مصاحبهٔ «نامهٔ مردم» با سخنگوی رهبری حزب کمونیست سودان «تنها راه پایان دادن قطعی به دیکتاتوری، تشکیل وسیع‌ترین جبههٔ مردمی ممکن، پیرامون خواست‌های اساسی مردم است«
مبارزهٔ پیگیر ضداستبدادی مردم سودان در سه سال اخیر توانسته است بنیادهای اصلی یکی از خون‌ریزترین و فریبکارترین دیکتاتوری‌های آفریقا را به‌شدّت متزلزل کند و در هم بشکند. با توجه به اینکه اسلام‌گرایان سودان به رهبری عمر البشیر و حسن الترابی پس از کودتای سی سال پیش در آن کشور به دست گرفتن قدرت، در تدوین سیاست‌های خود برای اداره و کنترل کشور از الگوی رژیم ولایت فقیه در ایران استفاده کردند، بررسی تغییر و تحوّل‌های اخیر سودان در طرد رژیم دیکتاتوری، می‌تواند برای نیروهای سیاسی ترقی‌خواه میهن ما نیز حاوی درس‌های مهمی باشد.
در اوایل دههٔ ۱۳۷۰، روابط اقتصادی و سیاسی و نظامی قدرتمندی بین جمهوری اسلامی ایران و دولت عمر البشیر برقرار شد که بر نحوهٔ برخورد هر دو رژیم با نهادهای مدنی، سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری و دهقانی، اقلیت‌های قومی، سازمان‌های سیاسی، و شهروندان غیرمسلمان در هر دو کشور اثر گذاشت. به همین دلیل است که بررسی رویدادهای سال‌های اخیر در سودان و روند پیشرفت پیکار مردمی برای تغییرهای دموکراتیک در آن کشور، برای آزادی‌خواهان ایران اهمیت می‌یابد. در ادامهٔ گزارش‌های متعددی که پیش از این در ارتباط با تحولات سودان در ”نامهٔ مردم “منتشر شده است، اخیراً در گفتگویی طولانی با رفیق فتحی الفضل، عضو هیئت سیاسی و سخنگوی رهبری حزب کمونیست سودان، مروری داشتیم بر روند شکل‌گیری جبههٔ متحد مبارزان سودانی برای ایجاد تغییرهای بنیادی در آن کشور. در ادامه، ترجمهٔ کامل متن پرسش‌های ما و پاسخ‌های رفیق فتحی الفضل برای اطلاع خوانندگان ”نامهٔ مردم “و همهٔ نیروهای خواهان دگرگونی‌های بنیادی در ایران منتشر می‌شود.
پرسش: در دو سال گذشته، جنبش مردمی در سودان موفق به برکناری دیکتاتور سودان، عمر البشیر، و آغاز روند تدریجی گذار- ولو با فراز و نشیب‌هایی- به سوی ایجاد تغییرهای بنیادی سیاسی-اجتماعی شد. وضعیت کنونی در کشور را چطور می‌بینید. آیا امنیت برقرار است؟ لطف کنید دربارهٔ موقعیت طبقاتی بازیگران سیاسی عمده در این مبارزه در راهِ تغییر توضیح دهید. توازن نیروی طبقات و قشرهای گوناگون در این مبارزه چگونه است؟
پاسخ: به‌رغم موفقیت نسبی‌ای که در برکنار کردن البشیر و شماری از نزدیکان او به دست آمد، برای رسیدن کامل به هدفِ در هم شکستن و برچیدن بنیادی رژیم گذشته هنوز راه درازی در پیش است. کودتای قصر [جمهوری] که ژنرال‌ها به آن دست زدند، فشار تازه‌ای به جنبش وارد آورد. می‌توان گفت که مبارزه بین دو مسیر ادامه دارد: یکی مسیری است که نیروهای ”آزادی و تغییر “طرفدار آن هستند و مورد پیشتیانی اکثریت مردم است، و دیگری مسیر ”فرود نرم “است که نیروهای بین‌المللی و منطقه‌یی طرح آن را ریخته‌اند و از آن حمایت می‌کنند و هدفش متوقف کردن تغییرهای بنیادی و جذب کردن بخشی از مخالفان است که منافعشان با منافع بخش‌های معیّنی از رژیم گذشته و بخش‌هایی از پایگاه طبقاتی سازمان‌های زحمتکشان و دهقانان، مشاغل حرفه‌یی، سازمان‌های زنان، و گروه‌های دانشجویی و بخش‌هایی از نیروهای مسلّح همخوانی دارد. امّا باید تأکید کرد که ”ائتلاف مشاغل حرفه‌یی»، که حزب کمونیست سودان در آن حضور چشمگیری دارد، تا کنون نقش عمده‌ای در این روند داشته است. کافی است بدانید که شعار اصلی مردم، ”آزادی، صلح، عدالت»، از شعارهایی است که حزب ما مطرح کرد.
