در ایران برنامهٔ مبارزه با «ایدز» وجود ندارد
روز اول دسامبر (دهم آذر‌ماه) مصادف است با روز جهانی ایدز. این روز به‌منظور مبارزه با بیماری “ایدز” نام‌گذاری شده است. سرگذشت این بیماری در ایران و در طول حاکمیت رژیم ولایت فقیه با فراز و نشیب‌هایی متعدد همراه بوده است. نکته برجسته در سیر این بیماری، به انکار، لاپوشانی و بی‌توجهی در مورد اقدام به جلوگیری و ممانعت از گسترش آن مربوط بوده است.
روزنامه قانون، ۱۶ خردادماه سال جاری، در این ارتباط نوشته بود: “ابتلا به ویروس ایدز، تا سال‌ها قبل بیشتر از طریق تزریق مواد مخدر شایع بود، اما امروز، شرایط فرق کرده و افراد بیشتری در معرض ابتلا به این ویروس قرار دارند که می‌تواند سلامت جامعه را تهدید کند.” در ادامه مطلب می‌آید: “بر اساس آنچه وزارت بهداشت تحت عنوان آمار رسمی اعلام می‌کند، بیشترین موارد ابتلا به ویروس اچ آی وی/ ایدز، از طریق تزریق و رفتارهای پرخطر جنسی اتفاق می‌افتد. تا ابتدای دی‌ماه ۹۶ حدود ۳۶ هزار و ۵۷۱ مورد ابتلا به ویروس ایدز در کشور تشخیص داده شده که ۵۰ درصد آنان در گروه سنی ۲۱ تا ۳۵ سال هستند.” در سال‌های قبل آمار مبتلایان به ایدز در ایران تا چند هزار نفر اعلام می‌شد، اما آمار بالای بیش از سی هزار نفر این سؤال را به‌وجود می‌آورد که این آمار تا چه حد صحت دارد و واقعی است؟ مینا محرز، رییس تحقیقات مرکز ایدز ایران، گفته است: “آماری که در رابطه با ایدز ارائه می‌شود آماری است که وزارت بهداشت منتشر می‌کند؛ اما همیشه در کنار آمار یک تخمین نیز وجود دارد. تخمین ما این است که یک‌سوم بیماران مبتلا به ایدز هنوز شناسایی نشده‌اند و تنها راه کشف تعداد دقیق تست‌هایی است که باید از افرادی که احتمال مبتلا شدن دارند، گرفته شود” [روزنامه قانون، ۳۰ خردادماه ۹۷]. فاطمه ذوالقدر، نایب‌رئیس فراکسیون زنان مجلس، با انتقاد از به‌کارگیری کودکان در کارگاه‌های پسماند، نسبت به آزار و اذیت جنسی کودکان و ابتلای آنان به بیماری‌های ایدز و هپاتیت هشدار داد و گفت: “به‌کارگیری کودکان و نوجوانان در مراکز پسماند باید جرم انگاری شده و شهرداری باید با ورود به این موضوع پیمانکاران متخلف را شناسایی و آنها را به دستگاه قضا معرفی کند تا مطابق قانون با آنها برخورد شود” [روزنامه قانون،۱۶ خردادماه ۹۷]. همین روزنامه در تاریخ ۳۰ اردیبهشت‌ماه سال جاری نیز در مطلبی نوشت: “سال‌های گذشته اتوبوسی در تهران و شهرهای مختلف ایران به‌نام ٬اتوبوس ایدز٬ به‌راه افتاد که با اطلاع‌رسانی قبلی در شهرهای مناطق مختلف از شهروندانی که مایل به انجام تست ایدز بودند، دعوت می‌کرد. این اتوبوس‌ها با هدف آموزش، اطلاع‌رسانی، کاهش انگ، معرفی ویروس اچ آی وی به جامعه و در راستای کاهش ترس مردم از این ویروس در سطح خیابان‌های پایتخت راه افتاده بود که کمک بسیار زیادی در زمینهٔ پیشگیری از ایدز و برخورد مثبت شهروندان با این بیماران می‌کرد. حالا دیروز مینا محرز، رییس