به یاد نیما “مایه اصلی اشعارمن، رنجِ من ست.”
نیما یوشیج در زیستنامه خود می نویسد:
…” مایه اصلی اشعار من، رنجِ من ست. بعقیده من، گوینده واقعی باید آن مایه را داشته باشد. من برای رنج خود و دیگران شعر می‌گویم. فُرم و کلمات و وزن و قافیه درهمه وقت برای من ابزارهایی بوده‌اند که مجبور به عوض کردن آن‌ها بوده‌ام تا با رنج من و دیگران بهتر سازگار باشد . “…
به انگیزه زادروز نیما (۲۱ آبان) و به یادش، شعر زیبای ”هست شب” را در پی می‌آوریم:
هست شب
هست شب، یک شب ِدم کرده و خاک،
رنگ رخ باخته ست،
باد، نوباوه‌ی ابر، از برِ کوه
سوی من تاخته ست.
هست شب، همچو ورم کرده تنی، گرم در استاده هوا،
هم ازین روست نمی‌بیند، اگر گمشده‌ئی راهش را.
با تنش گرم، بیابانِ دراز
مرده را ماند در گورش تنگ،
به دل سوخته ی من ماند،
به تنم خسته که می سوزد از هیبتِ تب!
هست شب، آری شب.
۲۸اردیبشت۱۳۳۴
به نقل از ضمیمۀ فرهنگی «نامۀ مردم»، شمارۀ ۴ ، ۵ آبان ۱۳۹۹
