از مبارزۀ زحمتکشان دیگر کشورها: وظیفهٔ سندیکاها مبارزه برای تأمین حقوق همهٔ کارگران است
وظیفهٔ سندیکاها مبارزه برای تأمین حقوق همهٔ کارگران است:
آیا امتیاز گرفتن از کارفرمایان باعث جدایی کارگران می‌شود؟
نظرگاهِ “ورنر ساربرک” در ارتباط با مقررات مثبت برای فعالان سندیکایی
“فرانک بسیرسکه”، رئیس اتحادیهٔ سندیکاهای کارکنان خدمات عمومی (وِردی)، چندی پیش اعلام داشت که، یک بخش از دستمزدهای تثبیت‌‌شده در قراردادها شامل معافیت مالیاتی می‌شوند و مقرراتی جدید به‌منظور معافیت مالی واقعی درنظر گرفته شده است.
این مقررات قرار است به میزان ۳ تا ۴ برابر حد متوسط حق عضویت پرداختی به سندیکا باشد که از حد متوسط درآمدها حاصل می‌شود. این به‌‌معنای آن است که هر عضو سندیکا مبلغی بین یک‌هزار و سیصد تا یک‌هزار و هفتصد یورو مالیات کمتری پرداخت خواهد کرد. او هم‌چنین از سیاست‌گذاران خواست تا در راستای تسهیل و عملی ساختن توافق‌نامه‌های عمومی و قراردادهای دسته‌جمعی که در زندگی کارگران مؤثر واقع خواهند شد، تلاش لازم را انجام دهند. این خواست باید شامل حال کارگران تازه استخدام‌شده و اعضای جدید سندیکا نیز بشود. اعضای سندیکاها مدت‌های زیادی است که از این مزایا برخوردارند. از چندین سال قبل برای رفاه کارگران و گنجاندن ۲ روز مرخصی اضافی در قراردادها برای اعضای سندیکا در استان نورد-راین وستفالن، مبارزه شده بود. اتحادیه سندیکاهای کارکنان خدمات عمومی (وِردی) توانست در سال ۲۰۱۱ و در بندرگاه هامبورگ به توافق‌نامه‌ای دست یابد که بنا بر آن، هرساله اعضای سندیکا بتوانند مبلغ ۲۶۰ یورو به‌عنوان کمک‌هزینه دریافت کنند.
سندیکای صنایع انرژی، شیمی و معادن توانست با کارفرما به توافقی دست یابد که بر اساس آن، کارفرما باید در حسابی جداگانه پولی را واریز کند که این پول در حکم سرمایهٔ پشتوانهٔ شرکت به‌هنگام بحران یا ضمانتی باشد به‌منظور استخدام کارگران جوان تا بعد از اتمام دورهٔ تخصص‌شان بیکار نمانند. درباره این طرح‌های سودمند و مشابه آن‌ها، حتماً به‌صورت ساختاری بحث خواهد شد و من می‌توانم دلایل طرف مقابل خودم را درک کنم. سندیکاها نباید فعالیت‌شان را فقط بر خواست اعضای خودشان متمرکز کنند، بلکه باید نماینده واقعی همه کارگران باشند و از منافع دیگر زحمتکشان هم دفاع کنند. سندیکاهای کارگری هم‌چنین نباید به یک شرکت بیمه تبدیل شوند، بلکه باید مبارزه‌شان را از طریق فعالیت‌هایی سودمند و با محتوایی طبقاتی- کارگری به‌پیش ببرند. همهٔ این‌ها درست است، ولی من این استدلال را برخلاف حمایت از اعضای سندیکا و امتیازهایی که باید به آنان تعلق گیرد، نمی‌دانم. کسانی که در سندیکا فعال هستند، حق عضویت‌شان را مرتب پرداخت می‌کنند، برای شرایط کاری بهتر مبارزه می‌کنند و پیه سختی کار را به تن می‌مالند و حتی از اوقات فراغت‌شان هم می‌زنند، می‌باید از این حقوق سودمند بهره‌مند شوند. این امر برای سندیکالیست‌های قدیمی و جوان امری است بدیهی. مبارزهٔ امروز فعالان سندیکایی در کارخانه‌ها و شرکت‌ها بهبود بخشیدن به سطح سازمان‌دهی کارگران است تا از این طریق بتوان توانایی یک اعتصاب نیرومند و مؤثر را به‌پیش برد. بدون توانایی اعتصاب در شرکت‌ها و کارخانه‌ها، هرگز نمی‌توان نتیجهٔ مطلوبی در دفاع از منافع کارگران و زحمتکشان به‌دست آورد.
