نه به تعطیلی کارخانه‌ها، آری به امنیت شغلی کارگران! کارگران صنعت ریخته‌گری آلمان در راه تأمین امنیت شغلی مبارزه می کنند!
نه به تعطیلی کارخانه‌ها، آری به امنیت شغلی کارگران!
کارگران صنعت ریخته‌گری آلمان در راه تأمین امنیت شغلی مبارزه می کنند!
اعلام همبستگی حزب کمونیست آلمان (کمیته زارلند) با مبارزات و اعتصاب‌های کارگران ریخته‌گری هالبرگ – زاربروکن:
کارگران کارخانه ریخته‌گری هالبرگ واقع در زاربروکن آلمان، که از سال ۱۹۷۲ میلادی در مالکیت یک کنسرن فرانسوی است، به‌مدت پنج هفته است که به مبارزه‌شان از طریق اعتصاب برای تأمین امنیت شغلی ادامه می‌‌دهند. این مبارزه، مبارزه‌ای است برای حفظ یک هزار و پانصد شغل، مبارزه‌ای است به‌خاطر خانواده کارگران و آینده فرزندان آنان، اعتراض به برنامه‌ای است که قرار است به سقوطی کامل منجر شود. روند رشد و توسعه این کارخانه بیانگر سرشت و سیمای واقعی نظام سرمایه‌داری است. سال‌ها بهره کشی از کارگران و انباشت سرمایه و سپس بحران مالی سال ۲۰۰۹ در صنایع خودروسازی موجب شد تا پس از این بحران، مدیریت این کارخانه به یک شرکت خصوصی سرمایه‌داری دست دوم هلندی به‌نام “ها ت پ”، واگذار شود. این معامله از یک سو کسب و کاری است برای به‌دست آوردن سود بیشتر و از طرف دیگر نجات شرکت‌های ورشکسته. در سال ۲۰۱۸ این کارخانه به یک کنسرن بین المللی به‌نام “پرونت گروپ” واگذار شد. در حال حاضر شرایط کاری کارگران کارخانه‌های زاربروکن و لایپزیک رو به‌وخامت نهاده است. پسزمینهٔ این اوضاع وخیم، ترکیبی از فساد، رقابت شدید در بازار خودرو، فشار شرکت‌های بزرگی مانند فولکس واگن، کسب هرچه بیشتر سود و اخاذی است. پرونت گروپ می‌‌خواهد بار مشکلی را که با مشتریان اصلی فولکس واگن به‌وجود آورده بر دوش کارگران بیندازد، بدین معنا که کارخانه ریخته‌گری در لایپزیک با ۶۰۰ کارگر باید تعطیل شود و در زاربروکن هم باید ۳۰۰ کارگر اخراج شوند، و تا آنجا که به آینده کارخانه زاربروکن مربوط میشود، تنها تا پایان سال ۲۰۱۹ از تضمین امنیت شغلی کارگران صحبت میشود. بنابراین، اساس معاملات بازرگانی برای به‌اصطلاح قراردا‌دهای آینده پایان یافته تلقی میشود و پس از آن کارگران باید بر اساس قرارداد‌هایی جدید و برای حفظ شغل‌شان سهمی از پرداخت بدهی‌های صاحب کارخانه را به‌دوش کشند. “سندیکای صنعت فلزکاران” (“ای گ متال”) و نماینده کارگران به‌درستی این نوع قرارداد‌ها را مردود دانسته و قراردادی جامع‌تر و اجتماعی‌تر برای کارگران زاربروکن و لایپزیگ را خواستار هستند. سندیکای صنعت فلزکاران همچنین ایجاد یک صندوق مالی را خواستار است تا تمام دارایی‌ها در شرکت محفوظ بماند تا در هنگام ضرورت پول کافی در اختیار باشد.
