بزرگداشت ۳۰ مین ساگرد فاجعه ملی در ونکوور
مراسم سی‌امین ساگرد فاجعه ملی مشترکاً از سوی حزب چپ ایران (فدائیان خلق) واحد ونکوور و نیز سازمان حزب توده ایران در کانادا، واحد ونکوور، در روز ۱۳ اکتبر/ ۲۱ مهرماه، با شرکت هواداران و دوستداران هر دو حزب و برخی از کنشگران اجتماعی و خانواده‌های شهدای فاجعه ملی سال ۶۷ و نیز جان به‌دربردگان این فاجعه، در جوی رفیقانه و صمیمانه برگزار شد. سالن مراسم با پوسترهای حزب توده ایران در ارتباط با فاجعه ملی و “نه به تحریم” نیز پوسترهای حزب چپ ایران (فدائیان خلق) با مضمون: “نه به اعدام” و در زمینه فاجعه ملی، مزین بود.
برخی از خانواده‌های جانباختگان با به‌همراه آوردن تصویر‌های عزیزان جانباخته، جلوه‌ای خاطره انگیز از شکوه جان‌فشانان راه سعادت توده‌ها را به مراسم بخشیده بودند. مراسم بزرگداشت را رفیق مجری با شعری از رفیق سیاوش کسرائی آغاز کرد. رفیق سپس ضمن خوش آمد گفتن به حاضران، با آرزوی اینکه سال‌های آینده این مراسم را مشترکاً با سایر گروه‌ها بتوان برگزار کرد، به‌احترام تمامی شهدای فاجعه ملی یک دقیقه سکوت اعلام کرد. پس از آن، نوار ویدئو کلیپ حزب چپ ایران با عنوان: “نه به اعدام!” و نیز نوار ویدئو کلیپ حزب توده ایران به مناسبت سی امین سالگرد فاجعه ملی برای حاضران به‌نمایش درآمد.
سپس نوبت به اجرای سرود آفتابکاران جنگل رسید که با همراهی حاضران سروده شد. در بخش بعدی ویدئو کلیپ اجرای شعر ارغوان با صدای ه. ا. سایه به‌همراهی تار محمدرضا لطفی برای حاضران نشان داده شد. پس از آن، اعلامیه کمیته مرکزی حزب توده ایران به‌مناسبت سی‌امین سالگرد فاجعه ملی را یکی از رفقا خواند. در اعلامیه ازجمله آمده بود: “حزب ما و دیگر نیروهای آزادی‌خواه، ملی و دموکراتیک کشور وظیفهٔ انسانی و انقلابی خود می‌دانند که تا روشن شدن و محاکمه مسببان این جنایت هولناک همچنان پیگیرانه به تلاشهایشان در زمینهٔ افشای این توطئه شوم تاریخ سال‌های اخیر میهن ما ادامه دهند. برای شکستن توطئهٔ سکوت دربارهٔ فاجعه ملی باید همهٔ تلاش‌ها را تشدید کرد. مبارزه و فشار برای باز کردن پرونده این جنایت و تلاش در راه روشن کردن همهٔ ابعاد گوناگون آن، رسیدگی به خواست خانواده‌های قربانیان این فاجعه هولناک بی‌شک نقشی مهم و تعیین‌کننده در مبارزه‌ای دارد که در میهن ما برای دست‌یابی به صلح، آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی در جریان است. وظیفهٔ انسانی، مردمی و تاریخی همه نیروهای ترقی‌خواه و مدافع آزادی است که در راه تحقق این مهم تلاشهایشان را تشدید کنند.”
در ادامه مراسم، یکی ازرفقا که سال‌ها در زندان جمهوری اسلامی گذرانده بود سخن گفت. او در ابتدا با نام بردن از رفقای شهید فاجعه ملی که وابستگی سازمانی‌ای متفاوت داشتند، از پایمردی، جانفشانی و انسان دوستی‌شان یاد کرد. رفیق سپس با تأکید بر دادخواهی و نیز اجرای عدالت، خواهان محاکمه تمامی مسببان این جنایت هولناک شد. او در ضمن با انتقاد از شعار: “فراموش می‌کنیم”، بر این نکته تصریح کرد که سخن گفتن از عفو و فراموشی کشتار ۶۷ به‌سخره گرفتن حق قربانیان و ابتدایی‌ترین موازین دادرسی است. حقیقت یابی و پیگرد عوامل جنایت اهمیتی حیاتی دارند. رفیق که هم‌سلولی رفقای سازمان نظامی حزب توده ایران در آغاز سال ۱۳۶۳ بود، از خاطرات خود با این رفقا سخن گفت.
