غرفه ”نامه مردم“ در جشن پرشکوه ”اومانیته“
رهبر حزب کمونیست برزیل و عضو رهبری آکل- قبرس در غرفه نامه مردم
* صدها هم‌میهن مهاجر ساکن فرانسه و کشورهای مجاور، در بازدید از غرفة “نامة مردم“، ارگان مرکزی حزب تودة ایران، با فعالان و رفقای حزبی دربارة تحول‌های سیاسی اخیر در میهن به‌بحث و گفت‌وگو پرداختند.
* بازدیدِ رسمیِ هیئت‌های نمایدگی حزب‌های برادر از کشورهای فرانسه، برزیل، هندوستان، قبرس، افغانستان، لبنان، عراق، بریتانیا، ایرلند، فلسطین، و تونس از غرفة ”نامة مردم“
* نمایندگان و اعضای رهبریِ سازمان‌های چپ اپوزیسیون، و از جمله سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت، و سازمان اتحاد فدائیان، از غرفة “نامة مردم“ بازدید و با مسئولان دربارة اوضاع منطقه خاورمیانه و میهن‌مان تبادل نظر کردند.
جشنوارة “اومانیته”، باوجودِ باران‌های شدید، در طول مدت زمان دو روز اول جشنواره، با شکوه تمام برگزار شد. ۴۷۰ هزار تن از مردم و نیروهای مبارز، با مشت‌هایی گره کرده، ناراضی از سیاست‌ها و کارنامة دولت فرانسوا اولاند، و مصمم به اتحاد، در فضائی مملو از امید و نشاط به‌بحث وگفت‌وگو نشستند، و دراین بزرگ‌ترین جشنوارة چپ در اروپا، فعالانه شرکت کردند.
رفیق “پاتریک هیاریک“، سردبیر و مسئول روزنامه “اومانیته”، در جلسة گشایشِ جشنواره در دهکدة جهانی، در روز شنبه ۲۳ شهریورماه (۱۴ سپتامبر)، همراه با حضور نمایندگان حزب‌های کمونیست و جنبش‌های پیشرو از ده‌ها کشور جهان، و در برابر سران کشورهای سوسیالیستی و مترقی، چنین اظهار داشت: “من هم چون شما هراس داشتم که امروز وقتی با هم صحبت می‌کنیم، موشک‌های ویرانگر بر سر مردم سوریه فرود آید وبه انفجار منطقه بیانجامد.“ او از آغاز روند گفت‌وگو میان روسیه و آمریکا استقبال کرد، و دولت فرانسه را- که بر خلاف مسیری که تا کنون پیموده- اکنون آشکارا پرچمدار جنگ شده است، به پشتیبانی از صلح و راه حل سیاسی فراخواند. سردبیر “اومانیته”، که عضو پارلمان اروپا نیز است، در ارتباط با خلق قهرمان فلسطین و مبارزه‌اش نیز سخن گفت، و از تدارکِ کارزاری برای آزادی زندانیان فلسطینی و از جمله “مروان برقوتی”، رهبرِ ترقی‌خواه و محبوب الفتح و سازمان آزادی‌بخش فلسطین، خبر داد. رفیق پاتریک در ادامه سخنانش، از سیطرة بحرانِ بی‌سابقة اقتصادی بر کشورهای سرمایه‌داری گفت، و از مبارزة دشوار کارگران و زحمتکشان اروپا حمایت کرد. نمایندة رهبری حزب توده ایران، در حاشیة جلسه گشایشِ جشنواره، با رفیق هیاریک دیدار و دربارة اهمیت و برگزاری موفقیت‌آمیزِ جشنواره با او گفت‌وگو کرد.
