وحدت آفریقای جنوبی در معرض تهدید است!

”گواده مانتاشه“، دبیرکلِ ”کنگرة ملی آفریقا“‌، از پراکندگیِ روبه‌افزایش در“کنفدراسیون اتحادیه کارگری آفریقای جنوبی“ -“کوساتو“(cosatu)- ابراز نگرانی کرد، و از رهبران سندیکائی خواست: ”شهامت داشته باشند و خود را در اتاقی حبس کرده و دربارة تضادهای موجود تأمل کنند و گره آن‌ها را بگشایند.“  مانتاشه، در نشستِ کمیته مرکزی ”اتحادیه ترابری آفریقای جنوبی“- ”ساتاوو“(satawu)- گفت که، اگر چه دولت کنگره ملی آفریقا قانون‌های پیشرفته‌یی را برای دفاع از حقوق کارگران به‌تصویب رسانده است، ولی این دولت وظیفه دارد ”رفاه نه‌تنها آن بخش متشکل طبقه کارگر، بلکه همه زحمتکشان را درنظر بگیرد.“

دولت کنگره ملی آفریقا، در فراهم‌ ساختن خدمات اساسی برای مردم مانند: آب و برق‌رسانی، رفاه اجتماعی، آموزش رایگان، تغذیه در مدارس و راه‌اندازی بیمه سلامتی سراسری به‌منظور دسترسیِ همگان به نظام بهداشتی‌ای دارای کیفیت- که در دوران حکومت آپارتاید از آنان به‌کلی دریغ داشته شده بود یا به‌صورت حداقلی وجود داشت- تلاش کرده است. مانتاشا از زحمتکشان متشکل خواست که با پشتیبانیِ خود از اقدام‌های دولت در به‌وجود آوردنِ فرصت‌های شغلی از طریق ”طرحِ توسعه ملی“، که در سطح‌های گوناگونی از سوی برخی از سازمان‌های عضو ”کوساتو“ مورد انتقاد قرار گرفته است، برخوردی ”سازنده“ داشته باشند. ”سندیکای ملی کارگران فلزکار“- ”نومسا“(numsa)- که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ با پیشگامی در فعالیت برای برپایی ”حزب کارگری“ای مخالف با حزب کنگره ملی آفریقا و حزب کمونیست آفریقا ناکام ماند، بار دیگر این قضیه را مطرح کرده است. ”اتحادیه ملی کارگران فلزکار“- که اکنون پرشمار‌ترین عضوها را در ”کوساتو“ دارد- هشدار داده است که اگر“طرحِ توسعه ملی“ دولت در بیانیة کنگره ملی آفریقای جنوبی آورده شود، این اتحادیه از پشتیبانی‌اش از کنگره ملی آفریقا دست خواهد کشید. از سوی دیگر، موضوع پیگرد قانونی ”زولینزیما واوی“، رییس‌کل ”کوساتو“، به‌دلیل ارتباط جنسی با یکی از کارمندان تازه‌کار در ساختمان این کنفدراسیون، و همچنین دست داشتن در سوءِاستفاده مالی در فروش دفاتر اداری پیشین این کنفدراسیون، به پیچیدگی بیشتر این وضعیت دامن زده است. سندیکای ملی کارگران فلزکار[”نومسا“] و شماری دیگر از سندیکاها از ”زولینزیما واوی“ حمایت می‌کنند و برگزاریِ کنفرانسی ویژه برای رسیدگی به مسئله‌های موجود و برگرداندنِ او به مقام پیشین‌اش ‌را خواستارند. چنین اقدامی می‌تواند اثرهایی منفی بر رابطه ”کوساتو“ با کنگره ملی آفریقا و حزب کمونیست آفریقای جنوبی به‌جای بگذارد و تداومِ همبستگی و همیاریِ انقلابی موجود را که بر شالوده آن، پیکار متحد با آپارتاید به پیروزی انجامید سست سازد. به‌نظر می‌رسد که ایروین جیم، دبیر‌اول سندیکای ”نومسا“، از خطرِ گسستنِ این سندیکا و یا ”کوساتو“ از متحدانش پروا ندارد. او در یکی از اظهارنظرهایش با بی‌پروایی گفته است: ”اگر می‌توان ازدواج کرد طلاق هم می‌توان گرفت.“ قرار است که سندیکای ملی کارگران فلزکار[”نومسا“]، کنگره ملی ویژه‌ای را برای تعیین خط‌مشی آینده خود در بازه زمانی ۲۲ تا ۲۵ آذرماه (۱۳ تا ۱۶ دسامبر) برگزار کند.  این سندیکا به‌تازگی سمینار مهمی را برای بررسی دیدگاه‌های سیاسی این سازمان برگزار کرده است. در این سمینار، نمایندگان سه شعبه ناحیه‌ای با حرکت سندیکای ملی کارگران فلزکار[”نومسا“] برای تغییر یافتن به حزبی کارگری موافق بوده‌اند، سه شعبه دیگر پیشنهاد کردند که پیش از این که گامی در این مورد برداشته شود برای آخرین بار مهلتی دیگر به کنگره ملی آفریقا داده شود، و سه شعبه باقی مانده به لزوم بررسی و مطالعه بیشتر در باره پشتیبانی از تأسیس حزبی کارگری یا شکل‌دهی به ائتلافی از نیروهای چپ گرایش داشتند. هم اکنون خود سندیکای“نومسا“ با کاهشِ وحدتِ درونی روبه‌رو است. استعفای ناگهانیِ سدریک جینا، رییس‌کل این سندیکا در چند روز پیش، تأییدی بر این گفته است. سدریک جینا در استعفانامه‌‌اش گفته است که کار کردن با ایروین جیم، دبیراول سندیکا، برایش ناممکن شده بود و مجبور شد به این همکاری پیش از اینکه به خشونت بیانجامد، پایان دهد. ایروین جیم گفته است که، برنامه و عملکرد سیاسی سدریک جینا از سوی افرادی درون حزب کمونیست آفریقای جنوبی وکنگره ملی آفریقا که از وضعیتی که سندیکای ملی کارگران فلزکار[”نومسا“] دچار آن است نگرانند، تجویز و هدایت می‌شود.
