اعتصاب سراسری- ضربه‌ای جدی به وضع موجود در اسرائیل

گزارش بتانی رایلی، در روزنامۀ ”مورنینگ استار“، درمورد اعتصاب سراسری در اسرائیل، اعتصابی که اقتصاد این کشور را بسیار آشفته و وابستگی‌اش آن به نیروی کار فلسطینی آشکار کرد.
توضیح اینکه این گزارش، گزارشی تحلیلی از اعتصاب عمومی کارگران و شهروندان فلسطینی اسرائیل در هفتهٔ دوم حمله نظامی اسرائیل به مناطق فلسطینی در کرانه غربی، بیت المقدس، و نوار غزه است.
روز سه شنبه ۱۸ ماه مه/ ۲۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، صدها هزار نفر از مردم فلسطین در سرتاسر سرزمین تاریخی خود در بزرگ‌ترین اقدام جمعی‌ای که این منطقه طی گذشت ده‌ها سال به‌خود دیده است شرکت کردند. کارگران سراسر نوار غزه، کرانه باختری، بیت‌المقدس شرقی، اسرائیل، و حتی اردوگاه‌های پناهجویان در لبنان و اردن برای نشان دادن اتحادشان و مخالفت با سیاست چندین ده سالهٔ اسرائیل در پراکنده کردن مردم فلسطین، دست از کار کردن کشیدند. مرکزهای تجاری در کرانه باختری خالی ماندند و در بازارهای باستانی شهر قدیم اورشلیم در اعتراض به خشونت علیه فلسطینیان، بمباران غزه، و اخراج خانوارهای فلسطینی از بیت‌المقدس شرقی مغازه‌ها تعطیل شدند. اعتصاب عمومی‌ای که به‌طور گسترده از آن استقبال شد، اختلال فراوان در بخش‌های مختلف اقتصاد اسرائیل را موجب گردید که نشان دهنده وابستگی این کشور به جمعیت تحت اشغالش است.
با اینکه اعتصاب یکی از ابزار معمول مقاومت فلسطینی‌ها است، بسیاری این احساس را داشتند که اقدام روز سه شنبه امری متفاوت با اعتصاب‌های معمول بود. هفته گذشته، اکرم سلحاب، کنشگر فلسطینی در بیت‌المقدس شرقی، به من گفت: “گستردگی این اعتصاب در تاریخ مبارزات ما بی‌سابقه است. ما واقعاً مشاهده می‌کنیم که نسلی جدید قیام کرده است تا زمام آینده‌شان را خود به‌دست گیرند”. از مقطع زمانی روز “نکبت”بار، یعنی از هنگامی که بیش از هفتصد هزار فلسطینی در سال ۱۹۴۸/ ۱۳۲۷ به‌اجبار از وطن خویش رانده و آوارهٔ جهان شدند و هم‌زمان با تشکیل کشور اسرائیل، مردم فلسطین هم از نظر جغرافیایی و هم درنتیجه اثرات مختلف ناشی از استعمار اسرائیل از یکدیگر جدا ماندند.
اسرائیل در خلال سال‌های دهه‌های گذشته سعی کرده است فلسطینی‌ها را در جامعه‌هایی مختلف و پراکنده (غزه، کرانه باختری، داخل اسرائیل، بیت‌المقدس شرقی و پناهندگان خارج از محدوده فلسطین تاریخی) منزوی کند تا احساس هویت و مقاومت مشترک آنان را از بین ببرد. سلحاب توضیح می‌دهد: “اردوگاه‌های پناهجویان رانده از شهرها، داخل و خارج کرانه باختری، و غزه، همگی، برای تکه تکه شدن ما طراحی شده‌اند.” این فعال سیاسی بااینهمه اعتقاد دارد که رویدادهای هفته گذشته نشان داد این طرح‌ها و تلاش‌ها با شکست روبرو شده‌اند تا آنجا که برخی این اقدام‌های جمعی را “انتفاضهٔ (خیزشِ) وحدت” یا قیام می‌نامند. او می‌گوید: “معیار اصلی در قدرت ما این است كه آیا در مقام یك خلق می‌توانیم متحد شویم که شده‌ایم.” این واقعیت که ما ۷۳ سال پس از روز “نکبت”بار به‌اینجا رسیده‌ایم و به آنچه قیام مردمی‌ای گسترده در سراسر فلسطین تاریخی و اردوگاه‌ها به‌نظر می‌رسد دست یافته‌ایم، به‌خودی‌خود دستاوردی باورنکردنی است.”
اعتصاب سراسری که نخست با فراخوان کمیته پیگیری اعراب (ساختار رهبری مردم فلسطینی ساکن اسرائیل) آغاز شد، از سوی جوانان و گروه‌های مردمی دنبال شد و در سراسر فلسطین تاریخی گسترش یافت. رهبری کردن اعتصاب از جانب مردم و نه رهبران سیاسی فلسطین نیز موجب امیدواری مجدد بسیاری شده است.
فیروز شرقاوی، مدیر سازمان “جریان مردمی القدس” که برای مقابله با اشغال اسرائیل و علیه پراکنده سازی جامعهٔ فلسطینی در اورشلیم تلاش می‌کند، به من گفت: “نسل جوان اینجاست، در خیابان‌هاست، مصمم است، از نسل قدیمی و رهبری سیاسی که منفعل مانده است خسته و ناامید شده است و می‌خواهد به مبارزه برای آزادی ادامه دهد. این بار مقابله واقعاً به‌وسیلهٔ مردم رهبری شد و این امریست بسیار شگفت‌انگیز.” شرقاوی معتقد است که اسرائیل امید به این داشت که آگاهی سیاسی نسل جوان کم‌تر شود و دست از مبارزه برای آزادی بردارد. ولی روزهای اخیر نشان داد که این انتظار با واقعیت موجود در صحنه، با اعتراض جوانان فلسطینی در بیت المقدس شرقی و سراسر کشور، فاصله زیادی دارد. او گفت: “من فکر می‌کنم نسل جوان به همه ما نشان داد که متعهدتر از دیگر قشرهای مردم است.” این قیام در پی اعمال فشارهای متعدد بر مردم فلسطین به‌وجود آمد. در هفته‌های اخیر تلاش نیروهای اسرائیلی برای محدود کردن آزادی فلسطینی‌ها در ماه رمضان، حمله به نمازگزاران مسجدالاقصی، و اقدام به اخراج خانواده‌ها از بیت‌المقدس شرقی را شاهد بودیم. در غزه، ۱۱ روز بمباران وحشیانه نیروهای اسرائیلی موجب کشته شدن ۲۳۲ فلسطینی ازجمله ۶۵ کودک شد. این موج جدید مقاومت در اورشلیم آغاز شد و به دیگر شهرهای اسرائیل گسترش یافت.
مشارکت شهروندان فلسطینی اسرائیل که ۲۰ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند در اعتصاب عمومی، نمایانگر اتحاد پایدار مردم فلسطین است. این امر به این دلیل است که فلسطینی‌های ساکن اسرائیل از برخی از بدترین جنبه‌های اشغالگری وحشیانه اسرائیل دور هستند و اغلب به نادیده گرفتن مسئله ملی متهم می‌شوند. امیر طومی، عضو “جنبش جوانان حیفا”، و یکی از سازمان دهندگان اعتصاب، گفت: “شهروندان فلسطینی اسرائیل دچار بحران هویت‌اند. ما در وطن خود در فلسطین، ولی در کشوری که ما را نمی‌پذیرد، به‌دنیا آمده‌ایم. زیرا این کشور یهودی است و ما یهودی نیستیم. ما در کشوری به‌دنیا آمده‌ایم که نمی‌دانیم در آن که هستیم.” “ارتباط فلسطینی‌های ساکن اسرائیل با هم به‌طورکلی قطع شده است، زیرا همه به‌فکر رفاه خودند. آنان نمی‌خواهند وارد سیاست شوند. آنان پیش خود فکر می‌کنند زندگی‌شان بسیار بهتر از فلسطینی‌های دیگر است، و می‌گویند ما چرا باید واقعاً درگیر شویم؟” اما طومی تأکید می‌کند که حوادث هفته‌های گذشته نشان داده است این نگرش درحال تغییر است. او می‌گوید: “اکنون بیش از هر زمان دیگری شاهد آن هستیم فلسطینی‌هایی که پیش از این هرگز اظهارنظر سیاسی نمی‌کردند حالا به جنبش پیوسته‌اند زیرا می‌بینند تمامی سیستم تبعیضی اسرائیل علیه ما فلسطینی‌هاست حتی اگر شهروند اسرائیل هم باشیم.”
بسیج شهروندان فلسطینی اسرائیل برای مقابله با خشونت اشغالگران بر ضد جامعه‌های خودشان نیز هست. در روزهای گذشته اوباش چماق‌دار که از سوی حزب‌های راستگرای افراطی اسرائیل تحریک و گسیل شدند دوشادوش پلیس اسرائیل به فلسطینی‌ها حمله می‌کردند. در نتیجه، شهروندهای فلسطینی همگی در اعتصاب سراسری مشارکت کردند و به بخش‌هایی از اقتصاد اسرائیل که کارگر عرب بسیاری در آن‌ها شاغل‌اند، همچون: صنایع ساخت‌وساز، حمل‌ونقل، بهداشت‌وتغذیه، ضربه وارد شد.