یکی از عامل‌های بحث برانگیز، خط مشی‌ای است که کنسرن‌های تولید خودرو در کل و نه فقط در کارخانه فولکس واگن در برابر تأمین کنندگان قطعات اتخاذ کرده‌اند. این روش نشانگر بحرانی است که این صنعت با آن درگیر است. راه حل کنسرن‌های تولید خودرو برای برون‌رفت از این بحران فشار هرچه بیشتر بر کارگران و تأمین کنندگان قطعات است. صنعت تأمین کننده قطعات یکی از مهم‌ترین و با ارزش‌ترین بخش‌های زنجیرهٔ اقتصادی محسوب میشود، ولی در صنعت انحصاری تولید خودرو بخشی ضعیف به‌حساب می‌‌آید. این شرکت‌ها، به‌تناسب وسعتشان، مستعد زایش بحران در درون خود نیز هستند، زیرا این شرکت‌ها شکاری آسان برای سرمایه‌گذاران به‌قصد تصاحب سود بیشتر هستند. هر بخشی که بخواهد مستقل عمل کند و به یکی از این کنسرن‌های بزرگ متعلق نباشد، در معرض خطر نابودی قرار می‌‌گیرد. این به‌معنای پیش بردن قانون شناخته‌شدهٔ خشن و بی‌رحمانهٔ سرمایه‌داری است. سرمایه‌داری در صورتی که افزایش قیمت‌ها و تحمیل هزینه بیشتر بر سبد معیشت کارگران ممکن نباشد، سعی به تسریع تمرکز سرمایه خواهد کرد. مؤسسهٔ “ان ها گ”، یک شرکت سنتی و قدیمی و دومین شرکت صنعتی ثروتمند در زاربروکن است. با تعطیلی این شرکت در هالبرگ، تعداد پرشمار دیگری از مشاغل صنعتی و به‌همراه آن یکی از مهم‌ترین مؤسسه‌های آموزش صنعتی از بین خواهند رفت. در چنین وضعی کاهش اشتغال در زاربروکن به‌صورت روندی روزانه درآمده است مثلاً در واحدهایی مانند: ابر اسپک در نوین‌کیرخن، آ ب ب/ آلستم پاور در بکسباخ، شمیده در فولکلینگن و جز این‌ها. حدس زدن دربارهٔ دیگر تأثیرهای منفی رشد بحران‌های اقتصادی در نظام سرمایه‌داری جهانی در عرصهٔ تجارت و جنگ‌های تجاری غیرممکن است. در ادامهٔ این روند، باید تغییرهای سریع تبدیل خودرو با سوخت فسیلی به خودروی برقی و همچنین استفاده سریع از صنعت نوین [یعنی استفاده از کامپیوتر و دیجیتالی کردن تولید و فروش محصولات] را هم باید درنظر داشت. ابر‌هایی تیره و تار به خصوص برفراز شهر زارلند با تقریباً پنجاه هزار کارگر و کارمند در صنعت خودرو سازی، دورنمای آیندهٔ شغلی کارگران را تیره‌تر کرده است.
همه این مسائل شناخته شده‌اند. راجع به همهٔ این خطرها باید دقیقاً تعمق و نتیجه‌گیری کرد، باید اقدام‌هایی مناسب، پایدار و فوری را در زمینه‌های اقتصادی و دستمزدی اتخاذ کرد. یعنی اینکه باید به کارگران تمامی واقعیت را گفت و همه چیز را روی میز گذاشت. به‌نظر حزب کمونیست آلمان (“د کا پ”)، همهٔ این تحول‌های منفی نتیجه اقتصاد سرمایه‌داری و ترکیبی از رشد تکنولوژی است. مرکز ثقل این نظام بر مالکیت سرمایه‌دار بر وسایل تولید و به‌دست آوردن حداکثر سود استوار است. تا زمانی که به‌اصطلاح بازار رقابت و بازار سرمایه به‌منزلهٔ تنها جایگزین این نظام مورد ستایش قرار می‌‌گیرند، پایان کار نیز واقعیتی دردناک خواهد بود. اقدام دولت، دولتی که ترکیبی است از حزب‌های “سوسیال مسیحی” و “سوسیال دمکرات” یعنی حزب‌هایی که تنها حرف “س” را با خود یدک می‌‌کشند چگونه است؟ – منظور از حرف سین در اینجا پیشوند “سوسیال” است. از طرفی دیگر، اقدام حزب سوسیال دمکرات (“اس پ د”) که ادعا می‌‌کند نگران وضعیت آیندهٔ کارگران است و نماینده آنان است چه خواهد بود؟
