اعلامیۀ کمیتۀ مرکزی حزب تودۀ ایران به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر! کارگران، زحمتکشان، بازنشستگان، دانشجویان، جوانان، دست در دست هم برای رهایی میهن از ستم و بی‌عدالتی رژیم استبدادی و ضدمردمی حاکم بکوشیم! خجسته باد صدمین سالگرد برگزاری جشن اول ماه مه در ایران!
کارگران و زحمتکشان ایران!
کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران فرارسیدن ۱۱ اردیبهشت، اوّل ماه مه، روز جهانی کارگر را به شما صمیمانه شادباش می‌گوید. سالی که گذشت سالِ دشوارِ شیوع همگانی ویروس کرونا، نابودی بیش از سه میلیون انسان در جهان که اکثریّت آنها از طبقات زحمتکش و محروم بودند، و تشدید فشارهای کمرشکن اقتصادی بر گُردۀ کارگران و زحمتکشان در سراسر جهان بود. در سالی که گذشت، در حالی که شرکت‌های غول‌پیکر سرمایه‌داری جهان میلیاردها دلار به ثروت خود افزودند، درّۀ عظیم میان فقر و ثروت هر روز ابعاد گسترده‌تری یافت. فقر مطلق و عدم دسترسی صدها میلیون انسان به کار، مَسکن، بهداشت و آموزش، در کنار نابودی فاجعه‌آمیز محیط‌زیست، حاصلِ حاکمیّت سرمایه‌داری انحصاری جهانی است. با وجود این، نظریه‌پردازان و مدافعان سرمایه‌داری تلاش دارند این نظام واپس‌گرا و ضدانسانی را یگانه راه واقع‌گرایانهٔ تحوّل جامعهٔ بشری نشان بدهند. بر اساس تازه‌ترین آمار سازمان ملل متّحد، امروزه بیش از ۷۰۰میلیون نفر در جهان، یعنی ده درصد جمعیّت جهان، در فقر مطلق به سر می‌برند، و بیش از ۱٫۸میلیارد نفر از جمعیّت جهان کمتر از ۱٫۹ دلار در روز مزد می‌گیرند.
بزرگداشت اوّل ماه مه در چنین شرایطی، تأکید بر ضرورت ادامهٔ مبارزهٔ کارگران و زحمتکشان جهان بر ضد نظام سرمایه‌داری جهانی، و به‌ویژه سرمایه‌داری انحصاری است که با وجود همهٔ فراز و نشیب‌ها، بیش از یک سده است بر جهان حاکم است. امسال، ۱۳۲ سال است که مراسم اوّل ماه مه در جهان برگزار می‌شود. این سنّت بزرگ و پُراهمیّت انقلابی در ژوییه ۱۸۸۹، در جریان برگزاری نخستین کنگرهٔ انترناسیونال دوّم، پایه‌گذاری شد. در خلال این کنگره، خاطرهٔ پیکار خونین کارگران نسّاجی شیکاگو در سه سال پیش از آن- یعنی در روز اوّل ماه مه ۱۸۸۶- گرامی و بزرگ داشته شد. از ژوییه ۱۸۸۹ تا کنون، با وجود مخالفت‌ها و ممانعت‌های سرمایه‌داری، همه‌ساله سالروز این حرکت کارگریِ به خون کشیده شده، با مضمون اعلام همبستگی جهانی زحمتکشان همهٔ کشورها، در سراسر جهان بزرگ داشته شده است و همچنان گرامی داشته می‌شود.
کارگران و زحمتکشان ایران!
