رویاهای» انسانی نسرین ستوده و همه زندانیان سیاسی ایران»
چهل سال پس از انقلاب مردمی ایران که آزادی و عدالت اجتماعی از مهم ترین شعارهای محوری آن بود ، زندان های ایران مملو از آزادی خواهان و رزمندگان راه عدالت اجتماعی و اقتصادی است. انقلابی که سیل خروشان توده ها و فریاد ”زندانی سیاسی آزاد باید گردد“ درهای زندان های ایران را گشود و آزادی خواهانی که بهترین سال های عمرشان را در نبرد با دیکتاتوری شاه گذرانده بودند، آزاد شدند . اما دیری نگذشت که با قبضه حکومت به دست روحانیت ارتجاعی و استقرار حاکمیت ولایت فقیهی، یعنی حکومت نماینده خدا بر روی زمین ، استبداد در لباسی دیگر آن هم از نوع فاشیسم مذهبی پا گرفت که روند آن با سرکوب و اعدام همه آنانی که در پیشبرد انقلاب نقش موثر داشتند همراه بود .
در تابستان سیاه ۶۷ مبارزانی که از زندان ستمشاهی آزاد شده بودند، به همراه بیش از چهار هزار نفر از بهترین فرزندان این آب و خاک به جرم دگر اندیشی به جوخه های اعدام سپرده شدند. این کشتار وحشیانه یکی از بزرگترین جنایت های سیاسی تاریخ کشور ماست که ننگ ابدی آن در کارنامه سران رژیم باقی خواهد ماند .
در طول این چهار دهه زندان های ایران اغلب مملو از پیشاهنگان راه آزادی و عدالت اجتماعی- از مرد و زن یا پیر و جوان- بود که به خاطر آرمان های انسانی و مخالفت با استبداد و خودکامگی ، راهی شکنجه گاهها شدند. زنانی که تساوی را در سرکوب و اعدام و شکنجه تجربه کرده و صد ها نفر از آنان در سال ۶۷ در فاجعه ملی کشتار زندانیان سیاسی جان باختند . هم اکنون فقط در بند زنان زندانی سیاسی، زنانی اسیرند که به خاطر فعالیت های مدنی و مسالمت آمیز ماهها در انفرادی بودند، شکنجه شدند و هم جنان استوار از آرمان های انسانی شان دفاع می کنند : زنانی چون نرگس محمدی فعال مدنی و حقوق بشر و مادر دو کودک خردسال ، اتنا دائمی ، گلرخ ایرایی، مریم اکبری منفرد ، ده زن از دراویش گنابادی که اخیرا حکم محکومیت دریافت کردند و دهها فعال حقوق زنان و زندانیان سیاسی و عقیدتی که شجاعانه در زندان ها مقاومت می کنند.
امروز توده ها ی محروم و به جان آمده از فقر و تنگدستی که قربانیان سیاست های ضد مردمی اقتصادی رژیم ولایت فقیه اند، به خیابان ها آمده و پایه های رژیم استبدادی را به لرزه در آورده اند و رژیم ولایت فقیه جمهوری اسلامی بقای خود را در سرکوب مردم و دستگیری و اعدام مخالفان و سرکوب همه آنانی که علیه سیاست های ضد مردمی اجتماعی و اقتصادی و سیاسی رژیم فقها مبارزه می کنند، می بیند. در ماه های اخیرهم زمان با نضج گیری جنبش مردمی و دستگیری فعالان کارگری از جمله معلمان ، زنان، دانشجویان، اقلیت های قومی و مذهبی ، دستگیری وکلای مترقی که وکالت زندانیان سیاسی را به عهده می گیرند نیزشدت یافته است. از آن جمله دستگیری زینب طاهری، محمد نجفی، و نسرین ستوده وکیل سرشناس و فعال حقوق کودکان است . خانم ستوده هم اکنون در اعتراض به نقض حقوق خود و دیگر زندانیان از جمله حق انتخاب وکیل وعضویت در کمپین نه به اعدام در زندان اوین و..دراعتصاب غذا بسر می برد. او در مرداد ماه سال جاری زمانی که اعتراض های خیابانی مردم به تنگ آمده از فقر ادامه داشت از بند زندان زنان در نامه ای پر شور و زیبا چنین می نویسد:
سخنی با هموطنانم،
ما زندانیان نیز اخباری را می‌شنویم. اعتراض‌های خیابانی، دستگیری و بازداشت، و بازداشت و بازداشت که شاهد آن هستیم. در کنج عزلت و زندان به رؤیاهایم پناه می‌برم
رؤیای صلح و دوستی، عفو و بخش، مهر و محبت و رؤیای برابری. رؤیای زیستن بی‌هیچ تبعیضی. رؤیای آنکه کودکانمان فارغ از قومیت و مذهب و جنسیت و هزاران تفکیک دیگر در کوچه و خیابان با یکدیگر بازی می‌کنند و قد می‌کشند و دانشگاه می‌روند، تحصیل می‌کنند و کار می‌کنند.
رؤیای روزی که برای گشودن درهای دانشگاه به روی جوانان‌مان، مذهب آنها را مورد سؤال قرار ندهند. رؤیای روزی که یهودی و مسیحی و بهائی و زرتشتی و مسلمان با برابری کامل و در کنار هم زندگی کنند.
به رؤیای عدم خشونت و استقرار قانون می‌اندیشم. به آزادی انتخاب پوشش زنان و انتخاب مذهب می‌اندیشم. به رؤیای پایان آپارتاید مذهبی می‌اندیشم به اینکه هر زنی حق داشته باشد از تمامی سکوهای شهر بالا رود بی‌آنکه داغ و درفش هیچ دادگاه و زندانی در انتظارش باشد.
با این حال اگر قدرت به ما نزدیک باشد بیش از هر زمان دیگری به عدم خشونت و فرهنگ صلح و مهربانی می‌اندیشم. اکنون و در میدان عمل، زمانه‌ی تحقق رؤیاهایمان است. رؤیایی که تحقق آن در گرو رفتار ماست. اکنون نوبت ماست تا نشان دهیم چه اندازه مطابق رؤیاهایمان عمل می‌کنیم. من به قدرت صلح و دوستی و عدم خشونت باور دارم. باوری تام و تمام و بر این باورم تنها با پرهیز از هرگونه خشونت و البته ایستادگی قدرتمندانه به نتیجه‌ای پایدار خواهیم رسید.
نسرین ستوده
تهران – زندان اوین- بند زنان
مرداد ۱۳۹۷
خانم ستوده وکیل مردمی، هم اکنون در زندان اوین در اعتصاب غذا بوده و جانش در خطراست. به یاری او و همه زندانیان سیاسی برخیزیم و با کارزارهای مختلف، نیروهای مترقی جهان را از سرکوب ها و فجایعی که در زندان های ایران می گذرد، با خبر سازیم. آزادی زندانیان سیاسی ایران هم چنان یکی از خواسته های مبرم نیروهای مترقی و مردم رنجدیده ایران است.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۶۰، دوشنبه ۲۶ شهریور ماه ۱۳۹۷
