حقیقت و الگوی کوبا پیروز خواهد شد!

حقوق بشر، آزادی، دموکراسی، فرهنگ و عزت بشری، مفاهیمی هستند که ما آن‌ها را از آنِ خود می‌دانیم.

هر اندازه که مردم کوبا مخالفتشان با عقب‌نشینی در برابر دشمنی و تنگ‌تر محاصره را قاطعانه‌تر نشان می‌دهند، حمله‌‌های دشمنان‌مان خشن‌تر و بی‌شرمانه‌تر می‌شوند. آن‌ها به‌طرزی باورنکردنی با شعار دفاع از محروم‌ترین افراد جامعه، به‌ویژه سیاه پوستان و رنگین‌پوستان، در نظر دارند که به کوبا حمله کنند. همان‌طور که فیدل در ۱۶ آوریل ۱۹۶۱ / ۲۷ فروردین‌ماه ۱۳۴۰ در آستانه حمله آمریکایی‌ها به “خلیج خوک‌ها” بیان کرد، انقلاب، امروز، “انقلاب دموکراتیک و سوسیالیستی زحمتکشان، با زحمتکشان و برای زحمتکشان است.” این واقعیت، ماهیت بی‌تردید این انقلاب است. با اعطای زمین به دهقان‌ها و فراهم کردن بورسیه تحصیلی برای ده‌ها هزار نفر از فرزندان آنان و گسترش تحصیلات در گوشه و کنار کشور، ایجاد سیستم بهداشتی درمانی‌ای فراگیر و رایگان که کیفیتی مشابه و حتی بهتر از کشور‌های توسعه یافته دارد و آموزش گسترده متخصصان در همه شاخه‌های دانش، می‌توان گفت در کم‌تر کشوری در جهان به‌اندازه کوبا که هدف حمله‌‌ها و افتراها است، به محرومان خدمت شده است. درعین‌حال و همزمان با محاصره شدید و فرایندهای پیچیده‌ای مانند به‌روز کردن سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی، تأثیر احتمالی هر اقدامی که درپیش گرفته شده است بر جمعیت آسیب پذیر به‌دقت ارزیابی و پیش‌بینی شده‌اند. همان‌طور که رائول بارها اظهار داشته است، “هیچ‌کس بدون حمایت نخواهد ماند.” هیچ‌چیز برای انقلاب کوبا بیگانه‌تر از “نسخه‌پیچی‌های معمول نولیبرالی” با پیامدهای غم انگیزشان نمی‌تواند باشد.
واکنش کوبا به همه‌گیری کووید، نگرانی دائمی همه سطوح حزب و دولت برای سلامتی و زندگی یک یک شهروندان ما، بدون قائل شدن هیچ تمایزی است. این امر ما را از سایر کشورهای ثروتمند و قدرتمند ازجمله ایالات متحده متمایز کرده است. در این کشورها افراد آسیب‌پذیر، آفریقایی تبارها، مردم لاتین، بومی‌ها، مهاجران، و افراد بی‌خانمان به‌طور نامتناسبی آسیب دیده‌اند. عملکرد ما در همبستگی با کسانی که نیازهای بیشتری دارند، تنها به مرزهای کشورمان محدود نمی‌شود. آفریقا، قاره‌ای که به‌طرزی وحشیانه غارت و قربانی شنیع‌ترین نژادپرستی‌ها شد و قرن‌ها توسط تاجران برده، استعمارگران، و امپریالیست‌ها آماج حمله قرار گرفت، از نخستین سال‌های انقلاب پیروزمند، از کمک‌های برادرانه پزشکان، معلمان، و سربازان کوبایی برخوردار شد.
نلسون ماندلا، در جریان سفرش به کشورمان در تاریخ ۲۶ ژوئیه ۱۹۹۱/۱۳۷۰، این جملات فراموش نشدنی را بیان کرد: “آفریقا بدهی زیادی به کوبا دارد. … کدام کشوری در طول تاریخ ارتباطی بی‌شائبه‌تر از کوبا با آفریقا داشته است؟… در آفریقا، ما عادت کرده‌ایم قربانی کشورهای دیگری شویم که می‌خواهند سرزمین ما را متلاشی کرده و حاکمیت ما را تضعیف کنند. هیچ کشوری در طول تاریخ آفریقا، تا این اندازه از ما دفاع نکرده است.”
ایالات متحده با کدام معیار اخلاقی انقلاب ما را به‌نژادپرستی متهم می‌کند؟ چگونه کشوری که نفرت نژادی، جنایات نژادپرستانه، و نژادپرستی سیستماتیک در آن رایج است، می‌تواند کوبا را با چنین مستمسک‌هایی قضاوت کند؟ قصد دارند تبعیض نژادی به‌چالش کشیده شده در کوبا را با خشونت حاصل از این پدیده‌ها در ایالات متحده و اروپا که امروز با رشد تمایلات نوفاشیستی نیز تشدید شده است، قیاس کنند. با آگاهی از اینكه هرگونه آثار این فاجعه شیطانی باید از جامعه ما ریشه كن شود و با الهام از بحث‌هایی كه در اتحادیه نویسندگان و هنرمندان كوبا (Uneac) و به‌ویژه كمیسیون آپونته منتخب این اتحادیه در نوامبر ۲۰۱۹ /۱۳۹۸، شورای وزیران برنامه ملی ضد نژادپرستی و تبعیض نژادی را تصویب كرد تا این مسائل به‌طور دوره‌ای و با مشارکت وزارتخانه‌ها و سازمان‌های