بحران در مناطق سیل‌زده
بیش از دو ماه از فاجعهٔ جاری شدن سیل در استان‌های مختلف میهن‌مان می‌گذرد. سیلابی که از اواخر اسفندماه ۹۷، گسترهٔ وسیعی از میهن ما را فراگرفت و دامنهٔ آن شهر و روستاهای فراوانی را درنوردید اتفاقی نبود، دلیل‌ها و عامل‌هایی متعدد داشت که در زمرهٔ دلیل‌ها و عامل‌های مهم آن از نظر کارشناسان دلسوز کشور، دست‌اندازی‌های بی‌رحمانه به طبیعت و محیط زیست هستند.
جلوگیری از فرسایش خاک، مدیریت بهینه مخزن سدها، لایروبی بستر رودخانه‌ها، آبخیزداری مناسب، حفظ حریم رودها و مسیل‌ها و جلوگیری از ساخت‌وساز، جاده‌سازی در منطقه‌های حفاظت شده و پارک‌های بزرگ کشور و مواردی از این قبیل، همگی تا حدی از صدمه‌ها و خسارت‌ها می‌توانست بکاهد و لااقل از بروز فاجعه به‌این وسعت جلوگیری کند. جنگل‌ها از سوی مافیای چوب از بین برده شده‌اند و در شمال ایران حتی جنگل‌تراشی رخ داده است.
حقیقت آشکار این است که بیشترین آسیب به روستائیان وارد آمد. چراکه جغرافیای روستاها و زیرساخت‌های طبیعی به چنان دگرگونی‌ها و تخریبی دچار شده‌اند که در برابر حوادثی چون توفان و سیل و زلزله در معرض آسیب‌های بیشتری نسبت به شهرها قرار می‌گیرند. اکنون محفل‌های رسمی دولتی مجبور شده‌اند به این ناهنجاری‌ها اعتراف کنند.
به‌گزارش روزنامه “انتخاب”، ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، آقای نبی هزارجریبی، نماینده گرگان و آق‌قلا در مجلس شورای اسلامی، با بیان این مطلب که در حال‌حاضر استان گلستان در بحران بعد از سیل قرار دارد، گفت: “مردم همچنان به مواد غذایی و آب شرب لازم نیاز دارند. مردم منطقه اکثراً از قشر کارگر بوده و چند ماهی است که کار ندارند. در حال‌حاضر تکلیف آنها چیست؟ مریضی‌ها در حال‌شیوع است و عده‌ای تب کرده و علت آن مشخص نیست. پشه‌ها نیز در منطقه هستند و باید با سم‌پاشی به این موضوع رسیدگی شود. ” او با اشاره به آخرین وضعیت استان سیل‌زده گلستان، اظهار کرد: “شاهدیم که افرادی دارای زمین استیجاری و یا یک زمین مشاع بوده و ۲۰۰ هزار هکتار زمین که متعلق به ۵۰ نفر است صرفاً دارای یک سند است. اینها باعث شده است تا مردم در دریافت خسارات دچار مشکل شوند. ” او در پایان سخنانش گفت: “هشت هزار واحد غیرقابل‌سکونت اعلام شده است که باید به آنها چادر اختصاص یابد، در حالی که خیلی از خانوارها چادر دریافت نکرده‌اند. مردم نسبت به این مسائل انتقاد دارند. “
تراژدی تأسف‌بار این است که با گذشت بیش از دو ماه از سیل فاجعه‌بار در میهن‌مان، مردم منطقه‌های سیل‌زده از دسترسی به سرپناهی مناسب کماکان محروم‌اند و از امکان‌های کافی و لازمِ درمانی، بهداشتی، و غذایی برخوردار نیستند و هزاران تن از هم‌میهنان ما در بدترین و غیرانسانی‌ترین شکل زندگی به‌حال خود رها شده‌اند.
