حضورِ نمایندة حزب توده ایران در کنگرۀ حزب کمونیست آمریکا
در قلبِ امپریالیسم، آمریکا، و در روزهای ۲۳ تا ۲۵ خردادماه [۱۳ تا ۱۵ ژوئن]، در شیکاگو، شهری که به یادبود مبارزاتِ طبقۀ کارگر آن و قدردانی از دلاوری‌‌های جان‌باختگان قهرمانش روزِ اول ماه مه را روزِ جهانیِ کارگر نامیدند، کمونیست‌های آمریکایی گردهم آمدند تا برنامۀ مبارزاتی طبقۀ کارگر آمریکا برای چهار سالِ آینده را طرح‌ریزی کنند. صدها نمایندۀ حزبی انتخاب شده از نقاطِ مختلفِ آمریکا، با شور و نشاط و دلی آکنده از امید، برایِ طرح‌ریزیِ برنامه‌یی جامع و بازتاب‌دهندة واقعیت‌های مبارزاتی طبقۀ کارگر آمریکا دورهم جمع شدند و کنگره‌یی کارآ، دموکراتیک، و منسجم را برگزار کردند.
رفیق سام وب، دبیرملی و رهبر حزبِ برادر، در روز نخست، در مراسم گشایشِ سی‌امین کنگره (که در متن‌های انگلیسی با نام “کنوانسیون سی‌ام“ آمده است)، گزارشِ جامعی ارائه داد. سام وب، وظیفۀ مهمِ کنگره را “نگاهی تازه و هوشیارانه به واقعیت‌ها و چالش‌های امروز“ توصیف کرد و ساختنِ حزبی “مدرن، بالغ، ستیزه‌گر و توده‌ای“ را که به شبکه حوزه‌های حزبی در شهرها و مراکزِ کار تکیه کند، خواستارِ شد. رفیق سام وب خروشِ مردم، اقتصادی که جوابگوی نیازهای مردم است، کمک به رشد و تجدیدِ حیاتِ طبقۀ کارگر، انتخابات و مبارزه برایِ استقلالِ سیاسی، تغییر جوی و تضمینِ سلامتِ کرۀ زمین، نظمِ نژاد پرستانۀ جدید، پایان دادن به خشونت و برپاییِ جهانی همراهِ با صلح، و ساختمانِ حزب از نظرِ وسعت، ظرفیت و نفوذ را چالش‌های اصلیِ حزب برشمرد و پس از دادن شرحِی مفصلِ دربارة هر چالش، از نمایندگانِ کنگره خواست که در سه روزِ برگزاریِ کنگره، بعد از بحث و گفت‌وگو در رابطه با هر چالشی، در موردِ آن‌ها تصمیم‌های مقتضی بگیرند. رفیق سام وب اشاره کرد که، اکثریتِ مردمِ آمریکا به این نتیجه رسیده‌اند که “سیستم برای آنان کار نمی‌کند“، و درواقع، به‌‌نفعِ “ثروتمندان مهندسی شده است.“ سام وب، غلبۀ “قطعی” بر راست‌گرایان را اساسی برشمرد و پیروزی در مبارزه بدون شرکتِ طبقۀ کارگر، بدونِ همراهیِ کارگران با مردم و بر فرازِ “قطارِ خلقی” را غیرِ ممکن توصیف کرد.
