاعی کشورهایی مانندعربستان سعودی و قطر، در گفت‌و‌گو با رفقای نماینده حزب‌های کمونیست منطقه مطرح شد. این گفت‌و‌گوها به پیشنهاد نوشتن قطعنامه‌یی با عنوان: ”قطعنامه درباره سوریه“ انجامید، که از آن استقبال شد و همه نمایندگان با آن موافقت کردند. در بخشی از این قطعنامه چنین آمده است: ”ما تصریح می‌کنیم که، فعالیت‌های ماجراجویانه امپریالیسم به منظور تحکیم هژمونی خود بر خاورمیانه، علت اصلیِ مناقشه و جنگ در این منطقه است. ما از حق مسلم مردم سوریه برای تعیین سرنوشتش پشتیبانی می‌کنیم، مردمی که از هجوم ویرانگر وحمله‌های تروریسمِ برخودار از پشتیبانیِ امپریالیسم در رنج‌اند.“ رفیق الجزایری معتقد بود که، یورش امپریالیسم به سوریه می تواند راه را برای دست‌اندازی امپریالیسم به سرتاسر منطقه و از جمله الجزایر باز کند.
سخنرانی نمایند حزب کمونیست کوبا بسیار توجه‌برانگیز بود. صادر کردن ”قطعنامه پشتیبانی از کوبا“ را همه نمایندگان شرکت کننده تصویب کردند. سخنان پرشور و استوار نماینده حزب کمونیست ونزوئلا نیز با استقبال روبه‌رو شد. او سیاست‌های دولت ونزوئلا در راه برپائی دمکراسی مردمی و اتحاد مردمی آمریکای لاتین همراه با شعارهای دمکراسی، استفلال ملی، و ایجاد تغییرهای اجتماعی، را تشریح کرد.
رفیق نماینده حزب کمونیست برزیل در گفت‌و‌گوهای دوجانبه و همچنین در سخنرانی‌اش، از همکاری‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای در جهان استقبال کرد: ”امروز همکاری کشورهای برزیل، روسیه، هند، چین، و آفریقای جنوبی [کشورهایی که “بریکس“ نامیده می‌شوند]، بیش از نیمی از حجم مبادله‌های[اقتصادی] جهان را دربر می‌گیرد. همکاری‌هایی منطقه‌ای همچون همکاری ۳۳ کشور آمریکای لاتین و کارائیب(“سی ای ال ای سی“) و در آسیا نیز، و توسعه نسبی اقتصادی این همکاری‌ها در برابر رکود کشورهای ثروتمند، چشمگیر است.“ او تاکید کرد که، حزب کمونیست برزیل یورش نیروهای امپریالیستی در سراسر جهان را تهدیدی برای کشورها و ملت‌ها ارزیابی می‌کند و بر این باور است که هدفِ اصلی این یورش‌ها ادامه روند تغییر دادن جغرافیای سیاسی- اقتصادی خاورمیانه زیر پوشش شعار ”طرح خاورمیانه نوین“، و در کنترل گرفتن ثروت‌های این منطقه استراتژیک [به‌لحاظ انرژی]، با هدف تسلط پیدا کردن بر جهان است.
نمایمده حزب کمونیست ویتنام درباره اتحاد کمونیست‌ها، پیروزی انقلاب، و کوشش برای بهبود زندگی کارگران در کشورش سخن گفت. او در پاسخ به سئوالی در سمینار در رابطه با اینکه آیا حزب کمونیست و دولت ویتنام تعهد می‌کنند که بورژوازی به ویتنام باز نگردد؟ گفت: در جواب به سئوال شما می‌توانم از ”هوشی مین“ کمک بگیرم که می گفت: ”اتحاد، اتحاد، اتحاد بزرگ، پیروزی، پیروزی، پیروزی بزرگ“. او در ادامه سخنانش این سوال را مطرح کرد: ” بدونِ اتحاد کمونیست‌ها و جبهه وسیعی از توده‌ها، چگونه می‌توان با امپریالیسم مبارزه کرد؟“ او همچنین پیشنهاد کرد که درکنار موضوعِ انتخابیِ سال آینده، در صورت داشتنِ چنین تجربه‌ها‌یی، آن‌ها نیز برای آگاهی رفقا مطرح شوند.
درآخرین روز اجلاس، متن پایانی سمینار از سوی هئیت رئیسه اجلاس به سمینار پیشنهاد شد، که پس از بحث و گفت‌و‌گوی نمایندگان و پس از اصلاح مفاد آن، با اکثریت آرا تصویب شد. همچنین، شرکت کنندگان در سمینار قطعنامه‌هایی در همبستگی با مردم کوبا، در مخالفت با مداخله امپریالیسم و برخی کشورها در سوریه، در همبستگی با روند تحول‌های دمکراتیک در بخشی از کشورهای آمریکای لاتین، ونیز در مخالفت با تهاجم کشورهای اروپایی به حقوق دمکراتیک جامعه‌های‌شان، صادر کردند.
بیست‌‌و دومین ”سمینارِ بین‌المللیِ کمونیستی“، پس از بحث و رایزنی در رابطه با تعیین موضوع مورد بحث سمینار در سال آینده، به کار خود در محیطی آکنده ازدوستی و رفاقت پایان داد.
به نقل از “نامه مردم”، شماره 923، 26 خرداد ماه 1392
