سرنوشت دردناکِ ملّت فلسطین: آواره در وطن خود
۲۹ نوامبر (۸ آذر) روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین است. این روز را مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۷ (۱۳۵۶ش) به این مناسبت تعیین کرد، و هر سال در مرکز سازمان ملل متحد در نیویورک و در دیگر دفترهای آن در ژنو و وین مراسمی به همین مناسبت با همکاری هیئت ناظر دائمی فلسطین در سازمان ملل متحد برگزار می‌شود. سازمان‌های سیاسی و فعالان اجتماعی، و نهادهای مردمی و دولتی در کشورهای جهان نیز غالباً در این روز مراسم و نشست‌های گوناگون در پشتیبانی از حقوق مردم فلسطین برگزار می‌کنند.
سازمان ملل متحد در ضمن سال میلادی جاری ۲۰۱۴ را به عنوان سال همبستگی با مردم فلسطین اعلام کرده است. تاریخچهٔ این روز باز می‌گردد به روز ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ (۱۳۲۶ش) یعنی روزی که مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامهٔ ۱۸۱ به نام ”طرح تقسیم فلسطین“ را تصویب کرد که مطابق آن، سرزمین فلسطین به دو بخش ”عربی“ و ”یهودی“ تقسیم شد.
مراسم روز همبستگی با مردم فلسطین امسال در مقر اصلی سازمان ملل متحد در نیویورک در روز دوشنبه ۲۴ نوامبر (سوّم آذر) برگزار شد. به مناسبت این روز، و به علّت اهمیت ”مسئلهٔ فلسطین“، و در حمایت از حقوق مسلّم مردم فلسطین، در اینجا ترجمهٔ متن سخنرانی حنا عمیره، عضو هیئت سیاسی حزب مردم فلسطین را که در کنگرهٔ اخیر حزب کمونیست بریتانیا ایراد شد، برای خوانندگان نامهٔ مردم منتشر می‌کنیم.
تنها راه: کشور مستقل فلسطین
همهٔ شما در اینجا و همهٔ مردم در همه‌جای دنیا از جزئیات زندگی روزمره در فلسطین و اقدام‌های هر روزهٔ اسرائیل در مقابل ملّت فلسطین به‌خوبی خبر دارید. وضعیت کنونی در خاورمیانه و پیامدهای ناخوشایند ”بهار عربی“ متأسفانه مسئلهٔ فلسطین را در وضع دشواری قرار داده است چون که اکنون همه توجه‌ها بر جنگ با تروریسم متمرکز شده است. دولت آمریکا موفق شد در حدود ۴۰ کشور را به این جنگِ با ”داعش“ بکشاند. در عوض، مسئلهٔ فلسطین که همیشه در مرکز توجه بود، اکنون به حاشیه رانده شده است.
این خطرناک‌ترین تحوّلی است که پیش آمده است، و علّت آن هم، اوج‌گیری جنبش‌های اسلامگرای افراطی و اعلام ”دولت اسلامی“ در عراق و سوریه است. از سوی دیگر، اسرائیل از این اوضاع مغشوش و جنگ داخلی در کشورهای عربی برای پیشبُرد سیاست‌های همیشگی خود و تحکیم اشغال سرزمین‌های فلسطینی استفاده کرده است. اسرائیل اکنون ادعا می‌کند که تا اطلاع ثانوی، یا دست‌کم تا زمانی که آمریکا و متحدانش در جنگ‌شان علیه ترور پیروز شوند، مسئلهٔ فلسطین قابل حل نیست و باید همین‌طور باقی بماند. این طور که آقای جان کِری، وزیر امور خارجهٔ آمریکا، می‌گوید، این جنگ ۴۰ سال یا بیشتر طول خواهد کشید.
اسرائیل با نهایت سوءاستفاده از این جنگ ساختگی، و با استفاده از همان بهانهٔ ”جنگ با تروریسم“، برای سوّمین بار در پنج سال گذشته جنگی را علیه غزه به راه انداخت. نتیجهٔ این جنگ این بود که نیم میلیون نفر از خانه و کاشانه‌شان آواره شدند، و شمار زیادی خانه، مدرسه، بیمارستان، ساختمان دولتی، ساختمان مسکونی، مسجد، کارخانه و حتی گورستان ویران شد که تا کنون چنین ویرانگری‌ای سابقه نداشته است. ویرانی ناشی از تجاوز اخیر اسرائیل به حدّی است که رئیس ”آژانس سازمان ملل متحد برای کمک به پناهندگان فلسطینی“ که خود شاهد این ویرانی بوده است، آن را ”در دوران معاصر بی‌سابقه“ خواند. باورنکردنی است که آمریکا و برخی دولت‌های دیگر قادر به درک واقعیت این وضعیت نیستند، و فقط به حمایت از حق اسرائیل در دفاع از خودش بسنده می‌کنند بدون اینکه به سرنوشت هزاران قربانی فلسطینی توجهی داشته باشند. ما در اینجا با صدای بلند می‌گوییم که جان یک فلسطینی به همان اندازهٔ جان هر انسان دیگری عزیز و باارزش است.
