تشدید مبارزه یگانه راه مطمئن برای تأمین امنیت شغلی و افزایش دستمزد است!
گروه نورما در آلمان بزرگ‌ترین تولیدکننده قطعات فلزی و پلاستیکی است. دراین کارخانه قطعات فلزی و پلاستیکی برای خودروهای صنعتی تولید می‌شود. دررابطه با زیر فشار قرار دادن کارگران این صنایع از طرف مدیریت این گروه صنعتی، نشریهٔ “عصر ما” با کلاوس دیتزل، دبیر دوم اتحادیه صنایع فلزکاران[ ای.گ.متال] مصاحبه‌ای کرده است که در زیر می‌خوانید:
عصر ما: چه چیزی کارگران، نمایندگان و اتحادیه صنایع فلزکاران[ ای.گ.متال] را تهدید می‌کند، کارفرما چه برنامه‌هایی را اعلام کرده‌است؟
کلاوس دیتزل: گروه صنعتی نورما ژرمنی، در دو مکان محصولاتش را تولید می‌کند، گبرشازن در تورینگن و ماینتال. کارفرما اعلام کرده است که باید یکی از این دو کارخانه یعنی کارخانه‌ای که در تورینگن واقع شده، تعطیل گردد. در آنجا امنیت شغلی صدوشصت کارگر زن و مرد در معرض تهدید قرار گرفته است. منطقه گبرشازن در تورینگن از نظر ساختار اقتصادی، منطقه‌ای است فقیر و ضعیف، ازاین‌روی، یافتن شغلی دیگر برای کارگران در این منطقه در صورت بیکار شدن پس از تعطیلی کارخانه، بسیار دشوار خواهد بود. در منطقه ماینتال هم وضعیت مناسبی وجود ندارد. در آنجا هم امنیت شغلی ما در معرض تهدید است. در گام نخست صدوشصت شغل و در گام بعدی به‌احتمال قوی شصت شغل دیگر با تعطیلی این کارخانه‌ها از میان خواهند رفت. اگر این اتفاق بیفتد، فکر می‌کنیم که آن واقعۀ تلخ سلسله‌وار رخ خواهد داد. در صورتی که یک قسمت از تولید به جمهوری چک [برون‌سپاری] انتقال داده شود، احتمال اینکه بخش‌های دیگر هم تعطیل شوند وجود خواهد داشت. ما اعتقاد داریم که این هجوم در نهایت حمله به امنیت شغلی تمامی کارگران و زحمتکشان بخش ماینتال خواهدبود.
عصر ما: پیش زمینه این تهدیدها و نابودی امنیت شغلی چه می‌تواند باشد؟
کلاوس دیتزل: دلیل اصلی از نظر ما صرفه جویی در هزینه‌ها و مشخصاً در هزینه پرداخت دستمزدها است، یعنی کاهش سطح دستمزد کارگران و کاهش قدرت خرید آنان زیر نام صرفه‌جویی در هزینه‌ها. هدف کارفرما این است، فقط یک پنجم دستمزدی را که در آلمان می‌پردازد در جمهوری چک به کارگران پرداخت کند. علاوه براین، ساعت کاری ما در آلمان کم‌تر است. ما بر اساس قانون کار و قرارداد دستجمعی سی‌و‌پنج ساعت در هفته کار می‌کنیم، در جمهوری چک زمان کار چهل ساعت در هفته است. هرچند که ما تقریباً در ماینتال الگوی کاری متنوعی داریم، یعنی باید گاهی اوقات شنبه یا یکشنبه هم سر کار برویم، ولی در مجموع الگوی کاری ثابتی داریم. …
عصر ما: چه گزینه‌ای را نماینده کارگران در برابر خطر از بین رفتن مشاغل و نابودی امنیت شغلی‌شان در نظر دارد؟
کلاوس دیتزل: نظر ما نخست این است که کارگران ما از دانش کافی، از مهارت لازم برای کارکردن با ماشین‌ها برخوردار هستند. دیگر آنکه در واقع باید به سمت نوسازی و به‌روز کردن تکنولوژی حرکت و سرمایه‌گذاری کرد. یعنی در مسیر توسعه ماشین‌آلات و آموزش هرچه بیشتر کارگران ماهر اقدام کرد تا بتوان روند تبدیل به دنیای دیجیتال را با موفقیت و همراه با آن تأمین امنیت شغلی و مزد عادلانه برای طبقهٔ کارگر طی کرد. همه ما در مورد خودروهای برقی صحبت می‌کنیم در حالی که هنوز تأمین‌کننده خودروهایی هستیم که تا هم اکنون فقط به موتور احتراق وابسته هستند و کار می‌کنند. ما باید در واقع بیشتر برای پیشرفت و توسعه سرمایه‌گذاری کنیم و خودروی برقی را به خودروهایی که با هیدروژن کار می‌کنند تبدیل کنیم.