جبههٔ ”آزادی و تغییر “شامل چهار گروه عمده است: یکی ”نیروهای اجماع ملّی “است که شامل حزب کمونیست سودان و طیار النتفاضه است؛ دوّم، ”گرایش خیزش “است که گروه چپ‌گرایی است که جنبش دانشجویی و دموکرات‌ها در سال ۲۰۱۳ تشکیل دادند و به طور عمده در پایتخت و چند شهر دیگر فعال است؛ سوّم، گرایش‌های بعثی‌اند، که شامل طرفداران صدام (حزب بعث عراق) و طرفداران سوریه و یک گروه مستقل از طرفداران ناصر است؛ و چهارم، ائتلاف اتحادیه‌های دموکراتیک است که قشرهای میانی و چپ میانه و فعالان اتحادیه‌یی را نمایندگی می‌کند. نیروهای اجماع ملّی پیوندهای نزدیکی با جبهه‌های مردمی مسلّح عبدالواحد محمد نور و عبدالعزیز الهیلو دارد. جبههٔ اتحادیه های صنفی کارگران و ائتلاف دهقانان تفاوت‌ها و فاصلهٔ خود را با یکدیگر حفظ می‌کنند؛ با وجود این، با نیروهای اجماع ملّی همکاری می‌کنند. حزب کمونیست سودان در هر دو سازمان حضور و نفوذ قابل‌توجهی دارد.
گروه موسوم به ندای سودان، متشکل از حزب امّت، حزب کنگرهٔ سودان (حزبی میانه‌رو که بیشتر در شهرها پایگاه دارد) و سه گروه مسلّح در دارفور است. این گروه در یک مقطع از جنبش توافق کرده بود که در انتخابات ریاست‌جمهوری امسال (۲۰۲۰) شرکت کند. رهبری حزب‌های تشکیل‌دهندهٔ این گروه روابط نزدیکی با ”بازیگران منطقه‌یی و بین‌المللی» دارند. هر زمان که مردم به خیابان‌ها می‌آیند، همهٔ اعضای گروه ندای سودان، به‌خصوص حزب کنگرهٔ سودان، گرایش بیشتری به موضع و خط‌مشی اصلی نیروهای اجماع ملّی نشان می‌دهند.
”ائتلاف مشاغل حرفه‌یی “فعالیت خود را با گروهی از هشت سازمانِ حرفه‌های گوناگون شروع کرد: وکیلان حقوقی، آموزگاران، پزشکان، پرستاران، استادان دانشگاه، مهندسان، و کارمندان بانک. حزب کمونیست سودان نفوذ قابل‌توجهی در این ائتلاف دارد و در انتخابات، ”گرایش/نیروهای دموکراتیک “نمایندگی بیشتری در این جبههٔ مبارزه به دست آوردند. ”سازمان انجمن‌های جامعهٔ مدنی “معمولاً در موضع‌گیری‌هایش به چپ گرایش دارد و با ائتلاف مشاغل حرفه‌یی همکاری می‌کند. به طور کلی، همهٔ این گروه‌ها از لحاظ طبقاتی نمایندهٔ خرده‌بورژوازی و قشرهای میانی‌اند. بر پایهٔ تجربه می‌دانیم که گذار موفقیت‌آمیز از دیکتاتوری به مرحلهٔ دموکراتیک در کشورهای در حال توسعه به تشکیل جبههٔ متحدی از نیروها در سطح ملّی بستگی زیادی دارد. به عبارت دیگر، طیفی از نیروهای سیاسی گوناگون، که طبقات و قشرهای گوناگون اجتماعی و منافع آنها را نمایندگی می‌کنند، باید با یکدیگر متحد شوند و بر اساس هدف‌های کلیدی مشترکی که دارند، با یکدیگر همکاری تاکتیکی کنند. بی‌تردید در این روند چالش‌ها و اصطکاک‌هایی میان این نیروها نیز پدید می‌آید.