روزنامه “ایران”، ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، در گزارشی به‌نقل از مردم ستم‌دیده شهر معمولان لرستان، نوشت: “سیل فقط خانه‌هایمان را نبرده، تیشه به ریشه زندگی‌مان زده. الآن صدها خانوار نمی‌توانند زمین‌های کشاورزی‌شان را آبیاری کنند. سیل همه زیرساخت‌ها را کند و برد. زندگی ۸۰ درصد مردم معمولان لرستان و اطرافش به زمین‌های کشاورزی وابسته است. ” تا پیش از سیل فروردین‌ماه ۹۸، یک‌هزار و ۸۰۰ هکتار باغ انجیر و انگور در شهر معمولان، در استان لرستان، وجود داشت که انجیر سیاه تولیدی آن ۹۲ درصد بازار مصرف استان و ۳۲ درصد نیاز کشور را تأمین می‌کرد، اما بسیاری از این انجیرزارها و دیگر زمین‌های کشاورزی در سیل اخیر به‌زیر آب رفت. البته انجیر تنها محصول کشاورزی این شهر نیست و بیش از ۸۰ درصد مردم این شهر از راه کشاورزی ارتزاق می‌کنند. گندم، جو و صیفی‌جات از دیگر محصولات کشاورزی این شهر هستند. بر پایهٔ همین گزارش، یکی از کشاورزها می‌گوید: “بدون پمپاژ کشاورزی، کشت دیم اینجا افسانه‌ای بیش نیست. این‌همه حرف می‌زنند، می‌گویند کمک‌مان می‌کنند، اما کسی اهمیت نمی‌دهد. نمی‌گویم به بقیه سیل‌زده‌ها کمک نکنید آنها خانه و زندگی‌شان رفته اما زندگی و نان این‌همه آدم هم در خطر است. ” در ادامه همین گزارش آمده است: “مشکلات مردم چند دسته است؛ یک دسته که کشت‌شان خفه شده و از بین رفته، یک دسته که با تغییر مسیر آب، زمینشان شسته شده و دیگر قابل احیا نیست و عده‌ای که زمینشان اجاره بوده و حالا نمی‌دانند با آن چه کنند. [آنان می‌گویند]: ٬مشکل ما یکی دو تا نیست. حالا همه اینها را اضافه کنید به اینکه جاده اصلی‌مان یعنی جاده خرم آباد و پل‌دختر هم در سیل آسیب دیده و نمی‌دانیم با آن جاده خراب جایگزین، چطور می‌توانیم محصول‌مان را به بازار مصرف بفرستیم. رگ حیاتی اقتصاد ما همین جاده و رودخانه کشکان بود. محصولی که با این وضعیت به خرم‌آباد و جاهای دیگر برسد، در راه تلف می‌شود به‌خصوص انجیر که محصول خیلی ظریفی است و جابه‌جایی‌اش در این جاده‌های پر و پیچ‌وخم عملاً چیزی از آن باقی نمی‌گذارد. ” در این ارتباط، سخنان حمیدرضا کاظمی، نماینده پل‌دختر و معمولان در مجلس شورای اسلامی، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری “خانه ملت”، ۲۷ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، شنیدنی است. او گفت: “مسئولان قول دادند هزینه آب، برق، گاز و تلفن مردم در مناطق سیل‌زده تا ثبات زندگی آنان، رایگان شود، اما هنوز اتفاقی رخ نداده است. “او تأکید کرد: “مسئولان قول استمهال وام در مناطق سیل‌زده را داده بودند اما بانک‌ها هرروز به مردم فشار می‌آورند و بانک‌ها حتی مصوبه دولت را نیز اجرا نمی‌کنند. ” رژیم ولایت‌فقیه و کلیه نهادهای آن اعم از دولت، مجلس، و دیگر سازمان‌های مرتبط با آنها کم‌ترین مسئولیتی نسبت به جان و زندگی آنان احساس نمی‌کنند. نباید گذاشت مردم محروم و آسیب‌دیده منطقه‌های سیل‌زده مانند زلزله‌زدگان استان کرمانشاه در خاموشی فراموش شوند. رسیدگی به سیل‌زدگان و تأمین خواست‌های آنان می‌باید با پیگیری از سوی همه نیروهای مترقی و انسان‌دوست دنبال گردد.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۷۸، ۶ خرداد ماه ۱۳۹۸
