تحصن سراسری آموزگاران؛ دستاورد و تجربه‌های آن
تحصن آموزگاران و فرهنگیان کشور در پاسخ به فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان در روزهای ۲۲ و ۲۳ مهرماه امسال، نشانه امیدوارکننده‌ای از چشم‌انداز تغییر و تقویت جنبش همگانی مردم در عرصه عام و جنبش سندیکایی زحمتکشان در عرصه خاص، و نیز حرکت به‌سمت ارتقای بهتر و بیشتر سطح مبارزاتی توده‌ها ارزیابی می‌شود. فرهنگیان و آموزگاران متحد و مترقی با خواست‌هایی مشخص و منطبق با نیازها و ضرورت‌های کنونی، هم در رابطه با سیاست های آموزشی و فرهنگی فاجعه بار رژیم و هم در اعتراض به بی حقوقی و شرایط اسفناک کاری شان توانستند حرکت اعتراضی‌ای سراسری و ستایش‌برانگیزی را سازمان داده و تجربه‌ای با ارزش برای جنبش اعتراضی عمدتاً پراکنده همه زحمتکشان فکری و یدی کشور باقی بگذارند.
تحصن سراسری روزهای ۲۲ و ۲۳ مهرماه، ثابت کرد که طبقه کارگر و زحمتکشان میهن ما با توجه به بحران فراگیر و ژرف در مرحله کنونی، تنها و تنها با تشدید مبارزه و استفاده از شیوه‌هایی مانند اعتصاب، تجمع، تحصن و همبستگی با یکدیگر قادر به تأمین منافع و حقوق پایمال‌شده‌شان خواهند بود.
برای آنکه بتوان حرکتی اعتراضی در مقیاس سراسری و با درنظر گرفتن تمامی جوانب سازمان داد، بیش از هرچیز به‌عامل تشکیلات یعنی تشکل و سازمان صنفی- طبقاتی نیاز است. مبارزه فرهنگیان و تشکل آنان، یعنی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، به‌مثابه سازمان سندیکایی‌ای مدافع حقوق مجموعه فرهنگیان، به آموزگاران و دیگر زحمتکشان کشور ضرورت و اهمیت تشکیلات و حقوق شناخته‌شده سندیکایی را بازیادآوری کرد. از این‌روی، نخستین و مهم‌ترین تجربه تحصن سراسری ضرورت تام و تمام وجود تشکل‌های مستقل و واقعی برای سازمان‌دهی اعتراضات و پافشاری برحقوق سندیکایی به‌شمار می‌آیند. در نبود تشکل، مبارزات به‌حق اعتراضی امکان فرارویی به‌مرحله‌ای عالی‌تر و شکل‌گیری اعتراض به‌صورت سازمان‌یافته و متشکل چندان که بازتاب‌دهنده منافع زحمتکشان باشد، نخواهد داشت و علاوه بر این، دامنه و تاثیرات آن محدود نیز امکان سرکوب و کنترل جنبش برای استبداد حاکم و دستگاه‌های امنیتی آسان‌تر خواهد بود. زحمتکشان میهن ما در دوره گسترش بحران به تشکیلات و سازمان‌های واقعی سندیکایی خود نیاز مبرم دارند تا از این طریق بتوانند با توسل به اعتصاب به‌عنوان حقی انکارناپذیر در راه تأمین منافع خویش مبارزه کنند.
ازدیگر سو، تجربه تحصن سراسری آموزگاران این نکته را نیز به‌اثبات رساند که علاوه بر ضرورت برخورداری از تشکل صنفی- طبقاتی، می‌باید خواست‌ها و شعارهای صحیح را به‌گونه‌ای تنظیم و گزینش کرد که دربرگیرنده مهم‌ترین و عام‌ترین مطالبه‌های افراد ذی‌نفع در مبارزه اعتراضی باشد. گزینش خواست‌ها و شعارها باید بازتاب‌دهنده منافع و خواست طیف گسترده شرکت‌کنندگان در مبارزه چه به‌صورت عام و چه به‌صورت خاص بوده و حقوق آنان را نمایندگی کند. تجربه تحصن سراسری نشان‌داد که خواست‌های طرح‌شده در فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، صحیح و این تشکل در اقدام خویش موفق بوده است.
همچنین مسئله بسیار پراهمیت سطح همبستگی نیز از دستاوردهای ارزشمند تحصن سراسری آموزگاران محسوب می‌شود. این تحصن نشان داد که ظرفیت ایجاد همبستگی در میان زحمتکشان بسیار بالا است. به‌طریق اولیٰ، جنبش سندیکایی زحمتکشان به‌دلایل عینی و ذهنی در این مقطع زمانی از ظرفیت پذیرش بالایی برای ارتقای سطح همبستگی برخوردار است که این واقعیت هم به‌دقت باید مورد توجه مبارزان جنبش کارگری و سندیکایی قرار بگیرد. نکته برجسته دیگر این حرکت سراسری، توجه به‌اهمیت پیوند میان مبارزه صنفی با سیاسی بود. خواست‌های فرهنگیان کشور جدای از خواست‌های دیگر لایه‌های اجتماعی متضرر و ناراضی از سیاست‌های رژیم ولایت‌فقیه نبوده و نیست. بنا بر این، پیوند میان مبارزات صنفی هر رشته با دیگر زحمتکشان، و اتصال آن به‌جنبش همگانی ضد استبدادی، مهم‌ترین وظیفه در لحظه کنونی قلمداد می‌گردد. در این زمینه، اعتصاب دلیرانه فرهنگیان و خواست‌های مطروحه در فراخوان به تحصن سراسری نشان‌دهنده درک این ضرورت تاریخی در مبارزه علیه استبداد ولایی بود.
درس‌ها و تجربه‌های تحصن سراسری ۲۲ و ۲۳ مهرماه به‌تقویت و تحکیم موقعیت جنبش اعتراضی زحمتکشان کمک بزرگی به‌شمار می‌آید. دستاورد این حرکت سراسری همبستگی، تشدید مبارزه و بهره‌گیری از شیوه اعتصاب به‌عنوان یک حق مسلم و سلاح کارآمد در مبارزه بوده است.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۶۳، دوشنبه ۷ آبان ماه ۱۳۹۷