پرسش: با توجه به این زمینه، لطفاً دربارهٔ تجربه‌های نیروهای سیاسی سودان، و به‌ویژه اینکه چگونه می‌توان بر موانعی غلبه کرد که سدّ راه همکاری‌های تاکتیکی این نیروها می‌شود، توضیح دهید.
پاسخ: از همان ابتدای کار، حزب کمونیست سودان بر این امر تأکید و اصرار داشت که تلاش در راه سرنگون کردن رژیم دیکتاتوری از مسیر تشکیل وسیع‌ترین جبههٔ توده‌ییِ ممکن، پیرامون خواست‌های اساسی مردم، می‌گذرد. به این ترتیب، بر پایهٔ تجربه‌ای که حزب ما در این زمینه داشت، روشن بود که ما ضمن اینکه با رهبری حزب‌ها و سازمان‌های دیگر گفت‌وگو و کار می‌کنیم، هم‌زمان باید روی عامل اوّل نیز، یعنی فعالیت پیرامون نیازها و خواست‌های اساسی مردم، کار کنیم. به همین دلیل بود که از سال ۲۰۱۳ به این سو، حزب کمونیست سودان پیشگام تشکیل ”کمیته‌های مقاومت “در مناطق مسکونی و در محل‌های کار و تحصیل شد. کمیتهٔ مرکزی حزب ما ضمن فعالیت در تدارک نخستین تظاهرات توده‌یی مسالمت‌آمیز در ژانویهٔ ۲۰۱۸ که سازمان حزبی ما در خارطوم (پایتخت) فراخوان آن را داده بود، تصمیم گرفت که اعضایش را برای فعالیت تشکیلاتی به میان مردم بفرستد. تنها هدفِ ما از این کار، بازسازی شعبه‌های حزب و انتقال این پیام به مردم بود که کمیتهٔ مقاومت به عنوان نهادی که می‌تواند افراد و نیروهای مخالف را متحد کند، و تنها کارپایهٔ دموکراتیک واحدی است که می‌تواند مبارزه را از پایین به بالا- از میان مردم- سازمان‌دهی و هدایت کند، باید تشکیل شود.
این تاکتیک در واداشتنِ رهبران متزلزل و دودِل به پیگیری و پیروی از خواست و ارادهٔ مردم موفق بود. البته مثل هر جبههٔ وسیع دیگر، در میان گروه‌های شرکت‌کننده در این ائتلاف‌ها نیز اختلاف‌نظرهایی وجود دارد. حزب کمونیست سودان ضمن اینکه تلاش می‌کند با نیروهای دیگر تا حد امکان به توافق برسد، حق خود را در توضیح موضع مستقل خود به مردم، هر جا و هر وقت که لازم باشد، نیز حفظ می‌کند.
با اطمینان می‌توان گفت که دو قطب اصلی در میان مخالفان سودانی وجود دارد: حزب کمونیست سودان و حزب امّت. به‌غیر از ائتلاف مشاغل حرفه‌یی، و دهقانان و کارگران، بقیهٔ گروه‌ها بر سر مسائل و موضوع‌های معیّن و مشخص، بین این دو قطب در نوسان‌اند. برای مثال، مسائلی در مورد پُست‌های خالی مانده در اداره‌های دولتی محلی وجود دارد که می‌تواند موجب بروز اختلاف بین گروه‌ها شود. گفت‌وگوهای صلح، موردی دیگر است: دو گروه از سه گروه مسلّح دارفور همراه با جناح راست ارتش رهایی‌بخش مردم سودان (شمال) با ارتش سودان متحد شده‌اند، و از طرف بخش‌هایی از حزب امّت و حزب کنگرهٔ سودان به طور غیرمستقیم و غیرعلنی حمایت می‌شوند. این امر خود را در پرهیز این گروه‌ها از وارد شدن در بحث‌های عمده و کنار گذاشتن خواستِ رسیدگی به جنایت‌های زمان جنگ نشان داد. در عوض، مشغلهٔ ذهنی این گروه‌ها، به دست آوردن پُست و مقام‌های بیشتر در دولت و استخدام اعضای این گروه‌های مسلّح در اداره‌های دولتی شده است. موضع ما این است که گفت‌وگوها باید در درون کشور صورت بگیرد. همهٔ گروه‌های مسلّح، نمایندگان مردم در جناح‌های گوناگون، و ”نیروهای آزادی و تغییر “باید در این گفت‌وگوها شرکت کنند. همچنین، گفت‌وگوها باید متمرکز بر خواست‌های مبرم و فوری مردم و فراهم آوردن شرایطی باشد که مردم بتوانند به خانه‌هایشان بروند و امکانات اوّلیه برای بازسازی زیرساخت‌های حیاتی کشور مثل مدرسه‌ها و بیمارستان‌ها و جز آن در اختیارشان باشد. موضوع‌های دیگری مثل توزیع عادلانهٔ ثروت و قدرت را می‌توان در همایش ملّی قانون اساسی که قرار است تشکیل شود به بحث گذاشت.
