پرستاران و خواستهای آنان
در ماه‌های اخیر کارزارها و اعتراض‌های گستردهٔ پرستاران کشورمان در برابر سیاست‌های ظالمانه رژیم ولایت فقیه را شاهد بوده‌ایم. بهره‌کشی سبعانه از پرستاران با اجرای سیاست‌های خشن تعدیل ساختاری و همراه با نگاه زن‌ستیزانه به این زحمتکشان عرصهٔ شفای مردم، شرایط سخت معیشتی و بی‌امنیتی شغلی پرستاران را موجب گردیده‌اند.
مانند دیگر زحمتکشان کشورمان، پرستاران مبارز به‌طور سیاست‌های ظالمانه و ساختار فاسد رژیم را دائماً به‌چالش طلبیده‌اند. اما درنهایت، حتی اگر به‌اصطلاح مجلس و دیگر نهادهای رژیم مجبور به‌تصویب خواستهای می‌شوند، آن خواسته سالیان سال “پا فراتر از سخنرانی‌ها و مصاحبه‌ها و کاغذ [بازی‌ها] نمی‌گذارد.”
پرستاران مشهد، با انتشار بیانیه‌ای، ۱۷ مردادماه ۹۸، “اهم مطالبات پرستاران” را به‌شرح زیر اعلام کردند: “اصلاح یا حذف قاصدک و اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری بجای قاصدک”، “حذف اضافه‌کار اجباری”، “پرداخت به‌روز کارانه و اضافه‌کاری‌های معوق”، “اجرای صحیح قانون بهره‌وری برای پرستاران شاغل در بیمارستان‌ها و فوریت‌های پزشکی”، “اصلاح فرمول محاسبه هر ساعت اضافه‌کار”، “رفع تبعیض و بی‌عدالتی فاحش بین اعضای تیم درمان و توزیع عادلانه امکانات رفاهی”، “تعیین تکلیف پرستاران شرکتی و حذف شرکت‌های واسطه و انجام قرارداد مستقیم با پرستاران”، و “اجرای صحیح قانون مشاغل سخت و زیان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آور.” برای دادن نمونه‌ای از این بی‌پاسخ ماندن‌های سالیان سال خواستهای این زحمتکشان، مثلاً “قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری” در سال ۱۳۸۶ در مجلس تصویب شد، و به‌دنبال اجرای طرح به‌اصطلاح “تحول نظام سلامت” و اعتراض‌های گسترده پرستاران، قرار بود در سال ۱۳۹۳ اجرا گردد. اما به‌رغم برداشت هزینه‌های کلان طرح “تحول نظام سلامت” از اندوخته‌های به‌غارت رفتهٔ کارگران در سازمان تأمین اجتماعی، “بخشی از خدمات پرستاری را هم به تعرفه‌های پزشکی اضافه کردند؛ کار را پرستار انجام می‌دهد اما به اسم پزشک ثبت می‌شود” [خبرگزاری ایلنا،۱۰مردادماه]. با نزدیک شدن به “سالگرد عدم پرداخت کارانه” و در اعتراض به پرداخت نشدن “اضافه‌کاری‌ها، حق لباس، مأموریت و عدم پرداخت دیون”، روز ۲ تیرماه ۹۸، همین خبرگزاری از “راه‌اندازی پویشی به‌نام ٬من حقم را می‌خواهم٬” را از سوی پرستاران آذربایجان غربی گزارش داد. پرستاران مبارز گفتند: “تأخیر یک‌ساله در پرداخت معوقات مزدی پرستاران، همهٔ برنامه‌ریزی‌های زندگی آنها را مختل می‌کند.”