بنابر سنت پاگرفته در دهه‌های اخیر، امسال هم غرفة “نامه مردم“ در قلب دهکده جهانی، در جشنوارة با شکوه ”اومانیته“، به مرکزی تبدیل شد برای: ارائة اطلاعات و تحلیل در ارتباط با تحول‌های سیاسی کشور، بحث و تبادل نظر، دیدار و آشنائی با هم‌میهنان خارج از کشور- که در میان آنان مسافرانی از ایران نیز حضور داشتند. رفقا و هواداران حزب در طول سه روزِ برگزاریِ جشنواره [۲۲ تا ۲۴ شهریورماه]، به‌طورِخستگی‌ناپذیری در غرفه- که با پوسترهای گویایِ کارزارهای عمده مرحله کنونی تحول‌های سیاسی کشور تزئین شده بود- از دیدارکنندگان با غذاهای ایرانی کباب، آش رشته، شله زرد، و چای پذیرائی می‌کردند. در یک سویِ دیوارة غرفه، پارچه‌نوشتِ بزرگی آزادیِ بی‌درنگ و بی‌قیدوشرطِ همه زندانیان سیاسی را خواستار بود، و بخش بزرگی از دیوارة دیگر غرفه به پوسترهایِ گویا و افشاگری در زمینة فاجعه ملی کشتار جمعی بیش از پنج هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷[۱۹۸۸] اختصاص داشت. پوستر جداگانه‌یی نیز با تصویرِ حلقة طناب داری، را نشان می‌داد و از شمارِ بالای اعدام در رژیم می‌گفت و مخالفت حزب توده ایران با مجازات اعدام را اعلام می‌کرد. پوستر دیگری مخالفتِ حزب توده ایران با جنگ و دخالت نیروهای خارجی در رویدادهای داخلی سوریه را باز می‌تابید. چهار پوستر بزرگ، زیبا و بسیار مبتکرانه به زبان‌های فرانسه و انگلیسی که دیوارة بالای میزکتاب را پوشانده بودند، اثرهای تحریم‌های اقتصادی فلج‌کننده را افشا می‌کردند، و لغوِ همه تحریم‌های اقتصادی بر ضدِ مردم میهن‌مان را خواهان بودند. میز نشریه‌ها و کتاب‌های حزبی که اعلامیه‌های حزب توده ایران به زبان‌های انگلیسی و فرانسه نیز بر آن چیده شده بود، با استقبال دیدارکنندگان روبه‌رو شد. امسال هم غرفة ”نامة مردم“ در جشنوارة اومانیته دیدارِ رسمی هیئت‌های نمایدگی حزب‌های برادر از کشورهای فرانسه، برزیل، پرتغال، هندوستان، قبرس، افغانستان، عراق، بریتانیا، ایرلند، فلسطین، و تونس را شاهد بود. در جریان این بازدیدها، رفقا با نمایندگان حزب به گفت‌وگو و تبادل نظر پرداختند و همبستگی خود با مبارزه مردم و زحمتکشان میهن‌مان را مورد تائید دوباره قرار دادند. در طول سه روز برگزاریِ جشنواره، نمایندگان و اعضای رهبری سازمان‌های چپ اپوزیسیون و از جمله سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت و سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، از غرفة “نامة مردم“ دیدار کردند و با مسئولان غرفه دربارة اوضاع منطقه خاورمیانه و میهن‌مان به تبادل نظر پرداختند. مسئلة مهمِ اتحادِ عمل، و ضرورتِ دفاع همه‌جانبه از مبارزه مردم میهن‌مان پیرامون شعارهای: صلح، دموکراسی، عدالت اجتماعی، و افشایِ سیاست‌های رژیم ولایت فقیه، از محورهای عمدة این گفت‌وگوها بود.
مبارزة زحمتکشان ادامه دارد!
غرفه‌های پرشمار جشنواره اومانیته صحنه بحث‌ها و میزگردهای متفاوتی دربارة بحران بی‌سابقه اقتصادی اروپا و پیامدهای آن در زندگی و مبارزه زحمتکشان بود. در جریان یکی از این بحث‌ها، رفیق “پاتریک هیاریک“ با کارگران یونانی و اسپانیایی‌ای که کارشان را از دست داده‌اند و با سازمان‌دهیِ راه پیمایی‌ای از کشورشان تا بروکسل، محل استقرار پارلمان اروپا، برای تظاهرات راه را پیاده آمده‌اند، گفت‌وگو و با آنان ابراز همبستگی کرد. “پی‌یر لوران“، دبیر ملی حزب کمونیست فرانسه، در این باره چنین گفت: “آنچه بر آنان می‌گذرد می‌تواند به تمام اروپا نیز گسترش یابد.” دربارة این اروپا، دبیر کل سندیکای “س ژ ت” فرانسه و رئیس کنفدراسیون سندیکاهای اروپا به‌بحث و گفت‌وگو پرداختند. حضور رئیس کنفدراسیون سندیکاهای اروپا در جشنوارة اومانیته رویداد مهمی است. اما روزنامه‌ها و تلویزیون فرانسه در ارتباط با آن به توطئة سکوت دست زدند، و در مقابل، به حزب راست افراطی و سخنان نخست وزیر سابق دربارة آن پرداختند. از نکته‌های چشمگیر و حیرت برانگیز در جشنواره امسال، شرکت نکردن هیچ کدام از وزیران دولت فرانسه در آن بود. در این باره خانم “ماری جورج بوفه”، دبیر ملی سابق و رهبر پیشین حزب کمونیست فرانسه، به‌طنز چنین گفت: ”آنان در نشست‌های کارفرمایان به‌آسانی شرکت می‌کنند، ولی گوش دادن به مطالبی که در این جشنواره مطرح می‌شود چیز دیگری ست. …”
* متن سخنرانی رفیق ”پی‌یر لوران“، رهبر حزب کمونیست فرانسه
همه با هم آیندهٔ خود را خودمان به‌دست گیریم!
