سرگذشت «نامۀ مردم» پس از پیروزی انقلاب بهمن ۵۷
رفیق علی خاوری، در مصاحبه با “نامهٔ مردم” شمارهٔ ۹۸۴، ۲۷ مهرماه ۱۳۹۴، به مناسبت هفتاد و چهارمین سالگرد حزب از جمله می گوید:”با آخرین گروه زندانیان سیاسی از زندان قصر آزاد شدم. چندین هفته دراطراف زندان تظاهرات سنگینی بود در شب اول بهمن در میدان جلوی زندان قصر انبوه بزرگی تظاهر کننده جمع بودند و شعار میدادند. آخرین بازماندگان زندانیان سیاسی با وسایل خودشان در پشت در بزرگ زندان جمع بودند و آماده خروج از زندان. افسر نگهبان در سردر زندان با بلندگو رو به زندانیان گفت: ” رفقا خلق در انتظار شماست …در همین روزها بود که پیام رفیق کیانوری که تا عید تابلوی “مردم” در محل مناسب نصب شود بدستم رسید.
تصمیم مرکزیت حزب بود و باید سریعا انجام می‌شد. قراردادی موقت با زنده یاد م. هرمز و برادرش تنظیم کردم. و ساختمان ۴ طبقه ای در ضلع غربی دانشگاه تهران، در خیابان ۱۶ آذر در اختیار حزب قرار گرفت. و تابلو ” مردم“ بعد از ۲۵ سال، موجودیت علنی حزب را اعلام کرد.”
و بدین ترتیب بود که هفتمین دورهٔ انتشار مردم آغاز شد. در سرمقاله اولین شماره “نامه مردم “که در جریان انقلاب شکوهمند مردم ایران انتشار یافت، چنین تاکید شده بود: “مردم، ارگان مرکزی حزب توده ایران است. دوست و دشمن دقیقاً می دانند که مشی سیاسی این روزنامه چیست و لذا نیازی به معرفی مفصل برنامه و روش خود نداریم. حزب ما حزب طبقه کارگر ایران است و “مردم” وظیفه دارد که در راه دفاع از حقوق طبقه کارگر و همه توده های ستمکش جامعه، در راه بیداری و سازماندهی و بسیج نیروی زحمتکشان علیه امپریالیسم و ارتجاع و ایجاد جامعه ای عادلانه برزمد. ما مبارزه برای حقوق زحمتکشان را تنها و تنها در چهارچوب مبارزات ضد امپریالیستی و دمکراتیک می بینیم و لذا در شرایط نوین سمت اصلی حرکت ما تلاش برای ایجاد و تحکیم نیروهای ضد امپریالیستی و ضد ارتجاعی است. ما میدانیم که در این راه دشواریهای فراوانی وجود دارد.” (“نامهٔ مردم”، دوره هفتم، شماره اول: ۲۳ اسفند ۱۳۵۷).
با بازگشت شماری از رفقای رهبری حزب، از تبعید، مسئولیت انتشار و سردبیری “نامهٔ مردم” به رفیق شهید منوچهر بهزادی محول شد و او این مسئولیت را تا انتشار آخرین شماره روزنامه ادامه داد.
کتاب شهیدان توده ای در رثای زندگی پربار رفیق جان باخته منوچهر بهزادی از جمله نوشت: “در هيئت تحريريه “نامه مردم” او را “رفيق منوچهر” يا به سادگى “منوچهر” صدا مى زدند. جمع نويسندگان “نامهٔ مردم” خانواده اى بود صميمى، با انظباط و جدى. همان گونه كه “منوچهر” بود. هر روز صبح در اتاقى كه مى شد از وراى پنجره هاى آن ديوارهاى كهنه و خاطره آميز دانشكده حقوق دانشگاه تهران را ديد – جايى كه سى و سه سال پيش رفيق به هنگام تحصيل در آن به عضويت حزب پذيرفته شد- جلسه هيئت تحريريه تشكيل مى شد. آخرين اخبار ايران و جهان را مى خواندند و به ب
حث مى گذاشتند. هركس “سهم” خود را مى گرفت و كار شروع مى شد. وقت تنگ بود. مى بايست روزنامه اى منتشر كرد كه شايسته نام ارگان مركزى حزب توده ايران باشد. آئينه اى كه صادقانه سيماى حزب را بازتاباند…مقالات دقيق، كوتاه و پر محتواى رفيق بهزادى، چه در مجله “آرمان” كه خود مسئولش بود و چه در “نامه مردم” و مجله “دنيا” حاكى از نظر صائب، استدلال محكم و تجربيات بسيار غنى او در مبارزات اجتماعى و سياسى بود. هنگامى كه در نخستين روزهاى انقلاب، رفيق منوچهر بهزادى همراه با ديگر هم رزمانش به كشور بازگشت، با خود دريايى از دانش و تجربه را، كه طى ساليان دراز قطره قطره جمع كرده بود، براى جوانان انقلابى به ارمغان آورد. رفيق بهزادى سهم ارزنده اى درانتشار “نامه مردم” به عهده داشت…”
مبارزه پیگیر ارگان مرکزی حزب بر ضد ارتجاع و انحصارگرایی نیروهای مذهبی و تاکید بر ضرورت تعمیق انقلاب از مرحله سیاسی و ضرورت فرارویی آن به یک انقلاب اجتماعی برای تحقق حقوق زحمتشکان و همچنین مبارزه مداوم با توطئه های رنگارنگ امپریالیسم برای ضربه زدن به انقلاب خیلی زود خشم ارتجاع را برانگیخت. عمر انتشار علنی “نامه مردم” پس از انقلاب بسیار کوتاه بود. آخرین شمارهٔ دوره هفتم “نامهٔ‌مردم” در تاریخ ۱۴ خرداد ۱۳۶۰ (شمارهٔ۵۲۸) با تیتر بزرگ “پیروزی قطعی و نهایی انقلاب در گرو اتحاد همهٔ‌نیروهای خلق است” منتشر گردید و بعد از آن هم به جرم دفاع خستگی ناپذیر از منافع کارگران و مردم محروم، دیگر هرگز اجازه انتشار نگرفت.
