مدارسِ نا ایمن همچنان قربانی می‌گیرند
روزنامه آفتاب یزد، ۲۸ آذرماه، در گزارشی نوشت: “براثر برخورد یک دانش‌آموز با چراغ گرمازای نفتی، این وسیله واژگون و باعث ایجاد حریق در کلاس شد. این کلاس درس در مرکز آموزشی دخترانه اسوه حسنه زاهدان ۵۹ دانش آموز داشته که بعد از وقوع آتش‌سوزی ۵۵ نفر آنها از سوی تیم‌های امداد و نجات از مدرسه خارج شدند. اما چهار دانش‌آموز دچار سوختگی شدید (۷۰ تا ۹۰ درصدی) شدند.
صبا، مریم، ”یکتا “و ”مونا “اسامی چهار دانش آموز حادثه دیده است. علیرغم تلاش تیم پزشکی، صبا و مونا در اثر شدت سوختگی در ساعات اولیه وقوع حادثه جان خود رااز دست دادند.” آفتاب یزد در ادامه، نوشت: “تکرار این حادثه دلخراش در شرایطی است که طی چند سال اخیر بارها با تکرار این دست از فجایع، کام مردم کشور را تلخ کرده است.” اتفاقاً همین روزنامه در گزارشی دیگر به‌نقل از دهیارمحله مرتضی‌گرد، نوشت: “مدارس در منطقه مرتضی‌گرد شبیه خاطرات ما در دهه ۶۰ است؛ در مدارس دوره ابتدایی بچه‌ها ۴ نفره روی نیمکت‌ها می‌نشینند، مدارس دو شیفته برگزار می‌شود و کلاس‌ها به‌شدت شلوغ است.” عبدالصمد خرمشاهی، وکیل و حقوق‌دان، در روزنامه آرمان، نوشت: “در کشورهای توسعه‌یافته در صورت بروز و تکرار چنین حوادثی دادگاه‌ها به‌شدت با مقصران حادثه بدون کوچکترین اغماضی برخورد می‌کنند و مسئولان مربوطه نیز در رده‌های بالا بلافاصله ضمن عذرخواهی از مردم، استعفا می‌دهند. اما تاکنون نشنیده‌ایم یا نخوانده‌ایم که در کشور ما در اینگونه مواقع لااقل یکی از مسئولان رده متوسط حتی به صورت رسمی و جدی، از مردم عذرخواهی کرده و یا از سِمَت خود کناره‌گیری کند.” محمد قمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، به روزنامه آرمان، گفت: “اگر وزارت آموزش و پرورش اعلام می‌کند که بودجه مناسب برای ایمن‌سازی مدارس ندارد، ادعای درستی است. در این شرایط باید تمهیدات مناسب در این باره اندیشیده شود، تا کمتر دانش آموزان آسیب ببینند و امنیت برای آنها ایجاد شود.” رخشانی مهر، رئیس سازمان تجهیز و نوسازی مدارس، به روزنامه ایران، ۲۸ آذرماه، گفت: “بیش از ۴۰ درصد از مدارس کشور به سیستم گرمایشی استاندارد مجهز نیستند. در تلاشیم با یک برنامه زمانبندی ۳ سال آینده بخاری‌های غیراستاندارد را از مدارس جمع کرده و بخاری‌های استاندارد را جایگزین کنیم.” خبرگزاری ایلنا، ۲۸ آذرماه، به‌نقل از وزیر آموزش و پرورش، نوشت: “با توجه به اعتباری که دولت و آموزش دارد تا حذف بخاری از مدارس تا هفت، هشت سال دیگر تغییر ممکن نیست.” تناقض‌گویی دو مقام مسئول در آموزش و پرورش که یکی دوره سه ساله را نوید می‌دهد و دیگری می‌گوید ۸ سال زمان می‌برد، به‌روشنی نشان می‌دهد که نه عزمی و نه برنامه‌ای در این ارتباط وجود ندارد. حسین احمدی نیاز، وکیل دادگستری‌ای