سال ۱۴۰۰ مصادف با صدمین سالگرد برگزاری روز جهانی کارگر در کشور ما است. نخستین گردهمایی روز جهانی کارگر در ایران، به‌ابتکار کمونیست‌ها و فراخوان “شورای مرکزی فدراسیون سندیکای کارگری”، در سال ۱۳۰۰ خورشیدی برگزار شد. با وجود رشد محدود طبقهٔ کارگر ایران در آن سال، ۸هزار کارگر و نیز کارکنان اداری که در ۱۶ سندیکا گرد آمده بودند، نخستین مراسم اوّل ماه مه در ایران را تدارک دیدند و سازمان‌دهی کردند. برگزاری مراسم اوّل ماه مه در سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۱۰ کم‌وبیش ادامه داشت. در سال ۱۳۰۸، شهرهای متعدّد ایران صحنهٔ برگزاری گسترده و بی‌سابقهٔ این مراسم بودند. اعتصاب کارگران صنعت نفت نیز به این روز بُعد تازه‌ای بخشید. کارگران اعتصابی در آبادان، به‌رسمیّت شناخته شدن تشکّل‌هایشان، تعیینِ حداقل مزد، و به‌رسمیّت شناخته شدن اوّل ماه مه به‌منزلهٔ روز کارگر را خواستار شدند.
در پی تأسیس حزب تودهٔ ایران، مبارزهٔ طبقهٔ کارگر کیفیّت نوینی پیدا کرد. در روند تشکیل “شورای مرکزی اتّحادیه‌های کارگران ایران” در اسفند ۱۳۲۰، و بنیادگذاری نخستین اتّحادیه‌های دهقانی در اطراف تهران و برخی استان‌های کشور در خرداد ۱۳۲۲، حزب تودهٔ ایران به نیروی رهبری‌کنندهٔ بی‌بدیلی در مبارزات کارگری-دهقانی کشور تبدیل شد. برگزاری روز جهانی کارگر در ایران در ۱۱ اردیبهشت ۱۳۲۵، با شرکت ۷۰۰هزار کارگر در سراسر ایران، نقطۀ عطفی در شرکت سازمان‌یافتهٔ کارگران و زحمتکشان در مبارزه برای حقوقشان بود که فضای سیاسی کشور ما را نه‌تنها در آن دوران، بلکه برای دهه‌های بعد به‌کلّی دگرگون کرد. نقش مبارزهٔ کارگران و زحمتکشان در مهم‌ترین تحوّل‌های دوران‌ساز تاریخ معاصر میهن ما، از جنبش مردمی ملّی شدن صنعت نفت، تا حضور در سنگرهای نبرد انقلاب شکوهمند بهمن ۵۷ و مبارزه با رژیم کارگرستیز ولایت‌فقیه در نزدیک به چهار دههٔ اخیر، نشانگر اهمیّت حیاتی مبارزهٔ طبقهٔ کارگر ایران و زحمتکشان در راه بهبود وضعیّت سیاسی-اجتماعی کشورمان است. حزب تودۀ ایران همواره تأکید کرده است که اکنون نیز بدون حضور نیرومند و سازمان‌یافتهٔ طبقهٔ کارگر در عرصهٔ مبارزهٔ عمومی بر ضد حکومت استبدادی و ضدمردمی حاکم، نمی‌توان به تحقّق خواست‌های جنبش مردمی در راستای حاکم شدن مردم بر سرنوشت خود خوش‌بین بود.
کارگران و زحمتکشان!
سالی که گذشت سال پُردرد و فاجعه‌بار همه‌گیری ویروس کرونا در میهن ما بود. به دلیل سیاست‌های فاجعه‌بار و نابخردانهٔ رژیم ولایت‌فقیه، این همه‌گیری تا کنون به قیمت جان ده‌ها هزار تن و ابتلای بیش از دو و نیم‌میلیون تن از هم‌میهنان ما به بیماری کووید-۱۹ تمام شده است. رکود چشمگیر اقتصادی کشور، بسته شدن صدها واحد تولیدی، بیکاری میلیونی- به‌ویژه در میان نسل جوان کشور- تحریم‌های ضدانسانی امپریالیسم آمریکا، فساد فراگیر در سراسر نهادهای حکومتی و سلطهٔ مافیایی سپاه پاسداران و سران رژیم بر اقتصاد کشور، در کنار تعدّی و ظلم گسترده و فزایندهٔ حکومت بر ضد شهروندان، در مجموع شرایط بسیار طاقت‌فرسایی را برای اکثریّت قاطع مردم میهن ما به وجود آورده است که جامعه را هر روز و بیش‌ازپیش به انفجارهای بزرگ نزدیک‌تر می‌کند.