پرسش: به نظر می‌آید که اوضاع در سودان بسیار متغیّر است و دگرگونی‌های سریعی در آن رخ می‌دهد. آیا می‌توان گفت که در تحوّل‌های جاری نشانه‌های مثبت روشنی از عبور از مرحلهٔ دیکتاتوری در سودان در بستر مبارزهٔ ملّی-دموکراتیک برای ایجاد تغییر وجود دارد؟
این روندِ عبور از دیکتاتوری چه تأثیری بر جبههٔ وسیع نیروهای سیاسی متحد در برکناری البشیر داشته است؟
پاسخ: حزب کمونیست سودان بر این عقیده است که در مرحلهٔ کنونی گذار، در هم شکستن و برچیدن ساختار کهنه و جایگزین کردن تدریجی آن با نهادها و ساختارهای دموکراتیک در همهٔ سطوح را باید هم‌زمان به پیش بُرد. روند این مرحله باید بازتاب‌دهندهٔ هم دستاوردها و هم خواست‌های مردم باشد. برای مثال، شاید توافق کردن بر سر تغییرهای لازم در دستگاه دولتی و نهادهای امنیتی آسان باشد، ولی وقتی که تغییرها به مرحلهٔ بازسازی اتحادیه‌های صنفی-کارگری و انجمن‌های مشاغل حرفه‌یی می‌رسد، تازه اختلاف‌های سیاسی نمودار می‌شود.
از دید حزب کمونیست سودان، اصل استقلال اتحادیه‌های صنفی-کارگری، انجمن‌های مشاغل حرفه‌یی، و سازمان‌هایی که دانشجویان، زنان، و دهقانان را نمایندگی می‌کنند حتماً باید رعایت شود. اخیراً ائتلاف مشاغل حرفه‌یی انتخابات جدیدش را برگزار کرد. نامزدهای ”فهرست دموکراتیک “همهٔ کرسی‌های انتخاباتی را برنده شدند. برخی از نیروها این وضع را می‌پذیرند.
نمونهٔ دیگر این بود که حزب امّت خواهان آن شد که چون این حزب برندهٔ اصلی آخرین انتخابات در سال ۱۹۸۶ [پیش از کودتای عمر البشیر] بوده است، حالا نیز باید سهم بیشتری در انتصاب‌های جدید در دولت‌های محلی داشته باشد. این خواستی قابل‌قبول نیست. تأکید بر این نکته نیز لازم است که تصوّر برخی از نیروهای مخالف این است که برکناری البشیر هدف اصلی بوده است، و بنابراین حالا این خواست را مطرح می‌کنند که دورهٔ گذار باید کوتاه‌تر باشد و به نظامیان باید قدرت بیشتری داده شود.
این طوری است که شکاف‌هایی در جبههٔ وسیع ضددیکتاتوری به وجود می‌آید. امّا تنها تضمین ادامهٔ روند مثبت تغییر، تداوم نقش توده‌های متشکل در کمیته‌های مقاومت و راهبَری است.
پرسش: در جریان تحوّل‌های اخیر در سودان به نظر می‌آید که خطر مداخلهٔ مستقیم نیروهای مسلّح به‌تدریج مهار شده است.