تحلیل حزب ما (“د کا پ”) این است که، این دولت و اقداماتش بر اساس رهنمود‌هایی نولیبرالی با ترکیبی از ناتوانی و سردرگُمی است. نقش این حزب‌ها در نهایت چیزی در حد مُجری و هدایت کننده برنامه‌های سرمایه‌داران است. نقشی که در واقعیت امر سودی برای زحمتکشان به‌همراه ندارد. دولت ائتلافی موجود ادامه حکومتش را با همین برنامه‌های نولیبرلی پیوند زده است. تأسف‌بار این است که همان ساختار اقتصادی و اداری نولیبرلی برای آیندهٔ اشتغال در زارلند در نظر گرفته شده است. از زمانی که وزیر و رئیس دولت سوگند یاد کردند از منافع مردم زارلند دفاع خواهند کرد مدت‌زمانی می‌‌گذرد. اکنون باید پرسید: تا کنون برای این بخش چه کاری انجام داده‌اند؟ ما کمونیست‌ها سیاست اقتصادی و صنعتی‌ای را خواهانیم که آیندهٔ اشتغال را برای کارگران و زحمتکشان تأمین کند. انجام اقدام‌هایی قانونی بر اساس قانون اساسی ایالتی در راستای اصلاحات ساختاری و بنیادی که بنا بر قانون اساسی هم حق مالکیت هم حق داشتن کار محفوظ بماند. احترام گذاشتن به شکل‌های جدید مالکیت مانند حق مالکیت کارگران و زحمتکشان و حمایت از تعاونی‌های کارگری و تضمین آن‌ها. ایجاد صندوق‌هایی دولتی و مؤسسه‌هایی که بتوانند شرایطی مناسب برای چنین مدل‌هایی فراهم کنند. تعریفی جدید از نقش و گسترش ساختار حاکم- هلدینگ‌ها- و نظارتی دمکراتیک بر آن‌ها در بخش زارلند یا دیگر بخش‌ها. ما کمونیست‌ها یک بار دیگر تأکید می‌‌کنیم که برای مقابله با تأثیرهای زیان‌بار و مخرب سرمایه‌داریِ واقعاً موجود، باید از همین امروز در راه دفاع از منافع کارگران و زحمتکشان و همچنین جلوگیری از افزایش قدرت کنسرن‌ها به‌مبارزه برخاست و حق تصمیم‌گیری و دخالت در مسائل مهم سیاسی را برای کارگران و زحمتکشان محترم دانست. موضوع مهم دیگر آن است که باید در امر اصلاحات ساختاری در عرصهٔ مالکیت و تناسب دارایی‌ها مداخله کرد. اما انجام این تغییرها بدون مبارزهٔ قاطع و همبستگی کارگری دست‌یافتنی نخواهند بود. هیچ‌چیز به‌خودی خود به‌شکلی مثبت در نخواهد آمد. باید دربارهٔ طرح‌های عملی و سیاست‌های بنیادی اندیشه شود و آن‌ها را به بحثی عمومی اجتماعی و سیاسی کشاند و گسترش داد. مسلماً پیشنهاد‌ها و خواست‌های پرشماری روی میز قرار خواهند گرفت. با توجه به وضع حاضر هیچ خط قرمزی را در ارتباط با این موضوع‌ها نباید ترسیم کرد. اتحادیه‌های کارگری می‌‌توانند در این میان نقشی بسیار ارزنده بازی کنند. اتحادیه‌های کارگری باید این نقش مهم اجتماعی و سیاسی را به‌عهده گیرند و این وظیفه سترگ را به‌سرانجام رسانند. اکنون زمان همبستگی با کارگران کارخانه ریخته‌گری هالبرگ درشهر زاربروکن و لایپزیک است و این همبستگی را باید گسترش داد و تقویت کرد: نه به تعطیلی کارخانه‌ها، نه به اخراج کارگران، آری به تضمین امنیت شغلی! ما تلاش‌هایی مؤثر و سازنده در راستای تضمین امنیت شغلی کارگران از سوی حزب‌های حاکم سوسیال دموکرات و دمکرات مسیحی و کمک به کارگران مبارز را خواهانیم.
فرد هرگر، حزب کمونیست آلمان (“د کا پ”)- زارلند، زاربروکن. ۲۸ تیرماه ۱۳۹۷
برگردان به فارسی از: تارنمای حزب کمونیست آلمان (“د کا پ”)، هفته‌نامهٔ “عصر ما”، بخش کار و سرمایه.
می‌کنند!
به نقل از ضمیمه کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱، دوشنبه ۲۶ شهریور ماه ۱۳۹۷