در محیطِ کاملاً دمکراتیکِ کنگرۀ و در روندی دموکراتیک و شفاف، رفقا “جان بکتل“ و “روزانا کمبرون“ به دبیر اولی و معاونتِ دبیر اول حزبِ برادر انتخاب شدند. رفیق بکتل تا پیش از سی‌امین کنگره، رهبریِ سازمان ایلینویزِ حزبِ کمونیست آمریکا را به‌عهده داشت و از مبارزانِ پرسابقۀ حزبِ برادر است. رفیق “کمبرون“ نیز پیش از انتخاب شدن به سمتِ جدید، رهبریِ سازمان جنوبِ کالیفرنیایِ حزبِ برادر را به‌عهده داشت. رفیق بکتل، در بخشی از سخنانِش گفت: “خروشِ توده‌ای عظیمی در حالِ شکل گرفتن است، که چالش و نیز امکانِ بزرگی را به حزبِ ما عرضه می‌دارد. می‌خواهیم سهمِ بزرگی در شکل دادن و ساختمانِ این قیام داشته باشیم. … ما هر روز شاهدِ تظاهراتِ جدیدی هستیم، تظاهراتِ مهاجران، کارگرانِ [کمپانیِ عظیم] وال‌مارت، کارگرانِ رستوران‌های خدماتِ سریع، مبارزه برای افزایشِ حداقل مزد… مقاومت در برابر ممانعت از دادنِ رای، مبارزه با حبسِ تودهها. …“
در جریان انتخاب ارگان‌های رهبری حزب برادر در سی‌امین کنگره، ۵۸ نفر از رفقا به عضویتِ کمیتۀ ملی حزب انتخاب شدند که ۳۳ نفر از رفقای منتخب سفید پوست، یک رفیق آمریکایی بومی، ۹ نفر از رفقا با اصلیتِ آمریکای جنوبی و ۱۵ نفر از رفقا سیاه پوستند. کمیتۀ ملیِ جدید از ۲۴ رفیقِ زن و ۳۴ رفیقِ مرد متشکل خواهد بود. ۲۶ نفر از رفقای کمیتۀ ملی به‌نحوی در جنبش کارگری فعالند. ۲۶ رفیقِ فعال در جنبشِ کارگری شامل بازنشستگان، که همۀ آنان در ”ائتلافِ آمریکایی‌های بازنشسته“ و یا در ”بازنشستگانِ فعال در سازمانِ کارگران فولاد“، فعالیت دارند. علاوه بر آن، عده‌یی از رفقا در حوزه‌های انتخاباتی اتحادیه‌های کارگری فعالیت دارند و عده‌یی نیز رهبران منتخبِ اتحادیه‌های کارگری‌اند و یکی از رفقا نایب رئیس فدراسیونِ ایالتی اتحادیه‌یی است که در آن عضو بوده. سنِ یکی از رفقایِ کمیتۀ ملی جدید بالای ۸۰ سال و دیگری نیز پائین‌تر از ۳۰ سال است. ۲۷ نفر از رفقای رهبری در سنینِ ۶۰ تا ۷۰ سالگی‌اند.
در رابطه با تغییرِهای جوی و محیط زیست، کنگرۀ حزبِ برادر شرکتِ همه‌جانبۀ حزب در جنبش برای نجاتِ کره زمین را خواستار شد. سی‌امین کنگره با قاطعیتِ تمام خواهانِ پایان دادن به سیاست‌های نظامی‌گرانه و جنگ‌افروزانه شد و موضع‌گیریِ آن در رابطه با مسائلِ بین‌المللی: “دست‌ها“ از ونزوئلا “کوتاه”، عادی سازیِ روابط با کوبا، و آزادیِ ۵ کوبائی از زندان‌های آمریکا، و مخالفت با جنگ در عراق اعلام گردید.
کنگرۀ حزبِ برادر پیام‌های همبستگیِ بسیاری از احزابِ کمونیست جهان دریافت کرد و با وجود امتناعِ وزارتِ امورِ خارجۀ آمریکا از صدور ویزا برای شماری از نمایندگانِ حزب‌های کمونیست به‌منظورِ شرکت در کنگره، تعدادِ قابلِ توجهی از نمایندگانِ احزابِ کمونیست از نقاطِ مختلفِ جهان در کنگرۀ حزبِ برادر شرکت کردند. به‌دعوتِ حزبِ کمونیستِ آمریکا، نمایندۀ حزبِ توده ایران با تدارک مناسب در کنگره شرکت کرد، و یکی از مدعوینی بود که پیامِ همبستگیِ کمیته مرکزی حزبِ توده ایران به سی‌امین کنگره ارائه داد. فرازهایی از متن پیام کمیته مرکزی به سی‌امین کنگره حزب کمونیست آمریکا در ادامه این گزارش آمده است. بعدازظهرِ دومین روزِ کنگره به بحث و موشکافیِ نمایندگان کنگره دربارة موضوع‌های مهم و مطرح برای جنبش ترقی‌خواهانه مردم آمریکا اختصاص یافت که در سمینارهایی متعدد و در محل کنگره برگزار گردید. یکی از سمینارها در رابطه با تحول‌های بین‌المللی بود. علاوه بر ارائۀ پیام همبستگیِ حزب توده ایران به اجلاس کنگره، به‌دعوتِ حزب برادر و در مقامِ یکی از اعضای هیئتِ سخنرانان، نمایندۀ حزبِ ما شرکت کنندگان در این سمینارِ بین‌المللی را در مورد مبارزاتِ طبقۀ کارگر ایران، سبعیتِ کارگزارانِ رژیم ولایتِ فقیه در برخوردِ با جنبشِ سندیکایی ایران، وضعیتِ فعالانِ کارگری، شرایطِ جنبش‌های اجتماعی، و برنامه‌های سیاسی- اجتماعی و جهت‌گیریِ اقتصادیِ نولیبرالی رژیمِ ولایتِ فقیه در جریانِ قرار داد. هیئت نمایندگی حزب توده ایران در خلال کارِ کنگره دیدارهایی سودمند با رهبران حزب کمونیست ایالات متحده و همچنین برخی از حزب‌های شرکت کننده در سی‌امین کنگره داشت که آن‌ها دربارة مسائل موردعلاقه بحث و تبادل نظر شد. در این دیدارها رفقای حزب‌های برادر از تحول‌های سیاسی و مبارزة مردم زحمتکش کشورمان و ضرورت سازمان‌دهیِ جنبش همبستگی با مبارزه زحمتکشان میهن‌مان آگاهی بیشتری یافتند.
