اعلامیة کمیتة مرکزیِ حزب توده ایران، به‌مناسبتِ هشتم مارس، روزِ جهانیِ زن: پیروز باد مبارزة جنبشِ زنانِ ایران برای رهایی از ستمِ جنسی و دستیابی به برابریِ حقوق
زنان آگاه و مبارز!
کمیتة مرکزیِ حزب تودة ایران، فرارسیدنِ هشتم مارس، روزِ جهانیِ زن، را به شما تبریک می‌گوید. هشتم مارس، نمادِ درخشان بیش از یک سده پیکارِ تاریخی و قهرمانانة زنان جهان برای رهایی از بندهایِ ستم جنسی و طبقاتی، و دست یافتن به برابریِ اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، است.
اگرچه امروزه هشتم مارس به‌طورِگسترده در سراسر جهان جشن گرفته می‌شود، اما بسیاری از رسانه‌های همگانی در کشورهای امپریالیستی هنوز هم تلاش می‌کنند تا سرگذشتِ واقعی هشتم مارس و ارتباط گسست‌ناپذیرش را با آغاز جنبش جهانیِ چپ و رشد اندیشه‌های سوسیالیستی نفی و مخدوش کنند و یا نادیده بگیرند. سنتِ فرخندة برگزاریِ این سالروز، با تصمیمِ کنفرانسِ بین‌المللی سوسیالیست‌ها، در سال ۱۹۱۰، آغاز شد. به‌پیشنهادِ کلارا تستکین، کمونیستِ نامدار آلمانی، به‌منظورِ گرامی‌داشتِ خاطرة زنان کارگر قهرمان آمریکا که با گلوله‌های پلیس این کشور به‌خاک و خون کشیده شدند، این روز[هشتم مارس] به‌عنوان روزِ ابرازِ همبستگی با مبارزة زنان جهان، نام گذاری شد. مبارزة زنان، در بیش از یک سده گذشته در سطح جهان- از کشورهای پیشرفته سرمایه‌داری گرفته تا کشورهای آسیایی، آمریکای لاتینی و آفریقایی- با تحول‌های شگرف و پیشرفت‌های تحسین برانگیزی همراه بوده است. مبارزة زنان در زمینة بالا بردنِ سطح آگاهیِ عمومی درارتباط با نقشِ زنان در جامعه، درهم شکستنِ قوانین زن‌ستیزانة جامعه‌های ”مرد سالار“ و به‌دست آوردنِ حقوق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، موفقیت‌های بسیار و پیشرفت‌های چشمگیری داشته است و توانسته است شرایط تلاش برای برچیدنِ بساطِ نابرابریِ جنسیتی را در بسیاری از کشورهای جهان دگرگون کند. پیروزی‌های چشمگیر فعالان برجستة زن با گرایش‌های چپ، و برگزیده شدن‌شان به مقام ریاست جمهوری در برزیل و شیلی، نمونه‌هایی ستودنی در این عرصه‌اند. سده اخیر همچنین شاهدِ نقشِ قاطع و تعیین‌کنندة زنان در پیشبُردِ مبارزة جهانی برای جلوگیری از جنگ، تلاش در راهِ ارتقاءِ حقوق زحمتکشان، دستیابی به صلح، و حفظِ محیط زیست بوده است.
زنان مبارز و قهرمان ایران!