با آشکار شدن خیانت سران رژیم و پشت کردن آنان به آرمان های مردمی انقلاب بهمن ۵۷، موجی از سرکوب های خونین علیه نیروهای آزادی خواه و مترقی آغاز گشت. در بهمن ماه ۱۳۶۱ یعنی درست چهار سال پس از پیروزی انقلاب خلقی و ضد سلطنتی مردم میهن ما متعاقب سرکوب نیروهای سیاسی، حمله سراسری به حزب توده ایران نیز شروع شد. در جریان این حملات شمار زیادی از رهبران، کادرها، اعضاء و هواداران حزب روانه سیاه چال های رژیم شده و زیر شکنجه های غیر انسانی قرار گرفتند.
در چنین شرایطی بود که دور جدیدی از مبارزه برای آن دسته از توده ای ها که در جریان ضربات پی در پی دستگیر نشده بودند، آغاز گشت. کار سازماندهی دوباره حزب، ایجاد و بازسازی ارگان های رهبری برای ادامه مبارزه در شرایط سرکوب وحشیانه از اهم فعالیت های اعضاء باقی مانده رهبری و توده ای ها بود. آن دسته از اعضای محدود رهبری حزب که جان سالم بدر برده بود با یاری و تلاش کادرهای باقی مانده و سایر اعضاء که از این حملات مصون مانده بودند به فعالیت مخفی روی آورده و توانستند در مدت کوتاهی با فعالیت شبانه روزی خود آن هم در شرایط بی نهایت دشوار، زیر حمله تبلیغاتی و جنگ روانی گسترده ای که علیه حزب در جریان بود، صفوف حزب را انسجام داده و متناسب با شرایط موجود فعالیت و مبارزه حزب توده ایران را سازماندهی کنند.
پس از حمله و زیر ضرب قرار گرفتن حزب توسط رژیم تا مردادماه سال ۱۳۶۳ وظیفه تبلیغ مواضع و مشی سیاسی حزب و افشاگری علیه ارتجاع و دیدگاه های حزب را نشریه “راه توده” (نشریه هواداران حزب توده ایران در خارج از کشور) بر عهده داشت. این نشریه در واقع تا زمان انتشار دوباره “نامه مردم”، ارگان کمیته برون مرزی حزب محسوب می شد، که با مسئولیت رفیق علی خاوری به عنوان ارگان موقت رهبری حزب عمل می کرد. پس از انتشار اولین شماره از دوره جدید “نامه مردم” به عنوان ارگان مرکزی توده ایران، از آن رو که دیگر لزومی برضرورت ادامه انتشار “راه توده” نبود، بر اساس تصمیم کمیته مرکزی حزب پس از انتشار صد شماره انتشار آن متوقف شد. در آخرین شماره این نشریه چنین آمده است: “امروز با انتشار دوباره “نامه مردم” ارگان مرکزی حزب توده ایران، وظایفی که شرایط ویژه تاریخی بر عهده “راه توده” گذاشته بود، پایان می یابد.” ( “راه توده” نشریه هواداران حزب توده ایران در خارج از کشور، شماره ۱۰۰، ۲۹ مرداد ۱۳۶۳).