رفقای حزبِ برادر، درحکم بخشی از کارِ کنگرۀ حزبِ کمونیست آمریکا، ”گشتِ تاریخیِ- کارگری“ در شیکاگو را برای مهمان‌های کنگره سازمان داده بودند. این گشت شاملِ دیدار از دو محلِ مهمِ تاریخی بود که هر ساله عدة پرشماری از کارگرانِ و ترقی‌خواهان جهان را به سوی خود جلب می‌کنند. رفیق تیم ییقر، یکی از رهبرانِ حزبِ کمونیست آمریکا، سرپرستی این گشت‌ها و سخنرانی در هر دو مکان را برعهده داشت. هر دو محل به تاریخ رویدادهای اولِ ماه مه، روزِ جهانی کارگران، مربوط می‌شوند. نخستین مکانِ که شرکت کنندگان در کنگره از آن دیدن کردند، ”میدانِ بازارِ علف“ بود، یعنی محلی که تظاهراتِ ۴ ماه مه ۱۸۸۶میلادی در آن برگزار شد. در آن تظاهراتِ کارگران که پلیسِ شیکاگو به‌طرزِوحشیانه‌ای به آن حمله کرد، عاملِ تحریکی آن بمبِ مشهور را پرتاب کرد. متعاقبِ این حادثه، حمله‌یی گسترده و سرتاسری به جنبشِ کارگری آمریکا آغاز گردید و هشت رهبرِ سندیکایی در شیکاگو دستگیر و زندانی شدند. این هشت رهبر سندیکایی دستگیر شده در دادگاهی ساختگی محاکمه و به مرگ محکوم شدند. به‌‌رغمِ استیناف‌‌خواهی‌های جهانی، چهار تن از این هشت رهبر و فعالِ سندیکایی به‌دار آویخته شدند، یکی از آنان در زندان به‌قتل رسید، و سه رهبر و فعالِ سندیکایی دیگر نیز به تحمل زندان‌هایی طولانی مدت محکوم شدند. در ماه جولایِ ۱۸۸۹، در جشنِ صد سالگیِ انقلابِ فرانسه در پاریس، انجمنِ بین‌المللیِ کارگران به‌یادِ کارگرانِ شهیدِ شیکاگو و در حمایت از جنبشِ هشت ساعت کار در روز، اولِ ماه مه (۱۱ اردیبهشت) را روزِ همبستگی جهانی کارگران اعلام کرد، و همین اعلام، منشأ روزِ جهانی کارگران شد.
برای ادای احترام به کارگرِ جان‌باختة شیکاگو، مکانِ دومی که شرکت کنندگانِ در کنگره از آن دیدن کردند، ”آرامگاهِ منزلِ جنگلی“ در پارکِ جنگلی ایلینویز بود. این آرامگاه به محلِ خاص دیدار برای کارگرانِ جهان تبدیل شده است. از زمانی که کارگرانِ شهید در آن محل به خاک سپرده شده‌اند، عدة زیادی از فعالان و مبارزان کارگری دیگری- با گرایش‌های متفاوت، و از جمله سوسیالیست‌ها و کمونیست‌ها- نیز در جوار این آرامگاه به‌خاک سپرده شده‌اند. عدة زیادی از رهبران حزبِ کمونیستِ آمریکا نیز در کنارِ آرامگاهِ شهدایِ ”بازارِ علف“ دفن شده‌اند. میهمانانِ خارجی تاجِ گل‌هایی در ”میدانِ بازارِ علف“ و آرامگاه شهدا گذاشتند، و گشتِ تاریخیِ کارگری با خواندنِ سرودِ انترناسیونال به‌وسیلة شرکت کنندگان به‌پایان رسید.