که پرونده دختران شین آبادی را هم به‌عهده دارد، در مطلبی که سایت هرانا انتشار داد، نوشت: “تا زمانی که ایدئولوژی خاصی حاکم بر سیستم آموزشی ایران باشد و کنوانسیون‌های بین‌المللی مثل سند بیست سی در نظام آموزشی ایران الزام‌آور نباشد وقوع مخاطرات دردناک برای دانشآموزان ایرانی محتمل خواهد بود و این امر موجبات نابودی توسعه‌ی آتی ایران را رقم خواهد زد. ستم وارده بر دانشآموزان ایران به‌سختی قابل جبران خواهد بود و دردی جانکاه است.” ایلنا، ۱۷ مهرماه، به دنبال کشته شدن یک دانش آموز به نام دنیا ویسی، در اطراف سنندج، نوشت: “برخورداری از آموزش کیفی و رایگان و رفع تبعیض‌های آموزشی همواره یکی از اصلی‌ترین مطالبات صنفی معلمان کشور و دغدغه‌مندان حوزه‌ی آموزش بوده است. یکی از اصلی‌ترین مؤلفه‌های آموزش کیفی نیز ”مدارس استاندارد و ایمن “است. سازمان جهانی یونسکو برخورداری از فضاهای آموزشی ایمن و استاندارد را یکی از اولین و بدیهی‌ترین حقوق دانشآموزان در کشورهای مختلف می‌داند اما انگار هنوز که هنوز است، محرومیت‌زدایی از فضاهای آموزشی کشور در دستور کار مسئولان قرار نگرفته است.” روزنامه جهان صنعت، ۲۱ مهرماه، در ارتباط با بودجه نوسازی مدارس، از جمله نوشت: “به‌گفته یکی از کارشناسان آموزشی، اتکای بیش از اندازه و اعتیادآور آموزش‌وپرورش به کمک‌های مردمی مدارس باعث شده تا در ۲ دهه اخیر سهم زیادی از بودجه‌های بازسازی مدارس به‌عهده خانواده دانشآموزان قرار بگیرد و میزان کمک‌ها بستگی به شرایط مالی و منطقه‌ای دارد. این کمک‌ها به‌مرور باعث شده تا دولت توجهی به بودجه‌های لازم برای نوسازی و بازسازی نکند و کمک‌های مردمی به‌نوعی نجات‌دهنده بودجه هستند.” گزارش‌های تا کنونی به‌روشنی نشان می‌دهد که حوادثی شبیه به کشته شدن جانگداز دانش آموزان برای اولین بار نیست که اتفاق می‌افتد و رسانه‌ای می‌شود و متأسفانه باید نگران بود که اتفاق مشابه بعدی در کجا و چه موقع اتفاق خواهد افتاد.” اعتراف دو مقام مسئول در آموزش و پرورش که در بالا آمده است، بیانگر آن است که نه ایجاد امکاناتی آموزشی و نه ایجاد محیط‌هایی امن و عاری از خطر برای دانش آموزان در اولویت مقام‌های مسئول نیست. نکتهٔ تأثرانگیز در این میان این است که چنین اتفاقاتی دامن شهرهایی با درجهٔ بالایی از محرومیت را می‌گیرد که طبیعتاً خانواده‌های محروم و زحمتکش هم معمولاً قربانیان آن هستند. میهن ما منابع طبیعی‌ای غنی و ثروتمند دارد. نیروهایی جوان و هوشمند و قابل احترام در جامعه دارد. آسیب‌هایی که در طول چهار دهه گذشته به نسل آینده‌ساز وارد آمده است در این مختصر توصیف شدنی نیست. جامعه ما نیازمند آن است که نسل جوان جایگاهی شایسته‌اش کسب کند. با وجود رژیمی تاریک‌اندیش نیل به چنین جایگاهی میسر نیست.
نامۀ مردم، شمارۀ ۱۰۶۷، ۳ دی ماه ۱۳۹۷