رفیق «پی‌یر لوران»، رهبر حزب کمونیست فرانسه، در خلال جشنواره اومانیته و در گردهمایی پایانی آن، در سخنرانی‌ای مبسوط، موضع‌گیریِ کمونیست‌های فرانسه نسبت به مسئله‌های عمدهٔ داخلی و خارجی را توضیح داد:
«نه» به جنگِ سوریه- رفیق لوران پیش از پرداختن به مطلب خود، سخنی از رئیس جمهوری کنونی فرانسه در فوریه ۲۰۰۳، و در آستانهٔ حمله به عراق، یعنی زمانی که نماینده پارلمان بود، نقل قول کرد. فرانسوا اولاند آن زمان گفته بود: «مطلب تنها بر سر این نیست که از یک جنگ اجتناب شود، بلکه موضوع بر سر یک سلسله برخوردها و منازعه‌هایی است که به نام نوعی نظم جهانیِ یک‌جانبه، فقط از سوی یک قدرت واحد و تنها، یعنی آمریکا، برای آن‌ها تصمیم گرفته و اجرا می‌شوند. اِتازونی[ایالات متحده آمریکا] از این پس تنها تصمیم گیرنده سرنوشت جهان برای اِعمال منافعِ خاص خویش و حفظ آن است. بحران امروزی در این جهت سرنوشت‌ساز است. اگر مشکل کنونی با زور گشوده شود این جریان هرگز به پایان نخواهد رسید. بحران‌های تازه‌ای پدیدار خواهند شد و در آن صورت ممکن نخواهد بود که استراتژی آمریکا را در مقیاس جهانی مهار کرد. اما برعکس، اگر این مشکل با گفت‌وگو در صحن سازمان ملل گشوده شود، جامعه جهانی از آن توانمند بیرون خواهد آمد.»
پس از این نقل قول، رفیق «پی‌یرلوران» افزود: «ما هنوز هم موافقت خود را با این گفته‌ها ادامه می‌دهیم. آقای رئیس جمهوری، این‌ها کلمه‌هایی‌اند که شما در محکوم کردن جنگ گفتید، آیا حالا با مبارزه متارکه کرده‌اید؟ نه، ما این جنگ تازه را نمی‌خواهیم! دیروز آمریکائی‌ها در عراق برخلاف قوانین بین‌المللی، برضد خلق‌های جهان، برخلاف افکارعمومی، برخلاف عقل و منطق مداخله کردند، و ده سال پس از آن هنوز هم برای پاشیدن بذرِ هرج و مرج، بی‌عدالتی، رنج، و محنت در خاورمیانه، جنگ را ادامه می‌دهد. آمریکائی‌ها می‌خواستند به‌تنهائی در باره سرنوشت جهان تصمیم بگیرند، و شما[ منظور فرانسوا اولاند است] آیا می‌خواستید که ما می‌پذیرفتیم تا فرانسه هم همان کار را بکند؟ فرانسه هنگامی که اطاعت کند خود را تحقیر کرده است. نقش ما، نقش کشور ما، به عهده گرفتن ارشاد جهان‌پسندانه است. جرئتِ پذیرفتن آن است که، تنها نبردی که ما باید به‌پیش بریم، نبرد برای صلح است. آقای رئیس جمهوری، من یک‌بار دیگر از شما می‌خواهم فرانسه را بدونِ مشورت با پارلمان، متعهد به شرکت در جنگ نکنید. بمب‌های فرانسه را بر دهشتِ جنگ خانگیِ سوریه نیفزایید. بگذارید صدای فرانسهٔ مستقل بی‌درنگ به گوش همگان برسد، و برای راه حلی سیاسی و دگرگونی‌ای دموکراتیک در سوریه بکوشید… روز ۲۱ سپتامبر روز جهانی صلح بر گذار می‌شود. در این روز در جهت تاکید بر حقِ ملت‌ها برای صلح، خود را بسیج کنیم. برای فرانسه سیاست تازه‌ای لازم است! من برای دل‌خوشی، از دولت فرانسه انتقاد نمی‌کنم. من از آن چپ که همراه با سکتاریسم[فرقه‌گرایی] دارد حکومت می‌کند انتقاد نمی‌کنم. من از رئیس جمهوری برای آنچه که من نمی‌دانم با کدام شور و هیجان برای بازی‌ای (سیاسی) و یا به‌سببِ فرصت طلبی (بدین سو کشیده شده است) انتقاد نمی‌کنم. اگر ما از چپِ در قدرت انتقاد می‌کنیم، به‌دلیلِ تکلیف‌هایی‌ست که چپ در برابر ملت دارد. من مسئول سیاسی‌ای ناچیز می‌بودم اگر از حکومت به‌دلیل‌های سیاسی‌ای ناچیز انتقاد می‌کردم. نه آقای رئیس جمهوری، آقای نخست وزیر، ما از شما برای این انتقاد می‌کنیم که سیاست شما سیاستِ چشم پوشی (از هدف‌ها) است، سیاستی است که هرگز مورد خواستِ ملت، که شما را به قدرت رسانید، نبود. آنچه که ما می‌خواهیم آن است که چپ مبارزه با قدرت‌های مالی را از سر گیرد. برای فرانسه سیاستی نو لازم است. چنین است هدف ما. یک قرار داد جدید دولتی، یک دولت جدید، و یک جهت یابی تازه، و این به فوریت لازم است. زیرا این تنها راهِ خروجِ کشور ما از بحران است.»
