برگزاری روز جهانی کارگر در جهان
امسال نیز مثل هر سال در صد و سی سال گذشته، زحمتکشان جهان روز اوّل ماه مه، چهارشنبه یازده اردیبهشت را به مناسب روز جهانی کارگر جشن گرفتند و همبستگی خود را با یکدیگر، و اعتراض خود را به نظام سرمایه‌داری ناعادلانه، اعلام کردند و خواستار کار و زندگی بهتر شدند.
این در حالی است که در ایران، کارگران و زحمتکشان علاوه بر محروم بودن از بسیاری از حقوق بنیادی کار، حتّی از برگزاری آزادانهٔ روز جهانی کارگر نیز محروم‌اند، و آنهایی هم که جسارت به خرج می‌دهند و تجمع و برگزاری این روز جهانی را تدارک می‌بینند، با خشونت و سرکوب و دستگیری و بازداشت توسط مقام‌های امنیتی حکومت ولایی روبرو می‌شوند. چند روز پیش از روز جهانی کارگر چند فعال کارگری در کرج بازداشت شدند، و در روز چهارشنبه نیز نیروهای امنیتی به گردهمایی روز جهانی کارگر در تهران یورش بردند و ده‌ها تن از شرکت‌کنندگان را بازداشت کردند. برخورد جمهوری ولایی اسلامی ایران با زحمتکشان در همهٔ چهار دههٔ گذشته، دروغین بودن شعارهای “هر روز، روز کارگر است” و “حیات یک ملّت مرهون کار و کارگر است” را به‌روشنی نشان می‌دهد. روز جهانی کارگر روزی مهم برای فعالان حقوق کار و کارگران است. زحمتکشان جهان این روز را برای بزرگداشت مبارزات کارگران علیه ظلم و ستم سرمایه و نقض حقوق کارگران برگزار می‌کنند. آنچه در ادامه می‌خوانید، گزارش کوتاهی است از بزرگداشت روز جهانی کارگر، روز همبستگی بین‌المللی کارگران و زحمتکشان جهان، در شهرهایی در چندین کشور جهان.
در آتن و چندین شهر دیگر یونان، زحمتکشان و بازنشستگان به دعوت سازمان‌های کارگری، از جمله جبههٔ سراسری کارگران مبارز (PAME) به خیابان‌ها آمدند و در راه‌پیمایی خود خواستار لغو همهٔ قوانین ضدکارگری و ضدمردمی، پایان دادن به سیاست‌های ریاضت اقتصادی، افزایش دستمزدها، و تأمین معیشت مردم شدند. همچنین، راه‌پیمایان همبستگی خود را با مردم ونزوئلا و مخالفت خود را با کودتای آمریکایی در آن کشور ابراز کردند. رفیق دیمیتریس کوتسومپاس که همراه را دیگر رفقای یونانی در تجمع روز جهانی کارگر در آتن شرکت داشت، گفت: “اوّل ماه مه امسال را باید فرصتی برای تشکل استوار جنبش سندیکایی علیه سندیکاهای دولت‌ساخته و تحقق دستاوردهای تازه برای طبقهٔ کارگر کشور دانست. این روز فرصتی است برای اینکه طبقهٔ کارگر در اتحاد با دیگر قشرهای مردمی، خوداشتغال‌ها، پیشه‌وران، کشاورزان، جوانان و زنان خانواده‌های زحمتکش، و مشاغل حرفه‌یی، در مبارزه با انحصارها، در پیکار با استثمار سرمایه‌داری و جنگ‌های امپریالیستی، و برای تحقق سوسیالیسم نقش رهبری خود را به دست آورد.”
مراسم بزرگداشت و راه‌پیمای‌های روز جهانی کارگر در چندین شهر در پاکستان، سریلانکا، و میانمار (برمه)، اکوادور و برزیل و ونزوئلا و بولیوی و قرقیزستان و اسپانیا، و در شهرهای استانبول، غزه، برلین، هاوانا و دیگر شهرهای کوبا، ژوهانسبورگ (آفریقای جنوبی)، پاریس، لندن، زوریخ (سوئیس)، وین، تورین (ایتالیا)، مانیل (فیلیپین)، مادرید، مسکو، پنوم پن (کامبوج)، جاکارتا (اندونزی)، داکا (بنگلادش)، دهلی، سئول، بغداد، بیروت، و بسیاری شهرهای دیگر برگزار شد.