یکی دیگر از طرح‌های تقریباً جدید رژیم برای “ارزان‌سازی نیروی کار پرستاران”، طرح به‌اصطلاح “قاصدک” است. در طرح قاصدک “مقدار کارانه‌ای که به پرستاران تعلق می‌گیرد، شفاف نیست. معلوم نیست چقدر مربوط به اضافه‌کاری و چقدر مربوط به کارانه۱ است.” خانه پرستار خراسان‌رضوی، ۲۶ مردادماه ۹۸، طی نامه‌ای خواستار “اصلاح فرمول محاسبه قاصدک در دانشگاه‌های علوم پزشکی و رفع شبهه شیفت غیرحضوری پرستاران در سازمان تأمین اجتماعی شد.” پرستاران مشهدی در اعتراض به “وضعیت شغلی” خود، ۱۲ مردادماه ۹۸، در مقابل استانداری خراسان تجمع اعتراضی برگزار کردند. این پرستاران به “کاهش شدید و حتی منفی کارانه‌هایی که بر اساس طرح قاصدک محاسبه می‌شود و تبعیض و عدم اجرای صحیح قوانین پرستاری” اعتراض داشتند. درحالی‌که “۲۰ هزار پرستار بیکار در کشور داریم”، رژیم یکی دیگر از طرح‌های جدیدش به‌نام “طرح بهیاری یک‌ساله” را به‌منظور “ارزان‌سازی پرستاران” پیش کشید که با روبرو شدن با اعتراض گسترده پرستاران، “نهایتاً موفق به اجرای آن” از سوی وزارت بهداشت نشد [ایلنا، ۲۲ تیرماه ۹۸]. این طرح، علاوه بر تهدید سلامت بیماران در بیمارستان‌ها، با استفاده از “نیروی کار ارزان دانشجو” به‌عنوان جایگزین پرستار، تخریب امنیت شغلی پرستاران را هدف گرفته بود.
بنا بر گزارش‌های ایلنا، در خلال مدت زمان سه هفته در مردادماه ۹۸، پرستاران در نقاط مختلف کشور “۴ بار مورد ضرب‌وشتم قرار گرفتند.” نشان داده نشدن “واکنش درخوری” از سوی وزارت بهداشت “موجی از همدلی و اعتراض پرستاران را برانگیخت.” علاوه بر بیانیه‌های متعدد خانه پرستار خراسان رضوی، “نظام پرستاری شرق گیلان”، “نظام پرستاری اردبیل و شهرستان‌های تابعه”، و جز این‌ها، ۲۶ مردادماه پرستاران مبارز کشورمان “کارزاری در فضای مجازی” به‌نام “نه به خشونت علیه پرستاران” راه انداختند و در ۲۷ مرداد، ساعت ۹ صبح در “یک کنش جمعی نیم ساعت سکوت کردند.” بعد از مذاکراتی با مسئولان رژیم، ۱۷ شهریورماه، بار دیگر پرستاران مشهد بر تحقق “مهم‌ترین خواسته‌های خود” یعنی “اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری و افزایش دریافتی پرستاران” تا پیش از فرا رسیدن اول مهرماه، تأکید کردند.
پرستاران در مقام بخشی جدا‌ناپذیر از جنبش زحمتکشان، مبارزه‌ای دلیرانه به‌منظور کسب حقوق‌شان پی‌گرفته‌اند. باید از این مبارزه حمایت و آن را تقویت کرد.
—————————-
۱. اصطلاح‌هایی مانند “کارانه”، پاداش بهره‌وری، پاداش پیشرفت کار و… که تا حدی مشابه‌اند، به نوعی پرداخت مالی (غیر از حقوق ماهیانه) مربوط می‌شود که طبق تعریف هر شرکتی، برحسب میزان سودی که از فروش مازاد یا تولید خود به‌دست می‌آورد، آن را بین پرسنل تقسیم می‌کند. پرداخت “کارانه” یکی از روش‌هایی است که سازمان‌ها می‌توانند با استفاده از آن حقوق بیشتری به کارکنان‌شان بدهند بدون اینکه این افزایش حقوق روی سنوات، عیدی، و موارد دیگر تاثیر بگذارد.
به نقل از ضمیمهٔ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۲۴، دوشنبه ۲۵ شهریور ماه ۱۳۹۸