مانتاشه که نقشی محوری در این قضیه دارد، خود زمانی مقام دبیرکلیِ سندیکای فلزکاران[”نومسا“] را برعهده داشت و برای فعالیت و تمرکز بر مسئولیت جدیدش در کنگره ملی آفریقا، از رهبری حزب کمونیست آفریقای جنوبی کناره‌گیری کرد. بنابراین چنین فردی به‌طورمسلم نمی‌تواند نسبت به تحول‌های درون سندیکای ملی کارگران فلزکار[”نومسا“] بی‌تفاوت باشد. او در این نشستِ جنبش سندیکایی، با موضع‌گیری‌ای غیرخوشبینانه در مورد فرآیندِ پراکندگی  [میان متحدان]، گفت: ”اگر هزینه‌یی را که برای پشتیبانی از زولینزیما واوی باید بپردازید معادلِ انشعاب در ”کوساتو“ است، ارزشش را ندارد. تدبیر دیگری بیندیشید.“ چند روز پیش، در نشریه اینترنتی حزب کمونیست آفریقای جنوبی، نویسنده‌یی با نام مستعار ”آلوتا مزی بنزی“- که عضو یکی ازتشکل‌های متحد در ”کوساتو“ است- در نوشتاری ویژه با گفتاوردی از ”جو اسلوو“(یکی از مبارزان ضدِ رژیم آپارتاید و از رهبران نامدار کنگره ملی آفریقا و حزب کمونیست آفریقای جنوبی)، هشدار داد که جنبش اتحادیه کارگری باید بخشی از اتحاد انقلابی وسیع‌تر باشد. کوتاهی در این امر به‌معنایِ ”گردن نهادن رهبران مبارز ملی به خواست‌های لایه‌های بالایی و میانی جامعه است.“ این نویسنده در این نوشتار یادآوری می‌کند که، در گذشته نیز در“کوساتو“ و ”فوساتو“- سازمان پیشین“کوساتو“- تلاش‌های مشابه‌یی برای رودررو قرار دادن ”کارگرگرایی“[=workerism، یعنی مرکز قرار دادنِ طبقه کارگر بدون درنظر گرفتنِ جایگاه تاریخیِ آن] با پیکارِ آزادی‌بخش ملی وجود داشت، و اکنون نیز این گرایش ”در شکلِ جدیدش“ به سود دشمن طبقاتی پدیدار می‌شود. نویسنده همچنین بر موضع ‌گیری دیرینِ ”کوساتو“ در به‌رسمیت شناختنِ ”رهبری ثابت قدم حزب کمونیست آفریقای جنوبی در نقش پیشاهنگ سیاسی طبقه کارگر“، و در اولویت قرار دادنِ برپاییِ جنبش اتحادیه کارگری انقلابی، تأکید می‌کند، و می‌افزاید: برای همین است که بسیاری از کمونیست‌ها، مقام‌های رهبری کارگران متشکل در کارخانه و شرکت‌ها، استان‌ها و نهادهای دولتی و ملی را به‌عهده دارند، و نیازها و مطالبات روزانه را به‌پیش می‌برند و به آگاهی طبقاتیِ [کارگران] می‌افزایند.”آلوتا مزی بنزی“، در این نوشتار، مقوله ”کارگرگرایی“[workerism] را ترفندی در راستای ایجاد چنددستگی در اتحادیه‌های کارگری و طبقه کارگر و جدایی از حزب پیشاهنگ و کنگره ملی آفریقا می‌داند، و برای ”مقابله با آن“، شعار ”یگانگی“ را ”پیشنهاد می‌کند. یگانگی به‌معنایِ رهبریِ جمعی، داشتن کارپایه‌یی مشترک، پیروی و پذیرش تصمیم‌های دمکراتیک و منزوی کردنِ جدایی‌طلبان“؛ و بر این امر تأکید می‌کند که، از همه مهم‌تر، [یگانگی] به‌معنایِ ”پشتیبانی نامشروط از کنگره ملی آفریقا برای پیروزی قاطع در انتخابات سال ۲۰۱۴“است.
پشتیبانیِ پابرجا از کنگره ملی آفریقا در انتخابات مهم آینده هنوز وجود دارد، اما تهدید نابسامانی در جنبش اتحادیه‌های کارگری جدی است و می‌تواند به اتحاد انقلابی آسیب بزند و تنها صاحبان سرمایه بزرگ و نمایندگان سیاسی آن‌ها را  از آن بهره‌مند سازد.