چطور شد که چنین شد؟ در این امر، حضور مردم در خط مقدّم مبارزه چقدر مهم بود؟
پاسخ: قدرت اصلی خیزش دسامبر ۲۰۱۹، در حضور و مشارکتِ مستقل و متشکل مردم بود. دستاوردهای جنبش حاصل اتحاد نیروهای دارای پایگاه مردمی و مشارکت فعال آنها بود، هم در برنامه‌ریزی و هم در اجرای برنامه و نقشی که هر کدام به عهده داشتند. ولی خطر کودتا هنوز وجود دارد، چون اکثر افسران و ژنرال‌ها اساساً از حزب [کنگرهٔ ملّی] البشیر جذب ارتش شده بودند. ولی همان‌طور که تجربهٔ جنبش از ماه اوت سال گذشته [۲۰۱۹، پس از برکناری البشیر در ماه آوریل آن سال] تا زمانی که دولت جدید مستقر شد، نشان می‌دهد، توطئه‌ها و شایعه‌های زیادی [در مورد کودتای نظامیان] مطرح و پخش شده است. واکنش مردم به چنین شایعه‌هایی، آمدن فوری به خیابان‌ها و ایجاد راه‌بندان‌ها و سنگربندی بوده است. کمیته‌های مقاومت که به آنها اشاره کردم، نقش مهمی در این امر داشته‌اند.
پرسش: حزب کمونیست سودان از پیوستن به ائتلاف دولت موقت سر باز زده است. لطفاً علّت‌های این تصمیم را برای ما توضیح دهید. آیا این تصمیم حزب کمونیست سودان ناشی از هدف حزب در حفظ موضع مستقل طبقاتی خود به منظور دفاع از عدالت اجتماعی و مبارزه برای آن، و نیز دفاع از حقوق دموکراتیک و اتحادیه‌یی مردم بوده است؟
آیا مردمی که در مبارزه برای سرنگونی دیکتاتوری البشیر شرکت داشتند با این تصمیم شما موافق‌اند؟
پاسخ: مبارزه برای استقرار کامل حاکمیت غیرنظامی به‌جای محافل دیکتاتوری حاکم قبلی، در بیانیهٔ جبههٔ آزادی و تغییر آمده است. پس از برکناری البشیر و مداخلهٔ اتحادیهٔ آفریقا و اتیوپی به نمایندگی از جانب نیروهای منطقه‌یی و جامعهٔ بین‌المللی، بر نمایندگان جبههٔ آزادی و تغییر فشارهایی وارد آمد که جبهه با نظامیان در قدرت شریک شود. نمایندگان جبهه، پا را فراتر از اختیارهای خود گذاشتند و زیر فشار شدید تهدید و رشوه، با این شراکت موافقت کردند. پس از اینکه جبهه بر سر شراکت قدرت با نظامیان توافق کرد، این امر در پیش‌نویس قانون اساسی وارد شد و به ژنرال‌ها این حق را داد که وزیران دفاع و کشور (داخلی) را برگزینند و منصوب کنند. این بدان معناست که دو نهاد سرکوبگر اصلی دیکتاتوری در دستان نظامیان باقی می‌ماند.
همهٔ اینها نقض آشکار توافق اصولی اوّلیهٔ جبههٔ آزادی و تغییر بود. تصمیم و موضع حزب کمونیست سودان این بود که در هیچ‌کدام از دو شورای انتقالی (موقت) شرکت نکند، ولی در شورای قانون‌گذاری شرکت کند. اگرچه اکثریت سادهٔ اعضای جبهه آن توافق [مشارکت در قدرت با نظامیان] را پذیرفته بودند، ولی اکثریت کمیته‌های مقاومت در سطح شهر و خیابان، در میان مردم، از موضع حزب ما حمایت کردند. حزب کمونیست سودان در هیچ شرایطی از موضع طبقاتی مستقل خود عدول نمی‌کند. به همین علّت است که حزب ما ضمن آنکه به کار خود در چارچوب توافق کنونی ادامه می‌دهد، برای استقرار کامل حاکمیتی غیرنظامی (مدنی) مبارزه می‌کند که بتواند از عدالت اجتماعی دفاع و آن را ترویج دهد، به شکل‌گیری اتحادیه‌های صنفی یاری رساند، و راه را برای تکمیل وظایف انقلاب دموکراتیک ملّی بگشاید.
