به‌مناسبت ۸ مارس روز جهانی زن زنان کارگر بخش جدایی‌ناپذیر جنبش سندیکایی زحمتکشان هستند!
تعطیلی و رکود کارخانه‌ها و مرکزهای صنعتی- خدماتی بیکاری بخش وسیعی از زنان کارگر طی سالیان اخیر را سبب شده است. بر اثر سیاست‌های تبعیض‌آمیز رژیم ولایت فقیه، دستیابی زنان کارگر به مشاغل صنعتی و حضور آنان در بخش تولید و صنعت بسیار محدود گردیده و به‌ناچار اغلب زنان کارگر در بخش‌های خدماتی مشغول به‌کارند. به‌علاوه گروه بزرگی از زنان کارگر در کارگاه‌هایی کوچک که از شمول قانون کار خارج‌اند به‌کار گرفته می‌شوند. در این کارگاه‌ها از رعایت قانون کار، دریافت دستمزد بر اساس مصوبه شورای‌عالی کار، بهره‌مندی از حق بازنشستگی، بیمه، و دیگر مزایای قانونی خبری نیست.
در حقیقت زنان کارگر در شرایطی فوق‌العاده غیرانسانی و ناگوار در کارگاه‌هایی کوچک و بخش خدمات وادار به‌کار می‌شوند. آمار بیکاری زنان دو برابر مردان است. مطابق آمار، زنان کارگر یک‌سوم مردان دستمزد دریافت می‌کنند. زنان کارگر به‌تجربه روزمره دریافته‌اند که بدون برپایی و عضویت در سندیکاهای واقعی که بر پایه صحیح طبقاتی سازمان داده شده باشد، قدرت تأمین حقوق و دستیابی به خواست‌هایشان را نخواهند یافت.
زنان کارگر به‌عنوان بخش جدایی‌ناپذیر طبقه کارگر ایران خواستار احیای حقوق سندیکایی و حق تشکل‌یابی و اعتصاب هستند. یکی از جدیدترین و اصلی‌ترین مطالبه زنان کارگر دریافت دستمزد مساوی در برابر کار مساوی با مردان است.
مطرح کردن خواست‌ها و حقوق زنان کارگر و مبارزه برای تحقق آن‌ها بخشی از مبارزه جنبش سندیکایی موجود کارگران ایران است. جنبش سندیکایی موجود زحمتکشان ایران وظیفه دارد مطالبه‌ها و خواست‌های زنان کارگر و شاغل را مطرح و برای تحقق آن‌ها در چارچوب منافع صنفی- طبقاتی کارگران اقدام و مبارزه کند. زنان کارگر بخش جدایی‌ناپذیر طبقه کارگر ایران‌اند و در مبارزه برای احیای حقوق سندیکایی و حق برپایی سندیکا و تأمین منافع کارگران نقشی مؤثر برعهده دارند.
برخی از مهم‌ترین و فوری‌ترین مطالبات زنان کارگر و دیگر زنان زحمتکش مانند کارمندان اداره‌های خصوصی و دولتی، پرستاران و معلمان زن و زنان سرپرست خانوار عبارتند از:
ـ زنان کارگر و شاغل در برابر کار مساوی با مردان مزد مساوی دریافت کنند؛
ـ به تبعیض در اشتغال پایان داده شود؛
ـ تبعیض جنسیتی در برخورداری از کار مناسب پایان یابد؛
ـ حق انتخاب پوشش و آزادی آن برای زنان کارگر و همه زنان شاغل تضمین شود؛
ـ محل شغلی زنان کارگر و شاغل در دوران استراحت قبل و بعد از زایمان محفوظ بماند و کارفرما حق اخراج او را نداشته باشد؛
ـ اشتغال زنان در کارهای سخت و زیان‌آور طبق معیارهای بین‌المللی تعیین شود و اجبار زنان به اشتغال در این نوع کارها قدغن گردد؛
ـ برای تمام کارگران و ازجمله زنان کارگر بدون استثنا بیمه بیکاری برقرار گردد؛
ـ حق زنان در استفاده از مرخصی قبل و بعد از زایمان به‌رسمیت شناخته شده و اجرا شود؛
ـ کار کارگران کمتر از ۱۶ سال ممنوع و برای کودکان خانواده‌های کارگری و در درجه اوّل زنان کارگر که سرپرست خانوار هستند، در سنین ۱۴ تا ۱۶ سالگی کارآموزی با دریافت حقوق درنظر گرفته شود؛
ـ شرایط پرداخت حق اولاد با توجه به منافع زنان کارگر تعیین شود و حق اولاد شامل تمامی زنان کارگر (خصوصاً سرپرست خانوار) گردد؛
ـ هرنوع تبعیض در حق زنان کارگر و شاغل به‌ویژه در زمینه حق بازنشستگی، انتخاب شغل و حق بیمه الغا گردد؛
این مطالبات درعین‌حال از زمره خواست‌ها و آماج‌های جنبش سندیکایی کارگران ایران نیز هست. زنان کارگر به‌عنوان بخش جدایی‌ناپذیر طبقه کارگر می‌توانند و باید در مبارزات صنفی- سندیکایی نقشی مهم و تأثیرگذار داشته باشند.
ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۷، ۱۳ اسفند ماه ۱۳۹۷