در پاریس و لیون و استراسبورگ (فرانسه)، تجمع زحمتکشان و معترضان به سیاست‌های ریاضتی ماکرون، از جمله جلیقه زردها، با خشونت پلیس روبرو شد که از گاز اشک‌آور برای مقابله با تظاهرکنندگان استفاده کرد. در هاوانای کوبا به رسم هر ساله در ۶ دههٔ گذشته، امسال نزدیک به یک میلیون نفر در راه‌پیمایی روز جهانی کارگر در شرکت کردند و ضمن محکوم کردن محاصرهٔ اقتصادی ده‌ها سالهٔ کوبا، به دخالت‌های آمریکا در ونزوئلا اعتراض کردند. این مراسم چند ساعت پس از زمانی برگزار شد که دونالد ترامپ کوبا را تهدید به اعمال «محاصرهٔ همه‌جانبه و حامل» کرد مگر آنکه دست از حمایت از ونزوئلا بردارد. در این مراسم که رفیق رائول کاسترو دبیر اوّل حزب کمونیست کوبا و پرزیدنت میگل دیاز کانل نیز شرکت داشتند، بخش‌هایی از سخنرانی رفیق فقید فیدل کاستر در اوّل ماه مه ۲۰۰۰ پخش شد که آرمان‌های انقلاب سوسیالیستی کوبا را تشریح می‌کرد. در دیگر شهرهای کوبا نیز راه‌پیمایی‌هایی با شعار «اتحاد، تعهد، پیروزی» و در مخالفت با تحریم‌های آمریکا برگزار شد. به روال هر سال، شرکت‌کنندگان زیادی نیز از ده‌ها کشور جهان در راه‌پیمایی اوّل ماه مه در نقاط گوناگون کوبا و به‌ويژه در هاوانا شرکت داشتند. در ونزوئلا، درست روز بعد از کودتای شکست‌خوردهٔ گوآیدو، صدها هزار نفر از زحمتکشان در روز چهارشنبه اوّل ماه مه برای دفاع از قانون و دولت قانونی نیکولاس مادورو به خیابان‌ها آمدند. در پایتخت کاراکاس، تظاهرت و راه‌پیمایی‌های کارگری در چند نقطهٔ شهر در مخالفت با کودتاچیان و برضد تجاوز آمریکا و متحدانش، و در دفاع از میهن و دستاوردهای انقلاب بولیواری برگزار شد که در نهایت به کاخ ریاست جمهوری منتهی شد. در آنجا، نیکولاس مادورو ضمن اشاره به کودتای شکست‌خوردهٔ روز قبل، خطاب به راه‌پیمایان گفت: “بار دیگر مردم ونزوئلا پیروزمندانه مقاومت می‌کنند”. در جاکارتا روزنامه‌نگاران با زدن ماسک‌هایی با نقش خون روی آنها، اعتراض خود را به محدودیت‌های دولتی ابراز کردند، و هزاران کارگر شرکت کننده در راه‌پیمایی خواستار افزایش حداقل مزد، پایان دادن به برون‌سپاری، تأمین بهداشت و درمان عمومی و رایگان، و بهبود شرایط کار در کشور شدند.. در سئول، کارگران عضو کنفدراسیون سندیکاهای کارگری کره خواستار بهبود شرایط کار و حقوق کارگران شدند. روی پلاکاردهای آنها نوشته بود: “اتحاد و مبارزه” و “پیروز باد مبارزه برای دستمزدهای بهتر”. در بیشکک (قرقیزستان) زحمتکشان در تظاهراتی که حزب کمونیست قرقیز سازمان‌دهی کرده بود با در داشتن پرچم‌های سرخ و عکس‌های لنین شرکت کردند. در مسکو نیز هزاران تن از زحمتکشان و اعضا و هواداران حزب کمونیست فدراسیون برای بزرگداشت روز جهانی کارگر در میدان سرخ گرد آمدند. در داکا (بنگلادش) زنان کارگر خواستار شرایط بهتر کار، مرخصی زایمان، دستمزدهای بهتر، و مقابله با