تعطیلِ دولت! : فازِ جدیدی از کودتا، به‌سَبکِ آمریکایی
نوشته: سام وب، صدر حزب کمونیست آمریکا
۱۱ اکتبر ۲۰۱۳
آنان با چکمه نیامدند، اما تعطیل کردنِ کارِ دولت از جانب فراکسیون افراط‌گرایِ حزب جمهوری‌خواه تنها می تواند مرحله جدیدی از کودتایی به‌سَبکِ آمریکایی توصیف شود. بربرهای راستِ افراطی دمِ دروازه‌ها آمده‌اند. دمکراسی ما، بدون هیچ‌گونه مبالغه‌‌یی، در محاصره است.
شلیک آغازین این یورش، وسواس خارج از کنترل این فراکسیون در اختصاص ندادنِ بودجه لازم برای لایحه ارائه خدمات درمانی بود.
جمهوری‌خواهان پیش‌تر با پیروزی در انتخاباتِ میان دوره‌ای۱ [در ۲ نوامبر ۲۰۱۰] امید داشتند بتوانند این دستاورد قانون گذاری اوباما را در کنگره فسخ کنند. اما هنگامی که در میان تعجب و حیرت جمهوری‌خواهان راًی دهندگان بار دیگر باراک اوباما را برای بار دوم انتخاب کردند و دمکرات‌ها را در کنترل سنا باقی نگاه داشتند، این گزینه منتفی گردید.
با این گردش رویدادها، افراطی ترین فراکسیون حزب جمهوری‌خواه برای یافتن ترفندهای دیگری دست به‌کار شد و به این نتیجه رسید که آنها نمی توانند تا سال ۲۰۱۶ ، دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری، برای مدفون کردن قانون بیمه درمانی اوباما صبر کنند. تا آن هنگام [۲۰۱۶ ] ممکن است محبوبیت این بیمة خدمات درمانیِ ارائه شده از سویِ اوباما آنقدر افزایش یافته باشد که لغوِ آن دیگر امکان‌پذیر نباشد و حتی بتواند جایگاه سیاسی‌شان را نیز تخریب کند. پال ریان، معاونِ میت رامنی- نامزد جمهوری‌خواهان در کارزار انتخاباتی ریاست جمهوری ۲۰۱۲ – و عضوِ این فراکسیون ۹۰ نفرة کنگره (فراکسیونی که فراتر از کمیتة حزبیِ “تی پارتی“ [“حزب چای“] در کنگره است) این گرایش را، در اواخر سپتامبر، چنین تکرار کرد: ”علت اینکه این مبارزه در زمینة سقفِ بدهی‌ها با گذشته تفاوت دارد این است که انتخاباتی در پیشِ رو نیست تا ما بتوانیم در آن این (بیمه خدمات درمانی کم هزینة اوباما) را خودمان اصلاح کنیم. … ما سه سال دیگر با این دولت دست به‌گریبان خواهیم بود.“ با رودررو شدن با این واقعیت، کوره راهِ تاکتیکی تازه‌یی برای باطل کردنِ “مصوبة بیمه درمانی کم‌هزینه“ موضوع داغ بحث‌های جناح افراطی حزب جمهوری‌خواه گردید.
اینکه چنین برخوردی مستلزمِ تخلف از هسته اصلِ دمکراتیک فرمانرواییِ اکثریت، برهم زدن نتیجة انتخابات گذشته، بازی با وقوع فاجعة اقتصادی در میانة بهبودِ بی‌رمقِ وضع کنونی، و به‌وجود آوردنِ بحران سیاسیای پردامنه ممکن است همراه باشد، به‌نظر نمی‌آید که این آتش‌افروزانِ راست را رنج دهد. آنان آمادة انداختن تاس بودند.
آنچه پیش آمد پیش‌بینی‌شدنی بود. به‌جای گفت‌وگو با مخالفان‌شان در کنگره و رئیس جمهوری، سیاست رویارویی تا مرزِ فاجعه را برگزیدند. انسداد پارلمانی جایش را به ماجراجویی‌های بی‌پروا سپرد. جدل بر زمینة حداقل شبه واقعیت‌ها، بی حدِ یقفی، به عوام‌فریبی، به توهم‌های آخرزمانی، و به عبارت پردازی‌های اُروِلی[جرج اُروِل، نویسنده انگلیسی] بدل گردید. و روندهای‌عادی‌ای همچون تأمین بودجه فعالیت‌های دولت و برداشتن سقفِ بدهی‌ها تا به این وسیله دولت فدرال بتواند تعهدهای مالی‌اش را بپردازد، چنانکه دیدیم به ”رویدادهای همراه با زور[از سوی دولت]“ بدل گردیدند تا دولت اوباما را از امتیازهای عمده‌اش تهی سازند، بی آنکه دشواری‌های اقتصادی و سیاسیای که برای ده‌ها میلیون نفر به‌وجود می‌آورند در نظرگیرند.