برای نمونه، در شرایطی که خط فقر بر اساس تعریف نهادهای جمهوری اسلامی معادل ۱۱میلیون تومان در ماه است، بر اساس گزارش ایلنا، روز ۴ اسفند ۱۳۹۹، نمایندگان دولت و کارفرمایان و به‌اصطلاح نمایندگان کارگری، سبد معاش خانوار متوسط را ۶میلیون و ۸۹۵هزار تومان نرخ‌گذاری کردند. روز ۲۳ اسفند، حداقل مزد کارگران برای سال ۱۴۰۰، با ۳۹درصد افزایش، ۴میلیون و ۱۹۰هزار تومان تعیین شد، یعنی رقمی کمتر از سبد معاش یک خانوار متوسط و نزدیک به چهل درصد زیر خط فقر تعریف شده از سوی نهادهای جمهوری اسلامی.
واقعیّت این است که هشت سال پس از روی کار آمدن دولت حسن روحانی، و در آستانهٔ برگزاری نمایش سیزدهمین دورهٔ انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران، دولت “تدبیر و امید” روحانی برخلاف همهٔ وعده‌هایی که می‌داد، همان‌طور که حزب ما پیش‌بینی کرده بود نه‌تنها هیچ گام اساسی و مثبتی در راه تحقّق حقوق کارگران و زحمتکشان برنداشته است، بلکه امروزه وضعیّت زحمتکشان میهن ما در عرصه‌های گوناگون وخیم‌تر شده و کار و زندگی آنها با دشواری‌هایی تازه روبرو شده است.
کارگران و زحمتکشان مبارز و رنج‌دیدهٔ میهن!
سالی که گذشت نیز همچون سال‌های اخیر، شاهدِ گویایی از مبارزهٔ آگاهانه، پیگیر، و فزایندۀ شما بر ضد رژیم کارگرستیز ولایت‌فقیه بود. مبارزۀ مداوم کارگران هفت‌تپّه، هپکو، و آذرآب علیه خصوصی‌سازی، مبارزهٔ کارگران موقّتی صنعت نفت، کارگران برق و راه‌آهن کشور، کارگران معادن، کارخانه‌های تولیدی و شهرداری‌ها، مبارزهٔ معلّمان و پرستاران علیه به‌کارگیری دلّالان نیروی کار و برای دریافت مزد انسانی و امنیّت شغلی، و به‌خصوص مبارزهٔ پیگیر بازنشستگان کشور، به چالشی جدّی برای رژیم ولایت‌فقیه تبدیل شده است.
سیاست‌های کارگرستیز و سرکوبگرانهٔ اعمال شده در سال‌های اخیر نشانگر ماهیّت دولت و حاکمیّتی است که نمایندهٔ کلان‌سرمایه‌داری تجاری و سرمایه‌داری دیوان‌سالار و رانتی کشور است و منافع طبقاتی‌اش در تضاد آشتی‌ناپذیر با منافع کارگران و زحمتکشان کشور است. در حال حاضر ده‌ها فعّال و رهبر تشکّل‌های کارگری قانونی در کشور، بر اساس حکم‌های طولانی‌مدّتِ قضایی در زندان‌های رژیم به‌سر می‌برند. کارگران و فعّالان حقوق سندیکایی در کشور، در سال‌های اخیر، ضمن دست زدن به اعتراض‌های گسترده بر ضد سیاست‌های ضدکارگری رژیم، مخالفت خود‌شان را با تلاش‌های حساب‌شدهٔ رژیم برای تغییر دادن قانون کار نیز اعلام کرده‌اند، و رعایت حقوق سندیکایی بر مبنای مقاوله‌نامه‌های بنیادین سازمان بین‌المللی کار- به‌ویژه مقاوله‌نامه‌های ۸۷ و ۹۸ را که ناظر بر حقوق و آزادی‌های سندیکایی و حق اعتصاب و اجتماع است، خواستار شده‌اند.