اذیت و آزار جنسی شدند. در آنکارا و استانبول و ازمیر، تظاهرکنندگان به سرکوب سندیکاهای کارگری و نقض حق اعتصاب زحمتکشان اعتراض کردند. در کنار سندیکاهای کارگری، حزب کمونیست ترکیه از مهم‌ترین سازمان‌دهندگان راه‌پیمایی‌های روز جهانی کارگر در ترکیه بود. بن‌مایهٔ مراسم امسال اوّل ماه مه در شهرهای ترکیه، مخالفت با قوانین ضدکارگری حزب حاکم عدالت و توسعه از جمله کاهش پرداخت بیمهٔ بیکاری و سنوات خدمت بود. در پیام حزب کمونیست ترکیه به زحمتکشان ترکیه آمده است: “طبقهٔ کارگر در برابر تهدید به بیکاری، مرگ، و گرسنگی تسلیم نخواهد شد…” در استانبول، پلیس چند تظاهرکننده را که تلاش داشتند به سوی میدان تقسیم حرکت کنند دستگیر کرد. دولت ترکیه تجمع در این میدان را ممنوع اعلام کرده بود. در الجزیره پایتخت الجزایر، کارگران با سر دادن شعارهای ضددولتی، به بیکاری گسترده و فقر موجود در کشور اعتراض کردند. در هنگ‌کنگ جمعی از کارگران ساختمانی، راننده، خدمتکار خانگی، و دیگر کارگران مهاجر از فیلیپین و اندونزی برای دفاع از حقوق خود در راه‌پیمایی روز کارگر شرکت داشتند. در بغداد، هواداران حزب کمونیست عراق به خیابان‌ها آمدند. زنان از شرکت‌کنندگان فعال در راه‌پیمایی امسال روز جهانی کارگر در بغداد بودند. “تأمین وام برای زنانی که شغل آزاد دارند، زندگی شایسته برای کودکان، تأمین اشتغال برای زنان، و ایجاد و توسعهٔ اقتصادی بهتر برای همگان” از خواست‌های زنان در این راه‌پیمایی بود. در بیروت هواداران حزب کمونیست پارچه‌نوشتهٔ بزرگی را با خود حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود: “متحد شویم”. تظاهرکنندگان در شعارهای خود اعتراضشان را به شرایط وخیم اقتصادی کشور ابراز کردند. در راه‌پیمایی روز جهانی کارگر در شره یانگون در میانمار (برمه) کارگران کارخانه‌ها در صفوف منظم شرکت کردند و خواستار تأمین و تضمین حقوق بهتر برای کارگران شد. روی یکی از پلاکاردهای کارگران نوشته شده بود: “دولت باید پیمان‌های سازمان جهانی کار را به صورت قانون درآورد و تضمین کند.”
به‌رغم اینکه روز جهانی کارگر ریشه در تظاهرات اعتراضی کارگران آمریکایی در شیکاگو دارد، ولی در آمریکا و کانادا روز اوّل ماه به طور رسمی به عنوان روز جهانی کارگر شناخته نمی‌شود و در عوض اوّلین دوشنبهٔ ماه سپتامبر- که به طور عام روز پایان تعطیلات تابستانی محسوب می‌شود- روز کارگر تعیین شده است. با وجود این، فعالان کارگری و سندیکایی، و نیروهای سیاسی، در روز اوّل ماه مه نیز مراسم ویژه یا راه‌پیمایی‌هایی را تدارک می‌بینند. امسال نیز چنین تجمع‌هایی در نیوریوک و شیکاگو و چندین شهر دیگر آمریکا و نیز در تورنتو و مونترآل و چند شهر دیگر کانادا برگزار شد.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۷۷، ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸
