چرا امنیت شغلی پرستاران تضمین نمی‌شود؟
مدافعان سلامت در مبارزه‌ای متحد و سازمان‌دهی شده از سوی نیروهای غیررسمی و رسمی، روز دوم اسفندماه از استان‌های مختلف به تهران آمدند و برای تبدیل وضعیت نیروهای غیررسمی دانشگاه‌های علوم پزشکی، مقابل وزارت بهداشت تجمع اعتراضی برگزار کردند. تبدیل وضعیت شغلی از پیمانکاری به رسمی و اجرای قانون “طرح تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری” مصوب سال ۸۶، دو خواسته مهم پرستاران کشورمان در مبارزه بر ضد خصوصی‌سازیِ درمان و نقض شدید امنیت شغلی و معیشت آنان از سوی کارگزاران رژیم در سال‌های اخیر بوده است. مطابق معمول و عملکرد ۱۵ سال قبل رژیم، روز ۱۲ بهمن‌ماه، معاون پرستاری وزارت بهداشت به ایلنا گفت: “کارانه پرستاران با تعرفه جدید که قرار بود از اول دی امسال اعمال شود، در اواخر بهار سال ۱۴۰۱ پرداخت خواهد شد.” خبرگزاری ایلنا، ۵ بهمن‌ماه، با تأکید بر اینکه “بیش از ۸۰ درصد خدمات درمانی در بیمارستان‌ها متوجه پرستاران است”، نوشت: “در طرح تحول سلامت، بین ۳۰۰۰ تا ۷۰۰۰ نوع تعرفه برای پزشکان تعریف و به آن‌ها تعلق گرفت؛ اما در این طرح تقریباً هیچ نوع تعرفه‌ای به پرستاران تعلق نگرفت.” برخی از خدمات پرستاری مانند انجام دیالیز بسیار سخت است، و علاوه بر صرف “۴ ساعت” برای انجام آن، پرستار “تمامی مسئولیت عواقب آن را بر عهده دارد.” خدمات پرستاران همچنان به‌نام پزشکان ثبت می‌شوند. مقاله فوق بعد از ۱۵ سال، صرفاً از نوشته شدن “استانداردهای بالغ بر ۵۰۰ خدمت پرستاری” خبر داد، اما افزود: “این نگرانی وجود دارد که قانون به‌صورت ناقص اجرا شود.” دبیرکل خانه پرستار روز ۲۰ آذرماه ۱۴۰۰ از “اختلاف ۱۰۰ برابری بین درآمد پزشکان و پرستاران” در نظام فعلی بهداشت و درمان کشور خبر داد. برای بهره‌کشی حداکثری از پرستاران موجود، به‌خصوص با فروکش کردن موج‌های مختلف کرونا و اخراج پرستارانی با قراردادهایی مانند “۸۹ روزه”، کارگزاران رژیم پرستاران را به اضافه‌کاری مجبور می‌کنند. به‌رغم وجود “حدود ۱۰۰ هزار پرستار بیکار در کشور” در حال حاضر کمبود ۱۰۰ هزارنفری پرستاران در کشور وجود دارد. در سال ۱۳۹۹ “حداقل ۱۲۵۰ نفر” از پرستاران از سازمان نظام پرستاری درخواست برای مهاجرت (گوداستندینگ) کرده بودند. پرستاران تأمین اجتماعی برای استفاده از حق قانونی‌شان در مشاغل سخت و زیان‌آور برای بازنشستگی با ۲۰ سال بیمه‌پردازی، بارها مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع اعتراضی برگزار کرده‌اند. بار دیگر روز دوم اسفندماه، در اعتراض به‌شرط “حداقل ۳۰ سال سابقه خدمت” برای بازنشستگی تأمین اجتماعی، پرستاران مقابل ساختمان تأمین اجتماعی تجمع کردند. به‌علت استخدام نکردن پرستاران بیکار با وجود کمبود شدید نیروی پرستار، پرستاران گفتند: “سازمان عملاً با بازنشستگی بر مبنای ۲۵ سال خدمت هم مخالفت می‌کند.”
پرستاران مبارز کشورمان در ادامه اعتراض شان به خصوصی‌سازی درمان و نقض شدید امنیت شغلی و معیشت‌شان، روز ۱۰ بهمن‌ماه ۱۴۰۰ در نامه‌ای به مسعود میرکاظمی، رئیس سازمان برنامه‌وبودجه کشور، آغاز شدن موج جدید همه‌گیری کرونا دو سال پس از شروع آن را یادآوری کردند. پرستاران در این نامه تأکید کرده بودند: “بیش از ۷۰۰ روز است که کادر سلامت با جان و خون و شرافتشان در خط مقدم جبهه‌ای ایستاده‌اند” و در حین جان باختن بسیاری از همکاران خود، تنها دستگاهی بودند که “حتی برای دقیقه‌ای تعطیل یا دورکار” نبودند. پرستاران در نامه‌شان بر دو خواسته تأکید کردند: نخست بر “اجرای فوق‌العاده خاص با ضریب ۳” بر اساس وعده رئیسی در روز نوزدهم آذرماه تا به‌قول او “شاید دیگر غم نان نداشته” باشند و دوم بر “تبدیل وضعیت” شغلی خود بر اساس وعده‌های خامنه‌ای در “خصوص امنیت شغلی کادر سلامت”. پرستاران همچنین در حمایت قاطعانه از همکاران‌شان، تأکید کردند: “ما آرام نمی‌گیریم تا زمانی که همکار شرکتی، قراردادی، ۸۹ روزه، و طرحی بی‌پناه دوران کرونا، امنیت شغلی نداشته باشند، تا زمانی که معیشت کادر سلامت با جانی که می‌کند همخوانی نداشته باشد.” با همبستگی و مبارزه‌ای متحد و پیگیر با اعتصاب و اعتراض‌های سازمان‌یافته و پافشاری برحق برخورداری از تشکل مستقل سندیکایی و پیوند این اعتراض‌ها با اعتصاب‌های فرهنگیان، کارگران، بازنشستگان، و همه زحمتکشان، پرستاران کشورمان می‌توانند با بهره‌کشی ضد انسانی رژیم فاسد ولایی در بخش درمان مقابله کنند.
به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۵۶، ۹ اسفند ۱۴۰۰