مبارزات شما برای دستیابی به حقوق‌تان و رها شدن از بندهای واپس‌ماندگی‌های عمیق اجتماعی- مذهبی و همچنین پیکارتان بر ضدِ حکومت‌های استبدادی، در شکل‌های مختلف آن، یکی از درخشان‌ترین فصل‌های تاریخ پیکارِ رهایی‌بخش کشور ما بوده و هست. از نخستین تلاش‌های کمونیست‌های ایرانی- حیدرعمواُغلی و یاران- برای سازمان‌دهیِ مبارزه زنان ایرانی و برگزاریِ نخستین جشن روزِ جهانیِ زن [در ۱۷ اسفندماه (۸ مارس) ۱۳۰۱ خورشیدی] یعنی ۹۱ سال پیش، که به‌ابتکارِ زنان پیشرو میهن‌مان در شهر رشت برگزار شد، تا به امروز جنبشِ زنان راه درازی را پیموده است. مبارزه زنان پیشرو برای بردن آگاهی به درون جامعة به‌شدت عقب‌ماندة ایرانِ آن دوران، و مبارزه برای حقوق اولیه‌ای همچون حقِ رأی، در دگرگون کردنِ سیمایِ جامعة واپس‌مانده و در جهتِ تحققِ پیشرفت اجتماعی در ایران اثرهای ژرفی داشته است. پایه‌گذاری تشکیلاتِ دموکراتیکِ زنان ایران، که هفتادویکمین سالگرد تأسیس آن را[امسال] جشن گرفتیم، در مقام یکی از نخستین تشکل‌های سیاسی- صنفی میهن‌مان که تمامی تلاش‌هایش متوجه دگرگون کردنِ وضعیت زنان در جامعه ما بوده است، تأثیری کیفی بر پیشبُردِ مبارزة صنفی و سیاسی زنان بر جای گذاشت.
تاریخ معاصر میهن‌مان از مبارزات تحسین برانگیز زنان کشور در مقطع‌های تعیین‌کننده‌ای همچون انقلابِ مشروطه، جنبشِ تنباکو، جنبشِ ملی شدن صنعت نفت کشور، مبارزات انقلابی بر ضدِ رژیم دیکتاتوریِ شاه، انقلابِ بهمن ۱۳۵۷، مبارزه در راهِ صلح و برای پایان دادن به جنگ هشت ساله ایران- عراق، و مبارزه بر ضد سیاست‌های ارتجاعیِ رژیم ”ولایت فقیه“ مشحون است. سرکوبِ خشن حقوق زنان در سه دهة گذشته، همواره با مقاومت قهرمانانه و مبتکرانة زنان میهن ما رو‌به‌رو بوده است و خواهد بود. پیکارِ حماسیِ زندانیان سیاسی زن، که تا به امروز همچنان ادامه یافته است، و جان‌باختنِ شماری از این مبارزانِ قهرمان، از جمله رفیق شهید فاطمه مدرسی (سیمین فردین)، عضو مشاور کمیتة مرکزی حزب ما، که در فروردین ماه ۱۳۶۸، در زندان‌های قرون وسطاییِ رژیم به جوخة اعدام سپرده شد، نشانة عزم استوار زنان ایران در پیکار بر ضد استبداد حاکم است.
نبردِ دلیرانه و هوشیارانة زنان ایرانی، و گسترشِ کیفی و کِمی آن در سال‌های اخیر، به‌رغم سیاست‌های به‌شدت سرکوب‌گرانة رژیم ولایت فقیه، تحسین جنبش جهانی زنان را نسبت به تلاش پیگیرانه زنان میهن ما برانگیخته است. مبارزه با قوانین قرون وسطایی رژیم ولایت فقیه و لایحه‌های زن‌ستیزانة مجلس برگماردة ارتجاع، با وجود همه دشواری‌ها، دستگیری و آزارِ فعالان جنبش زنان، ریشه‌های عمیق اجتماعی جنبشِ زنان میهن ما و پیوندهای محکم آن را با مبارزة مردم میهن ما در راهِ آزادی، عدالت اجتماعی و طردِ رژیم ولایت فقیه نشان می‌دهد. برگزاریِ هر سالة روزِ جهانیِ زن در کشوری که سران واپس‌گرا و ضدِ مردمی‌اش زنان را شهروندان درجه دوم به‌حساب می‌آورند، فرصت مناسبی برای بررسیِ دستاوردهای مبارزاتی، تحلیلِ شرایط عینی و ذهنی مبارزة کنونی، و برنامه‌ریزی برای غلبه یافتن بر