بهاره هدایت را آزاد کنید!
کمیتة دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر)، سازمان ترقیخواه همبستگی با مردم ایران که اکنون بیشتر از ۳۰ سال است در امر اطلاع‌رسانی دربارة مبارزة مردم ایران و همبستگی با آن فعالیت دارد، تا کنون بارها کارزارهای موثری را برای دفاع از فعالان جنبش‌های اجتماعی و صنفی ایران در خارج از کشور سازمان داده است، از جمله در دفاع از معلمان و کارگران و زنان ایران و آزادی فعالان زندانی شده در ایران. تازه‌ترین نمونة این کارزارها، کارزار حمایت از بهارة هدایت و دیگر زندانیان زن ایرانی و خواست آزادی آنها در اسفندماه جاری و همزمان با برگزاری مراسم روز جهانی زن است.
کارزار ”بهاره هدایت را آزاد کنید“ این سازمان همبستگی، در بولتن ماه مارس (اسفندماه) این سازمان رسانه‌یی شد، که سپس در دیگر رسانه‌های مترقی و نیز در همایش‌های اتحادیه‌های صنفی نیز بازتاب یافت و مورد توجه قرار گرفت. از جمله، متن ”بهاره هدایت را آزاد کنید“ را روزنامة چپ ”مورنینگ استار“ بریتانیا، سایت رسمی حزب کمونیست بریتانیا و نشریة آمریکایی ”جهان مردم“ وابسته به حزب کمونیست آمریکا منتشر کردند، و فعالان کودیر در اواسط ماه اسفند، پیام این کارزار را به همایش سالانة زنان ”کنگرة اتحادیه‌های صنفی“ بریتانیا بردند که همبستگی آن همایش با کارزار کودیر برای آزادی بهاره هدایت را به دنبال داشت. در اینجا ترجمة فارسی متن ”بهاره هدایت را آزاد کنید“ را برای اطلاع خوانندگان ”نامة مردم“ منتشر می‌کنیم.
بهاره هدایت ماه آینده سی و دو ساله می‌شود. چنین که می‌نماید سالروز تولدش را باید در زندان سر کند، مگر آنکه دولت ایران را به آزادی او از زندان بتوان واداشت. هدایت یکی از رهبران جنبش قدرتمند دانشجویی ایران و کنش‌گرِ حقوق زنان است. او عضو کمیته اجرایی و سخنگوی جنبش دانشجویی هوادار دموکراسی، ”دفتر تحکیم وحدت“، در ایران بود. او همچنین از پیشگامان و فعالان کارزارِ ”یک میلیون امضا“ بود، کارزاری که برای خاتمه دادن به تبعیض قانونی علیه زنان در ایران فعالیت می‌کند. هدایت به‌تحملِ ۹ سال و نیم زندان محکوم شده است و در زندان انگشت‌نما و مخوف اوین در تهران به‌سر می‌برد. او در شبِ ۱۰ دی ماه ۱۳۸۸ برای پنجمین بار- در طول چهار سال- از سوی وزارت اطلاعات رژیم ولایی[مذهبی] ایران بازداشت و به بندِ ۲۰۹ زندان اوین برده شد. مجازات او یکی از سخت‌گیرانه‌ترین مجازات‌های اِعمال‌شده برضد فعالان جنبش دانشجویی در طول سال‌های اخیر است.
در واقع، محکومیتِ او [به‌تحملِ ۹ سال و نیم زندان] برای شرکت در فعالیت‌های قانونی و مسالمت‌آمیز و به‌چالش کشیدن قوانین تبعیضِ‌آمیز موجود علیه زنان بوده است. بی‌عدالتی و ستم تحمیل شده به هدایت واکنشی انتقام‌جویانه‌اند به فعالیت دانشجویی او.
حکمی که دادگاهی در تهران [دربارة بهاره هدایت] صادر کرده است شامل تحملِ ۲ سال زندان برای ”توهین به رهبری“، ۶ ماه برای ”توهین به رئیس جمهور“ و ۵ سال برای ”اقدام علیه امنیت ملی و نشر اکاذیب“ است. او همچنین به‌تحملِ ۲ سال زندان اضافی به‌سبب ”اقدام علیه امنیت ملی از طریق برگزاری تجمع اعتراضی برای زنان“ محکوم شده است که هم اکنون در حالت تعلیق است. هدایت به بیماری‌هایی جدّی مبتلا است که به مراقبت درمانی فوری نیاز دارد و بدون آن زندگی او می‌تواند در خطر باشد. همراه با بهاره هدایت، حداقل ۱۴ زنِ پیکارگرِ مطرح و برجستة دیگر به‌خاطر پای فشردن بر مطالبه حقوق‌شان در زندان‌های سیاسی ایران در حبس‌اند. در هفته‌های اخیر صدور حکم‌های بلندمدت و غیرانسانی برای شماری از زنان کنش‌گر را شاهد بوده‌ایم. برای نمونه، مریم شفیع پور، فعال دانشجویی که در سال ۱۳۸۹ در قزوین دستگیر شد. او در ترم هشتم اش از دانشگاه اخراج شد. حکم تعلیقیِ یک سال زندان به شفیع پور داده شد، اما پس از تحمل ۶۷ روز زندان در سلول انفرادی، این حکم [تعلیقی] به ۷ سال افزایش یافت. او را کتک زده‌اند و شکنجه کرده‌اند، زیرا از اعتراف به جنایات مرتکب نشده‌اش خودداری کرده بود. بازجوی او، او را [در صورت اعتراف نکردن به جرمی که مرتکب نشده است] به تحمل زندان طولانی‌تر تهدید کرده بود و افزایش حکم زندان او از یک سال به ۷ سال، قدرت بازجویان را درون سیستم قضایی[ایران] آشکار می‌کند.