پرسش: لطفاً توضیح دهید که با توجه به تبلیغات منفی و پاپوش‌دوزی گسترده علیه کمونیست‌ها در سراسر جهان، نیروهای اسلام‌گرا و راست‌گرا چه برخورد و رفتاری با حزب کمونیست سودان داشته‌اند؟ و کمونیست‌ها در تغییر و تحوّل‌های اخیر سودان چه نقشی داشته‌اند؟
پاسخ: حزب کمونیست سودان همچنان هدف حملهٔ همهٔ جناح‌های ”اسلام‌سیاسی “(اسلام‌گرایان)، چه در داخل و چه در خارج از سودان، قرار دارد. عربستان سعودی، امارات متحد عربی، و مصر اخیراً از حزب کمونیست سودان به خاطر موضع حزب در یمن و درخواستِ بیرون آمدن نیروی نظامی سودان از آن درگیری، آشکارا انتقاد کردند.
در جریان تظاهرات توده‌یی علیه حمله‌های راست‌گرایان، نیروهای انتظامی شماری از جوانان را دستگیر کردند و آنها را تحت فشار گذاشتند که بپذیرند عضو حزب کمونیست سودان هستند، و برای ترور اعضای دولت، اسلحه دریافت کرده‌اند و آموزش دیده‌اند. این ”اعتراف‌ها “بعداً بی‌پایه‌واساس و مردود شمرده شد و افسرانی که در این اعتراف‌گیری شرکت داشتند از مقامشان برکنار شدند. حزب کمونیست سودان همچنان در معرض تبلیغات منفی و پاپوش‌دوزی و دروغ‌گویی جهانی علیه کمونیست‌ها قرار دارد. ولی تحوّل‌ها و رویدادهای اخیر کشور بی هیچ تردیدی نشان می‌دهد که حمایت مردم از حزب کمونیست سودان و اعتماد آنها به حزب ما رو به افزایش است.
مهم‌ترین موضوع برای ما، قطعنامهٔ تصویب شده در کنگرهٔ ششم حزب در مورد ارتقای فعالیت در میان توده‌ها، سازمان‌دهی و حرکت از پایین به بالا، بر پایهٔ تجربهٔ کمیته‌های مقاومت مردمی است. در سراسر سال ۲۰۱۷، اعتراض‌ها و تظاهراتی در زمینه‌های مشخصی مثل آموزش و درمان، مزدها، و برضد قوانین اسلامی تبعیض‌آمیز علیه زنان صورت گرفت. آزادی فعالیت اتحادیه‌های صنفی-کارگری نیز بخشی از این اعتراض‌ها بود. همهٔ اینها در شرایطی صورت گرفت که حزب کمونیست سودان اعضای خود را که در اتحادیه‌های صنفی رسمی کار می‌کردند، برای حمایت از این اعتراض‌ها بسیج می‌کرد. تا پایان آن سال، دیگر روشن بود که ما وارد مرحلهٔ تازه‌ای شده‌ایم که نیاز به اقدام‌های بیشتر و گسترده‌تری دارد. در همین زمان بود که سازمان حزبی در خارطوم (پایتخت) تصمیم گرفت که راه‌پیمایی توده‌یی مسالمت‌آمیزی در اعتراض به بودجه‌ای که دولت در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۸ اعلام کرده بود، برگزار کند. این ابتکار سازمان حزبی ما مورد حمایت دیگر نیروهای مخالف نیز قرار گرفت. اعضا و دوستان حزب کمونیست، ائتلاف مشاغل حرفه‌یی، و کارگران و دانشجویان نیروهای اصلی مشارکت کننده در این حرکت بودند. همین راه‌پیمایی بود که پس از آنکه از رسیدن آن به کاخ جمهوری جلوگیری کردند، مسیرش عوض شد و به تظاهرات توده‌یی عظیمی با خواستِ براندازی رژیم تبدیل شد. شعار حزب کمونیست سودان ”آزادی، صلح، عدالت- انقلاب انتخابِ مردم است “در سراسر پایتخت طنین انداخت. از همان موقع به بعد، هیچ حرکت و رخدادی در سودان بدون رودررویی قهر‌آمیز با رژیم انجام نگرفت. در ماه ژوییهٔ ۲۰۱۸ حزب شعار سرنگونی رژیم از راه تظاهرات توده‌یی مسالمت‌آمیز را داد که با شروع اعتصاب‌های سیاسی سراسری و کارزار نافرمانی مدنی به اوج خود رسید. از آن موقع به بعد شاهد زنجیر پیوسته‌ای از رخدادهایی بودیم که در نهایت به سرنگونی رژیم دیکتاتوری و برکناری البشیر در روز ۱۱ آوریل ۲۰۱۹ انجامید.