مانع‌های موجود و دشواری‌های اجتماعی پیشِ رو است. جنبش مستقل زنان میهن ما در سال‌های اخیر دستاوردهای ارزنده‌ای به‌همراه داشته است. برپاییِ تشکل‌هایِ صنفی و اجتماعی، تلاشِ تحسین برانگیز در زمینة بالا بردنِ آگاهی اجتماعی، به‌خصوص در میان زنان زحمتکش، و در کنارِ آن، کارِ فرهنگی و اجتماعی به‌طورِگسترده، بی‌شک نقش موثری در زمینة سازمان‌دهیِ جنبش مستقلِ زنان میهن ما داشته است و همچنان خواهد داشت. تلاش‌ها را در این زمینه باید دو چندان کرد. نقش موثر زنان در کارزارهایی همچون مبارزه برای صلح و تأسیسِ تشکل ”مادران صلح“، آنگاه که خطرِ برخورد نظامی میهن‌مان را تهدید می‌کرد، سازمان‌دهیِ کارزارِ ”یک میلیون امضاء“ بر ضدِ تبعیضِ جنسیتی و برای تغییرِ مفادِ ارتجاعی و زن‌ستیزِ قانون اساسی، و در کنارِ این‌ها، مبارزه بر ضدِ نقضِ آشکار حقوق بشر و دفاع از قربانیان رژیم، و تلاش در راه برقراریِ پل‌های ارتباطی بین گردان‌های مبارزاتی جنبش مردمی و از جمله کارگران و دانشجویان، تنها نمونه‌هایی از حیطة عملکرد و گسترة جنبش زنانِ میهن ماست.
نقش تعیین‌کنندة زنان در مبارزه بر ضد کودتایِ انتخاباتیِ ولی فقیه و اعوان‌وانصار و سپاهیانش، در خردادماه ۸۸، و شرکت پرشکوه و تعیین‌کننده آنان در تظاهرات‌های میلیونی مردم در شهرهای مختلف کشور، و همچنین تحمل سرکوب‌های خشن و خونین از سوی نیروهای امنیتی- انتظامی و به‌خون درغلتیدنِ چهره‌هایی همچون ندا آقا سلطان، نشان داد که دستیابی به آینده‌یی روشن و به سرانجام رسیدنِ سرنوشت حقوق و آزادی‌های دموکراتیک در میهن‌مان، بدونِ حضور و نقشِ مستقیم و فعالِ جنبش زنان در میهن ما ممکن نیست.
امسال زنان میهن ما در شرایطی به استقبال روز جهانی زن می‌روند که سیاست‌های سرکوب‌گرانه و زن‌ستیزانة رژیم واپس‌گرای حاکم همچنان ادامه یافته‌اند. حکم‌های جابرانة زندان طولانی برای مریم شفیع پور، فعالِ جنبش زنان و جنبش دانشجویی و همچنین عضوِ ستاد انتخاباتی مهدی کروبی، در هفته‌های اخیر، بار دیگر نشان داد که دستگاه کهنة استبداد قرون وسطایی رژیم ولایت فقیه، به‌رغم قول‌های رئیس جمهور جدید، همچنان بر روال گذشته به کارزارِ سرکوبِ حقوق شهروندان میهن ما ادامه می‌دهد.
فعالان و رهبرانِ جنبش زنان میهن ما به‌روشنی بیان می‌کنند که، تجربة ملموس دهه‌های اخیر نشان می‌دهد که “حق گرفتنی” است. در طول دو دهة گذشته، به رغم همة قول‌هایی که از سوی دولت‌های مختلف داده شد، در زمینة لغوِ قوانین زن‌ستیزانه و ضد انسانی رژیم ولایت فقیه نه‌تنها گام مشخصی برداشته نشده است، بلکه تلاش‌ها و سیاست‌های زن‌ستیزانة حاکمیت در سمتِ محدود کردنِ بیش از پیش حقوق زنان همچنان ادامه دارند. از آخرین نمونه‌های این نوع قوانین ضد انسانی و زن‌ستیزانه، در ماه های اخیر، از تصویب قانونی کردنِ حقِ ازدواج با فرزند‌خوانده، و لایحه به غایت ارتجاعی “طرح جامعِ جمعیت و تعالیِ خانواده”، که حق اشتغال زنان را زیر علامت سئوال می برد، می توان نام برد، که اعتراض گسترده فعالان و کنش‌گران جنبش زنان در ایران و جهان را برانگیخت.
شمار زیادی از زنان میهن ما که در انتخابات خرداد ماه خرداد ۱۳۹۲، به‌رغم همه نگرانی‌ها، به حسن روحانی رأی دادند، خواستار تحقق قول‌هایی‌اند که در جریان انتخابات داده شد. قول‌هایی از این دست که سران جمهوری اسلامی، برای استفاده های مقطعی و فریب توده‌ها به آن‌ها متوسل می‌شوند، بدون به‌وجود آوردنِ نیروی عظیم اجتماعی در جامعه به‌منظورِتغییر، هیچ‌گاه تحقق نخواهند یافت. در حال حاضر، از جمله مهم‌ترین مسئله‌های اجتماعی، اقتصادی برای زنان ایران مسئله به‌وجود آمدنِ شرایط برای فعالیت موثر زنان در حیطه اقتصادی است. گام در راه فراهم کردن شرایط اجتماعی- اقتصادی برای دسترسی زنان به استقلالِ اقتصادی، از جمله عرصه‌هایی است که به‌دلیلِ سیاست‌های زن‌ستیزانة رژیم با دشواری‌های زیادی روبه‌روست. از زمان انتخاب آقای روحانی به ریاست جمهوری ایران، تغییرِ محسوس و مثبتی در شرایط زندگی و کار و فعالیت زنان در ایران پدید نیامده است. در آستانة روز هشتم مارس در سال ۱۳۹۲ از جمله خواست‌های دیگر فعالان جنبش زنان در ایران آزادیِ همه زندانیان سیاسی زن، از جمله بهاره هدایت و همه زندانیان عقیدتی است.
استفاده از همة روزنه‌های موجود، سازمان‌دهیِ افکارعمومی و بالا بردنِ آگاهی اجتماعی- خصوصاً در میان قشرهای بسیار محروم جامعه- و گام نهادن در راهِ برپا داشتن ساختارهای مناسب و کارایِ صنفی، از جمله تلاش‌های تحسین‌برانگیز مبارزان و کنش‌گران جنبش زنان میهن بوده است که توده‌ای ها با تمام توان در آن شرکت کرده‌اند و می‌کنند. آنچه در سال‌های اخیر و در صحنه مبارزات روزمره مردم به اثبات رسیده این است که، جنبش مستقل زنان در همبستگی و هم پیوندی با دیگر نیروهای رزمندة اجتماعی همچون کارگران و زحمتکشان و دانشجویان و جوانان- در کنارِ هم و در صورت سازمان‌یافتگی- می‌تواند راه گشایِ تحول‌هایی جدی به سمت تحقق آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی باشد. باید در سازمان‌دهیِ این امر مهم همه امکان‌ها را به‌کار گرفت.
کارزارِ “یک میلیون امضا” توانست مسئلة خواست‌های جنبش زنان و مبارزه برای حقوقِ برابر را به‌طورِ‌جدی در میهن ما مطرح کند و شبکه گسترده‌یی از زنانِ داوطلب را آموزش دهد، که همچنان در این عرصه فعال و اثر گذارند.
کمیتة مرکزی حزب تودة ایران، بار دیگر، روزِ جهانیِ زن را به میلیون‌ها زن آزاده و مبارزِ میهن‌مان صمیمانه تبریک می‌گوید، و همچنین بار دیگر، پایبندی‌اش را به مبارزات و آرمان‌های والایِ جنبشِ جهانیِ زنان برای رهایی از ستم جنسی و طبقاتی و در مسیر دستیابی به برابری اعلام می‌دارد. آینده و پیروزی، به مبارزات مردم میهن ما در راه آزادی، رهایی از ستم طبقاتی و جنسی، و حرکت به سمت تحققِ عدالت اجتماعی تعلق دارد.
فرخنده باد هشتم مارس، روزِ همبستگیِ رزمجویانه با پیکارِ زنان در سراسر جهان!
درود آتشین به زندانیانِ سیاسیِ زن و همة زندانیانِ سیاسی!
کمیتة مرکزی حزب تودة ایران
۱۷ اسفندماه ۱۳۹۲