[ترجمهٔ نوشتهٔ ورنر ساربرک، در “عصر ما”، نشریهٔ “حزب کمونیست آلمان”، ۴ آبان‌ماه ۱۳۹۷].
یورش به منافع کارگران در کارخانهٔ ریخته‌گریِ “هالبرگ”:
کارگران خلع‌ید از بخش خصوصی و انتقال مالکیت کارخانه به پوشش دولتی را خواهان‌اند!
هدف، به‌زانو درآوردن کارگران است
رفتار غیرعادلانه و ضدکارگری مدیریت کارخانه جدید ریخته‌گری هالبرگ در زاربروکن آلمان علیه کارگران پایانی ندارد. مدیریت برای به‌تعطیلی کشاندن و بستن این کارخانه، عمداً از پرداخت پول برق و خرید مواد اولیه امتناع می‌کند. تمامی مالکیت قسمت‌های اداری و تولیدی این کارخانه که در مالکیت “گروه پرونت” قرار دارد، قرار است به یک شرکت آمریکایی فروخته شود. اما کارگران و سندیکای این کارخانه دست به اعتراض زده‌اند و از انتقال ماشین‌آلات و دستگاه‌های تولیدی مانع شده‌اند و اعلام کرده‌اند که کارخانه باید به پوشش دولتی بازگردد. نگرانی کارگران از این است که قسمت‌هایی که در آنجا تمامی قطعه‌های ریخته‌گری موجود است و برای ساخت و تولید قطعه‌سازی خودروهای فولکس‌واگن و دایملر به‌کار می‌رود از بین بروند. هر دو شرکت خودروسازی فولکس‌واگن و دایملر قراردادهای عرضهٔ تولیدشان را به‌بهانهٔ پیشگیری در برابر سیاست‌های قیمت‌گذاری متوقف کرده‌اند.
روزنامه ساربروکن، در همین ارتباط و به‌نقل از سندیکای فلزکاران، می‌نویسد: “از خارج کردن و انتقال دستگاه‌های باارزش جلوگیری کنید. بدیهی است که کارگران با اعتراض‌های خود به کارفرما فشار می‌آورند، زیرا مذاکرات برای فروش کارخانه درحال انجام است. به‌احتمال زیاد قرار است این دو کارخانه به یک شرکت مشاوره مالی در فرانکفورت به‌نام “وان اسکوره آدویسورس” واگذار شود و کارفرما می‌خواهد این اقدام را با خشونت هرچه تمام‌تر به‌پیش ببرد. بر اساس این منطق قرار است هر دو کارخانه در مکان فعلی پابرجا بمانند، ولی به‌جای دو هزار و دویست کارگر قرار است یک‌هزار و ششصد تا یک‌هزار و ششصد و پنجاه کارگر به‌کار خود ادامه بدهند. این راه‌حلی برای آینده نیست، بلکه فقط تحویل آن از طرف یک سرمایه‌دار آزمند به یک سرمایه‌دار دیگر در نظام سرمایه‌داری است. در اعلامیه حزب کمونیست آلمان در ایالت زارلند که در ارتباط با این وضعیت انتشار یافته، آمده است: “این روند بیان‌کنندهٔ نظام سرمایه‌داری واقعاً موجود است، نظامی که در آن سود بر اصل انسانیت ارجحیت دارد.”