این تصمیمی خلق الساعه از سوی گروهی معیوب از “تی پارتی“ و در عرضِ یکی دو هفته گذشته نبود، بلکه آن را در جلسه‌یی در اوایل سال- که نشریه “نیویورک تایمز“ گزارشش را منتشر کرد- می‌توان ردیابی کرد.
گزارشی تکان‌دهنده [از این ماجرا] به ما نشان می‌دهد که: “اد میس“(دادستان کل متعصب پیشین در دولت ریگان و فعالِ دست راستی) و ”ائتلافِ غیرمنسجمی از فعالانِ محافظه‌کار“ (که برخی‌شان دارایی‌های چشمگیری در نفت و گاز دارند) مدت زمانی کوتاه پس از انتخاب مجدد رئیس جمهوری [اوباما]، با هم‌دیگر دیدار کردند و به این نتیجه رسیدند که تنها راهِ تأمین نکردنِ بودجه برای برنامه خدمات درمانی اوباما تعطیل کردنِ دولت در پاییز امسال است، و تصمیم به اجرای آن گرفتند. این طرح، مخاطبانی مشتاق و گروه‌هایی آمادة حمله در اعضای افراطی دست‌راستی در کنگره، “تد کروز“، و چند تن دیگر در سنا، یافت. آنان آماده بودند تا ”برای حفظِ دِه، آن را به‌طورِکلی بسوزانند”.
این برای هر کس که با آنچه در واشنگتن از زمان انتخابات میان دوره‌ایِ سال ۲۰۱۰ تا به‌حال می‌گذرد آشنایی داشته باشد، نباید مایه تعجب باشد.
این باند تخریب‌گر در هیچ طیف معمولی‌ای از سیاست که در ایالات متحده در نظر گرفته شود، نمی‌تواند قرار گیرد. آنان به‌لحاظِ خُلق و خو، بینش، و طرزِ عمل، اقتدارگرا، نژادپرست، مردسالار، بیگانه هراس، و زن ستیزند. آنان از کارگران نفرت دارند، و به بازسازی ”جمهوری سفید پوستان“ متعهدند. در این جمهوری، غیر سفید پوستان در سلسله مراتب سیستم جدیدی از نظامِ کاست قرار گیرند، سیستمی نه عین آنچه در “قوانین جیم کرو“2 بود، اما از هر لحاظ به همان اندازه رادیکال، استثمارکننده، و ظالمانه. برخی از آنان عقاید ”آخر زمانی“ هزاره‌ای دارند. بیشترشان از جنوبند، اما از ایالت‌های مرکزی و کوه‌های راکی هم بین‌شان هست. مخالفان خود را غیر مشروع و غیرآمریکایی می‌دانند. کج‌خیالی(پارانویا) و وحشت زدگی، که از گرایشِ چاره ناپذیر به سکنه‌یی اقلیتی‌‌اکثریتی که سر به افراط می‌زند، تا حد زیای آمادگی آنان برای پیش‌ُبردِ سیاست با وسائلی ضددمکراتیک و خلاف قانون اساسی را توضیح می‌دهد.
باوجودی که این تاکتیک‌های بی‌پروای آنان اصلاً حمایت وال استریت و مردم عادی را با خود به‌همراه ندارد، ولی این گروه مکار در عزم خود مصمم به‌نظر می‌رسد. در حالی که مهلت مقرر در مورد سقف بدهی دولت به‌سرعت نزدیک می‌شود، نمی‌توان حدس زد که گروه‌های افراطی دست‌راستی و رهبری حزب جمهوری‌خواه آیا کشور را به سوی پرتگاه منتهی به ورطه‌یی که کسی نمی‌داند پیامد آن چه خواهد بود، خواهند کشانید یا خیر.
اگر به متعصبان “تی پارتی“ در کنگره و نیز رهبر جمهوری‌خواه آن، جان بینر، گوش کنید، چنین می شنوید که آنان برای گفت‌وگو، سازش، و حتی تأمینِ بودجه تمامی فعالیت‌های دولت به‌استثنایِ- و این به‌استثنایِ بزرگی است – مصوبة بیمة خدمات درمانی برای قشرهای کم درآمد آماده‌اند. آنان در روزهای اخیر، در حکم پشتوانه، خواست‌هایی مبنی بر کسر بودجه خدمات درمان عمومی “مدی‌کِی‌ر“ (برنامه بیمه‌های اجتماعی و مراقبت‌های پزشکی) و “مدی‌کِی‌د“ (برنامه تامین و رفاه اجتماعی که خدمات پزشکی عمومی برای کودکان و سالمندان ارائه می‌کند) را نیز به خواست‌هایشان افزوده اند: گامی در راستای دستیابی به هدف دیرینه‌شان در حذفِ هستة این برنامه‌ها. تاکنون دولت اوباما از تن دادن به این ”پیشنهادها“ سرباززده است، چه او به‌خوبی می‌داند که پذیرش آنها، دعوتِ آنان به تقاضاها و اقدام‌های افراطی‌تری در آینده خواهد بود. این، درعمل، پایانِ ریاست جمهوری او خواهد بود، دمکراسی کشور را فلج خواهد کرد، و به حاکمیت دارودسته‌یی ضدِدمکراتیک، ضدِ کارگر، نظامی‌گرا، و نژاد پرست مشروعیت خواهد بخشید.