کارگران، زحمتکشان، بازنشستگان، دانشجویان، جوانان!
نه‌تنها برای اکثریّت قاطع شما، بلکه برای بخش بزرگی از نیروهای حاکمیّت نیز این واقعیّت بیش‌ازپیش روشن شده است که رژیم ولایت‌فقیه افزون بر بحران فلج‌کنندهٔ اقتصادی در کشور، در بحران گسترده و عمیق ورشکستگی نظری-سیاسی نیز دست‌وپا می‌زند. حاکمیّت اسلامی ایران از طریق بازگشایی راه مذاکره با آمریکا و همچنین کشاندن مردم به پای صندوق‌های رأیِ نمایشِ انتخاباتِ ریاست‌جمهوری خرداد ۱۴۰۰، برای تثبیت پایه‌های سُست‌شده‌اش و دست‌وپا کردن ذرّه‌ای مشروعیّت و مقبولیّت مردمی تلاش می‌کند. شماری از سران رژیم این واقعیت را انکار نمی‌کنند که اگر وضعیّت فوق‌العاده در کشور به‌خاطر وجود همه‌گیری ویروس کرونا نبود، این امکان نیرومند وجود داشت که همچون رویدادهای دی‌ماه ۹۶ و آبان‌ماه ۹۸ در صدها شهر کشور، این روزها نیز مردم به طور گسترده علیه ظلم و استبداد رژیم تاریک‌اندیش و ضدمردمی ولایی به پا می‌خواستند.
آغاز سال ۱۴۰۰ خورشیدی با مانورهای حساب‌شدهٔ علی خامنه‌ای و دیگر سران حکومت، و همچنین شماری از مدافعان شرمگین حکومت استبدادی حاکم آغاز شد. اینان در پشت نقاب “اصلاح‌طلب واقع‌بین” و “چپِ نگرانِ آیندهٔ کشور” خواهان “شرکت همه” حتّیٰ “مخالفان نظام” در انتخابات ریاست‌جمهوری شدند. این روند، بخشی از تلاش‌های سازمان‌یافته برای سرگرم کردن جامعهٔ بحران‌زدهٔ ما و دلخوش کردن جامعه به تحوّل‌های بی‌ثمری است که در انتها هدفش تحکیم پایه‌های استبداد دینی در میهن ماست.
همان‌طور که در فراخوان اخیر کمیتۀ مرکزی حزب ما به همهٔ نیروهای ملّی و آزادی‌خواه میهن بیان شده است: “ما در روند مبارزه و تجربه‌های پُرفراز و نشیب دهه‌های اخیر به این درک مشترک رسیده‌ایم که رژیم ولایت‌فقیه اصلاح‌ناپذیر است و چشم امید داشتن به انتخابات مهندسی شده‌ای که کارگردان اصلی آن خامنه‌ای و رهبری سپاه است، نه‌تنها نمی‌تواند گرهی از وضعیّت بحرانی موجود باز کند، بلکه در واقعیّت امر، یاری رساندن به تلاش مذبوحانهٔ سران حکومت به‌منظور فرونشاندن آتش خشم توده‌ها علیه وضعیّت فاجعه‌بار کنونی است. انتظار برگزاری انتخابات آزاد در رژیم انحصارطلب و استبدادی کنونی، همان‌طور که تجربهٔ سال‌های اخیر نشان داده است، همخوان با ماهیّت و عملکرد رژیم استبدادی حاکم نیست.”
کارگران و زحمتکشان مبارز ایران!
سهم تعیین کنندۀ طبقه کارگر در به پیروزی رساندن انقلاب بهمن ۵۷ نشان داد که جنبش رشدیابندهٔ عمومی مردم بر ضد رژیم ولایت‌فقیه، در کنار شما توان آن را پیدا خواهد کرد تا با مبارزهٔ مشترک، منسجم، و سازمان‌یافتهٔ بتواند هر سدّی را از پیش پا بردارد. اعتصاب سراسری کارگران و کارمندان، و به‌خصوص کارگران صنعت نفت در سال ۵۷، سرانجام رژیم شاهنشاهی را در هم شکست. در مسیر حرکت و عمل جنبش مردمی کنونی، با همیاری و اتّحاد عمل برنامه‌ریزی‌شدهٔ کارگران و زحمتکشان میهن ما، بی‌تردید فروپاشی رژیم مستبد ولایت‌فقیه نیز عملی خواهد شد. باید برای این مبارزه آمادگی داشت.
