مبارزهٔ کوبا در مسیر ساختمانِ سوسیالیسم، ادامه دارد!
متن سخنرانیِ رفیق «پدرو نوئل کاریلو»، نمایندهٔ کمیتهٔ مرکزی حزب کمونیست کوبا، و از مسئولان دفتر روابط بین‌المللی حزب، در هفدهمین نشستِ حزب‌های کمونیست و کارگری- استانبول، ترکیه
رفقا،
ما از سوی حزب کمونیست کوبا صمیمانه از حزب کمونیست ترکیه برای میزبانیِ این نشست سپاسگزاریم، و پیشاپیش، از تدارک‌ها و تلاش‌های انجام‌گرفته در جهت موفقیت آن قدردانی می‌کنیم. ما، حزب‌های کارگری و کمونیستی، بارها دیدارهایی مانند دیدار امروز داشته‌ایم. ما در آن دیدارها، چنان که امروز، با شرایط پیچیده‌ای روبه‌رو بوده‌ایم، و ساعت‌های بی‌شماری را صرف بحث و گفت‌وگو کرده‌ایم. تفاوتِ شرایط کنونی [با وضعیت‌های پیشین] در این است که برای چاره‌جویی‌های مشخص، و یا حداقل، برای جبران آسیب‌های ناشی از شرایط بین‌المللی حاضر که بر بیشترین شمار از مردم دنیا وارد آمده است، زمان کم‌تری دراختیار داریم. آزار و دست‌اندازی‌های ستوه‌آورِ ماندگار بر ضد نظم و آرامش، که با حضورِ نظامی ایالات‌متحده در بیش از ۱۳۰ کشور جهان مشاهده می‌شود، و تضادهای سترگِ برآمده از نظام سرمایه‌داری، که به بحران‌های پیاپی در عرصه‌های گوناگون منتهی شده‌اند، کماکان بیشترین آسیب را به‌ویژه بر مردم تهی‌دست وارد می‌آورند.
نهادهای مالی و بانکی از هیچ کوششی به‌منظور تسلط بر اقتصادهای جهان فروگذاری نمی‌کنند. پیمان‌های تجارت آزاد، به‌قصدِ حفاظت از سرمایه‌گذاری‌ها و تضمینِ سلطهٔ شرکت‌های چندملیتی بر سرنوشتِ اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی کشورها بسته می‌شوند، و منطقِ «مصرف‌گرایی»، دگرگونیِ شرایط اقلیمی را با هزینه کردن از سلامتِ کره زمین و زیستِ انسانی، شتاب بخشیده است. منطقهٔ آمریکای لاتین، با الهام از آرمان‌های معقول به‌منظورِ حفظ استقلال و حق حاکمیت ملی- که آن را از بنیان‌گذاران‌مان به‌ارث برده‌ایم- برای هم‌پیوندیِ ضروری، همچون تنها گزینه در رویارویی با شرایط بین‌المللی و تاخت‌وتازهای امپریالیسم- که امروز در قارهٔ ما اهمیت ویژه کسب کرده است- سخت می‌کوشد. این تهاجم امپریالیسم، با طرح‌هایی دقیق و پُردامنهٔ براندازی، آمیخته با جنگ اقتصادی و یورش‌های ددمنشانه رسانه‌ها با آماج دستیابی به “تغییر سریعِ رژیم”، و یا برنامهٔ راهبردیِ درازمدتِ تخریبی‌ای از راه تحمیلِ انتخابات برنامه‌ریزی می‌شوند، که در هردو مورد [«تغییر سریعِ رژیم» و «تحمیلِ انتخابات»]، به زیر پا گذاشتن خواست دمکراتیک مردم می‌انجامد. تاریخ آمریکای لاتین، و حتی کوبا، نشان داده است که تنها اتحاد و یکپارچگی می‌تواند ضامن آینده‌یی بدون جنگ و همراه با کرامت انسانی برای خلق‌های ما باشد. ما می‌دانیم که در رابطه با چگونگیِ فرآیند یکپارچگی بحث و تفاوت‌نظر وجود دارد، اما می‌توانیم به پیدایش سازمان‌‌هایی مانند: “اتحاد بولیواری برای خلق‌های قاره ما” [ALBA]، “جامعه کشورهای کاراییب” [CARICOM]، “وحدت ملت‌های آمریکای جنوبی” [UNASur]، و “بازار مشترک کشورهای های آمریکای جنوبی” [MERCOSur]- که همه آن‌ها در راستای بهبود همیاری و بازرگانی می‌کوشند- به‌خود ببالیم. ما در حکم پایهٔ اصلی و هدفِ راهبردی‌مان “جامعهٔ کشورهای آمریکای لاتین و دریای کاراییب” [CELAC] را داریم، که چنانچه رفیق رائول گفت: “بیش از دو سده آرمان‌خواهی و مبارزه، این حقانیت به‌دست آمد. و به‌طورِ نمادین، مفهوم منطقه‌یی متحد و خودگردان و پایبند به سرنوشتی مشترک را استحکام می‌بخشد.”
