به طلایه داران صبح امید:به یاد ناخدا افضلی و یاران
با فرا رسیدن ۷ اسفندماه ۱۳۹۵، سی و سه سال از اعدام جنایتکارانه ده تن از افسران و مبارزان توده ای به دست رژیم ولایت فقیه می گذرد. به دنبال یورش نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی به حزب ما و برپایی نمایشات مشمئز کننده تلویزیونی قربانیان شکنجه و سپس تشکیل بیدادگاه های نظامی، درروز ۷ اسفند ماه سال ۱۳۶۲، ده تن از اعضای فداکار حزب تودۀ ایران که در میان آنها برخی از برجسته ترین فرماندهان ارتش و قهرمانان دفاع میهنی، به همراه چند تن از کادرهای مجرب و پرسابقه توده ای حضور داشتند، به جوخه اعدام سپرده شدند و بدین سان نخستین گروه توده ای ها که طی دو یورش ۱۷ بهمن ۱۳۶۱ و ۷ اردیبهشت ۱۳۶۲ به خواست امپریالیسم و ارتجاع به بند کشیده شده بودند با رای بیدادگاه نظامی رژِیم، به ریاست محمد ریشهری، و تایید خمینی، رفسنجانی و خامنه ای با سری افراشته و ایمانی محکم تیرباران شدند.
در ۷ اسفند ماه رفقا، ناخدا دکتر بهرام افضلی، فرمانده نیروی دریایی و فاتح نبردهای دریایی خلیج فارس، در دوران اشغال خوزستان، در جریان جنگ ایران و عراق، سرهنگ بیژن کبیری، فرمانده نیروهای هوابرد و فاتح عملیات شکستن محاصره آبادان، سرهنگ هوشنگ عطاریان، قهرمان مرحله نخست جنگ و فاتح عملیات غرب کشور و مشاور وزیر دفاع، سرهنگ حسن آذرفر، استاد دانشکده افسری و معاون پرسنلی نیروی زمینی، از برجسته ترین، و مجرب ترین افسران وقت ارتش، شاهرخ جهانگیری عضو مشاور کمیته مرکزی حزب و از مسئولان سازمان نوید، ابوالفضل بهرامی نژاد پژوهشگر توانا، محمد بهرامی نژاد از کادرهای حزب، فرزاد جهاد قهرمان مقاومت درکمیته مشترک، رضا خاضعی از کادرهای با سابقه و خسرو لطفی از کادرهای ورزیده حزب جان و هستی سوزان خود را نثار مبارزه در راه خوشبختی انسان ساختند. از آن روز خونین سال های بسیاری گذشته ولی نام و خاطره و راه رفقای قهرمان ماهمواره و همیشه زنده است. رژیم ضد مردمی ولایت فقیه با اعدام این ده مبارزه فداکار توده ای ماهیت ضد انسانی خود را نشان داد و همین رژیم واپس گرا و کینه جو در فاجعه ملی توده ای ها و دیگر مبارزان میهن دوست و ترقی خواه را با برپایی دادگاه های چند دقیقه ای تفتیش عقاید قتل عام کرد.
نام رفقای ناخدا افضلی و یاران او آذین بند درفش مبارزه مردم ایران برضد استبداد، ارتجاع و امپریالیسم برای عدالت اجتماعی، آزادی، استقلال صلح و طرد رژیم ولایت فقیه است. حزب ما به داشتن چنین فرزندان فداکار، فروتن و ایثارگری به خود می بالد! یاد آنان جاودانه و راهشان پر رهرو باد!
آه مادر! پی گورم مگرد
نقش خون دارد نشان گور من
آن شقایق رسته در دامان دشت
گوش كن تا با تو گوید سرگذشت
…
هر كجا مشتی گره شد، مشت من
زخمی هر تازیانه، پشت من
هر كجا فریاد آزادی منم
من در این فریادها دم می زنم
…
عاشقان در خون خود غلتیده اند
زندگی را زندگی بخشیده اند
زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبائی رسند
آنچنان زیباست این بی بازگشت
كز برایش می توان از جان گذشت
ه. ا. سایه
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۲۰، ۱۶ اسفندماه ۱۳۹۵