تحقیقات مرکز ایدز ایران گفته که به بهانه بی بند و باری طرح این اتوبوس‌ها را متوقف کرده‌اند؛ آن هم در روزهایی که زنگ هشدار برای پیشرفت این بیماری به صدا درآمده است. مدت‌هاست در جامعه گفته می‌شود که ما آسیب اجتماعی نداریم اما حالا دیگر نمی‌شود این‌ها را کنترل کرد. خود سیاستمداران و مسئولان هم درباره آن صحبت می‌کنند. باید پیشگیری کنیم تا بتوانیم آن را کنترل کنیم. هنوز ابتلا به ویروس اچ آی وی درحال افزایش است.” تهمینه میلانی، کارگردان مترقی سینمای ایران، در مصاحبه‌ای گفته است: “من سال‌ها در حوزه سلامت روانی زنان کار کرده‌ام و به‌همین دلیل می‌گویم سینمای ایران نمی‌تواند راهکاری ارائه دهد. تلاش‌های ما به قیمت جان‌کندن ما تمام می‌شود. ما با پول خودمان این کار را می‌کنیم که سرآخر هم به توقیف و تحقیر فیلم می‌انجامد. همین فیلم ٬ملی و راه‌های نرفته‌اش٬ که جایزه جشنواره سلامت را گرفت، نتوانست در جشنواره فجر راه پیدا کند، درواقع اجازه ندادند که حضور پیدا کند. خب این مشخص می‌کند که فضا کاملاً سیاسی است. اینجاست که مشخص می‌شود دکترها و متخصصان ما آدم حسابی بودند، چون فهمیدند من دارم درباره چه چیزی حرف می‌زنم. درباره ایدز ۶ فیلم‌نامه نوشتم که مانع از ساخت آن شدند. توجیه‌شان هم این بود که آبروی ما در دنیا می‌رود و قبح آن می‌ریزد. حالا این درحالی است که شما می‌بینید ایدز بیشتر هم شد” [روزنامه مردمسالاری، ۷ شهریورماه ۹۷]. لیلا ارشد، رئیس “خانه خورشید”- مرکزی که اقدام به پذیرش زنان آسیب دیده می‌کند- در گفت‌وگو با روزنامه قانون می‌گوید: “بخش زیادی از مبتلایان به ایدز به‌علت روابط جنسی کنترل نشده به آن مبتلا می‌شوند. ایدز یک بیماری رفتاری است و آنچه مسلم بوده، این است که هر اقدامی که تا حالا بوده و یا نیاز هست که آن را کنترل کنیم باید وجود داشته باشد. این به‌نفع پیشگیری نخواهد بود. به‌هر حال پیشگیری می‌تواند کمک‌های بسیار زیادی را به بیماران مبتلا به ویروس اچ آی وی کند” [روزنامه قانون، ۳۰ اردیبهشت‌ماه ۹۷].
رژیم ولایت فقیه از بدو تأسیس تا کنون سیاستی ثابت در مبارزه با معضلات اجتماعی پیشه کرده است و آن سانسور خبرها و واقعیت‌های این معضل‌ها، لاپوشانی و انکار آنها تا جایی که ممکن است. در سال‌های گذشته و هم‌اکنون ما به‌کرات اخبار و گزارش‌هایی درباره بیماری ایدز در ایران می‌شنویم و می‌خوانیم که هرچه بیشتر موجب نگرانی می‌شوند. واقعیت آن است که بیماری ایدز به‌دلایل متعدد گسترش پیدا کرده است و حاکمیت هم به‌دلایلی که بسیاری از آنها برای مردم روشن است از روشنگری و اطلاع‌رسانی دربارهٔ آن و درنتیجه مبارزه قطعی با آن مانع می‌شود. ابعاد این سیاست به‌غایت خطرناک پیامدهایی پیش‌بینی‌نشدنی در بر خواهد داشت. با افشاگری‌های گسترده حاکمیت را باید به اتخاذ سیاست‌هایی علمی و واقع بینانه مجبور کرد.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۶۵، دوشنبه ۵ آذر ماه ۱۳۹۷