اولین شماره “نامه مردم” (دوره هشتم) در خردادماه ۱۳۶۳، با مسئولیت رفیق حمید صفری انتشار خود را آغاز کرد. در سرمقاله اولین شماره تحت عنوان: “سخنی با خوانندگان” چنین تصریح شده بود: “نامه مردم دوره هشتم خود را در شرایطی آغاز می کند، که آزادی بیان و قلم، اجتماعات و احزاب، سندیکاها و اتحادیه های صنفی و غیره لگدمال شده، زندان و شکنجه و اعدام و قتل میهن پرستان و مدافعان توده های محروم، که طی سالیان دراز ستم شاهی بار سنگین مبارزه علیه استبداد و ارتجاع و امپریالیسم را بدوش می کشیدند، به سطح سیاست مستمر دولتی ارتقاء یافته است. تاریخ “نامه مردم” تاریخ مبارزه در راه دفاع از منافع طبقه کارگر و همه زحمتکشان ایران، تاریخ نبرد بی امان علیه استعمار و امپریالیسم، تاریخ رزم پی گیر در راه تشکل نیروهای ضد امپریالیستی و مبارزان استقلال، آزادی، عدالت اجتماعی و صلح است.”
این گونه بود که دوباره پرچم مبارزه توده ای ها برافراشته شد. حزب ما و جنبش کارگری کمونیستی جهان در این سالها یکی از دشوارترین دوران حیات خود را طی کردند. نامه مردم در تمامی این سی و دو سال به سد جدی یی در مقابل تلاش های ارگان های امنیتی رژیم و وابستگان به آنها برای ادامه برنامه انحلال حزب تبدیل گردید و از همین رو بود که هدف کارزار سنگین تبلیغاتی دشمنان نیز حزب قرار گرفت. افشاء و مقابله نظری با سرمایه داری جهانی، در پی فروپاشی اتحاد شوروی و کشورهای سوسیالیستی اروپای شرقی، و مقابله با تهاجم نظریه پردازان سرمایه داری در زمینه “پایان تاریخ” و “مرگ مارکسیسم” و همچنین تلاش در بسیج افکار عمومی برای مبارزه با رژیم ولایت فقیه از جمله عرصه های مهم فعالیت سیاسی-نظری ارگان مرکزی حزب ما در دورهٔ هشتم آن بوده است.
با درگذشت رفیق حمید صفری، در بهمن ماه ۱۳۷۰، و در پی برگزاری سومین کنگرهٔ‌حزب توده‌‌ایران، مسئولیت “نامهٔ‌مردم” به رفیق محمد امیدوار سپرده شد.
“نامهٔ‌مردم” شمارهٔ ۳۶۹، ۲۹ بهمن ماه ۱۳۷۰، با انتشار خبر برگزاری سومین کنگرهٔ حزب توده ایران، پس از یک وقفه ۴۳ ساله، و در پی یکی از مهلک ترین حملات ارتجاع در تاریخ حزب ما و همچنین شکست جنبش کارگری و کمونیستی، برگزار می شد، در سرمقاله اش، با عنوان “طلوعی دیگر”، از جمله نوشت: “فصل نوینی در تاریخ حزب ما گشوده شد. پس از گذشت بیش از چهار دهه، سه حمله ارتجاع، هزاران شهید، و دهها هزار سال زندان حزب توده ای ما بار دیگر ققنوس وار از میان آتش برخاست و بار دیگر امیدهای ارتجاع و دشمنان مردم میهن ما را به یاس مبدل ساخت…”
انتشار منظم و بی وقفه “نامه مردم” روزنامه ارگان مرکزی حزب ما در سی و دو سال اخیر، با وجود همه کاستی ها و دشواری ها خود دلیل روشنی است بر این امر که توطئه های دشمنان قسم خورده حزب توده ایران، برای سرکوب و نابودی قطعی آن عقیم مانده است. زیرا نه پیگرد و دستگیری هزاران توده ای، نه شکنجه و اعدام شمار زیادی از رهبران و کادرها و اعضائ حزب ما در کنار توطئه های دیگر، مانند چاپ و انتشار وسیع انواع “خاطرات” و آثار در زمینه تحریف تاریخ حزب و جنبش کمونیستی ایران و هم چنین “حزب سازی” و دیگر اقدامات ارگان های امنیتی رژیم نتوانسته است حزب توده ایران را از صحنه سیاسی ایران حذف کند. در مقابله با این توطئه ها “نامه مردم” نقش مهمی را در دفاع از حزب ایفاء کرده است.
انتشار “نامه مردم” در این سالهای دشوار مهاجرت و تهاجم قطع ناشدنی ارگان های امنیتی رژیم و همچنین تهاجم تبلیغاتی سرمایه داری جهانی مدیون تلاش های شمار زیادی از رفقا و کادرهای حزبی بوده است. ما اعضای هیئت تحریریه “نامهٔ‌مردم” امیدواریم که انتشار دوره هشتم ارگان مرکزی حزب با پیروزی جنبش مردمی بر ضد رژیم استبدادی ولایت فقیه به زودی با موفقیت و پیروزی به سر آید و دوباره فرصتی دست دهد که “نامه مردم” کار انتشار علنی خود را در ایران آغاز نماید و بانگ رسای “آی مردم، نامه مردم” توده ای ها دوباره طنین افکن خبایان ها و کوچه های شهرهای مختلف میهن باشد.
به نقل از «نامهٔ‌مردم»، شمارهٔ۱۰۰۰، ۱۰ خرداد ۱۳۹۵