عصر ما: قصد کارفرما در مجموع زیر فشار گذاشتن است. حداقل ما شنیده‌ایم که پیشنهادهایی هست که اگر کارگران از دستمزدشان صرف‌نظر کنند، کارگاه‌ها را از تورینگن به ماینتال انتقال می‌دهند؟
کلاوس دیتزل: در اساس این‌گونه است. در شهر گبرشازن یک گروه تولیدی دارند به نام تورو ۱۲ [تولید کننده انواع ماشین‌های صنعتی، کشاورزی و قطعات آن‌ها]. در ماینتال هم همین روند تولیدی در جریان است و نامش را گذاشته‌اند تورو ۹. در اینجا خودروهای سنگین، اتوبوس و خودروهای لوکس شاسی‌بلند تولید می‌شود، در حالی که تورو ۹ برای تولید خودروهای معمولی در نظر گرفته شده است و حالا کارفرما می‌گوید: “خوب ،کارگران عزیز کارخانه ماینتال ! اگر آرام و سر به‌راه و مطیع و گوش به‌فرمان بمانید و هدف ما برای صرفه جویی در هزینه‌ها را درک کنید، همچنین ساعت کارتان را افزایش دهید و یک کمی هم از حق مرخصی و پاداش شب عید هم صرف‌نظر کنید، آن وقت کارفرما می‌تواند تورو ۱۲ را به‌جای انتقال به جمهوری چک به ماینتال بیاورد.” بنابراین می‌خواهند بگویند: ما الگویی را طراحی خواهیم کرد که بتوان با آن در ماینتال نیز تولید تورو ۱۲ را انجام داد. این الگو برای ما ۲۰ شغل به‌ارمغان خواهد آورد. مدیریت همچنین با محاسبه‌ای که کرده است می‌گوید: ما می‌توانیم سالانه چهار میلیون یورو پس‌انداز کنیم. بنابراین گفته و اگر همین حالا هم حساب کنیم، پس از اولین تعدیل‌ها [بخوان: اخراج‌ها] که تعداد کارگران به ۳۰۰ نفر خواهد رسید و این چهار میلیون یورو را به ۳۰۰ تقسیم کنیم، حاصلش می شود ۱۳ هزار یورو. این بدان معنی است که هر کارگر باید تقریبا از ۱۳ هزار یورو صرف‌نظر کند. این ساده ترین محاسبه است.
عصر ما: آیا کارگران این الگو را خواهند پذیرفت؟ وضعیت را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
کلاوس دیتزل: طبیعتاً وضعیت مطلوبی نیست. دیروز ما با همکاران‌مان نشستی داشتیم ولی به‌دلیل بحران کرونا و در اختیار قرار ندادن فضایی بزرگ‌تر به ما نتوانستیم نشستی وسیع و همگانی با همه کارگران کارخانه داشته باشیم. ولی با این وجود، ما نمایندگان کارگران از شش صبح تا هشت بعد از ظهر با پخش اطلاعیه همه کارگران بخش‌های اداری و تولیدی را از وضع موجود آگاه کردیم. کسی از میان کارگران و کارمندان پیدا نشد که به پیشنهاد طرف مقابل یعنی کارفرما اعتماد و اعتقاد داشته باشد. اعتماد کاملاً از بین رفته است. کارگران معتقدند که این فقط یک تاکتیک برای متوقف کردن ما است، هیچ کارگری نمی‌خواهد از حق خودش صرف‌نظر کند. ما اغلب این استدلال را می‌شنویم که عقب‌نشینی کردن و از منافع کارگری چشم‌پوشی کردن حفظ اشتغال را باعث نشده است. به همین دلیل ما این پیشنهاد را نمی‌پذیریم و به‌عنوان آخرین پیام که ما دیروز با تبادل‌نظر و پس از نشستی مشترک که با سندیکا داشتیم، می‌گویم که ما به‌این نتیجه رسیدیم که باید بر مواضع مبارزاتی خودمان پا فشاری کنیم.
ترجمه از: “عصر ما”، روزنامه حزب کمونیست آلمان ( د.ک.پ)، ۷ ۲ تیر ماه ۱۳۹۹.
به نقل از ضمبمه کارگری «نامهٔ مردم»، شمارۀ ۳۶، ۲۷ مرداد ماه ۱۳۹۹