اعلامیهٔ “کشورهای آمریکای لاتین و منطقهٔ کاراییب همچون منطقهٔ صلح” در سال ۲۰۱۴ ، نه‌تنها پشتوانهٔ امکان‌پذیر بودنِ وحدت میان ناهمگونی‌ها است، بلکه در برابر کوشش‌های جنگ‌افروزانه و براندازانه‌ای که ما را تهدید می‌کنند، عمل می‌کند. ما امروز می‌توانیم بگوییم که: بدون هم‌پیوندی، هیچ‌گونه ضمانتی برای استقلال و حق حاکمیت وجود ندارد. فقط با بودن اتحاد است که ما می‌توانیم در برابر یورش‌های امپراتوری۱ پایداری کنیم.
انقلاب کوبا امروز در مرحلهٔ بسیار حساسی بسر می‌برد. در کنگرهٔ ششم حزب کمونیست کوبا- که در سال ۲۰۱۱ برگزار شد- ما سیاست پایه‌ای اقتصادی و اجتماعی‌مان را به‌تصویب رساندیم. ویژگی اصلیِ آن [سیاست پایه‌ای اقتصادی و اجتماعی]، ساختمانِ سوسیالیسم باهدف راهبردیِ به‌وجود آوردنِ سوسیالیسمی شکوفا و پایدار، که این امکان را برایمان فراهم سازد تا رشدِ نیروهای تولیدی و گنجایش کنشگران اقتصادی‌مان را تقویت کنیم. دستیابی به بهترین عدالتِ اجتماعی، تقویت دموکراسیِ فردی و مشارکت در سازمان‌دهیِ نظام سیاسی، و پایبندی به فرصت‌های برابر همگانی، آرمان‌های سوسیالیستی‌ای‌اند که در تلاش بنا کردن آنیم. برخورداری از حقِ مسلمِ خدمات درمانی و آموزشی رایگان برای همگان، محوریتِ مردم در هر دگردیسی، رسالتِ انترناسیونالیستی خلق‌مان و هم‌پیمانی با هم‌خویشان‌مان در کشورهای جهان سوم، کماکان، اصولِ انقلاب ما که هرگز از آن‌ها دست نخواهیم کشید خواهند بود.
در ماه آوریل آینده [۲۰۱۶]، ما کنگرهٔ هفتم حزب‌مان را برگزار خواهیم کرد، و پیش از آن، به بررسی و تدارک رهنمودهای اجرایی می‌پردازیم و برآیند آن را در دسترس همگان قرار خواهیم داد. در این کنگره، نظریه واقع‌گرایانه‌یی از دورنمای سوسیالیسمِ کوبایی به تصویب خواهد رسید، و دربارهٔ برنامهٔ توسعهٔ جامعِ درازمدتی- تا سال ۲۰۳۰ – بحث و تبادل‌نظر خواهد شد.
در چنین شرایطی [شرایط کنونی که در بالا به آن اشاره شد]، کشور ما روند برقراری دوبارهٔ مناسبات با ایالات‌متحد را آغاز کرده است. در این رابطه، به‌درستی می‌توان گفت که بدون دست کشیدن از اصول‌مان به این مرحله رسیده‌ایم. ایالات‌متحد آمریکا شکستِ سیاست تعرضی‌اش نسبت به کوبا را پذیرفته است و کوشش‌هایش در جهت منزوی کردنِ کوبا به انزوایِ خودش منتهی شده است، یعنی روندی که با رهبریِ تاریخ‌ساز کشورمان ادامه یافته است.