جامعه مدنی و به‌منظور به‌کمال رساندن سوسیالیسم و دموکراتیک‌تر و فراگیرتر کردن آن، تجزیه و تحلیل شوند. یکی دیگر از مباحث مطرح شده در کارزارهای ضد کوبایی، آزادی برای خلق آثار هنری است. کار فرهنگی انقلاب، موجب افتخار همه مردم ما است. فیدل نیز مانند (خوزه) مارتی اعتقاد داشت که “بدون فرهنگ، آزادی ممکن نیست” و هنر و ادبیات، کیفیت زندگی مردم را بهتر می‌کند. در سال ۱۹۶۱/ ۱۳۴۰، نخستین مدارس تربیت مربی هنر تأسیس شدند و پایه‌های نظام آموزش هنری ما بنا نهاده شد. فرزندان دهقان‌ها، كارگران، نیشکرکاران فصلی و كسانی كه به‌سختی درآمدی كافی برای زنده ماندن در شرایطی ناگوار داشتند نیز، بورس تحصیلی هنرجویی تعلق گرفت. بسیاری از خالقان هنری مهم از این برنامه‌ها برخاسته‌اند و از فقیرترین طبقات اجتماعی و دورترین مناطق کوبا بوده‌اند. نهادهای فرهنگی با هدایت شوراهای مشورتی که نخبگان فکری و هنری کشور و نمایندگانی از اتحادیه نویسندگان و هنرمندان كوبا (Uneac) و جوانان هنرآفرین “انجمن برادران سایز” را شامل می‌شوند، سیاست‌های فرهنگی بدون تعصب و عاری از فرقه‌گرایی را اجرا می‌کنند. کاریکاتور “هنرمند مخالف” در مواجهه با نهادهای بوروکراتیک برای ایجاد سانسور، جعل تبلیغاتی‌ای خام است. البته هیچ اشاره‌ای به سانسور خالقان هنری در جهان بازار آزاد نمی‌شود. بسیاری از هنرمندان که برای تأمین معاش به کار هنری‌شان متکی بودند، در معرض حمله همه‌گیری قرار گرفتند. نادیده گرفتن اهمیت سیاست‌های عمومی برای حفظ اصطلاحات هنری ارزشمند، توسط همه‌گیری نشان داده شد. زیرا هنر به‌مثابه کالای مصرفی نمی‌تواند زنده بماند. در نتیجه، نولیبرالیسم ضد فرهنگ است.
ایالات متحده بزرگ‌ترین تولیدکننده فرهنگ مبتذل جهان، صلاحیت اخلاقی برای قضاوت درباره کوبا را در این زمینه ندارد. فرهنگ در کوبا همیشه با انقلاب، با آرمان‌های انسان‌گرایانه و رهایی مردم پیوند خورده است. کارلوس مانوئل دِ سِسپدِس و بسیاری دیگر از رهبران استقلال‌طلب که قیام قهرمانانه‌ای را در تاریخ ۱۰ اکتبر ۱۸۶۸/۱۲۴۷ آغاز کردند، از روشنفکران بودند. مارتینز ویلنا، پابلو د لا تورینته براو، رائول روآ، مارینلو، کارلوس رافائل رودریگز و بسیاری دیگر، بخشی از سنتی دیرپا هستند که تفکر خلاق و عمل انقلابی را به‌طور جدایی‌ناپذیری در هم ادغام کرده است. مارتی و فيدل نمونه‌هایی بارز از این تاريخند.
روشنفکران و هنرمندان اصیل ما بازیچه دست تشکیلات خرابکار نخواهند شد که از طریق امپریالیسم و اقدام‌های شرم‌آور مزدورانی که تلاش می‌کنند روابط شفاف و مفید نهادها و خالقان هنری در کوبا را تحقیر کنند. حقوق بشر، آزادی، دموکراسی، فرهنگ و منزلت انسانی، مفاهیمی هستند که به ما تعلق دارند. دشمنان ما همیشه تلاش کرده‌اند تا از این مفاهیم بر ضد کوبا استفاده کنند. شرم‌آور این است که تخطی کننده‌ها از این مفاهیم اصولی و بر اساس مشتی دروغ، بخواهند درباره ما داوری کنند. ولی حقیقت و الگوی کوبا پیروز خواهد شد، همان‌طور که در مورد کار تحسین‌برانگیز پزشکان بین‌المللی ما به‌رغم اتهام‌های تبلیغاتی رسانه‌هایشان، اتفاق افتاد و همان‌طور که فیدل در مراسم پایانی پنجمین کنگره فدراسیون دانشجویان در ۲۵ مارس ۱۹۹۵/ ۱۳۷۴ تأکید کرد:
“… هیچ انقلابی انسانی‌تر و خالصانه‌تر از انقلاب کوبا هرگز رخ نداده است. دشمنان ما، حتی با دستگاه‌های تبلیغاتی عظیم خود، نتوانسته‌اند این حقیقت را از بین ببرند.”
و سه سال بعد، در اول اوت ۱۹۹۸/ ۱۳۷۷، در مراسم گشایش بنای یادبود قربانیان باربادوس، او تاکید کرد: “آن چیزی که سرمست شدگان از مصونیت مجازات و قدرت زودگذر که مرتکب جنایات بزرگ علیه مردم می‌شوند هرگز نمی‌توانند تصور کنند این است که حقیقت، دیر یا زود، برای همیشه پیروز خواهد شد.”
به‌نقل از: روزنامه گرانما، ۲۲ ژوئن ۲۰۲۱ /۱ تیرماه ۱۴۰۰

به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۳۳، ۱۴ تیر ۱۴۰۰