هم‌زمان، و در تمام وطول مدتی که دور پیشین مذاکرات در جریان بود، اسرائیل به ساختن شهرک‌های یهودی‌نشین، غصب کردن زمین‌های فلسطینی، خراب کردن خانه‌ها، کشتار و بازداشت‌های گسترده، و آواره کردن مردم به زور در کرانهٔ غربی بی‌وفقه ادامه داد، و محاصرهٔ نوار غزه را نیز تنگ‌تر و شدیدتر کرد. ادامهٔ اشغالگری اسرائیل به‌ویژه شهر اورشلیم و ساکنان آن را هدف قرار داده است. اسرائیل تلاش دارد که هویّت، حال‌وهوا و خصوصیت این ”شهر مقدس“ را به طور مصنوعی تغییر دهد و فعالیتش را بر مسجد الاقصیٰ متمرکز کرده است که پیامدهای بسیار خطرناکی خواهد داشت. هم‌زمان، دار و دسته‌های مسلّح و نژادپرست در شهرک‌های یهودی‌نشین با سماجت به جنایت علیه مردم فلسطین، سرزمین آنها، و مسجدها و کلیساها و مایملک و درختان زیتون آنها ادامه می‌دهند.
امروز که ۴۷ سال از اشغال [سرزمین‌های فلسطین در جنگ شش روزهٔ ژوئن ۱۹۶۷] می‌گذرد، ما به این نتیجه رسیده‌ایم که آینده‌ای که اسرائیل، و به‌ویژه دولت راستگرای افراطی نتانیاهو برای ملّت فلسطین در نظر دارد و خواهان آن است، در بهترین حالت چیزی نیست جز محله‌ها و زاغه‌نشین‌های از هم جدا، در زمین‌های پراکنده، بدون هیچ مرز مشخص و بدون حق حاکمیت بر حریم هوایی، و بدون آب و منابع طبیعی، که زیر انقیاد و سلطهٔ ساکنان شهرک‌های یهودی‌نشین و ارتش اشغالگر خواهد بود، و در بدترین حالت، مشمئزکننده‌ترین شکل رژیم آپارتاید خواهد بود.
ما به این نتیجه رسیده‌ایم که بازگشت به الگوها و شیوه‌های کار گذشته که یکی پس از دیگری شکست خوردند، غیرممکن است. تکرار شیوه‌هایی که عدم موفقیت آنها ثابت شده است یا ادامهٔ رویکردهایی که مکرراً ناموفق بوده‌اند و نیاز به بازبینی همه‌جانبه و اصلاح ریشه‌یی دارند، دیگر ممکن نیست.
ما به این نتیجه رسیده‌ایم که بازگشت به چرخهٔ باطل گفتگوهایی که به اصل موضوع و به مسئلهٔ بنیادی نپرداختند، دیگر امکان ندارد. گفتگوهایی که در ضمنِ آنها اسرائیل با ادامهٔ فعالیت شهرک‌سازی و خشونت و بی‌رحمی اشغالگری‌اش از پیش در مورد نتیجهٔ کار تصمیم گرفته است، فاقد جدیّت و اعتبارند. گفتگوهایی که هدف آنها پایان دادن به اشغالگری اسرائیل و تحقق استقلال کشور فلسطین به پایتختی اورشلیم شرقی در سراسر سرزمین‌های فلسطینی اشغال شده در جنگ شش روزهٔ ۱۹۶۷ نباشد، بی‌معنا و بی‌ارزشند. به‌علاوه، گفتگوهایی که در آنها زمان‌بندی مشخص و قاطعی برای عملی کردن این هدف تنظیم نمی‌شود، هیچ ارزشی ندارند.
با توجه به این واقعیت‌ها، حزب ما کارزاری را برای ارائهٔ پیش‌نویس یک قطعنامه در مورد مناقشهٔ اسرائیل-فلسطین به شورای امنیت سازمان ملل متحد در ماه نوامبر [آبان-آذر] به راه انداخته و حمایت کرده است. ما امیدواریم که نشست شورا این قطعنامه را تصویب کند. امید ما در این تلاش آن است که بتوانیم با تأکید مجدد بر پایان دادن به اشغالگری اسرائیل و استقرار کشور و دولت فلسطین به پایتختی اورشلیم شرقی در سرزمین‌های پیش از اشغال ۱۹۶۷ مطابق یک جدول زمانی مشخص برای تحقق این هدف، نقطه‌ضعف‌ها و کمبودهای تلاش‌های قبلی برای دستیابی به صلح را برطرف کنیم. ما می‌دانیم که به علّت فشارهای آمریکا و اسرائیل، کار دشواری در پیش داریم، ولی همچنین می‌دانیم که این تنها راه دستیابی به یک صلح جامع و عادلانه در خاورمیانه است. آنچه در این میان مایهٔ امید و دل‌گرمی نسبی شده است، برخی تحوّل‌هایی است که در اروپا در حال وقوع است. سوئد نخستین عضو اتحادیهٔ اروپا بود که کشور فلسطین را به رسمیت شناخت. مجلس نمایندگان بریتانیا نیز در حرکتی که بیشتر دارای ارزش نمادین برای فلسطینی‌هاست که می‌خواهند کشور خودشان را داشته باشند، در مورد به رسمیت شناختن کشور فلسطین رأی‌گیری کرد و با اکثریت آرا آن را پذیرفت. نمایندگان مجلس اعلای ایرلند نیز به نمایندگان مجلس بریتانیا پیوستند و خواستار به رسمیت شناخته شدن دولت فلسطین شدند. به‌علاوه، ۴۶۹ شخصیت شناخت شدهٔ اسرائیلی نیز از پارلمان اسپانیا خواستند که کشور فلسطین را به رسمیت بشناسند، و انتظار می‌رود که پارلمان فرانسه نیز دست به اقدام مشابهی بزند. [پارلمان اسپانیا روز ۱۸ نوامبر در یک رأی‌گیری نمادین با اکثریت آرا خواستار ”به رسمیت شناختن کشور فلسطین“ شد. نامهٔ مردم]اکنون موضوع عمده این است که ما برای تحکیم و تقویت همبستگی بین‌المللی با مردم فلسطین چه باید بکنیم.
ما همهٔ حزب‌های کمونیست و چپ و سازمان‌های مردمی را فرامی‌خوانیم که از کارزار سیاسی جهانی برای هدف‌های زیر حمایت کنند و به آن بپیوندند:
به رسمیت شناختن کشور مستقل و پایدار فلسطین در درون مرزهای پیش از [جنگ شش روزه] ژوئن ۱۹۶۷، به پایتختی اورشلیم شرقی، و تلاش برای وادار کردن اسرائیل به پذیرش یک توافق نهایی و جامع در این مورد.
حمایت از موضع فلسطین برای شکایت به دادگاه کیفری بین‌المللی و درخواستِ رسیدگی به جنایت‌های جنگی اسرائیل.
تلاش همه‌جانبه برای وادار کردن اسرائیل به پایان دادن فوری و بی‌قیدوشرط محاصرهٔ بی‌رحمانهٔ غزه و توقف کامل شهرک‌سازی در سرزمین‌های فلسطینی، به عنوان گامی مقدماتی در راه برچیدن همهٔ این شهرک‌ها.
درخواست آزادی فوری زندانیان سیاسی فلسطینی که اساساً می‌بایست ”اسیر جنگی“ شناخته شوند و بر این اساس با آنها رفتار شود.
حمایت از مقاومت مردمی و برحق ملّت فلسطین در برابر اشغالگری فلسطین.
ممنوعیت معاملهٔ تسلیحاتی با اسرائیل.
حمایت از کارزار جهانی تحریم همهٔ کالاهای ساخته شده در شهرک‌های ایجاد شده در سرزمین‌های اشغال‌شدهٔ فلسطین.
تعلیق توافق‌نامهٔ همکاری اسرائیل و اتحادیهٔ اروپا به علّت نقض مادهٔ ۲ آن در مورد حقوق بشر.
رفقای گرامی، باز هم از شما برای دعوت از حزب ما تشکر می‌کنم و برای همهٔ شما آرزوی موفقیت دارم.
حنا عمیره، هیئت سیاسی حزب مردم فلسطین
به نقل از «نامه مردم»، شماره ۹۶۱، ۱۰ آذر ماه ۱۳۹۳
