مطالبه‌های برحق کارگران قطارشهری
سیاست مقررات‌زدایی و خصوصی‌سازی مطابق نسخه های صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی که چهارچوب برنامه تعدیل ساختاری رژیم را تشکیل می‌دهند، سال‌هاست که با مُهر و تأیید ولی فقیه در کشورمان به‌اجرا درمی‌آید و فاجعه‌ای تمام‌عیار در زندگی طبقه کارگر و زحمتکشان رقم می‌زند. رشد قارچ‌گونه شرکت‌های خصوصی و پیمانکاران در تمامی عرصه‌های تولید و خدمات اجتماعی و تحمیل قراردادهای موقت، افزایش ساعت کار، پرداخت حداقل دستمزد با تأخیر چندماهه، معوقات بیمه‌ای، اخراج کارگران، کاهش مزایای جانبی، و زیرپا گذاشتن دیگر حق و حقوق کارگران از نتایج اجرای این برنامه ضد ملی و ضد کارگری است. در این ارتباط به‌عنوان مثال می‌شود از شرکت مترو ایران نام برد. وضعیت دردناک کارگران قطارشهری در کلان‌شهرهای کشور نمونه‌ای از عملکرد مخرب شرکت‌های پیمانکار نیروی انسانی است. درحال حاضر مسئولیت نگهداری و حراست خط ۵ قطار شهری تهران – کرج را به یک شرکت پیمانکاری سپرده‌اند. پرداخت نکردن حدود چهارماه حقوق و چندین ماه حق بیمه کارگران از طرف شرکت پیمانکاری تراورس دلیل اعتراض بر حق کارگران گردید. کارگران حراست و نگهداری پیمانی خط ۵ قطار شهری تهران- کرج در اعتراض به پرداخت نشدن چهار ماه دستمزدشان، روز سوم خردادماه ۱۴۰۰ دست از کار کشیدند. در این اعتصاب کارگران تصریح کردند: “بخش دیگری از نگرانی ما مربوط به اضافه کاری‌ها است. اکثر کارگران با وجود آنکه ماهانه بیش از ۶۰ تا ۷۰ ساعت اضافه‌کاری انجام می‌دهند اما کارفرمای شرکت پیمانکاری یک سوم آن را به کارگران می‌پرداز” [ایلنا، ۳ خردادماه ۱۴۰۰]. کارگران قطارشهری ازجمله متروی تهران طی اعتصاب و اعتراض‌های متعددشان به‌ویژه خواستار تأمین این خواست‌ها شدند که عبارتند از: اعمال حق جذب و سختی کار، قرارگرفتن در اولویت واکسیناسیون، اصلاح عناوین شغلی، اجرای کامل بخشنامه‌های افزایش دستمزد کارگری مصوب شورای عالی کار، عدم اجرای طرح حذف راهبر کمکی قطار، اصلاح فرمول و نحوه محاسبه مالیات بر حقوق پرسنل، رفع تبعیض میان کارکنان عملیاتی و پرسنل ستادی، احیا و اجرای دستورالعمل تأمین تجهیزات انفرادی راهبران (لوکوموتیوران) و همچنین برخورداری از حق ایجاد تشکل مستقل سندیکایی.
تغییر عنوان‌های شغلی یکی از ترفندهای پیمانکاران است که مسلماً با فکر و برنامه‌ای از قبل تنظیم شده در جهت کاهش دستمزد و در نهایت پرداخت حداقل مستمری به بازنشستگان به‌اجرا درمی‌آید، و راهبران (لوکوموتیورانان) متروی تهران به‌درستی به این امر مهم اشاره کرده و در اعتراض‌شان خواهان اصلاح عنوان‌های شغلی خود تا سال ۹۳ به جهت بهره‌مندی از بازنشستگی در مشاغل سخت و زیان‌آور خود شدند. در شهرهای دیگر میهن‌مان نیز اعتراض‌های بر حق کارگران قطارشهری نسبت به حضور پیمانکاران، کاهش و به تعویق افتادن دستمزدها را شاهد بوده و هستیم. در این زمینه می‌توان به اعتراض کارگران پیمانی مترو شیراز اشاره کرد. در این اعتراض یکی از کارگران با بیان اینکه قطار شهری شیراز حدود یک‌هزار نیرو دارد و ۲۲ ایستگاه در سطح شهر تا کنون افتتاح شده است که ۱۳۰ نفر پاکبان و ۲۰ نفر سکوبان در آن‌ها فعالیت می‌کنند. او درخصوص قرارداد کارشان گفت: نوع عضویت این نیروها پیمانکاری حجمی است و معمولاً هرساله پیمانکار تغییر می‌کند، به‌همین دلیل مشکلات خاص خودشان را دارند.۱۵۰ نیروی پاکبان و سکوبان که جزو زحمتکش‌ترین نیروها در این سازمان هستند، ۳ ماه پیش آخرین دریافتی حقوق را داشته‌اند و هنوز با گذشت ۳ ماه از سال جدید حقوقی دریافت نکرده‌اند! برای مقابله با این تهاجم گستاخانه و بی‌پروا به سفره کارگران و زحمتکشان، ضرورت احیا و ایجاد سندیکاهای مستقل کارگری و اتحاد عمل گسترده میان کارگران و زحمتکشان امری است که هر روز بیش از روز گذشته ضرورت می‌یابد. سندیکاهای مستقل کارگری مهم‌ترین و کارسازترین ابزار دفاعی کارگران و زحمتکشان است.
به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم» شمارۀ ۴۷، ۳۱ خرداد ۱۴۰۰
