نایب رئیس فدراسیون جهانی دموکراتیک زنان: زنان جهان بار دیگر برای برابری و عدالت متحد باید شوند!
“کامالا”، کارگر کارِ خانه (خدمتکار) اهل دهلی که شغلش را در خلال شیوع همه‌گیری از دست داد، در جلسه‌ای از دادرسی عمومی که از سوی کارزار “حق دسترسی به غذای کافی در دهلی” و همچنین فدراسیون ملی زنان هند (NFIW) برگزار شده بود، وضعیت فعلی را این گونه جمع‌بندی کرد: “در روزهای نخست قرنطینه، همچون گذشته، ما روزانه یک لیتر شیر می‌خریدیم و به هر یک از فرزندان‌مان یک لیوان شیر می‌دادیم. پس از اینکه شغل‌مان را از دست دادیم و اندک پس‌اندازمان هم ته می‌کشید، فقط نیم لیتر شیر می‌توانستیم بخریم و نیم لیوان شیر به فرزندان‌مان بدهیم. پس از مدتی نیم لیتر شیر ربع لیتر شد و به بچه‌ها چای شیری دادیم. اکنون… حتی چای شیری هم نمی‌توانیم به بچه‌ها بدهیم و جای آن چای سیاه بهشان می‌دهیم و تا چند روز دیگر نمی‌دانم حتی همین چای سیاه را هم بتوانیم به فرزندان‌مان بدهیم.”
اقتصاد جهانی که از یک بحران گذار می‌کرد، با شیوع همه‌گیری جهانی، حتی بی‌ثبات‌تر از پیش شده است. همه‌چیز ویران شده است. شیوه تولید سرمایه‌داری نه‌تنها نتوانست مردم را از این بحران مضاعف نجات دهد، بلکه ویرانی‌ها را افزایش نیز داد.
با ادای احترام به همهٔ کسانی که جان‌شان را در این همه‌گیری از دست داده‌اند، از طرف فدراسیون ملی زنان هند، گرم‌ترین شادباش‌های انقلابی‌ام به‌مناسبت روز زن را به همهٔ زنان تقدیم می‌کنم، به‌خصوص به زنانی همچون “کامالا” که نه‌تنها از وجود این ویروس، بلکه از قرنطینهٔ بدون برنامه‌ریزی نیز درعذاب‌اند. شیوع همه‌گیری از یک سو ناکامی سرمایه‌داری را آشکار کرد و از سوی دیگر کسانی را که به برابری، عدالت، و حقوق بشر معتقدند، به چالشی بزرگ طلبید. باید توجه داشته باشیم که کشورهای “توسعه‌یافتهٔ سرمایه‌داری” تلفات جانی‌ای بیشتر داشته‌اند. با این‌همه، جهان شاهد بوده است که کوبا، کشوری کوچک و از دیرباز در چنبرهٔ تحریم و محاصرهٔ اقتصادی همین کشورهای پیشرفته، چگونه توانسته است تیم‌های پزشکی‌اش را به سراسر جهان، از سر این قاره به سر آن قاره بفرستد تا از مردم آن‌ها در مقابله با این بحران حمایت کند.
زنان سراسر جهان در روز جهانی زن، درعین‌حال که حقوق زنان و برابری جنسیتی را در مرکز توجه‌شان دارند، دستاوردهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، و فرهنگی‌شان را نیز جشن می‌گیرند. مبارزات و فداکاری‌های زنان طی قرن‌های گذشته، به آنان کمک کرده است تا به سوی کسب برابری و برقراری عدالت پیش روند. با این وجود، این زنان و کودکان‌اند که در بحران‌ها بیش‌ترین آسیب را می‌بینند. شیوع همه‌گیری کووید- ۱۹ و قرنطینه‌هایی که در پی آن برقرار شدند، موجب شده‌اند زنان ده‌ها سال به‌عقب رانده شوند و آسیب‌پذیری و تزلزل در زندگی‌شان افزایش یابد. زنان در این هشتم مارس، با تعهد و عزمی راسخ‌تر به‌هدف بازیابی و حفظ دستاوردهای گذشته‌شان باید تلاش کنند و در مقام شهروندی برابر حقوق، به‌منظور توانمندی واقعی‌شان به‌پیش روند.
شیوع همه‌گیری و قرنطینه بدون برنامه‌ریزی در هند، بی‌اطمینانی اقتصادی-اجتماعی‌ای عمیق شونده را موجب شده است. این همه‌گیری و قرنطینه بدون برنامه‌ریزی آسیب پذیری و شکنندگی زندگی‌ها و معیشت‌های میلیون‌ها تن از مردم را آشکار و به‌نمایش گذاشته است، مردمی که حالا دیگر به از دست دادن درآمدشان، افزایش بیکاری، کوچ معکوس همگانی، گرسنگی، سوءِ تغذیه، خشونت، بدهکاری مبتلا هستند.
معیشت زنان تنگدست و حاشیه‌نشین جامعه کاملاً از بین رفته است. آینده زنان در حاشیه که در مخمصهٔ تلاقی کاست‌ها، طبقات اجتماعی، مذهب‌ها، و گرایش‌های مختلف جنسی گرفتار هستند، نامعلوم‌تر گشته است. فشار ناشی از افزایش مراقبت‌های بهداشتی، بی‌ثباتی اقتصادی و افزایش خشونت خانگی، به آسیب‌پذیری آنان افزوده است.
این همه‌گیری، به افزایش نگران کننده میزان خشونت خانگی در سطح جهانی منجر شده است. آمار کمیسیون ملی زنان هند نشان می‌دهد که تعداد ۱۱۶ شکایت بین ۲ تا ۸ مارس ۲۰۲۰ ثبت شده است. این عدد به ۲۵۷ مورد شکایت در بین ۲۳ مارس تا ۱ آوریل افزایش یافته است. تعداد ۶۹ مورد از این شکایت‌ها به خشونت‌های خانگی مربوط بوده است. در ماه‌های آوریل و مه ۲۰۲۰، تعداد ۳ هزار و ۲۷ شکایت در ۲۲ گروه مختلف از جرایم علیه زنان گزارش شده است که یک‌هزار و ۴۲۸ مورد (۴۷٫۲ درصد) از آن‌ها به خشونت خانگی و زناشویی مربوط‌اند.
به‌دلیل شیوع بیماری کووید- ۱۹، نظام آموزشی هند بدون هیچ آمادگی یا برنامه‌ریزی‌ای، سیستم سنتی کلاس‌های آموزشی را با کلاس‌های اینترنتی جایگزین کرد. نابرابری‌های اقتصادی-اجتماعی در جامعه به ایجاد شکاف دیجیتالی فاحشی منجر شده است که بسیاری از دانش‌آموزان، به‌ویژه دختران را به‌ترک مدرسه وادار کرده است.
پدیده نابودی “نیروی کار زنان” (FWF) که پیش از همه‌گیری وجود داشت، در خلال دوران قرنطینه افزایش یافته است. مشارکت نیروی کار زنان در هند که به‌طور عمده غیرسازمان یافته است، در یک سال اخیر از ۴/۲۳ درصد به ۱۷ درصد کاهش یافته است. قانون جدید زراعی اخیر در این کشور، یورش سازمان یافته دیگری به مشاغل، سلامت، تغذیه، و استقلال زنان است. تدوین و تقلیل بیش از ۴۰ بند از قانون کار به ۴ دستورالعمل کاری، اندک حقوقی را که کارگران از آن برخوردار بودند، سلب کرده است. در زمانی که اکثر آحاد جمعیت هند به ارائه خدمات ضروری بخش دولتی وابسته‌اند، فشار دیوانه‌وار برای خصوصی‌سازی و بازسازی ساختار مالی نهادها و کنار زدن دولت از بخش‌هایی مانند بهداشت، آموزش، و اشتغال، زندگی خارج از قرنطینه مردم را بیش‌از‌پیش ویران می‌کند. بیش‌ترین قربانیان این سیاست‌ها زنان هستند. افزایش نگران کننده کم‌خونی و سوءِ تغذیه در بین زنان و کودکان، به نسل‌کُشی‌ای خاموش منجر خواهد شد.
در طول این همه‌گیری، هنگامی که درآمدها، مشاغل، و معیشت در همه‌جا از بین می‌رود، آیا جای تعجب نیست که سود شرکت‌ها به‌طور تصاعدی افزایش یافته است؟ سوداگری این شرکت‌ها با از میان برداشتن قوانین، سیاست‌ها و برنامه‌هایی حمایت می شود که آن‌ها هرچند اندک اما فراهم کننده تأمین اجتماعی‌اند.
چالش واقعی‌ای که در برابر مردم، به ویژه زنان، قرار دارد این است که: ما چگونه و از چه راه‌هایی ثروت ملی را به‌دست تولیدکنندگان این ثروت باید برسانیم؟ این امر تنها درصورتی امکان‌پذیر خواهد بود که یک دستورکار بر اساس جنسیت در رأس برنامه‌های اجرایی دولت در دوران پس از همه‌گیری کووید قرار گیرد. ملت‌های جهان با شناخت و حمایت از مسئلهٔ جنسیت در این مقطع از بحران انسانی، اجتماعی، اقتصادی، و سیاسی، باید حساسیت و بلوغ‌شان را نشان دهند.
برای اجرای چنین امری، زنان سراسر جهان نیازمندند که در کارزاری جهانی متحد شوند، دقیقاً همان‌طور که در سال ۱۹۴۵/ ۱۳۲۴ بر ضد جنگ و برای صلح متحد شدند. فدراسیون جهانی دموکراتیک زنان باید پیشگام شود که بار دیگر همانند سال ۱۹۷۵/ ۱۳۵۴، دولت‌های جهانی را وادار سازد تا عدالت و ارزش جنسیتی برای همه را در مرکز توجه قرار دهند.
نوشته: آنی د. راجا [نایب رئیس فدراسیون جهانی دموکراتیک زنان (WIDF) و دبیرکل فدراسیون ملی زنان هند (NFIW)]
به نقل از «نامهٔ مردم»، شمارهٔ ۱۱۲۷، ۲۳ فروردین ۱۴۰۰