پرزیدنت اوباما گفته است که، آماده است تا با مخالفانِ جمهوری‌خواه خود پای میز مذاکره بنشیند، اما نه در شرایطی که اسلحه بر بالای سرش، یا تهدید به حذف بودجه برنامه خدمات درمانی، بلوکه کردنِ فعالیت‌های معمولِ دولت، و ممانعت از برداشتن سقف بدهی دولت، چارچوبِ این مذاکره را تعیین کند. هر موضع‌گیریِ دیگری برای اوباما به‌معنای خودکشی سیاسی خواهد بود. زیرا که آن فقط ”به‌وجود آوردنِ وضعیت‌هایی برای اِعمالِ فشار“ دیگری از سوی جمهوری‌خواهان را تشویق خواهد کرد تا به این وسیله، سطحِ زندگی را پایین‌تر برند، حقوق را از درون تهی کنند، محیط زیست را زهرآلود سازند، نابرابری را به‌صورت‌های بسیار بیشتر کنند، و به غولان نفتی برای گرم‌تر کردن جو زمین چراغ سبزی عطا نمایند.
با اضافه کردن ۲۵ و اندی ایالتی که دست‌راستی‌های جمهوری‌خواه بر آنها حاکمند، و ذهنیتِ تجزیه طلبانه‌ای همچون طرفداران جدایی نژادی و برده داران در دوران پیش‌تر را نمایندگی می‌کنند، در حالی که از هرگونه حقوق اجتماعی و دست آوردِ حاصل‌شده در قرن بیستم ابراز بیزاری می‌کنند و با هنجارها، ساختارها، و ارزش‌های دمکراتیک به‌شدت درستیزند، می‌توان گفت که سرشتِ دمکراتیک کشور با تهدیدهایی روبه‌رو است که واترگیت، ایران گیت، و حتی مک کارتیسم، در برابر آن بی‌رنگ خواهند بود. رئیس جمهوری در موضع‌گیریِ استوار خود در برابر “تی پارتی“ و افراطی‌های دست‌راستی و از جمله پشتیبانان مالیِ مرتجع‌شان، سزاوار پشتیبانی کامل تمامی امریکایی‌های معقول است. در پافشاری بر ضدِ هرگونه کاهش بودجه برنامه‌های تصویب‌شدة دولت برای “مدی‌کِی‌ر“ (برنامه بیمه‌های اجتماعی و مراقبت‌های پزشکی) و “مدی‌کِی‌د“ (برنامه تامین و رفاه اجتماعی که خدمات پزشکی عمومی برای کودکان و سالمندان ارائه می‌کند)، در حکمِ جزئی از راه حل بحران، بانگ بلندی باید برکشید. ماجرایِ پرمخاطره‌یی که در واشنگتن در جریان است، خط مقدمِ مبارزه برای حفظ و گسترش دمکراسی است.
۱. این انتخابات، به دلیل اینکه در نیمه دوره چهارساله زمامداری رئیس‌جمهوری برگزار می‌شود، به‌طورِاصطلاحی ”میان‌دوره‌ای“ نامیده می‌شود، و به‌منظور رای‌گیری برای کنگره (مجلس نمایندگان و سنا، دو نهاد قانون‌گذاریِ ایالات متحده) است. انتخابات کنگره هر دو سال یک بار برگزار می شود، که در آن، همة ۴۳۵ کرسی “مجلس نمایندگان“، و حدود یک‌سوم کرسی‌های “مجلس سنا“- از مجموع ۱۳۰ کرسی- به رای گذاشته می شود. اعضای “مجلس نمایندگان“ برای ۲ سال ، و “مجلس سنا“ برای ۶ سال، انتخاب می‌شوند.
۲. قوانین جیم کرو(“Jim Crow laws”)، قوانینی ایالتی و محلی بودند که بین ۱۸۷۶ و ۱۹۶۵ در ایالات متحده به تصویب رسیدند. برخی نمونه‌های قوانین جیم کرو عبارتند از: جداسازی نژادی مدارس دولتی، اماکن عمومی و حمل و نقل عمومی، و جداسازی نژادی دستشویی‌ها، رستوران‌ها و آبخوری‌ها برای سفیدها و سیاهان بود. ارتش ایالات متحده هم جداسازی شده بود.
به نقل از “نامه مردم”، شماره 932، 29 مهرماه 1392
