صدای حق‌طلبی جوانان و دانشجویان، خاموش‌شدنی نیست!
بر پایهٔ گزارش‌های رسانه‌ها، دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به حجاب اجباری، روز ۲۳ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸ مقابل پردیس هنرها تجمع کردند. دانشجویان معترض در تجمع‌شان شعارهای: “آزادیِ انتخاب حق مسلم ماست “، “نان، کار، آزادی، حجابِ اختیاری”، “دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد “و”بیگاری بیکاری حجاب اجباری “سر می‌دادند. این تجمع اعتراضی نیز مانند دیگر اعتراض‌های مردمی از گزند و آسیب مزدوران ولی فقیه در امان نماند.
گزارش‌های خبری حکایت از آن دارند که مأموران امنیتی در هجوم سرکوبگرانه‌شان دانشجویان را شدیداً مورد ضرب‌وشتم قرار دادند. بسیجی‌ها و لباس شخصی‌ها مانع از صحبت کردن معاونت فرهنگی دانشگاه و پاسخگویی او به دانشجویان شدند. همچنین شوراهای صنفی دانشجویان کشور از برخورد نیروهای امنیتی خارج از دانشگاه با دانشجویان خبر داد. از برخوردهای خشونت‌آمیز، ضرب‌وجرح و درگیری‌های تن به‌تن بسیجی‌ها، لباس شخصی‌ها و مأموران امنیتی با دانشجویان معترض تصویرها و ویدئوهایی پرشمار در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده‌اند.دانشجویان دانشگاه تهران در پایان تجمع‌شان، بیانیه‌ای علیه گشت ارشاد دانشگاهی و حجاب اجباری قرائت کردند.
متن بیانیه دانشجویان به‌شرح زیر است:
“دانشجویان دانشگاه تهران در روزهای گذشته شاهد حضور و استقرار نیروهای حفاظت فیزیکی زن در همراهی با مأموران حراست دانشگاه، به‌منظور دخالت در امر پوشش خود بوده‌اند. این اتفاق ناخوشایند با سخت‌گیری در ورود بانوان به دانشگاه به‌علت نوع پوشش‌شان و تهدیدِ احضار به کمیته‌ی انضباطی و برخوردهای قهریِ این‌چنینی همراه شده که مایه‌ی تأسف است.
جناب آقای دکتر سرسنگی، برخوردهای انضباطی و حراستی با دانشجویان این دانشگاه باهدف تغییر اجباری پوشش، حتی اگر در لفافه‌ا‌ی به‌اسم نظام‌نامه‌ی اخلاق حرفه‌ای دانشجویان هم پیچیده شود، امری خارج از شأن و جایگاه این دانشگاه و دانشجویان آن است. این برخوردها ما را به‌یاد تلاش‌های بی‌سرانجام و محکوم به‌شکست حاکمیت‌ها در عصرهای مختلف این سرزمین می‌اندازد، حاکمانی که قصد دخالت در سبک زیست مردمان را داشته‌اند اما چیزی جز بدنامی تاریخی نصیب‌شان نشده است. درواقع طرح‌هایی مثل نظام‌نامه‌ی اخلاق حرفه‌ای دانشجویان باعث به‌وجود آمدن چنین دست‌درازی‌هایی به حریم دانشجویان شده و همان‌گونه که مستحضر هستید، این نوع برخوردهای قهری هیچ‌گاه جواب نخواهد داد چراکه دانشجویان بهتر از هر شخص دیگری به عرف دانشگاه و جامعه‌ی خود آگاه هستند. اجبار و تحمیل نوع خاصی از پوشش به دانشجویان، شکل واضحی از تعرض آشکار به حریم خصوصی دانشجویان، نقض مستقیم حقوق انسانی آنان و ستم عریان علیه زنان محصل است و مورد اعتراض جمع‌ها و محافل دانشجویی است. چنین برخوردهایی تنها موجب ایجاد تنش در فضای دانشگاه و برهم زدن بسترهای عقلانیت می‌شوند، آن هم در روزهایی که دانشگاه بیش از همیشه به آرامش و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز طیف‌های مختلف عقیدتی و سبک‌های مختلف زندگی نیاز دارد. نباید فراموش کرد اندک آزادی‌ای که دانشجویان این دانشگاه در امر پوشش خود داشته‌اند، نه مبنی بر لطف مدیران و مسئولان، که نتیجه و دست‌رنج مقاومت و پافشاری همیشگی دانشجویان بر حقوق بدیهی خود بوده است. دانشجویان این حق را برای خود قائل هستند که به‌مقابله با این‌گونه رفتارها پرداخته و از حقوق اساسی و اولیه‌ی خود دفاع کنند و اجازه ندهند کسی بیش از این به آن‌ها و دانشگاه‌شان هتک حرمت کند. بدین وسیله ما دانشجویان خواستار توقف برخوردهای دانشگاه درخصوص پوشش و عدم تداوم برخوردهای حراست در این رابطه هستیم. “
روزنامه کیهان، ارگان چماقداران متصل به خامنه‌ای که زیر نظر حسین شریعتمداری، بازجوی دستگاه امنیتی رژیم، اداره می‌شود و بلندگوی رسوای تبلیغاتی آن است، روز ۲۵ اردیبهشت‌ماه، دو روز بعد از تجمع دانشجویان دانشگاه تهران، در گزارشی به تأثیر و نفوذ واقعی چپ‌ها و اندیشه مترقی آنان بین جوانان و دانشجویان اعتراف کرد و نوشت: “گرچه ناآرامی‌های اخیر دانشگاه تهران در پی فراخوان دانشجویان دانشکده هنر بوده اما دانشجویانی که خود را منتسب به طیف موسوم به چپ! می‌دانند و با دست‌نوشته‌های قرمزرنگ (نماد اعتراضی چپ مارکسیستی) خواستار عدم اجرای هرگونه قانون درخصوص وضعیت پوشش در دانشگاه شده‌اند، در ابتدا با توزیع شب‌نامه و بیانیه، مسائل صنفی و دانشجویی را بهانه قرار داده ولی درنهایت درصدد شیطنت سیاسی بوده‌اند. ” گرایش عمدهٔ جنبش دانشجویی میهن‌مان با اندیشه‌های عدالت‌جویانه نیروهای مترقی و همچنین با تاریخ روشنگرانهٔ جنبش جوانان و دانشجویان و حزب‌های سیاسی گره خورده است. دانشجویان میهن ما از آغاز حضور در صحنه سیاسی کشور زیر شدیدترین ضربه‌ها و تاخت‌وتازها بوده‌اند و اکنون نیز هستند. تجربه گران‌بهای نزدیک به هشت دهه جنبش دانشجویی در میهن‌مان به‌خوبی نشان داده است که سرکوبگری‌های‌سال‌های اخیر در برابر حرکت‌های اعتراضی دانشجویان در قیاس با موارد قبلی‌شان بی‌شک بسیار سنگین‌تر است. حرکت نیروی فعال جوانان در مسیر پویایی بیشتر جنبش مردمی و تأثیرگذاری آن بر تحول‌هایی که در عرصهٔ حیات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، سندیکایی و دیگر تشکل‌های صنفی و مدنی زدودنی نیست و این جنبش رسالت تاریخی‌اش را در شکل‌هایی گوناگون همچنان بر نیروی زوال‌پذیر سرکوبگری تحمیل می‌کند.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۰۷۸، ۶ خرداد ماه ۱۳۹۸