امسال، تشکیلات دموکراتیک زنان ایران هفتاد و یکمین سالگرد تأسیس‌اش را جشن می‌گیرد. در تمام این سال‌ها این سازمان به‌طورخستگی‌ناپذیر در راه دستیابی به حقوق و آزادی زنان، و برضد قوانین ارتجاعی و سنّت گرا، فعالیت کرده است.
بااینهمه، رژیم تهران به تصویب قوانینی ادامه می‌دهد که زندگی زنان را بدتر از پیش و آنان را از عرصه‌های اقتصادی و اجتماعی کنار می‌گذارد. فروردین ماه گذشته، استخدام زنان در شغل‌های دولتی به آنانی که آمادگی برای کار پاره وقت دارند محدود شد. حقوق، مزایا و [مستمری] بازنشستگی‌شان نیز به همان نسبت کاهش یافت.
با تشویق زنان به کار در خانه، حضور آنان در محل‌های کار محدودتر شده است و تازه این اقدام را همچون حرکتی مترقی تبلیغ می‌کنند که به زنان امکان می‌دهد مادام که از خانه کار می‌کنند[دور کاری] از کودکان‌شان نیز نگهداری کنند. دولت قبلی ایران در سال ۱۳۸۹ با تعطیل کردن واحدهای تنظیم خانواده سیاست افزایش جمعیت را آغاز کرد. وزیر بهداشتِ وقت گفت: ”برنامه‌های پیشگیری از بارداری این وزارتخانه کاملأ حذف شده‌اند. ازاین‌به‌بعد پیشگیری از بارداری دیگر ترویج نمی‌گردد و برعکس، سیاست جدید وزارت بهداشت رشد جمعیت است. …“ در عرصة آموزش و پرورش، رژیم جداسازیِ مطلق زن و مرد در دانشگاه‌ها را اعمال کرده است. تأسیس ۱۰ دانشگاه مخصوص زنان در شهرها و شهرستان‌های گوناگون، سرآغازِ اسلامی شدنِ دانشگاه‌هاست. ثبتِ نام زنان در دانشگاه‌ها به‌طورِچشمگیری کاهش یافته است. در این پسزمینه، با زنانی مانند بهاره هدایت که این توانایی را دارند که حرف دل‌شان را بزنند و رُک و بی‌پروا از حقوق زنان ایران سخن بگویند، رفتار خمصانه ادامه می‌یابد. حسن روحانی، از گزینش‌اش به مقام ریاست جمهوری، در مرداد ۱۳۹۳، تا زمان حاضر تلاش کرده است چهرة آزادی‌خواه‌تر و لیبرال‌تری را از خود به غرب بنمایاند، تا این تصور را به‌وجود آورد که شرایط و اوضاع برای مخالفان در ایران آن گونه که جنبش‌های همبستگی [با مبارزات مردم ایران] می‌گویند نیست.
قابل توجه است که در روز شنبة گذشته- ۸ مارس (۱۷ اسفندماه)- نیروهای امنیتی از برگزاری مراسم روز جهانی زن از سوی صدها تن از زنان، جلوگیری کردند. اگرچه عده‌یی اندک [حدود ۱۱ نفر] زندانی سیاسی در مهرماه، در آستانة حضور و سخنرانی روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل که برای آن تبلیغ زیادی شده بود، آزاد شدند، امّا هنوز بسیاری در زندانند. ادامة حبس هدایت و دیگران کذب ادعاهای روحانی در مورد دادنِ آزادی‌ها را فاش می‌کند. جنبش زنان ایران جایگاه برجسته‌ای در مبارزة مردم ایران برای آزادی و حقوق برابر به دست آورده است. این جنبش در انتخابِ راه‌کردهایش برای تماس با توده‌ها و تبلیغِ خواست‌هایش، هوشیارانه عمل کرده است. در دهة گذشته زنان ایران در صف مقدّم کارزارهای عمده برضد حکمرانان ارتجاعی ایران بوده‌اند. کارزار یک میلیون امضا را که زنان مترقی در اعتراض به اِعمالِ تبعیض و نابرابری علیه زنان سازمان داده‌اند، در برانگیختن زنان[به مبارزه] بسیار موفق بوده است، اعتبار و حمایت بین‌المللی کسب کرده است، و رژیم را به توجه به آن مجبور کرده است. زندانی کردن و آزار دادن فعالان جنبش زنان نتوانسته است آنان را ساکت و خاموش کند. به مناسبت روز جهانی زن، ۸ مارس ( ۱۷ اسفندماه)، کمیتة دفاع از حقوق مردم ایران (”کودیر“) مجدداً خواهان آزادی بهاره هدایت از زندان است، از جمهوری اسلامی می خواهد تا خواستِ شهروندان زن در ایران به داشتن موقعیتی یکسان در برابر قانون را برآورده کند، و از نو بر همبستگی‌اش با زنان به‌‌طورِخاص و با مردم ایران به‌طورعام در مبارزه‌شان برای دستیابی به صلح و دموکراسی واقعی تأکید می‌کند.
کمیتة دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر)، از همة آنانی که نگران حقوق و آزادی زنان در ایرانند می‌خواهد تا دولت ایران را برای آزاد کردن زندانی‌های سیاسی، و به‌ویژه بهاره هدایت، زیر فشار قرار دهند. اگر قرار باشد به ادعاهای رئیس جمهور روحانی مبنی بر اینکه او رهبری رژیمی لیبرال‌تر و بازتر را به عهده دارد اعتباری داده شود، آزادی زندانیان سیاسی اولین گام کوچک اما لازم در این راه است.
به نقل از نامه مردم، شماره 943، 4 فروردین ماه 1393