موضوع‌های دیگری که رفیق به آن پرداخت عبارت بودند از: آیندهٔ جبهه چپ فرانسه: «به‌زودی پنج سال از زمانی که ما جبهه چپ را خلق کردیم، و امیدواری‌ای خلق شد، خواهد گذشت. ما به کاری که انجام گرفت بی‌نهایت افتخار می‌کنیم. اما اتمام این کار بسی دورتر از آن است که به‌نظر می‌آمد. باید آن را ادامه داد، زیرا باید چپ را بازسازی کرد. غالباً از من می‌پرسند که، از بین «جبهه چپ» و چپ کدام را انتخاب می‌کنی؟ جواب ساده است. ما همه چیز را می‌خواهیم! ما می‌خواهیم که اکثریت توده‌های چپ، که اکثریت مردم، قدرت را به‌دست گیرند. و این در حالی است که میلیون‌ها نفر از انتخاب کنندگان دچار سردرگمی‌اند، و نمی‌دانند در سیاست چه چیز را باید به‌کار گیرند. ما باید به این مردان و زنانی که برای دگرگونی دارای منافع یکسانی با ما هستند مراجعه کنیم. پس، در چنین موقعیتی ما چه باید بکنیم؟ باید به خانه‌های خود برویم و در را به روی خود و اعتقادهای‌مان ببندیم؟ نه، اکنون زمان جنبش و مبارزه است. جبهه چپ یک محراب نیست. جبهه چپ یک بلند پروازی است: ما می‌خواهیم که چپ دو باره با خلق پیوند ببندد و اینکه خلق جای خود را در چپ بیابد. راه حل با شما و به دست شماست. جبهه چپ جبهه دست‌های دراز شده به سوی یکدیگر است. بهترین هدیه‌یی که می‌توانیم به راست و راست افراطی بدهیم رها کردن دست آوردهاست. اکنون زمان جنبیدن است. من اکنون در مقابل شما هستم زیرا معتقد به چپ توده‌ای هستم. من در مقابل شما هستم زیرا معتقدم که هزاربار به این در و آن در مراجعه کردن، به‌مراتب بیش از یک برنامه تلویزیونی ارزش دارد، حتی اگر باید که به تلویزیون هم رفت. من در برابر شما هستم زیرا به به‌جنبش در آوردنِ ملت فرانسه اعتقاد دارم.»
سد کردن راه نیروهای راست و «جبهه ملی» (F.N.)، راست افراطی – رفیق «پی‌یر لوران»، در این بخش از سخنانش، به‌طرزی رسا و گویا، از جنسِ کینه و نفرتی که راست‌ها و به ویژه راست‌های افراطی را در خود فرو برده است گفت، و در پایان، خطاب به همشهریان گفت: «همشهری، آدم‌های تحقیر شده، ملت عصیان کرده، کارگران، دهقانان و دانشجویان، کارمندان، بیکاران، کشور به شما نیاز دارد. کشور به نیرویی تازه، مصمم، و مبارز نیاز دارد. برخیزید، متحد شوید، همه باهم آینده خود را خودمان به دست گیریم. زنده باد جبهه چپ! زنده باد فرانسه!»
به نقل از “نامه مردم”، شماره 930، 1 مهرماه 1392