به‌این ترتیب، سر یکی از کارخانه‌های باسابقه صنعتی و سنتی با تولیدی بالا در ایالت زارلند از سوی مالکان “گروه پرونت” بدون هیچ‌گونه ابایی محکم به دیوار کوبیده شده است. با استراتژی بحران می‌خواهند نه‌تنها مشتریان و قطعه‌فروشان را نامطمئن بلکه بیش از همه کارگران را زیر فشار بگذارند. در هنگامه‌ای که زمین زیر پای کارگران سست می‌شود، حزب‌های سوسیال دمکرات (اس پ د) و دمکرات مسیحی (س د او)- دو حزبی که اکثریت کرسی‌های مجلس ایالت زارلند را در اختیار دارند- به‌جای پایان دادن به هجوم کنسرن‌ها و دفاع از منافع کارگران و زحمتکشان کارخانه ریخته‌گری جدید هالبرگ، بدون هیچ‌گونه برنامه‌ای و ناتوان از انجام اقدامی مؤثر، نظاره‌گر این یورش هستند.
تا زمانی که بازار سرمایه‌داری از نگاه این دو حزب حاکم ائتلافی (سوسیال دمکرات و دمکرات مسیحی) همچون تنها گزینه مقدس شمرده می‌شود، به کارگرانی مانند کارگران کارخانه ریخته‌گری هالبرگ هیچ‌گونه کمکی نخواهد شد. باید توجه زیادی در دولت و وزارت امور اقتصادی کرد، نتیجه‌گیری به‌منظور انجام اقدام‌هایی مناسب در اقتصاد و سیاست‌های ایالتی باید صورت گیرد و دگرگونی سیاسی‌ای از بنیان انجام شود. ولی تا زمانی که حزب‌های ائتلافی یادشده همچنان مدافع سیاست بازار آزاد هستند، هیچ‌گونه دگرگونی به‌سود منافع کارگران انجام نخواهد شد.
ما کمونیست‌ها خواهان موارد زیر هستیم:
– باید به اخراج و فسخ قراردادها در کارخانه ریخته‌گری هالبرگ پایان داد؛
– کارخانه ریخته‌گری هالبرگ باید فوراً از وابستگی به مالکیت سرمایه خصوصی آزاد شود. ضروری است که این دگرگونی هم در قانون اساسی و هم در قوانین ایالتی تثبیت و اعمال شود؛
– کارخانه ریخته‌گری هالبرگ باید از همین حالا در پوشش دولتی و در راستای آینده‌ای بهتر به‌مالکیت ایالت درآید. به این‌ها موضوع ادغام ساختار هلدینگ ایالت زارلند نیز مرتبط است، ساختاری که نقش آن به‌عنوان ابزار سیاست روابط کاری باید از نو تعریف شود؛
– کارگران باید بتوانند حق رأی و مشارکت در تصمیم‌گیری و تأثیرگذاری در مسائل کارخانه را داشته باشند؛
– ضرورت تغییر سیاستی‌ای ریشه‌ای ایجاب می‌کند که، دولت ایالتی همراه با برداشتن گام‌هایی که به‌سود مردم این ایالت باشد با این‌گونه سیاست‌های ضدکارگری فعالانه مبارزه کند. باید طرح‌هایی را که آینده‌نگر بوده و در جهت حفظ و بازسازی صنایع اقتصادی‌ای که تضمین‌کنندهٔ امنیت شغلی کارگران و همخوان با محیط زیست باشند، به‌اجرا دربیایند. در غیر این صورت، حفظ کارخانه ریخته‌گری جدید هالبرگ و دفاع از موجودیت آن سخت و دشوار خواهد بود.
کارگران کارخانه ریخته‌گری جدید هالبرگ در وهله نخست به همبستگی نیاز دارند تا بتوانند در برابر یورش به منافع‌شان به‌بهترین وجه دفاع کنند.
[ترجمهٔ نوشتهٔ “فرد هرگر” در “عصر ما”، نشریهٔ “حزب کمونیست آلمان”، ۴ آبان‌ماه ۱۳۹۷].
ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۵، ۱۷ دی ماه ۱۳۹۷