پرسش: در ارتباط با پیروزی مرحلهٔ دموکراتیک انقلاب، در تحلیل کلیِ حزب کمونیست سودان، عوامل اصلی و تعیین‌کننده در تضمین موفقیت گذار از دیکتاتوری به مرحلهٔ دموکراتیک کدام‌اند؟
پاسخ: این عوامل محوری و اصلی عبارتند از: اتحاد نیروهای مخالف پیرامون بیانیهٔ جبههٔ آزادی و تغییر، و به میدان آوردن مردم و سازمان‌های مردمی که نقشی عمده در حفاظت از دستاوردهای خیزش دسامبر [۲۰۱۸] و ارتقا و گسترش این دستاوردها داشته‌اند و دارند، و مشارکت دادن آنها در ساختارهای کنونی جبهه. کمیته‌های مقاومت، جنبش رهایی سودان به رهبری عبدالواحد محمد نور، و ارتش رهایی‌بخش مردم سودان (شمال) به رهبری عبدالعزیز الهیلو جزو این نیروها هستند. موضوع مهم دیگر، ضرورت تلاش در راه حلِ بحران اقتصادی کنونی به منظور گسترش قلمرو مشارکت دموکراتیک از راه تشکیل شورای قانون‌گذاری و برگماری استانداران غیرنظامی است. از این لحاظ، مهم است که به مبنای مشترکی برای توافق صلحی دموکراتیک و همه‌جانبه در کارپایه‌ای در درون کشور و با مشارکت همهٔ گروه‌ها و حزب‌های سیاسی و مسلّح برسیم. و بالاخره اینکه باید از راه تشکیل مجلس مؤسسان و بحث و تدوین و تصویب قانون اساسی‌ای که مسیر آیندهٔ کشور را- به‌ویژه از لحاظ توزیع عادلانهٔ ثروت و قدرت- تعیین کند، دورهٔ انتقالی گذار را با موفقیت به سرانجام برسانیم و پشت سر بگذاریم.
پرسش: همان‌طور که می‌دانید، مردم ایران نیز درگیر مبارزه‌ای پیچیده با رژیم دین‌سالار ایران برای برقراری دموکراسی، عدالت، و صلح هستند.
پیام شما برای نیروهایی که در ایران در این مبارزه برای تغییر شرکت دارند چیست؟
پاسخ: از نظر حزب کمونیست سودان، سرنگون کردن رژیم البشیر و باز شدن راه برای تغییرهای بنیادی دموکراتیک اقدامی در همیاری و همبستگی با مبارزهٔ همهٔ محرومان در منطقهٔ آفریقا و خاورمیانه و بخشی از آن است. ما ضمن آنکه به مبارزهٔ خودمان برای حفاظت از دستاوردهای جنبش و بسط آن ادامه می‌دهیم، ولی حمایت از پیکار مردم ایران و نیروهای دموکراتیک ایران علیه رژیم دین‌سالار و در راه برقراری دموکراسی، صلح، و عدالت اجتماعی را از یاد نمی‌بریم و با آن ابراز همبستگی می‌کنیم. این حمایت و همبستگی، که وظیفهٔ مهم ما در چارچوب تعهدهای انترناسیونالیستی ماست، همیشه در دستور کار ما در اولویت خواهد بود.
این موضع ما مبتنی بر پیوندهای مبارزاتی تاریخی‌ای است که حزب کمونیست سودان و حزب تودهٔ ایران را در روند پیکاری مشترک با دشمن مشترک، با یکدیگر متحد می‌کند. حزب کمونیست سودان حمایت‌های حزب تودهٔ ایران از مردم سودان و حزب ما را همیشه به یاد خواهد داشت. در تاریک‌ترین دوره‌هایی که برخی نیروها به خاطر منافع حقیر خود در نفت ما، یا به خاطر برخی مواضع غیراصولی زیر پوشش ”برادری مسلمانان “در سازمان ملل متحد و دیگر همایش‌های بین‌المللی اصول انترناسیونالیسم را زیر پا گذاشتند، شما از مردم سودان و حزب ما حمایت کردید. حزب کمونیست سودان به نقشی که حزب تودهٔ ایران در پیکار مردم ایران در راه رهایی ملّی و اجتماعی دارد، احترام می‌گذارد و آن را تحسین می‌کند.
به نقل از «نامهٔ مردم»، شمارۀ ۱۱۰۴، ۵ خرداد ۱۳۹۹
