فضای امنیتی، دستگیری‌های اخیر، و فشار بر زندانیان سیاسی
در سال‌های اخیر بر اثر رشد جنبش توده‌ای و شدت یافتن مبارزهٔ آن و نیز اوج‌گیری موج مقاومت در زندان‌ها، رژیم بیش از گذشته هراسان شده است و ضمن سنگین‌تر کردن جو اختناق و افزایش بازداشت‌ها، نسبت به زندانیان سیاسی عقیدتی سخت‌گیری‌هایی بیشتر را اعمال می‌کند.
فساد ساختاری و نهادینه‌شده در دستگاه‌های امنیتی و انتظامی همراه با دارو دسته‌های انگلی و آدمکش زیر نظر”ولی‌فقیه” هیچ نوع اعتراض به حقی را برنمی‌تابند وبا بی‌رحمی سرکوب می‌کنند. اقدام به بازداشت و دستگیری‌های گسترده کارگران و دیگر معترضان از سوی مزدوران و قداره‌بندان”رژیم ولایت” را از این منظر می‌توان بررسی کرد.
موج هر دم زایندهٔ گرانی قیمت اقلام خوراکی و مصرفی مخصوصاً در این یک سال اخیر شتاب بیشتری یافته است و به وخامت نحوهٔ گذران زندگی هم‌میهنانمان منجر گردیده است.
تا زمانی که خواست‌های اولیهٔ و بحق توده‌های زحمتکش و محروم بی‌پاسخ می‌ماند و ساختار معیوب کنونی در حوزه کار، قوانین کار و دستمزد پابرجاست اعتراض توده‌های جان‌به‌لب رسیده هم ادامه خواهد داشت. حقیقت آشکار آنکه، میان خواست‌های بی‌درنگ مردم و حاکمیت ولایت فقیه تضادی آشتی‌ناپذیر وجود دارد که یکی از علت‌های اصلی شعله‌ور شدن آتش خشم مردم زحمتکش میهن ما و حضورشان در خیابان‌ها است. آگاهی توده‌ها از اصلاح‌ناپذیر بودن “نظام”، چنان هراسی در دل کارگزاران رژیم ” فقها” افکنده است که به برگزاری مراسم روز جهانی کارگر واکنش خشن نشان می‌دهد.
بر پایهٔ گزارش‌های انتشار یافته، قبل از راه‌پیمایی و در جریان جمع شدن تظاهرکنندگان، جو امنیتی و پلیسی سنگینی بر حرکت تظاهرکنندگان مستولی شده بود. هنوز ساعتی از این گردهمایی مسالمت‌آمیز به‌مناسبت جشن اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت‌ماه ۹۸) نگذشته بود که مأموران انتظامی و امنیتی به جمعیت یورش بردند و به ضرب‌وجرح و بازداشت معترضان پرداختند. در این یورش ددمنشانه ده‌ها تن از تجمع‌کنندگان از سوی مزدوران رژیم ولایت بازداشت شدند. به‌گزارش خبرگزاری هرانا، (ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران)، ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، بازداشت شدگان روز جهانی کارگر در تهران به بند ۲۰۹ زندان اوین، زندان تهران بزرگ، و زندان قرچک منتقل شده‌اند و هم‌زمان با آن، خانواده‌های بازداشت‌شدگان در برابر دادسرای اوین بدون دریافت پاسخ موجه از طرف مسئولان در انتظار و بلاتکلیفی به‌سر می‌برند. در جریان برگزاری مراسم روز جهانی کارگر (اول ماه مه) در مقابل ساختمان مجلس و اتفاقات پس از آن ده‌ها تن بازداشت شدند که تعدادی از آنان کماکان در بازداشت به‌سر می‌برند.
رژیم بیش از هر زمان دیگر، در هر مناسبتی و در هر تجمع اعتراضی و حرکت مدنی‌ای، تاختن و سرکوب و یورشی بی‌محابا را علیه انسان‌های معترض و مطالبه‌گر و ستمدیده را با گسیل گزمگانش تدارک می‌بیند و به آن مبادرت می‌کند. مبارزه اجتماعی مردم در مسیر دستیابی به خواست‌هایشان در کنار ادامه بحران حاکمیت همچنان از دغدغه‌های جدی سران رژیم است. ادامه سرکوب خشن و گسترده و پایمال کردن حقوق اولیه وسیع‌ترین قشرهای جامعه نتیجهٔ سیاست‌های ضد مردمی رژیم حاکم بر میهن ماست که در جای‌جای کشورمان آثار آن وجود دارد. گزارش‌های انتشار یافته حکایت از آن دارند که اسماعیل بخشی، فعال کارگری زندانی، سپیده قلیان و امیر امیرقلی، پس از گذشت بیش از سه ماه از بازداشت موقت به زندان اوین منتقل شده‌اند. کانال تلگرامی کارگران نیشکر هفت‌تپه با اعلام این خبر نوشته است: “سپیده قلیان روز یکشنبه ۸ اردیبهشت از زندان، سپیدار اهواز، و اسماعیل بخشی و امیر امیرقلی و سه متهم دیگر از زندان، شیبان اهواز، به زندان اوین انتقال داده شده‌اند. ” مطابق این گزارش، این انتقال جهت برگزاری جلسه دادسرای متهمان در شعبه ۷ بازپرسی و بدون حضور وکلای زندانی بود.
