همبستگی با مبارزات مردم ایران

انجمن دموکراتیک سراسری زنان هند” پیروزی تاریخی زنان ایران را می‌ستاید

“انجمن دموکراتیک سراسری زنان هند” ((AIDWA در بیانیه‌ای که در تاریخ ۱۶ آذر (۷ دسامبر) منتشر کرد به زنان شجاع ایران و همهٔ مردمی که در سه ماه گذشته در اعتراض به قتل مهسا امینی ۲۲ ساله در بازداشتِ گشت ارشاد به خیابان‌ها آمدند صمیمانه درود می‌فرستد. گشت ارشاد مهسا امینی را به اتهام بدحجابی دستگیر کرده بود.

زنان ایران با آتش زدن روسری‌ها و چیدن موهای بلند خود به این قتل اعتراض کردند. همراه با آنان، بسیاری از روشنفکران، دانشجویان، هنرمندان، و شهروندان مترقی ایران به رویارویی با  خشونت رژیم سرکوبگر رفتند که با باتوم و گلوله روبه‌رو شدند. این مبارزهٔ بی‌وقفه و متحد، در دفاع از حق زنان [ایران] در انتخاب لباس خود و آزادی رفت‌وآمد در مکان‌های عمومی، دولت ایران را وادار کرد که گشت ارشاد را تعطیل کند. دادستان کل ایران اعلام کرد که گشت ارشاد بخشی از نظام قضایی آن کشور نیست. زنان ایران نمونهٔ درخشانی‌اند از آنچه مبارزهٔ متحد در راه آزادی و برابری می‌تواند به بار آورد.

این پیروزی بزرگی برای زنان ایران و همچنین برای زنان سراسر جهان است که در برابر ظلم و ستم و انواع افراط‌گرایی مذهبی مقاومت می‌کنند. درسی است برای دولت‌های خودکامه در سراسر جهان که از دین برای سرکوب کردن حقوق زنان استفاده می‌کنند.

“انجمن دموکراتیک سراسری زنان هند” با معترضان دربند اعلام همبستگی می‌کند. در پی تعطیل شدن گشت ارشاد، اکنون ما از دولت رئیسی توقع داریم که همهٔ پرونده‌ها[ی بازداشت‌شدگان] را ببندد و همهٔ آنهایی را که در جریان این اعتراض‌ها زندانی شده‌اند آزاد کند.

[توضیح: انجمن دموکراتیک سراسری زنان هند بزرگ‌ترین سازمان مستقل زنان با گرایش چپ در هند است که در راه دستیابی به دموکراسی، برابری، و رهایی زنان در آن کشور مبارزه می‌کند. اعضای آن از همهٔ اقشار جامعه، فارغ از تعلق طبقاتی، لایهٔ اجتماعی، و قومیّت هستند. این سازمان با داشتن بیش از ۹میلیون عضو در حال حاضر در ۲۳ ایالت هند فعالیت دارد. حدود دو سوم اعضای این سازمان از زنان فقیر روستایی و شهری‌اند.]

 

روزنامۀ انگلیسی ”مورنینگ استار“، نشریه جنبش کارگری بریتانیا: ”ایران اعدام زندانیان سیاسی را آغاز کرده است“ (نوشتۀ استیو بیشاب)

 ”از زمان قتل مهسا امینی توسط “پلیس اخلاق” [گشت ارشاد] ایران در ماه سپتامبر [شهریور]، نزدیک به ۴۰۰ معترض از جمله ۵۷ کودک کشته شده اند و بیش از ۱۶۰۰۰ نفر نیز دستگیر شده اند. در آخرین شمارش، ۹۹۰ اعتراض جداگانه در ۱۴۶ شهر و ۱۴۰ مراکز دانشگاهی و کالج در سراسر ایران برگزار شده است.

اعتراض ها با وجود هشدار فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مبنی بر توقف آنها به شدت ادامه یافته است. در مجلس شورای اسلامی ۲۲۷ نماینده مجلس از ۲۹۰ نماینده در ماه نوامبر [آبان] خواهان مجازات اعدام برای معترضانی که به اتهام “جرایم سنگین” علیه دولت به دادگاه معرفی می شوند، شدند. اتهام ها علیه معترضان شامل اتهام مبهم قیام علیه امنیت ملی“، ”دشمنی با خدا“، ”فاسد فی الارض“ و ”شورش مسلحانه است.“

مجازات همه این جرایم مبهم در ایران اعدام هستند. روند محاکمه با عجله انجام می شود و متهمان از داشتن وکیل دلخواه خود محرومند که هیچ همخوانی با استانداردهای پذیرفته شده بین المللی ندارد.

رژیم در مشهد، مجید رضا رهنورد ۲۳ ساله را به اتهام ”محاربه با خدا“ و به اتهام کشتن دو مامور امنیتی و مجروح کردن چهار تن دیگر در ملا عام اعدام کرد. همچنین گزارش شده است که رژیم محسن شکاری ۲۳ ساله را  به اتهام ”استفاده از سلاح سرد برای ایجاد رعب و وحشت و نقض آزادی‌ها و امنیت عمومی“ و مجروح کردن یک بسیجی رژیم اعدام کرده است.

این دستگیری‌ها و اعدام‌ها از الگوی رفتاری ثابت رژیم ایران در ۴۰ سال گذشته است و مستقیماً از خصلت ضد طبقه کارگری رژیم‌های متوالی در ایران که به دوران شاهان بازمی‌گردد، نشات می‌گیرد.

خاندان پهلوی که در بخش مهمی از قرن بیستم بر ایران تسلط داشت، هیچ مخالفتی را تحمل نکردند، فعالیت اتحادیه‌های کارگری را غیرقانونی اعلام کردند، احزاب سیاسی مخالف را سرکوب کرد و مخالفان رژیم و مواضع سیاسی غرب گرای آن را به زندان انداختند. این امر که با فساد بومی که از ویژگی های رژیم پهلوی بود، مرتبط بود، منجر به جنبش انقلابی شد که سرانجام به انقلاب ملی دموکراتیک فوریه ۱۹۷۹ [بهمن ۱۳۵۷] و روی کار آمدن جمهوری اسلامی در آوریل ۱۹۷۹ [فروردین ۱۳۵۸] منجر گردید.

در حالی که نیروهای چپ و مترقی با حمایت گسترده تشکل های دانشجویی و زنان از سرنگونی شاه حمایت می کردند، خیلی زود مشخص شد که روحانیت که در قالب آیت الله خمینی به رهبری انقلاب رسید. قصد نداشتند هیچ درخواست ترقی خواهانه ای را برای تحقق فضای سیاسی دموکراتیک ارائه دهند، بلکه مصمم بودند ایران را در مسیر حکومت تئوکراتیک قرون وسطایی ببرند.

در پاکسازی‌های شدید علیه کسانی که مخالف استقرار یک دولت تئوکراتیک بودند، رژیم بخش‌های کلیدی چپ را دستگیر، شکنجه، اعدام و تبعید کرد، و عملاً هرگونه مخالفت با تحکیم حکومت دین‌سالاری را  به شدت سرکوب کرد….
رژیم در طول حکومتش در برابر پذیرش حق فعالیت اتحادیه های کارگری در کشور مقاومت کرده است. جمهوری اسلامی کنوانسیون‌های ۹۸ و ۸۷ سازمان بین‌المللی کار را که حقوق همه کارگران را برای عضویت در اتحادیه‌های کارگری مورد نظر خود و شرکت در فعالیت‌های صنفی تضمین می‌کند، نقض می‌کند. در ایران تنها فعالیت مجاز از طریق شوراهای اسلامی کار وابسته به دولت است..

در دسامبر ۲۰۲۰، گروهی از کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل در نامه‌ای به دولت ایران هشدار دادند که نقض‌های گذشته و جاری مربوط به قتل‌عام‌های زندان در سال ۱۹۸۸ ممکن است جنایت علیه بشریت باشد و در صورت تداوم این نقض‌ها، آنها خواستار تحقیقات بین‌المللی خواهند شد…

با وجود شعارهای ضدآمریکایی رژیم ایران، جمهوری اسلامی در تمام طول عمر خود متحد وفادار طرح‌ها و منافع امپریالیستی باقی مانده است.  از حمایت از کنتراها در نیکاراگوئه، و روابط مخفیانه با ایالات متحده و رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی، در طول دهه ۱۹۸۰، تا مشارکت فعال آن در بی‌ثبات کردن و سرنگونی جمهوری دموکراتیک خلق افغانستان توسط ایالات متحده، را شامل می‌شود. جنگ داخلی در تاجیکستان؛ تهاجمات و اشغال های بعدی افغانستان و عراق؛ و حمایت مستمر آن از برخی از مرتجع ترین نیروهای منطقه از جمله طالبان.
اینها اقدامات رژیمی نیست که نیروهای چپ و مترقی بتوانند با آن معامله کنند یا به عنوان متحد ضد امپریالیستی روی آنها حساب کنند…
حمایت از مطالبات مردم ایران برای صلح، دموکراسی و عدالت اجتماعی تنها موضع مشروع چپ [در سطح جهان] در رابطه با ایران امروز است.

[استیو بیشاپ عضو شورای اجرایی کمیته دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر)  و نماینده کودیر در مذاکرات و گفتگو با اتحادیه های کارگری است.]

به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۷۱، ۲۸ آذر ۱۴۰۱

.