در آستانه سالگردِ فاجعه ملیِ سال ۱۳۶۷: معرفی و مجازاتِ اَمر دهندگان و عمل کنندگان در این کشتار، خواستی ملی و همگانی است!
اینک در آستانه سالگرد کشتار دستجمعی زندانیان سیاسی درسال ۱۳۶۷- فاجعه ملی- قرارداریم. می‌توان و می‌باید کارزار مشترک و متحدی رابرای مطالبه‌های مورد اشاره سازمان داد. معرفی و مجازات عاملان و آمران کشتارها خواستی ملی و همگانی است، و ازاین‌روی، اقدامی یکپارچه و متحد را می‌طلبد.
تلاش برای برپاییِ کارزاری مشترک و سراسری باهدف آزادیِ بی‌درنگ و بی‌قیدوشرطِ زندانیان سیاسی- عقیدتی و همچنین پایان دادن به حصرِ زهرا رهنورد، میرحسین موسوی، و مهدی کروبی جدی‌ترین موضوع بحث مردم در طول هفته‌های اخیر بوده است، به‌ویژه آنکه با آغاز کار دولت حسن روحانی و قول‌های داده شده، مردم میهن ما خواستار پایان‌یافتن فضای سرکوب و جو امنیتی و به‌وجود آوردن تغییرهای لمس‌شدنی در عرصه‌های گوناگون زندگی سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی ایرانند. همزمان با اعلام نتیجه رأیِ دادگاه جنایت‌های “کهریزک“، فشار بر زندانیان سیاسی- عقیدتی باهدفی مشخص ازسوی رژیم ولایت‌فقیه شدت یافت. هجوم ماموران و گزمگان مسلح به بند ۳۵۰ “اوین“ و بازرسیِ وهن‌آمیز سلول‌ها و اتاق‌های زندان و وسایل زندانیان، مخالفتِ دادستان انقلاب اسلامی تهران با مرخصی عده‌یی از زندانیان سیاسی به‌ویژه فعالان دانشجویی و کارگری گرفتار در بندِ رژیم، اعلام اعتصاب غذای گروهی از زندانیان سیاسی “اوین“ در هفته‌های گذشته، و انتشار خبرهایی از وخیم بودن حال مهدی کروبی در حصر، نمایانگرِ ادامه سیاست سرکوب و در موضع تدافعی قراردادن جنبش مردمی در آستانه آغاز کار دولت حسن روحانی بود. هدف رژیم و مزدوران امنیتی‌اش جلوگیری از تحرک گردان‌های مختلف جنبش مردمی و مطرح شدن مطالبه‌های آن، و درنتیجه، به‌وجود آوردن فضای مناسب برای مانور بر ضد جنبش مردمی است.
اما آنچه در این میان اهمیتی اساسی دارد، مبارزه خستگی‌ناپذیر و متناسب با اوضاع‌و‌احوال در راستایِ بازسازیِ بدنه اجتماعی و فعال‌شدن جنبش اعتراضی بر پایه خواست‌های مشخص است. دراین زمینه برپایی، مراسم چهارمین سالگرد شهادت سهراب اعرابی، تجربه ارزنده‌ای به‌شمار می‌آید. این مراسم باحضور جمعی از خانواده‌های شهدای کودتای انتخاباتی سال ۸۸ و شهدای قهرمان فاجعه‌ملی و دهه خونین شصت و خانواده‌های خاوران برگزار شد. در گزارشی که ازاین مراسم در فضای اینترنتی انتشار یافت، یکی از بازماندگان قتل‌عام زندانیان سیاسی درفاجعه ملی و دهه شصت، چنین نگاشته‌است: ”شرکت‌کنندگان در مراسم از خانواده‌های قدیمی و جدید از طیف‌ها و سنین مختلف بودند. تنی چند از خانواده‌های زندانیان سیاسی و جان‌باختگان دهه شصت و مادران و خانواده‌های خاوران، تعدادی زیاد از مادران صلح، تنی چنداز مادران پارک لاله، تعدادی از مادران و خانواده‌های کشته‌شدگان سال ۸۸، تعدادی از خانواده‌های زندانیان سیاسی اخیر، تعدادی از زندانیان کهریزک و همچنین طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان… حضور یافته بودند. پروین فهیمی (مادر سهراب) متنی را خواند… در چهارمین سالگرد سهراب عزیزم… به‌احترام اندیشه‌ها و آرمان‌های دوست تازه ازدست‌رفته‌مان، مادر صلح خانم دکتر شهلا فرجاد… یک دقیقه سکوت می‌کنیم. …“ در ادامه گزارش یادآوری می‌شود که، دراین مراسم بر مسئله‌هایی نظیر وضعیت زندانیان سیاسی، شرایط حصر رهبران جنبش سبز، و از این دست موضوع‌ها، تاکید گردید. حضور طیف متنوعی از نظر و اندیشه‌ها در چنین مراسمی نشان می‌دهد که امکان مبارزه متحد و واقع‌بینانه دراین مرحله برای آزادی زندانیان سیاسی و پایان دادن به حصر و نیز خواستِ بسیار مهم، اساسی، و جدی‌ای چون معرفی و مجازات عاملان و آمران کشتارها وجود دارد، و می‌توان با تمرکز بر این گونه خواست‌ها، در جهت تحرک جنبش مردمی- متناسب با اوضاع‌و‌احوال و مختصه‌های مرحله حاضر- حرکت کرد و گام‌های معینی به‌پیش برداشت. خواستِ آزادی زندانیان سیاسی، پایان دادن به حصر، و مجازات جنایتکاران، در پیوندی سرشتی با یکدیگر قرار دارند. کشتار سال ۸۸ و شهادت سهراب‌ها، نداها، جوادی‌فرها، و جز اینان، از سوی همان کسانی صورت گرفت و با همان دیدگاهی توجیه شد که کشتار دهه شصت و فاجعه‌ملی روی داد و تأیید گردید. بنابراین، هنگام تعیین خواست‌های مشخصی نظیر آزادی زندانیان سیاسی و پایان دادن به فضای امنیتی و سرکوب، بر خواستِ معرفی و مجازاتِ عاملان و آمرانِ کشتارهای دهه شصت، فاجعه‌ملی سال ۶۷، ترورهای برون‌مرزی و درون‌مرزی (نظیر ترور زنده‌یادان کاظم سامی، عبدالرحمن قاسملو، و شرفکندی)، قتل‌های زنجیره‌ای، قتل فروهرها، پیگرد و پایمال کردن حقوق اقلیت‌های مذهبی کشور، کشتار سال ۸۸ ، و جنایت کهریزک نیز می‌باید تأکید ورزیده شود. هیچ‌یک از این پرونده‌ها جدای ازهم نیست و نمی‌تواند باشد. اینک در آستانه سالگرد کشتار دستجمعی زندانیان سیاسی درسال ۱۳۶۷- فاجعه ملی- قرارداریم. می‌توان و می‌باید کارزار مشترک و متحدی رابرای مطالبه‌های مورد اشاره سازمان داد. معرفی و مجازات عاملان و آمران کشتارها خواستی ملی و همگانی است، و ازاین‌روی، اقدامی یکپارچه و متحد را می‌طلبد.
به نقل از “نامه مردم”، شماره 927، 21 مرداد ماه 1392