از سخنرانی نماینده حزب تودة ایران در کنگره حزب کمونیست آمریکا
رفقای گرامی،
کنگرة شما در برش زمانی بسیار دشواری در عرصة جهانی برگزار می‌شود. بحران اقتصادی بی‌سابقة سرمایه‌داری جهانی اقتصاد کشورهای قدرتمند آمریکا و اتحادیة اروپا را کاملاً در هم پیچیده است. بحرانی که از سال ۲۰۰۸ آغاز شد، ناتوانی نظام سرمایه‌داری در یافتن راه‌حل مؤثر برای چنین بحران‌هایی را نشان داد. زحمتکشان و تنگدستان مورد شدیدترین حمله‌ها و تجاوزها به شرایط کار و زندگی‌شان بوده‌اند. ده‌ها میلیون کارگر به سوی بیکاری و فقر رانده شده‌اند، و کاهش و قطع خدمات دولتی وضعیت نابهنجاری را برای زحمتکشان در سراسر دنیای سرمایه‌داری به وجود آورده است. یورش به دموکراسی و حقوق دموکراتیک در همة کشورهای سرمایه‌داری در سال‌های اخیر بی‌سابقه بوده است.
در عین حال، شرکت‌های بزرگ سرمایه‌داری با استفاده از وضعیتی که بحران پیش آورده است، دارند تمام بار بحران را بر دوش طبقة کارگر و تنگدستان می‌گذارند. در حالی که تنگدستان فقیرتر می‌شوند، ثروتمندان ثروتمندتر می‌شوند. رسانه‌ها در روز ۱۰ ژوئن ۲۰۱۴ گزارش دادند که میزان ثروت خصوصی در جهان از مرز ۱۵۲ هزار میلیارد دلار فراتر رفته است. بر اساس گزارش منتشر شده توسط ”گروه مشاورة بوستن“ در ماه ژوئن ۲۰۱۴، شمار میلیونرها در جهان از ۱۳/۷ میلیون خانوار در سال ۲۰۱۲، به ۱۶/۳ میلیون خانوار در سال ۲۰۱۳رسید (یعنی ۱/۱ درصد تعداد کل خانوارها در جهان).
طبقة کارگر و تنگدستان در سراسر جهان با درک بیهوده و بی‌ثمر بودن نظام سرمایه‌داری، به طور فزاینده‌ای به سوی اعتراض‌های فعال‌تر اجتماعی و اقتصادی روی آورده‌اند. زحمتکشان جهان به‌صراحت معقول و منطقی بودن الگوی سرمایه‌داری را زیر سؤال می‌برند و خواستار تغییر ریشه‌یی در نظم اقتصادی‌اند.
رفقای گرامی،
کشور ما ایران این روزها فصل بسیار پیچیده و دشواری از تاریخ خود را می‌گذراند که در آن جنبش مردمی در راه دموکراسی، حقوق بشر و عدالت اجتماعی با وجود همه دشواری ها به مبارزه خود ادامه می دهد. پیامد سیاست‌هایی که دولت احمدی‌نژاد دنبال کرد و منجر به انزوای بین‌المللی ایران شد، زمینه را برای تحمیل جنایتکارانة تحریم‌های ویرانگر و غیرانسانی آمریکا و به ورشستگی کشاندن اقتصاد ایران را فراهم کرد، و فقر و فلاکت برای میلیون‌ها ایرانی به بار آورد. هدف کلیدی انتخابات ریاست جمهوری خرداد ماه سال گذشته در ایران که توسط رژیم مهندسی شده بود، گذار از حکومت نولیبرالی فاجعه‌بار و ظالمانة احمدی‌نژاد به یک دولت قابل‌قبول در عرصة بین‌المللی و ”معتدل“ در صحنة داخلی بود. نارضایتی فزایندة تودهها در نتیجة وضعیت وخیم اقتصادی، رژیم ایران را تهدید به انفجار اجتماعی می‌کرد، که تغییری در سمتگیری حرکت رژیم را ناگزیر کرد.
