«بدانید که هر چه شلاق و احکام شما سنگین تر، صفوف ما متحد تر و صدایمان بلندتر از پیش خواهد شد»

به دنبال اعلام حکم های ظالمانه و سنگین قضایی برای شماری از دانشجویان دانشکدۀ علوم تهران، که در جریان اعتراض های مردمی دی ماه ۹۶ دستگیر شده بودند، موجی از اعتراض دانشگاه های کشور را فرا گرفت. بر اساس گزارش های منتشر شده پس از برگزاری دادگاه بدوی سه نفر از دانشجویان مجموعا به ١٥ سال حبس محكوم و همچنین حكم ممنوعیت خروج از كشور و ممنوعیت فعالیت در فضای مجازی برای آنها صادر شده است. شمار دیگری نیز از دانشجویان دانشكده علوم اجتماعی منتظر حكم خود هستند. 

به گزارش روزنامۀ اعتماد، در  مراسم تشییع پیكر دكتر قانعی راد، در روز یكشنبه ۲۷ خرداد ماه،‌ جمعی از دانشجویان با در دست داشتن پلاكارد‌هایی نسبت به صدور این احكام اعتراض كردند. در پی این اعتراض دانشجویان تصمیم به تحریم امتحانات ٢٨ خرداد را گرفتند و جمعی از دانشجویان نیز در جهت حمایت از هم‌كلاسی‌های خود از حضور در جلسه امتحان امتناع ورزیدند كه این حركت با همراهی برخی از اساتید این دانشكده نیز همراه بود. یكی از دلایل اعتراض های دانشجویان خُلاف وعده غلام رضا غفاری، معاون فرهنگی وزارت علوم و رییس سابق دانشكده علوم اجتماعی بود كه گفته بود حكم قضایی برای دانشجویان صادر نخواهد شد و در وزارت علوم و دانشگاه مسائل مربوط به دانشجویان بازداشتی پیگیری می‌شود. درحالی كه دانشجویان به وعده‌های اینچنینی دل خوش كرده بودند اما به ناگهان با احكام سنگین همكلاسی‌های خود رو به رو شدند كه از این میان می‌توان به حكم ٨ سال حبس دانشجویی اشاره كرد كه متولد سال ٧٥ بوده و تنها ٢٢ سال سن دارد. نكته جالب توجه دیگر در این احكام آن است كه تمامی محكومان بین ١٨ تا ٢٢ سال سن دارند. در پی اعتراض ها در دانشکدۀ علوم دانشجویان دانشگاه های دیگر نیز صدای اعتراض خود را بلند کردند و از جمله دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی، روز دوم تیر ماه ۱۳۹۷ در اعتراض به احکام سنگین قضایی صادر شده برای دانشجویان دست به برگزاری همایشی اعتراضی زدند و همچنین طوماری را در اعلام هبستگی با دانشجویان و فعالین صنفی بازداشت شده امضا کردند. در بخش هایی از این طومار اعتراضی از جمله آمده است:

” رفیقان! 

برایتان حکم بازداشت صادر کرده اند. همان ها که از دانشگاه امن سخن می گفتند؛ برای ما زندان به ارمغان آوردند. دست هاشان تنها برای سرکوب به سوی ما دراز شد و امروز ما به جرم اعتراض، به برخوردها و اتهامات امنیتی محکوم به زندانیم. لیک جرم حقیقی ما اعتماد به آن وعده ها بود.  پس گرد هم میآییم تا نشان دهیم که در تمام سینه ها یک قلب می تپد. که اگر قلبی را در هر نقطه از کشور هدف قرار دهند، دردش سینه های تک تک ما را سخت می فشارد. که ما همه، بندیان یک زنجیر و فریادهای یک خشمیم… در کنار هم، در برابر روند پولی سازی ایستادیم و اعتراض کردیم. اعتراض کردیم به کسانی که با سیاست هاشان راه ورود فرودستان به دانشگاه ها را سد کردند و صاحبان سرمایه را صاحبان دانشگاه. آنچنان که سایر عرصه های حیات را نیز هر روز بر ما تنگ تر کردند. از اشتغال تا بهداشت و درمان، از تامین اجتماعی تا مسکن و از حق تشکل یابی تا آزادی بیان…

و اما شما آمرین امر! 

