هشدار!

وقت تنگ است

و زمان از دست می رود.

گام های خونین توده ها

با فریادِ داد بر لب،

بر سطح خیابان های شهر

عرض اندام می کنند

و ما کور و گول و گنگ

خود را نه شاخه هایی پیوسته

از درختی تاریخساز

که جدا افتاده هایی می بینیم

که در هوای رسیدن به آفتاب هرز می رویم.

و چیره شدگانی دریده چشم را نظاره گریم

که تیشه به دست

ریشه های در هم تنیده درخت مان را

نشانه گرفته اند

که در جستجوی باروری

دست به سوی آفتاب می کشند.

وقت تنگ است

و فریاد ها رو به عروج

و ما همچنان کور و گول و گنگ،

از هر همبستگی گریزانیم.

م. د. پویا

به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۳۵،  ۱۱ مرداد ۱۴۰۰