از جمله اهداف برنامه‌ریزی دقیق انتخابات ریاست‌جمهوری ژوئن پارسال این بود که رژیم ایران از انزوا بین المللی بیرون آورده شود. یکی از هدف های کلیدی رژیم در مهندسی انتخابات، بر سر کار آوردن دیپلماتی باتجربه بود که بتواند در جهت عادی‌سازی روابط با آمریکا حرکت کند. حزب ما ضمن آنکه از کاهش تنش میان دولت‌های ایران و آمریکا و پایان دادن به تحریم‌ها پیشتیبانی می‌کند، امّا با هر حرکتی که هدفش تسهیل و ادامة بقای دیکتاتوری حاکم در همزیستی با امپریالیسم آمریکا باشد، مخالف است.
به نظر ما، سیاست خارجی آمریکا دیگر ”اسلام سیاسی“ را یک تهدید راهبردی نمی‌داند. قصد دولت آمریکا حفظ کنترل بی‌رقیبش بر ذخایر حیاتی انرژی در منطقة خاورمیانه، و در ضمن جلوگیری از دسترسی اقتصادهای نوظهور و رقیبان دیگر به این ذخایر است. برای رسیدن به این هدف، امپریالیسم آمریکا و متحدانش به تقویت نیروهای ارتجاعی در خاورمیانه ادامه می‌دهند.
اکنون، با گذشت بیش از یک سال از انتخابات ریاست‌جمهوری، تمام شواهد حاکی از آن است که رژیم دین‌سالار ایران قادر به ارائة راه‌حلی برای دشواری‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ایران نیست.
رفقای گرامی،
ششمین کنگرة حزب تودة ایران بر سیاست خود در امر پیشبُرد مبارزه در راه حقوق و آزادی‌های دموکراتیک در ایران از طریق بسیج نیروهای اجتماعی تأکید کرد. هدف ما در نبرد در راه صلح، دموکراسی و عدالت اجتماعی در ایران، ایجاد شرایطی است که در آن بتوان قابلیت‌های انسانی و طبیعی کشور را برای ساختن جامعه‌ای مترقی، شکوفا و عادلانه آزاد کرد و به کار گرفت. گام کلیدی در این نبرد، پایان دادن به دیکتاتوری (رژیم ولایت فقیه) است که با اعمال سیاست‌های ورشکستة اقتصادی و اجتماعی‌اش کشور را به زانو درآورده است.
حزب ما بر این باور است که فقط از راه بسیج گسترده‌ترین طیف نیروهای اجتماعی علیه امپریالیسم و نیروهای ارتجاع است که می‌توان صلح و پیشرفت را در ایران و در منطقه تأمین و تضمین کرد.
بار دیگر، یکی از چالش‌های عمدة حزب ما و همة نیروهای ترقی‌خواه ایران این است که چگونه می‌شود نیروهای اجتماعی و به‌ویژه طبقة کارگر را به صحنة مبارزه آورد. هشت سال سرکوب شدید توسط نیروهای امنیتی رژیم، به‌علاوة تفرقه در میان ”جنبش اصلاح‌طلبی“، دشواری های زیادی را بر به چالش کشیدن رژیم ”ولایت فقیه“ فراهم است. با وجود این، نشانه‌های امیدوارکننده‌ای دیده می‌شود حاکی از آن که طبقة کشور به پا می‌خیزد و مبارزه‌اش را برای داشتن سندیکاهای مستقل و به دست آوردن حقوق اقتصادی و اجتماعی شدت بخشیده است. این مبارزه، حمایت تمام و کمال ما را می‌طلبد. فعالیت حزب ما متمرکز بر بسیج کارگران، زنان و جوانان، و کنش و جنبش متحد آنهاست. این امر پیش‌نیازی است برای موفقیت کارزار در راه تحقق دگرگونی‌های دموکراتیک در ایران، که به نوبة خود راه را برای پیشبُرد دموکراسی و عدالت اجتماعی هموار خواهد کرد.
ما به تلاش خود برای سازمان‌دهی تودهها ادامه می‌دهیم، و اعتقاد راسخ داریم که جنبش اعتراضی مردمی کنونی، اگر سازمان بیابد و متحد شود، می‌تواند به تغییرهای بنیادی، دموکراتیک و پایدار در جامعة ما منجر شود.
به نقل از ”نامه مردم“ 950، 9 تیرماه 1393