متحدتر از پیش بارها تلاش کردید صدای فعالین صنفی_دانشجویی را خاموش کنید. برای این کار از ابزارهای مختلفی بهره گرفتید، از احضار به کمیته های انضباطی، بازداشت های ساعتی در ساختمان های وزارت اطلاعات، ساخت نهادها و تشکل های موازی، محدود کردن از طریق آئین نامه ها، تماس های تلفنی با خانواده ها، بازداشت های گسترده و در آخر احکام سنگین قضایی. اما شما حتی ثانیه ای حاضر به شنیدن درد دل ها و انتقادات فرزندان مردم نشدید و جز در جلسات بازجویی با دانشجویان به مذاکره ننشستید. شما با خشک اندیشی و تعصب بر تداوم سیاست های ضد مردمی تان اصرار ورزیدید؛ 
به تجمعات صنفی گسترده دانشگاه های مختلف کشور در چند ماه گذشته نگاه کنید، دفاع از حقوق بازداشت شدگان و دانشجویان دادگاهی ادامه داشته و ادامه دارد. به اعتراضات اسفند ماه سال گذشته و به تجمعات روزهای اخیر دانشگاه ها نگاه کنید، آری اعتراض به وضعیت موجود در دانشگاه ادامه دار است چرا که ما آموخته ایم هربار سکوت کردیم تلاش بیشتری برای سرکوب ما انجام دادید. ما در تجریه دوران آموخته ایم خاموش نشویم. آموخته ایم که شاید بتوانید دهان ما را ببندید اما نمی توانید ذهن و رویاهای ما را به زنجیر درآورید. “

و طومار در نتیجه گیری اعلام می کند: ” این صدا که برآمده از زیست روزمره دانشجویان است خاموش شدنی نیست. این صدا از وهم و رویا نیامده بلکه از زجری هر روزه برآمده است. زجری که با کالایی سازی و امنیتی سازی دانشگاه ها و ساحت آموزش (همچون دیگرساحت های حیات) هر روز صدای دانشجویان را بلندتر از پیش کرده است. زجری برآمده از وضعیت اقتصادی_معیشتی خانواده هایمان بیرون از حصارهای این دانشگاه و آن دانشگاه. بدانید که هر چه شلاق و احکام شما سنگین تر، صفوف ما متحد تر و صدایمان بلندتر از پیش خواهد شد…”

نشست کمیتۀ مرکزی حزب تودۀ ایران در بهمن ماه ۱۳۹۶، ضمن اشاره به اهمیت جنبش دانشجویی کشور به عنوان یکی از گردان های رزمنده اجتماعی در پیکار بر ضد رژیم استبدادی حاکم تأکید کرد که بخش بزرگی از شرکت‌کنندگان در اعتراض‌های گسترده مردمی در شهرهای گوناگون کشور جوانان و دانشجویان تشکیل می دادند و این امر به این خاطر است که جوانان کشور بیشترین آسیب را از سیاست‌های اقتصادی-اجتماعی ضدمردمی رژیم دیده‌اند و با وجود نرخ بالای بیکاری و نبودِ فرصت‌های شغلی مناسب و برنامه‌یی عملی برای پایان دادن به بیکاری خانمان‌برانداز آنان، آینده‌یی تاریک و دردناک پیشِ ‌روی خود می‌بینند.

امروز وضعیت زندگی حال و آیندهٔ جوانان به معضل اجتماعی‌ای جدی در جامعهٔ ما تبدیل شده است. فشارهای ضدانسانی تاریک اندیشان حاکم در تحمیل نوعی از زندگی که بر پایهٔ ذهنیات ارتجاعی قرن‌ها پیش بنا شده است، و در کنار آن، در تنگناهای اجتماعی و اقتصادی و روحی قرار دادن آنان، پایمال کردن حق آزادی اندیشه و بیانشان و نیز ممانعت آنان از برپایی تشکل‌هایی صنفی، از معضل‌هایی جدی‌اند  که جوانان کشور با آن روبه‌رویند. همچنین در این سال‌ها شاهد آن بوده‌ایم که رژیم تلاش کرده است تا با امنیتی کردن محیط‌های دانشجویی و استقرار نیروهای امنیتی و شبه‌نظامی در محیط‌های دانشجویی، جنبش دانشجویی کشور را در تنگناهایی جدی قرار دهد و از رشد مجدد جنبش دانشجویی جلوگیری کند. ولی همان‌طور که دیدیم، دانشگاه‌های کشور و دانشجویان استبدادستیز در سال های اخیر همواره نقشی مهم در اعتراض‌های مردمی داشته اند. باید تلاش در راه بازسازی جنبش دانشجویی منسجم و هماهنگ را افزایش داد. هماهنگی انجمن‌های دانشجویی در دانشگاه‌های مختلف و سازمان‌دهی حرکت‌های دانشجویی پیرامون  شعارهایی مشخص و مترقی- هم صنفی و هم سیاسی- می‌تواند در ایجاد جنبشی سراسری مترقی بر ضد رژیم استبدادی نقشی مؤثر داشته باشد.

 به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۵۴، ۴ تیر ماه ۱۳۹۷