به‌گزارش خبرگزاری هرانا، گلرخ ابراهیمی ایرایی، زندانی سیاسی سابق، و آتنا دائمی، کنشگر مدنی محبوس در بند زنان زندان اوین، به شعبه ۴ دادسرای اوین احضار شدند. در احضاریهٔ آنان از این دو کنشگر مدنی خواسته شده که از بابت پرونده‌هایی جدید که از سوی وزارت اطلاعات علیه آنان در دوران زندانی بودنشان گشوده شده است، در دادسرای اوین حاضر شوند.
به‌گزارش زیتون، محمود بهزادی‌راد، وکیل مدافع نرگس محمدی، گفته است: “بر اساس نظر پزشکان متخصص که به‌صورت کتبی هم اعلام شده، باید هر چه سریع‌تر عمل جراحی برداشتن رحم روی نرگس محمدی انجام شود.” به گفته این وکیل، نرگس محمدی پس از معاینه، انجام آزمایش و ام آر آی مجدداً به زندان اوین (و نه به بیمارستان) منتقل شده است.
ارتجاع حاکم بر فشارهای خود در شکل‌ها و بُعدهای مختلف بر زندانیان سیاسی شامل فعالان سیاسی، اجتماعی، فعالان حوزه زنان، دانشجویان، حقوق‌دانان، نویسندگان و روزنامه‌نگاران افزوده است. در این رابطه، کانون نویسندگان ایران، در بیانیه‌ای، ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، با اعتراض به فضای سرکوب، زیر عنوان ضرب‌وجرح و بازداشت: هدیه به کارگران ایران، صادر کرده و می‌نویسد: “برگزاری مراسم این روز در هر جامعه‌ای به درجه‌ی برخورداری آن جامعه از آزادی بیان بستگی دارد. جایی که این مراسم ممنوع یا سرکوب می‌شود آزادی بیان وجود ندارد. نمونه‌ای از آن را روز گذشته در تجمع کارگران و فعالان کارگری در مقابل مجلس شورای اسلامی مشاهده کردیم. کارگرانی که روزگارشان در فاصله‌ای بسیار از خط فقر می‌گذرد، مقابل یک نهاد حکومتی تجمع کردند تا به مدنی‌ترین شکل اعتراض و خواست‌های خود را بیان کنند؛ اما پاسخ آنها با باطوم و مشت و لگد و دستبند و بازداشت داده شد. این برخورد غریبی نیست بارها و بارها و در هر اعتراض مشاهده شده است؛ نه‌فقط هنگام اعتراض برای بهتر شدن شرایط زندگی که در بدیهی‌ترین امور مانند درخواست دستمزدهای عقب‌افتاده نیز. آخر کارگرانی که برای گرفتن سه ماه حقوق معوقه‌شان ناچارند یک ماه کف خیابان فریاد بزنند، چه حق اعتراضی برای بهتر شدن زندگی دارند؟! این وضعیت منحصر به کارگران نیست و شامل همهٔ معترضان از هر قشر و گروه می‌شود. همین چند روز پیش بود که سه نویسنده را برای نوشتن کتاب و انتشار نشریه‌ی داخلی محاکمه کردند، کمی پیش‌تر از آن معلمان معترض را زدند و بستند و به زندان انداختند، دانشجویان را… روزنامه‌نگاران را… و دیروز هنگام برگزاری تجمع اعتراضی کارگران، پس از کتک زدن آنها، بیش از سی تن را بازداشت کردند. این جامعه از چه راه دیگری بگوید که اعتراض حق اوست؛ دیگر به چه زبانی باید بگوید که آزادی بیان می‌خواهد؛ به چه زبان؟!”
رژیم ولایی در سراسر سال‌های موجودیتش نشان داده است که حقوق اجتماعی و آزادی‌های دموکراتیک جایی در قاموس تاریک‌اندیشانهٔ آن ندارد، و تا جایی که بتواند، با زور، سرکوبگری، و کشتار، هرگونه صدای مخالفی را خفه می‌کند. هنوز هزاران زندانی سیاسی- عقیدتی، با گرایش‌های گوناگون، در ایران گرفتار بند رژیم‌اند. آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و ازجمله بهاییان و دراویش و اقلیت‌های قومی و مذهبی، یکی از اجزای اصلی مبارزهٔ عمومی برای کوتاه کردن شر استبداد قرون‌وسطایی تاریک‌اندیشان ولایی از سر ملّت ایران، استقرار دموکراسی و عدالت اجتماعی در میهن، و به‌وجود آوردن فضای کنش اجتماعی، سیاسی و فرهنگی برای همهٔ دوستداران به روی مردم است. حزب تودهٔ ایران، که خود از قربانیان و آسیب‌دیدگان بربرمنشی رژیم ولایی بوده است، از هیچ کوششی در این راه دریغ نخواهد کرد، و دست همهٔ کوشندگان و پویندگان این مسیر را به‌منظور همکاری گسترده‌تر در این عرصه به گرمی می‌فشارد.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۷۷، ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸
