هفتاد سال از بمباران اتمی شهرهای ژاپن توسط آمریکا گذشت
هفتاد سال پیش، در روزهای پایانی جنگ جهانی دوّم، در روزهای ۱۵ و ۱۸ مرداد ۱۳۲۴، بمب‌افکن‌های آمریکایی برای نخستین بار در تاریخ بشر از بمب اتمی برای بمباران کردن شهرهای ژاپن استفاده کردند. در این حمله‌های جنایت‌کارانه، دو شهر هیروشیما و ناکازاکی به‌کلی نابود شد و ۲۰۰/۰۰۰ نفر به علّت تابش اتمی و موج انفجار و آتشی که برافروخته شد جان خود را از دست دادند. تا کنون ۴۰۰/۰۰۰ نفر دیگر هم بر اثر پیامدهای درازمدت این فاجعهٔ بزرگ، پس از سال‌ها تحمّل رنج و عذاب ناشی از بیماری‌های گوناگون ناشی از بمباران اتمی، جان خود را از دست داده‌اند.
حتّیٰ امروزه هم ده‌ها هزار ژاپنی دیگر که در زمان بمباران‌ها در رحم مادر بوده‌اند یا در فاصلهٔ بیشتری از مرکز انفجارها قرار داشته‌اند هنوز با آثار آسیب‌های ناشی از تابش بمب اتمی روبرو هستند و به همین دلیل تحت مراقبت‌های درمانی قرار دارند و بار سختی‌های ناشی از این حملۀ مرگبار را به دوش می‌کشند.
به‌رغم وجود اسناد قطعی در غیر ضروری بودن آن حمله‌های ددمنشانه، و آمادهٔ تسلیم بودن ژاپنی‌ها در پی پیروزی‌های عظیم ارتش سرخ و سقوط برلین و تسلیم آلمان، سخن‌گویان پنتاگون و سرمایه‌های نظامی هنوز هم برای توجیه آن عمل تبهکارانه دلایل بی‌پشتوانه و مُضحکی مثل ”ضرورت پایان دادن به جنگ و جلوگیری از کشتار بیشتر“ را مطرح می‌کنند.
شمار زیادی از مقام‌های بلندپایۀ نظامی و غیرنظامی بر غیرضروری بودن به‌کارگیری سلاح اتمی در آستانهٔ پیروزی ارتش متفقین صحّه گذاشته‌اند. برای مثال، دوایت آیزنهاور، رئیس‌جمهور سابق آمریکا که در زمان جنگ فرمانده ائتلاف نیروهای مسلّح در اروپا بود، در خاطراتش نوشته است که وقتی وزیر جنگ هنری استیمسون او را از تصمیم به استفاده از بمب اتمی باخبر می‌سازد، او (یعنی آیزنهاور) موافقت نمی‌کند، چون معتقد بوده است که ژاپن شکست خورده و به‌هیچ‌وجه نیازی به چنین کاری نیست.
برای به‌کارگیری این سلاح جهنمی که پیامدهای آن از نظر نظامی در آن زمان ناروشن بود (و فقط از ”برکت“ زنده‌زنده سوختن قربانیان تابش اتمی امکان گردآوری اطلاعات لازم توسط نهادهای ویژۀ نیروهای ارتش آمریکا فراهم شد) فقط یک دلیل وجود داشت و آن چیزی جز قدرت‌نمایی امپریالیسم تازه‌نفس آمریکا در برابر دنیای پس از جنگ نبود. این جنایت وحشتناک به آمریکا اجازه داد که از این سلاح تا سال‌ها به مثابه تهدیدی در مقابل اتحاد شووری استفاده کند و سرکردگی نظامی خود را در پهنهٔ وسیعی از جهان تأمین و تحکیم کند. ما شاهد یکی از عوارض این تهدید در کشور خودمان بوده‌ایم و آن زمانی بود که وزیر امور خارجهٔ آمریکا نامهٔ تهدیدآمیزی به اتحاد شووری نوشت که در صورت خارج نشدن نیروهای ارتش سرخ از آذربایجان به شوروی حملهٔ اتمی خواهد کرد.
هفتاد سال است که مردم جهان در بیم وقوع فاجعه‌ای نظیر فاجعهٔ بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی زندگی کرده‌اند، امّا امید خود به صلح را از دست نداده‌اند و به هر طریق ممکن اعتراض خود را به تسلیحات کشتار جمعی- حتّی با روشن کردن شمع هم که شده- نشان داده‌اند. بر اثر همین مبارزه‌های مردم صلح‌دوست جهان و نیروهای ترقی‌خواه و پیکارگران صلح در جهان، خوشبختانه تا کنون هیچ ارتشی از سلاح‌های هسته‌یی استفاده نکرده است. ولی سایهٔ شوم این سلاح‌ها، به‌ویژه زمانی که در دستان جنگ‌طلبان حریص باشند، همچنان بر سر جهان و جامعهٔ بشری سنگینی می‌کند. همین امروز هم به اسم لزوم اجرای سیاست‌های دفاعی، ۱۵٫۰۰۰ بمب هسته‌یی با قدرت‌هایی بسیار ویرانگرتر از بمب‌های هفتاد سال پیش در شمار معدودی از کشورهای جهان آمادهٔ به‌کارگیری است که می‌تواند کل سطح کرهٔ زمین را به یک جهنم واقعی تبدیل کند.
موضوع اصلی در این میان، صرفاً تعداد کشته‌شده‌ها و زخمی‌ها و آسیب‌دیدگان نیست، که البته در جای خود اهمیت بسزایی دارد. نکتهٔ مهم، بی‌ارزش بودن زندگی انسان‌ها در برابر سودوَرزی و روحیهٔ ضدبشری جنگ‌سالارانی است که جنایتی به این بزرگی را به نام خود به ثبت رساندند.
در هفتاد سالگی این جنایت هولناک، لازم است که نیروهای صلح‌دوست جهان، ضمن ابراز همبستگی با خانواده‌های قربانیان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی، و همراه با همهٔ مبارزان راه صلح در ژاپن، بر تلاش خود برای مبارزه در راه جهانی عاری از سلاح اتمی بیفزایند. همهٔ مبارزان صلح و خلع سلاح جهانی باید خواستار آن شوند که همهٔ سلاح‌های هسته‌یی و کشتار جمعی هرچه زودتر نابود شود و هر نوع تحقیق بر روی سلاح‌های هسته‌یی و تولید، آزمایش و نوسازی آنها متوقف شود. باید بزرگ‌ترین مخالفان نابودی سلاح هسته‌یی، یعنی آمریکا و اسرائیل را وادار کرد که به این خواست بشری احترام بگذارند و تسلیم آن شوند.
اکنون خاورمیانه به میدانی برای جنگ و رقابت خشن تسلیحاتی تبدیل شده است. وجود اسرائیلی با ده‌ها کلاهک هسته‌یی دیگران را نیز به فکر دست‌یابی به این سلاح‌ها انداخته است و خواهد انداخت. باید به هر طریق ممکن در تبدیل خاورمیانه به منطقه‌ای عاری از سلاح هسته‌یی کوشید. همچنین، نباید اجازه داد که توافق‌نامهٔ کاهش و عدم گسترش سلاح هسته‌یی را با نوسازی‌ها و کاربرد فنّاوری‌های به‌غایت ویرانگرتر در عمل بی‌معنی کنند.
امروزه کار به جایی رسیده است که بر اثر فشارهای آمریکا برای اینکه ژاپن سیاست غیرنظامی خود را کنار بگذارد و نقش تازه‌ای در سیاست‌های سرکوبگرانهٔ منطقه‌یی به عهده بگیرد، دولت دست‌راستی شینزو آبه برای تغییر دادن قانون اساسی ژاپن، و دادنِ اجازه به نیروهای نظامی ژاپن برای دخالت در کشورهای خارج تلاش می‌کند، که برخلاف خواست و نظر مردم آسیب‌دیده از جنگ و صلح‌دوست آن کشور است. نیروهای ترقی‌خواه جهان با این جبهه‌آرایی‌های نظامی در جنوب شرقی آسیا مخالفند.
شورای جهانی صلح در همین ارتباط و در سالگرد آدم‌سوزی اتمی وسیع در هیروشیما و ناکازاکی اعلامیه‌ای صادر کرد و از مردم جهان خواست که مبارزه برای نابودی سلاح‌های هسته‌یی را تشدید کنند.
به نقل از «نامه مردم»، شماره ۹۸۰، ۲ شهریور ماه ۱۳۹۴