حزب تودهٔ ایران، حزب مدافع منافع طبقهٔ کارگر و زحمتکشان ایران، بنا به ماهیّت اجتماعی-سیاسی‌اش، در طول نزدیک به هشتاد سال تاریخ مبارزاتی‌اش، همواره در کنار شما کارگران و زحمتکشان بوده و پیکار کرده است و همچنان خواهد کرد. توده‌ای‌ها همواره برای تحقّق حقوق راستین و پایمال‌شدهٔ طبقهٔ کارگر ایران و دیگر زحمتکشان میهن همدوش آنها رزمیده‌اند و به این رزم افتخار کرده‌اند و می‌کنند. حزب ما افتخار می‌کند که در صفوف آن، سندیکالیست‌ها و کارگران رزمنده و انقلابی و آگاهی همچون وارطان سالاخانیان، علی اُمید، محمّد جانجانیان، علی شناسایی، و حسین‌پور تبریزی، حسن جلالی و بسیاری دیگر از این چهره‌های ماندگار مبارزه کرده‌اند و نمونه‌هایی درخشان از رزمندگی، شهامت، اخلاق انقلابی، و ازخودگذشتگی را در تاریخ جنبش انقلابی و کارگری میهن ما، برای مبارزان آینده آفریده‌اند. در آستانهٔ بزرگداشت روز جهانیِ کارگر، روز همبستگی همهٔ کارگران جهان، بیایید هم‌صدا با جنبش سندیکایی جهانی، خواهانِ
امنیّت شغلی و مزد و مزایای شایسته برای همهٔ زحمتکشان یَدی و فکری،
رفعِ تبعیض نسبت به کارگران زن، که از ستمی دوگانه رنج می‌برند،
آزادی فعالیّت سندیکایی و حق تشکّل در سندیکاها و اتّحادیه‌های کارگری مستقل،
پایان دادن بی‌درنگ به پیگرد و حبس، و سرکوب فعّالان سندیکایی،
آزادی فوری و بی‌قیدوشرط همهٔ زندانیان سیاسی،
کوشش در راه صلح و پیشرفت و همبستگی بین‌المللی، و
جهانی فارغ از استثمار
بشویم.
بیایید دست در دست یکدیگر، جبههٔ وسیع ضددیکتاتوری را در مقابل صف واحد ارتجاع، استبداد، و واپس‌گرایی بر پا کنیم و با طرد رژیم ولایی، راه را برای دست‌یافتن به دموکراسی، آزادی‌های دموکراتیک، و عدالت اجتماعی بگشاییم. تاریخِ نزدیک به یک قرن مبارزهٔ قهرمانانهٔ طبقهٔ کارگر ایران، نویدبخش پیروزی نهایی و بی‌تردید خلق بر ضد ارتجاع و استبداد است.
فرخنده باد اوّل ماه مه، روز جهانیِ کارگر، روز همبستگیِ رزم‌جویانهٔ کارگران و زحمتکشان سراسر جهان!
درود به کارگران و زحمتکشان رزمندهٔ ایران!
ماندگارباد خاطرهٔ تابناک جان‌باختگان جنبش کارگری و همهٔ جان‌باختگان راه آزادی میهن!
پیروز باد مبارزۀ کارگران و زحمتکشان ایران برای تأمین منافع صنفی و سیاسی علیه استبداد مذهبی حاکم!
پیروز باد مبارزهٔ خلق در راه طردِ رژیم ولایت‌فقیه و برای آزادی، صلح، استقلال و عدالت اجتماعی!
کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران
۷ اردیبهشت ۱۴۰۰
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۲۸، دوشنبه۶ اردیبهشت ۱۴۰۰