خوب است این امر روشن گردد که، برقراریِ دوبارهٔ مناسبات به‌معنای عادی شدنِ مناسبات نیست. عادی شدن مناسبات فرآیند طولانی و پیچیده‌تری است که عبارتند از: برداشتنِ تحریم‌های اقتصادی، تجاری، و مالی، پس دادنِ منطقهٔ پایگاه دریایی «گوانتانامو»- که به‌طورِ غیرقانونی اشغال شده است- توقفِ پخش برنامه‌های رادیو و تلویزیونی برضدِ کوبا، پایان دادن به برنامه‌های براندازانه با کمک مالی دولت ایالات‌متحد به‌منظورِ بی‌ثبات کردنِ سامانهٔ داخلی [کوبا]، و نیز پرداختِ غرامت در برابر خسارت‌های واردشده به کوبا بر اثر تعرض‌های پی‌درپی به‌ضدِ مردم کوبا. دستگاه خبرپراکنی امپراتور تلاش می‌کند به مردم بپذیراند که مبارزه با تحریم‌ها و پایان دادن به سیاست خصومت‌آمیز امپریالیسم نسبت به کوبا، دیگر موجب و زمینه‌یی ندارد. ما می‌دانیم در این‌باره کسانی هستند که هنوز سردرگمند و فکر می‌کنند که انگیزه‌های مبارزه ما از میان رفته‌اند. این [یعنی القایِ بی‌موجب بودنِ ادامهٔ مبارزه با تحریم‌ها و پایان دادن به سیاست خصومت‌آمیز امپریالیسم] بخشی از سیاست راهبردیِ امپراتوری است به‌هدفِ جداسازیِ نیروها و ازهم‌پاشاندنِ جنبش همبستگی با کوبا- که با صرفِ وقت و نیرو و انجام ابتکارها، از خود مایه گذاشته اند. به آنانی که در سازمان‌ها و منطقه‌های گوناگون دنیا از پایداریِ مردم ما در دهه‌های گذشته پشتیبانی کرده‌اند می‌گوییم: خصومت‌ها همچنان ادامه دارند. تحریم هنوز برقرار است، و امپریالیسم هنوز هدف‌هایش را- به‌منظور کارشکنی در روند دستیابی کوبا به سوسیالیسم و از بین بردن انقلاب- دنبال می‌کند، و این بار فقط شیوه‌ها ماهرانه‌تر و زیرکانه‌تر شده‌اند.
من از این فرصت استفاده می‌کنم تا پیام شادباش‌های صمیمانه‌ام را به همهٔ آنانی که همراه با مردم ما برای رهاییِ پنج قهرمان [کوبایی که در زندان‌های آمریکا اسیر بودند] مبارزه کرده‌اند، برسانم. این پیروزی از آنِ شما نیز است. این گواه دیگری است بر اینکه پیکار ارزش دارد و پیروزی ممکن است، و همچنین نشان‌دهندهٔ آن است که داشتن هدفی مشترک، اتحاد را ضروری می‌کند، و نیز اینکه، پیگیریِ هدفی هم‌سان، همهٔ ازخودگذشتگی‌ها را ارزشمند می‌سازد.
من مطمئنم که همگی از بحث‌ها، تبادل‌نظرها، و در میان گذاشتنِ آزموده‌های‌مان در این نشست- جدا از ناهمسانی‌ها در ارائهٔ نظر- بهره خواهیم برد، و بدین‌سان، برای بحث‌های بیهوده، بدگمانی‌ها، و تفرقه‌افکنی‌هایی که ما را در برابر دشمن ناتوان می‌سازد- دشمنی که می‌داند چگونه از خطاهای ما سود ببرد- دیگر جایی باقی نمی‌ماند.
ما دوباره از حزب کمونیست ترکیه سپاسگزاری می‌کنیم، و برای ادامهٔ همکاری‌ها- به‌قصدِ تحقق یافتن دستاوردهای این گردهمایی‌ها به‌سودِ خلق‌های‌مان- تمایل‌مان را اعلام می‌‌داریم با سپاس.
—————————————-
۱. رفیق فیدل کاسترو، در سخنانی، حکومت ایالات متحد آمریکا را به »امپراتوریِ روم«، در دوران باستان، تشبیه کرده بود.
به نقل از «نامه مردم»، شماره ۹۸۷، ۹ آذرماه ۱۳۹۴