رفیق دیگری که از جان به‌دربردگان فاجعه ملی بود، با مروری بر فضای واپسین روزهای پیش از آغاز جنایت اعدام‌های جمعی زندانیان چپ در زندان گوهردشت، رفتارها و وحشی‌گری‌ها نسبت به زندانی‌ها و نقض تمامی حقوق اولیه بشری درباره یک زندانی در این زندان را تشریح کرد. از بیدادگاه‌های چند دقیقه‌ای برای اجرای فتوای خمینی گرفته تا ضرب و شتم زندانیان پیش از فرستادن آنان به این بیدادگاه‌ها سخن گفت. ایشان همچنین از رفقائی یاد کرد که به‌رغم آنکه می‌دانستند با جواب‌هائی که در بیدادگاه خواهند داد به مرگ محکوم می‌شوند آگاهانه و برای آنکه در مقابل این جنایتکاران کوچک‌ترین کرنشی نشان ندهند، پاسخ‌های خود را را بیان می‌کردند.
برادر یکی از رفقای جانباخته از حزب توده ایران سخنران بعدی بود که از خاطرات خود و دیدارهایش با برادر چند ماهی پیش از شروع اعدام‌ها و حدسش از احتمال کشتار وسیع در زندان‌ها و ازجمله خطر اعدام برادرش برای حاضرین سخن گفت. ایشان همچنین از خاطره‌‌اش در برگزاری نخستین سالگرد فاجعه ملی در محوطه خاوران گفت، خاطره تلخ برگزاری سالگردی که به زندانی شدن او و خانواده‌اش و بخشی از خانواده‌های زندانیان اعدام شده منتهی شد. برخوردهای وحشیانه و شکنجه خانواده‌های زندانیان شهید، حتی افراد سالخورده، پس از بازداشت آنان بدین مناسبت، نشان دهنده وحشت شدید رژیم از هر گونه حرکت و واکنشی از سوی مردم بود که به افشای این جنایت منجر شود. آخرین سخنران در این بخش از مراسم خواهر یکی از رفقای شهید سازمان فدائیان خلق (اکثریت) در فاجعه ملی بود. رفیق از خاطرات آخرین سفرش با برادرش و همسر برادرش پیش از دستگیری و اینکه درست پس از بازگشت از این سفر چگونه آنان را دستگیر کردند برای حاضران سخن گفت. او همچنین از وضعیت فرزندان خردسال رفقایی که همراه با پدر و مادرشان زندانی می‌شدند و اینکه این بچه‌های حبس شده در سلول‌ها چگونه شاهد دردهای رفقای زندانی پس از شکنجه بودند و چه آسیب‌های روحی‌ای را از این مشاهده متحمل می‌شدند نیز گفت. بعد از این سخنان رفیق مجری با تشکر از تمامی سخنرانان و میهمانان، آنان را به صرف شام دعوت کرد.
در خلال صرف شام، رفقا از شرایط خطرناکی که میهن‌مان در آن به‌سر می‌برد و نیز آغاز افول رژیم و اهمیت ایجاد جبهه‌ای از نیروهای دمکراتیک و مترقی به‌منظور طرد رژیم ولایت فقیه سخن گفتند. در این سخنان، خصوصاً بر اهمیت کار مشترک کسانی که در خارج از ایران زندگی می‌کنند از یک سو به‌منظور ابراز همبستگی با مبارزات مردم ایران، و از طرف دیگر برای مخالفت با تحریم کشور و مردم ایران و همچنین مخالفت با دخالت‌های کشورهای امپریالیستی در امور داخلی ایران به هر شکل و به هر عنوان، تاکید شد.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۶۳، دوشنبه ۷ آبان ماه ۱۳۹۷