کار پروژه‌های ساختمانی‌ای که به نیروی کار فلسطینی‌ها، در هر دو طرف خط سبز، کاملاً متکی‌اند در روز سه شنبه متوقف شدند. به‌گفته انجمن ساختمان سازی اسرائیل، از ۶۵ هزار کارگر ساختمانی فلسطینی تنها ۱۱۰ نفر از کرانه باختری برای کار به اسرائیل رفتند که این کاهش نیروی کار فلسطینی‌ها توقف جریان ساخت‌و‌ساز و خسارت مالی‌ای بالایی را موجب شد. این انجمن همچنین اعتراف کرد: “ما نمی‌توانیم بدون آنان [کارگران فلسطینی] ساخت‌و‌ساز کنیم.” ۱۰ درصد از رانندگان اتوبوس اسرائیل نیز برای کار حاضر نشدند که در نتیجه آن حدود ۳۰۰ برنامهٔ خدمات مسافری لغو شد. حدود ۵ هزار کارگر نظافتچی نیز دست از کار کشیدند. رسانه‌های اسرائیلی گزارش دادند تعدادی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای مک‌دونالد مجبور شدند بسته بمانند و کار خدمات پستی هم که متکی به کار کارگران فلسطینی است نیز متوقف شد. اعتصاب کننده‌ها دسته دسته به خیابان‌ها می‌آمدند. برای طومی که همیشه سعی کرده است فلسطینی‌ها را در مبارزه‌ای گسترده‌تر در اسرائیل متحد کند، هفته گذشته از این جهت امیدوار کننده بود: “افرادی که من هرگز فکر نمی‌کردم در خیابان ببینم همراه فرزندان‌شان به تظاهرات آمده بودند. آنان پرچم های‌شان را در محله‌های خودشان برافراشته نگه می‌دارند. این فوق‌العاده است.”
عواض عبدالفتاح، عضو “کارزار برای یک کشور دموکراتیک” و دبیرکل سابق “مجمع دموکراتیک ملی فلسطین”، اظهار داشت این اعتصاب دولت اسرائیل را غافلگیر کرد. او می‌گوید: “ساکنان منطقه تحت نظر- ٬نوار سبز٬- که گویی هویت و تعلق‌شان به مردم فلسطین را فراموش كرده بودند، هم‌اکنون با گفتن اینكه ما هنوز متحد هستیم، همه را متعجب کرده‌اند. آنان دوباره مانند خلقی واحد عمل می‌کنند.” این اقدام‌ها اما بدون هزینه نبوده‌اند. بسیاری از فلسطینی‌ها به‌صورت غیرقانونی از کارشان اخراج شده‌اند. اعتراض کنندگان در معرض سرکوبگری‌ای وحشیانه در سراسر کشور روبرو شده‌اند. در هفته منتهی به ۱۹ ماه مه/۲۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، ۲۶ فلسطینی ازجمله یک کودک را سربازان اسرائیلی در کرانه باختری کشتند، و طبق گفته مرکز حقوق بشر فلسطین، ۶۷۵ نفر زخمی شدند. در اسرائیل بیش از ۹۰۰ فلسطینی از‌جمله عده‌ای روزنامه‌نگار دستگیر شده‌اند. با وجود اینکه عملیات گروه‌های مسلحی از ساکنان شهرک‌های یهودی‌نشین اسرائیلی که جامعه‌های فلسطینی را هدف تهاجم قرار می‌دادند، حتی یک تن از این اسرائیلی‌ها به‌دلیل اقدام‌های خشونت‌آمیز از سوی پلیس اسرائیل دستگیر نشده است. عواض عبدالفتاح می‌گوید این کار برای سرکوب انتفاضه (خیزش) و جلوگیری از گسترش آن انجام می‌شود اما تأکید می‌کند تلاش برای سرکوب قیام به‌نتیجه نخواهد رسید. بیدار شدن احساس مشترک وحدت در بسیاری از فلسطینی‌ها به‌راحتی از بین نمی‌رود. روز سه شنبه تظاهر کنندگان در شهرهای تولکرم و طیبه در کرانه باختری، فلسطینی‌های وحدت جوینده اعتصاب کننده‌ در روستاهای دو سوی دیوار حائل میان اسرائیل و کرانه باختری را توانستند مشاهده کنند. عبدالکریم دلبه، روزنامه نگار و فعال اهل تولکرم، هنگام یادآوری لحظه به‌هم پیوستن مردم دهکده‌های اسرائیلی و کرانه باختری، گفت: “من احساس غرور می‌کنم.”
شرقاوی همچنین گفت احساس مشترک وحدت، در اورشلیم نیز کاملاً احساس می شد: “اگرچه هنوز موانع فیزیکی میان اورشلیم و کرانه باختری وجود دارد، ولی من فکر می‌کنم که اقدام‌های جمعی به ما کمک کرد تا این موانع فیزیکی را ببینیم و سعی کنیم آن‌ها را از بین ببریم تا مردم دوباره ارتباط با همدیگر را احساس کنند.” با وجود غالب بودن احساس امید به اتحاد، فعالانی که با آنان صحبت کردم احساس‌هایی متفاوت دارند. دالبه به من می‌گوید: “آنچه در غزه رخ داد و آنچه هم اکنون در کرانه باختری و در بیت‌المقدس شرقی اتفاق می‌افتد، موجب دل‌شکستگی من است، ولی احساس غرور می‌کنم. ما در سراسر جهان متحد هستیم. فکر می‌کنم ما به این جنبش ادامه خواهیم داد.” همان‌طور که فیروز گفت “ما مردمی استعمارزده هستیم که به‌خاطر رهایی و آزادی مبارزه می‌کنیم.”

به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۳۱، ۱۷ خرداد ۱۴۰۰