اعتصاب ابزاری مؤثر در کارزاری مشترک
پرسش اصلی برای کارگران این روزها می‌تواند چنین باشد: زمانی که به‌جای چهل ساعت کار باید بیست ساعت کار کنم و اجاره خانه هم رو به افزایش است و از شغل دوم هم دیگر خبری نیست برای هزینه‌های زندگی ازجمله اوقات فراغت و تعطیلات چگونه و از کدام منبع قرار است پولی به دستم برسد؟
گسترش ویروس کرونا پیش‌بینی ظهور مجدد بحران سرمایه‌داری را تأیید کرد. در سراسر جهان زنجیره تولید و عرضه کالاها مختل شده و قیمت مواد غذایی به‌سرعت بالا رفته است. رئیس برنامه‌ریزی سازمان خواروبار جهانی، وابسته به سازمان ملل، هشدار می‌دهد افزایش قیمت‌ها و کمبود عرضه می‌تواند در آینده باعث قحطی گردد. موج عظیم بدهکاری‌ها وابستگی جهانی را تشدید و رقابت و تضادهای بین‌المللی را ژرف‌تر می‌کند. یافتن راه‌حل برای برون‌رفت از بحران موجود از دیدگاه حاکمان سرمایه، بستگی به رشد اقتصاد در آینده دارد!
دومنیک اشتراوس کان، رئیس سابق صندوق بین‌المللی پول، در این‌باره می‌گوید:” باتوجه به این رکود و بحران اقتصادی به‌وجود آمده که کم‌وبیش همه اقتصادهای توسعه یافته را در بر گرفته و باعث از بین رفتن سرمایه‌ها شده است، یک راه برای بیرون آمدن از این بحران باز است. فرصتی دوباره دادن برای سرمایه‌گذاری در ساختارهایی که به‌شدت آسیب دیده‌اند و نیاز به حمایت دارند می‌تواند شروع تازه‌ای باشد.”
همیشه حرف زدن بسیار آسان‌تر از عمل کردن بوده است. در پایان، همان راه رفته را باز می‌خواهند بروند و نامش را می‌گذارند توانمندسازی خلاقانه سرمایه! نوع دفاع [از حقوق زحمتکشان] از دید ما در عصر کرونا چگونه باید باشد؟ به‌نظر ما این دوران هیچ تفاوتی با دیگر مرحله‌های مبارزه طبقاتی ندارد. در مرکز تصمیم‌های کنگره حزب کمونیست آلمان در آغاز ماه مارس [۲۰۲۰/فروردین‌ماه ۱۳۹۹] بر این موضوع تأکید شد که “اعتصاب پرستاران در بخش بهداشت و سلامت و درمان، و قبل از همه در بخش خیریه- شاریته برلین و همچنین کلینیک شهر دوسلدورف و اسن یا در بخش کارکنان نظافت ساختمان‌ها یا غول‌های خدمات اینترنتی مانند آمازون نشان داد که بخشی از طبقه کارگر آماده است تا در راه دفاع از منافعش مبارزه کند. به‌همین دلیل اعتصاب آخرین وسیله نیست، بلکه وسیله‌ای است مؤثر. مبارزات کارگران صنعت ماشین‌سازی وویت در شهر سونت هوف در هفته‌های گذشته باز هم نشانه‌ای بود بر تأیید این دیدگاه و ارزیابی.”
سخن از تعطیلی و انتقال کارخانه آلگو است. اِشکال کار از کمبود یا نقصان در آمادگی مبارزه کارگران در کارخانه آلگو نیست، بلکه اشکال در نبود فشار کافی از طرف سندیکاهای ما است. به‌تازگی مقاومت کارگران کشاورزی مهاجر رومانیایی در ایالت نورد راین وستفالن به ما مشکلی اساسی را نشان داد: سندیکاها، چپ‌ها، و سبزها اعلام همبستگی کردند. و زمانی که وضعیت کارگران مهاجر کشاورز رومانیایی به‌اطلاع عموم مردم رسید، حتی وزیر کار رومانی هم مستقیأ دخالت کرد. کارگران از طرف یک سندیکای واحد سازمان‌دهی نشدند. آنجا باید ما بحث توهم همکاری با شرکای اجتماعی را کنار می‌گذاشتیم و امر سازمان‌دهی یک مبارزه طبقاتی را پیش می‌بردیم.
وقتی‌که سران کنسرن‌ها یکی پس از دیگری گسترش کووید ۱۹ را فرصتی به‌منظور حفظ منافع طبقاتی‌شان درنظر می‌گیرند و در روند توسعه اقتصاد جهانی این سؤال را برای صاحبان صنایع آلمانی مطرح می‌کنند که چگونه و از چه راه‌هایی دیگر باید به سودهایی بیشتر دست یافت تا با آن سودها بتوان ابزاری دفاعی برای حفاظت از حریم طبقه سرمایه‌داری استفاده کرد، پس ما هم باید به راه‌حلی خلاقانه، انسانی، و انقلابی در برابر راه‌حل سرمایه‌داران به‌منظور برون‌رفت از این بحران بیندیشیم. بحران سرمایه‌داری هرروز بیشتر از گذشته ژرف می‌شود و صحت نظر حزب کمونیست آلمان بیشتر به‌اثبات می‌رسد: اعتصاب و به‌خصوص اعتصاب‌های سیاسی- همان‌گونه که از طرف اتحادیه کارگران آلمان (وِردی)، صنایع فلزکاران، اتحادیه دانشمندان و تربیت‌کنندگان درخواست می‌شود- از طرف رهبران سندیکاهای زرد و دست‌راستی سوسیال‌دمکرات بی‌ارزش تلقی می‌شود و این اقدام (اعتصاب) را به‌نام قانون کار حرکتی غیرقانونی تفسیر می‌کنند و از این طریق می‌خواهند سلاح مهم مبارزهٔ طبقهٔ کارگر سازمان‌یافته را با تصمیم‌هایی با آگاهی قبلی از دست‌های طبقه کارگر بیرون بیاورند. این بزرگ‌ترین مانع در برابر کارزارها و مبارزات مشترک طبقه کارگر است، مانعی در برابر مبارزه کارگران به سمت برقراری عدالت اجتماعی و پیشرفت در حفاظت از محیط زیست.
ترجمه از: “عصر ما” روزنامه حزب کمونیست آلمان (د.ک.پ) نهم خردادماه ۱۳۹۹
https://www.unsere-zeit.de/zentrales-kampfmittel-130209/
به نقل از ضمیمه کارگری «نامهٔ مردم»، شمارۀ ۳۴، ۲ تیر ماه ۱۳۹۹
